2 - เหมือนฝันแต่ไม่ใช่ฝัน

ในเช้าต่อมา พุดซ้อนขยับไล่ความปวดเมื่อยของร่างกายตัวเองไปมาบนเตียงนุ่มพร้อมกับค่อยๆ ลืมตาตื่นและปรับการมองเห็นมองไปรอบๆ ห้อง ที่มันเป็นห้องนอนตัวเอง เธอจำได้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น แล้วทำไมถึงมานอนอยู่ห้องนอนตัวเองล่ะ ทั้งๆ ที่เมื่อคืนอยู่ในห้องนอนใหญ่ของบ้านหลังใหญ่ที่ดูน่ากลัวหลังนั้น

“อ่ะ...อื้อ” พอจะลุกขึ้นก็ต้องร้องเจ็บกลางลำตัวของตัวเอง เธอเปิดเลิกผ้าห่มที่ห่อหุ้มตัวเองออกก็เห็นว่าตัวเองนอนเปลือยกาย ตามแขนขาและเนินอกที่ก้มมองเห็นเต็มไปด้วยร่องรอยของเมื่อคืน

“ไม่ใช่ฝันเหรอ มันคือความจริงเหรอ เขาทำกับเราเหรอ” เมื่อคิดถึงหน้าหล่อราวเทพบุตรก็ต้องก้มหน้าเขินอาย เมื่อรู้ว่ารอยที่เกิดตามตัวคือรอยที่เขาทำกับตัวเอง แสดงว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนคือความจริงไม่ใช่ฝันหรือมโนไปเอง

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

แล้วเสียงรบกวนหน้าห้องก็เรียกสติเธอให้กลับมาอยู่กับปัจจุบัน

“คะ...ใครคะ?” เธอตะโกนถามคนที่รบกวนทันที

“หมอไม้ครับ พี่เองหมอน้อง” สัตวแพทย์หนุ่มร้องตอบกลับมา

“พี่หมอไม้มีอะไรกับน้องรึเปล่าคะ” เธอร้องตะโกนถามกลับไปพร้อมกับดึงผ้าห่มมาห่อหุ้มตัวเองไว้เหมือนเดิม

“พอดีวันนี้เห็นว่าสาย แต่หมอน้องยังไม่เข้าไปตรวจในฟาร์มเลยมาดูสักหน่อยครับ ไม่สบายรึเปล่าหมอน้อง” พลชตะโกนถามกลับมาอย่างห่วงใย

“มะ...ไม่มีอะไรค่ะ ขอโทษนะคะ เดี๋ยวน้องอาบน้ำแต่งตัวแล้วไปค่ะ พี่หมอไม้ไปตรวจพวกเด็กๆ ในฟาร์มรอเลยนะคะ” เธอร้องบอกตอบคนหน้าห้อง

“ครับ งั้นพี่ไปนะ ว่าแต่หมอน้องโอเคแน่นะครับ”

“นะ...น้องโอเคค่ะพี่หมอไม้” เธอตอบเขากลับไป

“อือ...งั้นพี่ไปก่อนนะ หมอน้องไม่เป็นอะไร พี่ก็สบายใจแล้ว” แล้วสัตวแพทย์หนุ่มก็เดินจากไป ส่วนคนด้านในห้องก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาให้ตัวเองผ่อนคลาย

เอ้อ!

หากเป็นก่อนหน้าที่จะยังไม่เจอเจ้าของฟาร์มนาสูรผู้ลึกลับ เธอคงใจเต้นแรงและดีใจที่พลชมาเคาะห้องด้วยความเป็นห่วงแบบนี้ แต่ตอนนี้กลับรู้สึกเฉยไม่ได้รู้สึกเหมือนเดิม จากเคยตื่นเต้นก็เป็นนิ่งเฉยๆ แปลกมาก แล้วพุดซ้อนก็พาร่างบอบช้ำของตัวเองก้าวลงจากเตียงเพื่อจะไปอาบน้ำแต่งตัวไปทำงาน

ซ่า!

ร่างเปลือยยืนใต้ฝักบัวพร้อมกับยื่นมือไปกดสบู่เหลวในขวดใส่ฟองน้ำที่จะนำมาขัดถูตัว แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งตกใจเมื่อคนเมื่อคืนมาโผล่อยู่ตรงหน้าพร้อมกับยื้อแย่งฟองน้ำในมือไปถือเอง

ว้าย!

กรี๊ด!

สองมือเล็กกอดปิดอกตัวเอง สองขาก็พาดไขว้ปิดความเป็นสาวตัวเองเมื่ออยู่ๆ คนลึกลับก็มาโผล่ตรงหน้าด้วยสภาพเปลือยไม่ต่างจากตนเอง

หึหึ

นาสูรทำเพียงขำในลำคอแล้วนำฟองน้ำในมือที่ตัวเองแย่งมาถูไถไปตามเนินอกอวบอูมพร้อมเคลื่อนตัวไปยืนใกล้ชิดร่างเปลือยแล้วจับแขนของเธอที่กอดตัวเองดึงออกเปิดเผยให้ตัวเองเห็น

“คะ...คุณเข้ามาได้ยังไง คุณมาได้ยังไง” เธอรวบรวมสติตัวเองถามเขาพร้อมกับพยายามเบี่ยงตัวหลบฟองน้ำในมือเขาที่กำลังถูไถเนินอกตัวเองในตอนนี้

“ฉันไปได้ทุกที่ในฟาร์มแห่งนี้แหละเด็กน้อย แค่คิดอยากไปก็ไปได้แล้ว”

ว้าย!

พุดซ้อนร้องตกใจเมื่อถูกวงแขนแข็งแรงตวัดรวบกอดเอวเล็กดึงรั้งเข้ามาปะทะกับอกเปลือยเปล่าของเขาแล้วก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อหน้าท้องสัมผัสได้ถึงความแข็งแรงของเขาจนต้องก้มต่ำมองดูแล้วก็อ้าปากค้างตื่นตะลึงกับความใหญ่โต เมื่อคืนมันเข้ามาในร่างเธอ มันอัดกระแทกเข้าออกในร่างเธอได้ยังไง ‘แม่เจ้า...ใหญ่กว่าแขนฉันอีก ใหญ่จนน่ากลัว’ เธอกรีดร้องในใจพร้อมกับขืนดันตัวเองออกจากวงแขนแข็งแรงของบุรุษตัวโตตรงหน้า

“มันไม่น่ากลัวหรอก และเมื่อคืนมันก็เข้าออกในตัวเธอไปตั้งกี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วนี่เด็กน้อย” เขาตอบความคิดในใจของเธอกลับ

“คนบ้า ปล่อยนะ แล้วเนี่ยเข้ามาได้ยังไง คุณหายตัวมาเหรอ คุณไม่ใช่คนเหรอ”

เธอทุบอกแกร่งพร้อมกับขืนดันตัวเองไม่ให้หน้าอกตัวเองเบียดแนบไปกับอกแกร่ง เขาทั้งใหญ่และน่ากลัวนั่นแหละ และตัวตนของเขาเต็มไปด้วยเส้นเลือดขดตัวตามลำกายด้วย ถึงว่าตื่นเช้ามาถึงเจ็บร้าวระบมกลางร่างแบบนี้ ก็โดนของใหญ่ของเขากระแทกอัดในตัวทั้งคืน

หึหึ

“ถ้าจะบอกว่าใช่ล่ะ ฉันไม่ใช่คน และฉันก็อายุเยอะกว่าเธอมากเด็กน้อย” เขาก้มหน้ามาเอ่ยกระซิบข้างแก้มนวลพร้อมกับเคลื่อนมาบดจูบปากช่างถามของหล่อน

“อ่ะ...อื้อ” เสียงครางอู้อี้ดังลอดออกมาจากริมฝีปากของทั้งสอง นาสูรปล่อยฟองน้ำในมือทิ้งแล้วโอบกอดร่างเล็กลูบไล้มือหยาบกร้านไปกับแผ่นหลังนวลเนียนของสาวเจ้าที่กำลังเคลิ้มไปกับจูบตัวเอง

ซ่า!

น้ำในฝักบัวยังคงไหลอาบร่างเปลือยของทั้งสองที่โอบกอดจูบแลกลิ้นกันในตอนนี้ ทั้งสองจูบกันใต้ฝักบัวที่กำลังทำงานในตอนนี้ มือใหญ่ของนาสูรลูบไล้ผิวนวลเนียน ดูดเร่าคลึงลิ้นน้อยในโพรงปากเล็กแล้วถอดถอนออกมาซุกไซ้ซอกคอระหง สองมือใหญ่โอบลูบแผ่นหลังเนียนเคลื่อนมากอบกุมก้นกลมกลึงขยุ้มขยำหนักหน่วง

“อ่ะ...อ่อย อื้อ...” พุดซ้อนรู้สึกเสียดายจูบร้อนก่อนหน้าเมื่อนาสูรผละจูบออกแล้วก็ต้องร้องเสียวสะท้านในอกเมื่อปากหนาเคลื่อนจูบไซ้ซอกคอระหงตัวเอง ยามนี้เธอรู้แล้วว่าห้ามตัวเองและเขาไม่ได้ เธอต้องการเขา ต้องการแบบเมื่อคืนอีกครั้ง เรียวแขนเล็กทั้งสองของหล่อนตวัดโอบกอดร่างใหญ่อย่างตอบสนอง

นาสูรยิ้มกริ่มพึงพอใจกับการตอบสนองของพุดซ้อน แม้จะไร้เดียงสาแต่หล่อนก็หัวไวสมแล้วที่เรียนจบสัตวแพทย์มา เขาไม่รอช้าที่จะสานต่อความปรารถนาร้อนในครั้งนี้ภายใต้ฝักบัวที่น้ำไหลอาบร่างเปลือยเขาและหล่อนให้ความเย็นสบาย แปลกทั้งๆ เมื่อคืนเขาก็มีความสุขกับร่างกายเล็กตลอดคืนจนเกือบเช้า แต่พอเช้านี้เขากลับโหยหาอยากได้เธออีกครั้งจนต้องโผล่มาที่นี่แหละ

“อ่ะ...อื้อ ไม่ไหวแล้ว อ่ะ...อื้อ” หล่อนครางกระเส่าพร้อมซบหน้าไปกับอกแกร่งกำยำแล้วก็กัดเม้มยอดอกสีกาแฟของนาสูรด้วยความมันเขี้ยว

“อ่ะ...โอว์ ดื้อ อ่า...” เด็กดื้อนักเด็กคนนี้ ไม่รู้จักกลัวเขาเลย ทั้งๆ ที่ผ่านมาผู้หญิงทุกคนจะหวาดกลัวเขาแม้จะร่วมสวาทกันก็ตาม แต่พุดซ้อนกลับแก่นเซี้ยวเหลือเกิน

“ก็น่ากัด” เธอตอบอายๆ แล้วก็กัดเม้มยอดอกของเขาอีกครั้ง

“อืม...งั้นก็กัด ฉันก็จะกัดเธอบ้าง แต่ตอนนี้ยกขามากอดเอวฉันก่อนเด็กดี ฉันว่าเราควรจะเป็นหนึ่งเดียวกันแล้วตอนนี้” ตอนนี้ท่อนเนื้อของเขามันหงาดเต็มตัวแล้ว อยากกระแทกโยกเร่าในความคับแน่นของเจ้าหล่อนแล้ว

“อ่ะ...อื้อ คุณไม่ใช่คนจริงเหรอ” เธอวกกลับมาถามเรื่องนี้อีก ด้วยคิดว่าเขาพูดเล่นกับตัวเอง

“อือ...ฉันไม่ใช่คน และไม่ใช่เทพบุตรอย่างที่เธอคิดด้วย ฉันเป็นมากกว่านั้น” เขาตอบคนที่เงยหน้ามองตัวเองแล้วยกอุ้มเธอขึ้นมาสวมกอดเอวสอบตัวเองพร้อมกับท่อนเนื้อของเขาเบียดเข้าไปในร่างคับแน่นสอดประสานหลอมรวมเขาและหล่อนไว้ด้วยกัน

“อ่ะ...อื้อ อึดอัด” เธอบอกเขาเสียงแผ่ว

“อึดอัดเหรอ แล้วมีอะไรจะถามฉันอีกไหมเด็กน้อย ถ้าไม่มีแล้วก็ร้องครางให้ฉันตอนกระแทกเข้าออกแรงๆ แล้วกันน้อง” เขากัดฟันเอ่ยออกมาด้วยความลำบาก เพราะตอนนี้ความเป็นสาวภายในของพุดซ้อนกำลังตอดรัดเร่งเร้าให้เขาขยับตัวเข้าออกแรงๆ ในร่างเธอแทนที่จะนิ่งเฉยอยู่แบบนี้

“งั้นเป็นซาตาน เป็นตัวร้ายเหรอคะ อ่ะ...อื้อ” เธอกลอกตาถามเขาอย่างไร้เดียงสา

หึ!

“ถ้าฉันบอกว่าฉันเป็นยักษ์ล่ะ ไม่ใช่ซาตาน”

“ยักษ์แบบในละครพื้นบ้านนั่นเหรอคะ ไม่มีหรอก คุณนาสูรหล่อขนาดนี้ไม่ใช่หรอก”

“สักวันเธอจะรู้ตัวตนที่แท้จริงของฉัน ตอนนั้นเธอจะกลัวฉันไหม จะยังอยากอยู่กับฉันแบบนี้ไหม ยังอยากให้ฉันมีเซ็กซ์ด้วยไหม เด็กดีของฉัน” นาสูรเองก็ไม่เข้าใจตัวเอง ทำไมคาดหวังและอยากให้หล่อนรับตัวตนที่แท้จริงของตัวเองได้ ทั้งๆ ปกติไม่เคยสนใจและนึกแคร์ใครด้วย เพราะมนุษย์ผู้หญิงเป็นเพียงที่รองรับความใคร่ตัวเองเท่านั้น

“ก็ต้องมาลุ้นว่าเป็นอะไรกันแน่ แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้คุณหล่อมาก หล่อเหมือนรูปปั้น หล่อเหมือนหลุดมาจากเทพนิยายเลยรู้ไหมคะ”

หึหึ

ผู้หญิงที่เคยเจอมาจะมองข้ามหน้าตาราวรูปปั้นของเขา เพราะสนใจแก้วแหวนเงินทอง แต่กับพุดซ้อนหล่อนแปลกต่างจากผู้หญิงพวกนั้นที่ผ่านเข้ามาเพื่อหวังผลประโยชน์ เพราะหล่อนหวังในความหล่อที่เป็นภาพมายาที่เขาสร้างขึ้น ท่อนขาแข็งแรงเกร็งแน่นจิกเท้ากับพื้นแล้วโยกไหวแอ่นเด้งขึ้นหาความฉ่ำแน่นที่ตอดรัดเอ็นเนื้อของตนในตอนนี้ทันที

“อ่ะ...อื้อ แน่น อึดอัด อ่า...” เธอบอกเขาพร้อมจิกทึ้งเล็บสั้นของตัวเองไปกับแผ่นหลังหนาที่ตัวเองโอบกอดแน่นในตอนนี้พร้อมปล่อยร่างกระเด็นกระดอนขึ้นตามแรงกระแทกของเอวสอบ

“อ่า...เธอก็ตอดรัดฉันแน่นเหมือนกันเด็กน้อย อ่า...เสียว ซี้ด อื้อ...”

พั่บ! ซ่า! พั่บ! ซ่า!

เสียงน้ำไหลและเสียงกระแทกเนื้อของเขาและเธอดังสลับกัน และเสียงครวญครางของเขาและเธอเองก็เช่นกันที่ร้องรับกันได้อย่างลงตัว

“โอว์...ดีมาก อ่า...จำไว้เธอเป็นของฉันต่อไปนี้น้อง อ่า...ไม่ใช่ของสัตวแพทย์หน้าอ่อนนั่น อ่ะ...อื้อ”

ความคับแน่นของหล่อนทรมานเขาทุกครั้งจนอยากแตกตั้งแต่ที่ได้สอดตัวลึกล้ำในร่างคับแน่นของหล่อน

“อ่ะ...หมอไม้ พี่หมอไม้ค่ะ อ่ะ...อื้อ ทำไมคะ น้องเป็นอะไรกับคุณนาสูรคะตอนนี้ อ่า...อุ๊ย! อ่อย ไม่ไหวแล้ว อ่า...อือ”

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

แม้ว่าจะยืนอยู่ใต้น้ำ แต่ทั้งสองก็ยังร้อน และยิ่งร้อนกว่าเดิมยามที่นาสูรกระแทกกายเข้าหาทางรักของพุดซ้อน สองมือใหญ่โอบอุ้มบีบแน่นกับก้นกลมกลึงของเจ้าหล่อนที่กระเด็นกระดอนขึ้นตามแรงกระแทกเสียวของเอวสอบของเขาในตอนนี้

“อ่า...เป็นเมียฉัน เธอเป็นเมียฉันยังไงเด็กน้อย อ่า...อืม แน่นดีเหลือเกินน้อง อ่า...ไม่ไหวแล้ว อ่า...เสียว โอว์...”

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

ก่อนหน้านี้นาสูรได้ยินทุกอย่างทุกคำพูดในบทสนทนาของทั้งคู่ และเขาก็รู้ด้วยว่าพลชนั้นคิดยังไงกับแม่คนตัวเล็กที่เขายกอุ้มขย่มในตอนนี้

“อ่า...เมีย อ่ะ...อุ๊ย! เมียได้ยังไง เรายังมะ...อ่า...ไม่ไหวแล้ว ยังไม่ได้แต่งงาน และไม่ได้คบกันด้วย อูว์...ไม่ไหวแล้วคุณนาสูร อ่า...น้อง อ่ะ...อื้อ”

ซ่า! พั่บ! ซ่า! พั่บ!

“สำหรับฉันไม่เห็นความจำเป็นที่ต้องเป็นแฟนกันเด็กน้อย ถ้าอยากได้คือต้องได้ และตอนนี้เธอเป็นของฉัน ห้ามผู้ใดแตะต้องนอกจากฉันจำไว้” เขาจูบกระหม่อมที่เปียกชื้นของหล่อนพร้อมโยกไหวแอ่นเด้งยกเร่าเอวสอบขึ้นหาความคับแน่นของคนที่ยกอุ้มในตอนนี้

“อ่ะ...อ่อย คิดไปเอง อ่ะ...อูว์”

หึหึ

“มาลองดูกันว่าคิดไปเองรึเปล่า ตอนนี้เรามาต่อกันให้เสร็จเถอะเด็กน้อย อ่า...แน่นเหลือเกิน ฉันทนไม่ไหวแล้วน้อง เสียว ซี้ด...”

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

แล้วสองร่างเปลือยใต้ฝักบัวเดียวกันก็ช่วยกันกระแทกกระทั้นโหมแรงสวาทเข้าหากัน ส่วนพุดซ้อนทำตัวอ่อนคล้อยไปตามแรงกระแทกของเอวสอบของบุรุษ ตอนนี้เธอปล่อยให้ความรู้สึกความต้องการของตัวเองเป็นไปตามธรรมชาติ เพราะห้ามหรือขัดขืนไปก็เปล่าประโยชน์

“โอว์...ทูนหัวของฉัน อ่า...เสียว แน่น อืม...”

เวลาบ่ายโมงกว่าที่นาสูรปล่อยให้พุดซ้อนได้เป็นอิสระ เขากลับมายังห้องส่วนตัวที่คฤหาสน์หลังใหญ่อึมครึมพร้อมเรียกให้พาทีเข้ามาพบตัวเองเพื่อจะถามไถ่ถึงเรื่องงานในฟาร์มเหมือนทุกวัน แม้เขาจะไม่ชอบทำตัวเหมือนมนุษย์ แต่ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้

“วันนี้มีอะไรผิดปกติไหมพาที แล้วอาหารของฉัน นายเตรียมไว้รึยัง” เพราะก่อนหน้านี้เขาเสียพลังงานไปเยอะ เขาต้องเพิ่มพลังด้วยการกินเนื้อสัตว์สดๆ

“วันนี้ในฟาร์มเรียบร้อยดีครับท่าน ส่วนอาหารผมเตรียมเนื้อวัวไว้ให้ท่านแล้วครับ”

“ดีมาก นายไม่เคยทำให้ฉันผิดหวังเลยสักครั้งพาที แล้วนายล่ะ กินอะไรไปรึยัง”

“ผมกินหมูไปแล้วหนึ่งตัว” พาทีพูดตอบพร้อมกับยกมือขึ้นลูบริมฝีปากตัวเองไปมาเล็กน้อย

“อือ...ไปเถอะ ฉันต้องการอยู่คนเดียว อ้อ...อย่าลืมเอาประวัติของพุดซ้อนมาให้ฉันด้วยล่ะ ฉันอยากรู้ภูมิลำเนาหล่อน” เขาบอกสั่งพาทีก่อนที่อีกฝ่ายจะหายตัวไป

“ครับท่าน” พาทีรับคำแล้วก้าวถอยเลือนหายไปในอากาศทันที

นาสูรยกยิ้มมองภาพที่เลือนหายไปตรงหน้าแล้วก็หายวับไปจากตรงนี้ทันทีเพื่อไปยังห้องรับประทานอาหารส่วนตัวของตัวเอง ที่พาทีได้เตรียมมื้อเที่ยงมื้อใหญ่ไว้รอท่าตนเอง

พุดซ้อนเพลียแต่ก็ต้องหอบสังขารตัวเองมาทำงาน และก็แต่งตัวมิดชิดกว่าทุกวัน ทั้งๆ ที่อากาศร้อนอบอ้าวตับแทบแตก แต่จะทำยังไงได้ เมื่อตามตัวและลำคอที่บีบีครีมปกปิดไม่เนียนบังคับให้ใส่เสื้อคอเต่าปิดคอมาในฟาร์ม เธอเดินมาหารุ่นพี่ที่กำลังฉีดยาให้ลูกหมูน้อยที่เพิ่งเกิดใหม่

“มาแล้วเหรอครับหมอน้อง” พลชหยุดมือที่กำลังทำงานแล้วหันมาถามผู้มาใหม่ที่ถือกระเป๋าอุปกรณ์ติดมือมาด้วย

“ค่ะ พี่หมอไม้ ขอโทษนะคะที่ช้า พอดีวันนี้น้องรู้สึกปวดหัวนิดหน่อยค่ะ” เธอแสร้งทำหน้าให้ดูเหมือนป่วยทั้งๆ ที่จริงแล้วหน้าก็ซีดจริงแหละ ซีดเพราะถูกดูดพลังงานจากเจ้าของฟาร์มมากกว่า

“งั้นกลับไปนอนพักก็ได้ครับ ทางนี้พี่จัดการเอง”

“ไม่เป็นไรค่ะพี่หมอไม้ น้องไหวค่ะ อีกอย่างน้องกินยามาแล้วค่ะ” เธอโกหกเขาออกไป

“แต่พี่ว่าสีหน้าหมอน้องดูไม่ดีเลยนะ” เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเดินมาหาเธอพร้อมยกมือยื่นออกไปจะแตะอังหน้าผากเธอ แต่เธอขยับตัวถอยห่างออกไปก่อน

‘อย่าให้ใครแตะต้อง นอกจากฉันเด็กน้อง’ แล้วเสียงหนึ่งก็ดังลอยมาปะทะข้างแก้ม เธอมองไปด้านข้างมองหาเจ้าของเสียงที่จำได้ขึ้นใจก็ไร้เงาของเขา มีเพียงสายลมที่พัดผ่านเท่านั้น

‘หูแว่วเหรอเนี่ย’ เธอพึมพำในใจแล้วก็มีเสียงตอบกลับมายืนยัน

‘มองมาด้านข้างสิ แล้วเธอจะเห็นฉัน แต่คนอื่นไม่เห็นฉัน’ เขาบอกเธอแล้วเธอก็หันมาเจอร่างสูงใหญ่ในชุดเรียบร้อย เขาใส่กางเกงยีนส์ขายาวกับเสื้อยืดคอกลมสีดำ

‘คุณมาได้ยังไง คุณเป็นอะไรกันแน่คุณนาสูร’ เธอถามเขากลับในใจ

‘ยักษ์’ นาสูรตอบสั้นๆ แล้วก็หายวับไปจากตรงนี้ทันที

‘ใครจะเชื่อ ยักษ์มีแต่ในละครและหนังเท่านั้นแหละ’ เธอพึมพำตอบกลับแล้วก็มีเสียงหัวเราะดังตอบกลับมา

หึหึ

“เป็นอะไรรึเปล่าครับ” พลชเก็บมือตัวเองเมื่อคนตัวเล็กไม่ต้อนรับความห่วงใย และสงสัยทำไมเธอขมวดคิ้วตลอดเลยเหมือนมีอะไรในใจ

“อ้อ...ไม่มีอะไรค่ะพี่หมอไม้ ขอบคุณนะคะ น้องไม่เป็นอะไรแล้วจริงๆ ค่ะตอนนี้” เธอบอกเขาและขอบคุณในความห่วงใย

“งั้นก็ดีแล้วครับ ทำงานกันเถอะ วันนี้พี่ว่าจะไปกินหมูกระทะ ไปกับพวกเราไหม มีพี่และเพื่อนๆ หมอในฟาร์มเราเนี่ยแหละ” เขาเอ่ยชวน

“หมูกระทะเหรอคะ น้องนึกอยากพอดีเลย”

‘ฉันไม่ให้เธอไปน้อง’ แล้วเสียงหนึ่งก็ดังห้ามขึ้นมา ทำให้เธอมองหาเจ้าของต้นเสียงพร้อมอมยิ้มน้อยๆ แล้วก็ตอบกลับพลชทันที

“ไปค่ะ กี่โมงคะ” ห้ามไปสิ ก็อยากไปนี่

“หกโมงครับ เจอกันร้านในเมืองร้านรมย์เย็นหมูกระทะครับ”

“โอเคค่ะ งั้นรีบทำงานกันเถอะพี่หมอไม้ อยากกินหมูกระทะแล้ว” เธอบอกเขา

“ครับ งั้นทำงานกันเถอะ” แล้วทั้งสองก็แยกกันทำงานของตัวเอง

ด้านฝั่งนาสูร ตอนนี้ได้แต่นั่งกัดกรามแน่นพร้อมกับในมือมีแก้วบรั่นดีถืออยู่ด้วย เขากำแก้วในมือแน่นจนแตกคามือ

เพล้ง!

พอแก้วในมือแตกก็ปาทิ้งลงพื้น เขามองเลือดของเขาที่ไหลออกมาแล้วก็เป่าลมใส่มือเพียงหนึ่งครั้ง แผลแก้วแตกบาดมือก็หายไปทันที

“ดื้อกับฉันใช่ไหมน้อง”

เขาพึมพำกับตัวเองด้วยความเดือดดาลพร้อมกับสีตาที่ดำสนิทเปลี่ยนเป็นสีไฟลุกขึ้นมาทันที และลมฟ้าอากาศด้านนอกก็แปรปรวนจากที่มีแดดก็เป็นมืดครึ้มมีฝนตกลงมา

เปรี้ยง! ปร้าง! เปรี้ยง!

เสียงฟ้าร้องฟ้าแลบบอกถึงอารมณ์เดือดของเขาได้ดีทีเดียว และพาทีก็รีบมาหาผู้เป็นนายทันทีเมื่อรับรู้ถึงความกรุ่นโกรธของผู้เป็นนายตน

“คุณท่าน” เมื่อโผล่มาก็มองไปยังพื้นที่เต็มไปด้วยเศษแก้วและคราบเลือดที่ยังไม่แห้งดี พาทีอดกลืนน้ำลายเสียวสันหลังกับผู้ที่ทำให้นาสูรบันดาลโทสะในตอนนี้ไม่ได้เลย

“หล่อนดื้อ ไม่ฟังคำสั่งฉัน”

เขาตวัดดวงตาสีไฟลุกมามองทางคนสนิทพร้อมกับกัดกรามแน่นจนมีเสียงลอดออกมาจากริมฝีปาก

กรอด!

อึก!

พาทีกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอพร้อมมองไปยังด้านนอกหน้าต่างที่ตอนนี้ลมพายุกำลังโหมกระหน่ำรุนแรงตามไฟโทสะของผู้เป็นนาย และรู้แล้วว่านาทีนี้พุดซ้อนดื้อผิดคนเสียแล้ว

“เจ้านายโกรธเธอเรื่องอะไรครับ” พาทีถามออกไปเสียงเบาด้วยกลัวไฟโทสะจะฟาดใส่ตนเอง

“หล่อนจะไปกับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่ฉัน ทั้งๆ ที่ฉันห้ามแล้วไม่ให้ไป” เขาบอกกลับ

เปรี้ยง! ปร้าง! เปรี้ยง!

“นายหึงเธอ”

“อย่าเอาความรู้สึกมนุษย์มายัดเยียดให้ฉันพาที ที่ฉันโกรธตอนนี้เพราะหล่อนดื้อไม่เชื่อฟัง ทั้งๆ ที่หล่อนเป็นของฉัน” นาสูรปฏิเสธกลับเสียงห้วน

ส่วนพาทีก็ได้แต่กลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอเมื่อนึกถึงภัยร้ายกับหญิงสาวอีกคน ลองได้ดื้อแบบนี้แล้วไม่รู้จะโดนอะไรหากกลับมาจากข้างนอก หรือบางทีอาจไม่ได้ไปไหนเลยก็ได้ เพราะพายุด้านนอกกำลังโหมซัดรุนแรงทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ไม่มีเค้าเลยสักนิดเดียว

“อย่าเอาความรู้สึกมนุษย์ต่ำต้อยมายัดเยียดให้ฉันอีกจำไว้พาที ไปซะ! ไปไหนก็ไปซะ!” คนที่กำลังเดือดดาลเอ่ยไล่คนสนิททันที

“ครับท่าน” แล้วพาทีก็หายไปจากตรงนี้ทันที

เปรี้ยง! ปร้าง! เปรี้ยง!

นาสูรมองไปด้านนอกที่ตอนนี้พายุฝนกำลังทำงานตามอารมณ์กรุ่นโกรธของตัวเอง ดวงตาเปลี่ยนสลับไปมาแดงเป็นเขียวแล้วเขี้ยวยักษ์ก็งอกออกพร้อมกับคิ้วของเขาก็เปลี่ยนไปเช่นกัน ในตอนนี้เขาควบคุมอารมณ์โกรธตัวเองไม่ได้ แม้จะพยายามกำมือแน่น สั่งตัวเองให้ทุเลาความไม่พอใจครั้งนี้ลงแล้ว

“หล่อนกล้ามากน้อง กล้ามากที่ขัดคำสั่งฉัน รู้ไหมว่าไม่เคยมีมนุษย์คนไหนกล้าขัดคำสั่งฉันมาก่อน”

แล้วเสียงพึมพำของเขาก็ส่งตามลมพายุให้คนที่อยู่ในฟาร์มได้ยิน

อือ!

พุดซ้อนรู้สึกขนลุกขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินน้ำเสียงห้วนดังลอยตามลมพายุ ตอนนี้เธอหลบฝนในฟาร์มไม่สามารถกลับไปที่สำนักงานหรือห้องพักได้ ส่วนพลชเองก็เหมือนกันกับเธอ และก็นึกแปลกใจทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้แดดจ้ามาก แดดแรงจนจะละลายได้ แต่ตอนนี้กลับมีลมพายุขึ้นมาและฝนก็ตกหนักมาก