บทที่5 : เมย์ มายาวี ปรุงรส

หึหึ

ยักษ์ขำห้วนในลำคอเมื่อเข้ามาในห้องนอนส่วนตัวเองแล้วเห็นร่างเล็กนอนขดตัวกอดตัวเองบนเตียงนอนตัวเองอยู่ หล่อนไม่มีความหวาดกลัวเขาแล้วสินะตอนนี้ เขามองร่างที่หลับสนิทแล้วแสยะยิ้มสมเพช ก่อนจะปลดเปลื้องชุดของตัวเองออกเพื่อจะอาบน้ำมานอนพักผ่อน วันนี้เขายังไม่มีอารมณ์จะจัดการ เพราะเขาเหนื่อยกับการใช้แรงสั่งสอนเจ้าสัวหน้าโง่นั่นไปแล้วตอนหัวค่ำ และตอนนี้มันก็เที่ยงคืนกว่าแล้ว เขาไม่อยากรบกวนหล่อน เพราะยังมีเวลาเล่นงานหล่อนอีกนานเลยทีเดียว

เท้าใหญ่ก้าวเหยียบเสื้อผ้าที่เพิ่งสลัดจากร่างกายเดินตรงไปยังห้องน้ำโดยไม่รู้เลยว่าเด็กน้อยที่ตัวเองขำสมเพชก่อนหน้านั้นได้ตื่นขึ้นมาแล้ว มายาวีตื่นมาเห็นแผ่นหลังเปลือยของเขาพอดี เธอจึงยกมือปิดปากตัวเองทันทีด้วยกลัวว่าตัวเองจะเผลอหลุดร้องกรี๊ดกับภาพที่เห็น แผ่นหลังกว้างของเขาเต็มไปด้วยรอยแผลเป็นและรอยสัก แล้วสายตาของสาวน้อยก็ซุกซนมองเลยจากแผ่นหลังลงมายังเอวสอบและมาหยุดที่ก้นปอดของเขา ก่อนที่ประตูห้องน้ำจะปิดสนิท

“เราต้องหนีออกจากที่นี่” เมื่อประตูห้องน้ำปิดสนิทแล้ว เธอก็รีบลุกขึ้นทันที แม้ว่าตอนนี้ใบหน้าของเธอจะแดงซ่านอยู่ก็ตาม แต่นาทีนี้เธอต้องหนีออกไปจากที่นี่ให้ได้ เท้าเล็กก้าวลงจากเตียงเดินตรงไปยังประตูที่เห็นเขาเปิดไปเมื่อตอนกลางวัน

“พ่อจ๋าช่วยน้องเมย์ด้วยนะคะ” เธอพึมพำกับตัวเองขณะผลักประตูเปิดออกและมันก็เปิดได้ เมื่อเปิดได้แล้วก็ไม่รอช้าที่จะหนี แต่แล้วก็ต้องกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ

กรี๊ด!

ร่างเล็กลอยขึ้นเหนือพื้นเมื่อถูกจับยกจากทางด้านหลังแบบไม่รู้ตัว ยักษ์ลืมหยิบโทรศัพท์เข้าไปในห้องน้ำด้วยจึงตั้งใจจะออกมาเอา แต่พอเปิดประตูออกมาก็เห็นเด็กน้อยกำลังจะหนี เขาจึงสาวเท้ายาวๆ มาจับหล่อนทันที

“ปล่อยหนูนะ ปล่อย!” มายาวีดิ้นรนบนอากาศพร้อมถีบเท้าตัวเองไปมา แต่เท้าที่ถีบโดนหน้าท้องของเขามันไม่ได้สะทกสะท้านแม้แต่น้อย

“คิดจะหนีฉันเหรอเด็กเหี้ย คิดว่าตบหน้าฉัน ถุยน้ำลายใส่หน้าฉันแล้วจะหนีไปได้เหรอ”

โอ๊ย!

ตุ้บ!

มายาวีถูกโยนกลับไปยังเตียงและตามด้วยร่างเปลือยแข็งแรงของยักษ์ตามไปคร่อมทับกดกักข้อมือเล็กไว้ไม่ให้ขยับตัวหนีตัวเอง

“อือ...ปะ...ปล่อยหนูนะ หนูขอโทษ หนูจะไม่ทำอีกแล้ว” มายาวีคิดว่าขอโทษออกไปแล้วจะจบ แต่เธอคิดผิด ยักษ์ทำเพียงแค่ยิ้มมุมปากแล้วโน้มหน้าลงไปซุกไซ้ซอกคอระหงของเธอทันที

“อือ...ปล่อยฉันนะไอ้สารเลว! อื้อ...ปล่อยนะเว้ย!” สาวน้อยดิ้นขัดขืนบิดเบี่ยงหน้าหนีปลายจมูกโด่ง เคราและหนวดของเขาที่ถูไถไปตามซอกคอตัวเองด้วยความขยะแขยงรังเกียจ

“อือ...หอมเป็นบ้า มึงหอมทั้งๆ ที่มึงยังไม่อาบน้ำ อ่า...เด็กเหี้ย อือ...”

ยักษ์ครางพร่าเมื่อได้รับความหอมจรุงของเด็กสาว มันแปลกใหม่ไม่ฉุนจมูก มันอ่อนโยน กลิ่นเหมือนเด็ก และเขาอยากรู้มากกว่านี้ว่าทั้งตัวของหล่อนจะกลิ่นแบบนี้ไหม คางสากเคลื่อนถูไถขูดถูหนวดเคราตัวเองตามลำคอระหงมายังแอ่งชีพจรที่เต้นไหวแรงตามลมหายใจของเจ้าของร่าง

“อือ...ไอ้คนสารเลว! หยุดนะ ปล่อยนะ อื้อ...ปะ...ปล่อย อ่า...อื้อ...”

เสียงของมายาวีกลืนหายเข้าไปในลำคอทันทีเมื่อปากหนาจาบจ้วงบดจูบปากของเธอจนต้องกลืนคำพูดของตัวเอง สาวน้อยพยายามเบี่ยงหน้าหลบหนีปากหนาที่กำลังบดจูบปากนุ่มนิ่มตัวเอง แต่เหมือนยิ่งเป็นการเปิดทางให้คนเหนือร่างได้รุกเร้าสอดแทรกปลายลิ้นเข้ามาในโพรงปาก สองมือหยาบกร้านที่กดข้อมือเล็กไว้ตอนนี้เปลี่ยนมาประคองหน้าเล็กของเด็กน้อยใต้ร่างให้รองรับจูบดุดันของตัวเอง

“อ่า...อื้อ...”

เสียงครางอู้อี้ดังลอดออกมาจากริมฝีปากของทั้งสอง แม้ว่าจะไม่ปรารถนา แต่เมื่อปลายลิ้นน่าขยะแขยงของคนสารเลวเหนือร่างสอดแทรกเข้ามา เธอก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ ยอมให้เขากอดเกี่ยวดูดคลึงเฟ้นลิ้นน้อยของตัวเอง น้ำตาของสาวน้อยอาบคลอล้นออกทางหางตาด้วยความอดสู

“อื้อ...อ่า...”

ความหวานของปากน้อยทำให้ยักษ์รู้สึกใจสั่นไหวเต้นแรงโดยที่ตัวเขาเองก็ไม่รู้ตัว ความตื่นเต้นมันก่อเกิดขึ้นสุมในอกของชายหนุ่มแบบไม่รู้ตัว เขารุกเร้าตักตวงความหวานในโพรงปากเล็กของเด็กสาว ก่อนจะผละปากหนาออกมาดูดเม้มริมฝีปากบวมเจ่อของหล่อน

“อ่า...หวานเป็นบ้าเลย ปากหวานขนาดนี้ แล้วตรงนั้นจะขนาดไหนยามมันหลั่งน้ำเสียวออกมา”

เขาตวัดลิ้นเลียริมฝีปากตัวเอง ก่อนจะกระชากเสื้อยืดตัวเล็กของหล่อนจนขาดรุ่ยไม่เหลือชิ้นดีออกพร้อมกับสองเต้าเล็กขนาดเท่าฝาขนมครก ใช่...เขาเปรียบเทียบไม่ผิดแน่ หล่อนมีหน้าอกเล็กซุกซ่อนอยู่ในยกทรงแบบเด็กน้อย แต่มันก็ขาวนวลเนียน

“ปะ...ปล่อยหนูไปเถอะ อย่าทำอะไรหนูเลยนะคะ ฮือๆๆ” มายาวีขอร้องทั้งน้ำตา

หึ

“ปล่อยมึงไปงั้นเหรอ ที่มึงตบหน้ากูล่ะ ถุยน้ำลายใส่ล่ะ มึงต้องชดใช้ให้กูด้วยการอ้าขาให้กูเอาแรงๆ จนกว่ากูจะเบื่อ อ้อ...หรืออยากจะไปนอนกับพวกมันหน้าห้อง” ให้ตายเถอะ แค่พูดออกมาและคิดถึงภาพตอนพวกบอดี้การ์ดหน้าห้องเริงรักบดเอวกระแทกเข้าหาเด็กเวรนี่ เขาก็รู้สึกโกรธแล้ว สันกรามแกร่งปูดโปนขึ้นทันที แล้วความอ่อนไหวที่หว่างขาของเขามันก็แข็งข้อพร้อมจะแอ่นเด้งเข้าหาเด็กสาวแล้ว

“อือ...มะ...ไม่ๆ หนูไม่อยากนอนกับพวกเขาและก็คุณด้วย ปล่อยหนูไปเถอะนะคะ ให้หนูทำอะไรก็ได้ แต่อย่าทำแบบนี้กับหนูเลย อ่ะ...อื้อ...” แล้วก็ต้องครางออกมาเมื่อมือใหญ่ของเขาเคลื่อนมากอบกุมสองเต้าของเธอพร้อมกับกระตุกดึงยกทรงเด็กน้อยของหล่อนขาดรุ่ยออกไปอีกจนเปิดเผยให้เขาได้เห็นสองเต้าของเธอ

“อ่า...สีชมพูด้วย ยังไม่ผ่านการใช้งานสินะ”

“อ่ะ...ว้าย!” มือเล็กดันหัวของคนเหนือร่างออกห่างหน้าอกตัวเองทันทีเมื่อเขาโฉบลงมาขบเม้นยอดอกสีชมพูระเรื่อของตัวเองอย่างรวดเร็วพร้อมมือของเขาทั้งสองบีบขยำหน้าอกเล็กของเธอไปด้วย

“อ่า...เจ็บ! หนูเจ็บ!” หล่อนดิ้นหนีปากหนาที่กำลังขบเม้มยอดอกของตัวเอง แต่เหมือนว่ายิ่งดิ้นเขาก็ยิ่งตามติดและขบเม้มแรงกว่าเดิม

“อ่า...เล็กและสวยมาก มึงสวยมากอีหนู อ่า...อืม...” เขาเปลี่ยนจากขบเม้มมาตวัดลิ้นเลียรอบยอดอกสีหวานพร้อมกับมือใหญ่ทั้งสองนวดเคล้นขยำสองเต้าของเด็กสาวโดยไม่สนมือเล็กที่กำลังทุบตีดันมือตัวเองออก แม้จะเล็กแต่มันก็สวยงามและน่าปรารถนาเหลือเกิน แล้วส่วนล่างของหล่อนล่ะ มันจะสวยขนาดไหน จะโหนกนูนสวยงามแค่ไหนกัน และความคิดนั้นไม่ได้อยู่นาน เมื่อยักษ์จูบไซ้ไล้ปลายลิ้นเลียผ่านร่องอกเล็กมายังหน้าท้องแบนราบที่เคลื่อนไหวแรงตามแรงหอบหายใจของเจ้าของร่าง

“อ่า...ปะ...ปล่อยหนูไปเถอะนะ ได้โปรด อือ...ฮือๆๆ” แม้จะรู้ว่าร้องไห้จนหมดน้ำตาหรือน้ำตาเป็นสายเลือด คนสารเลวคนนี้ก็ไม่ยอมปล่อยเธอไป แต่มายาวีก็ยังคงไม่ละความพยายาม

ว้าย!

กางเกงวอร์มของหล่อนถูกกระตุกดึงรั้งออกทางปลายเท้าอย่างรวดเร็วทำให้รู้สึกหนาวยะเยือกทันทีจนต้องร้องออกมาแล้วถีบเท้าดิ้นถอยหนี แต่ร่างใหญ่ยักษ์เปลือยก็ตามตะปบเอวบางรั้งไว้

“อยากรู้ไหมว่าเวลาโสเภณีตอนอยู่บนเตียงเขาทำยังไงบ้าง เขาอ้าขาให้ฉันเอายังไง” มือใหญ่อีกข้างที่ไม่ได้จับเอวเล็กไว้ลูบไล้ความอวบอูมที่กลางหว่างขาของเด็กสาว ที่ตอนนี้มีกางเกงชั้นในปกปิดสายตาเขาไว้อยู่

“อือ...มะ...ไม่นะ อย่าทำอะไรหนูเลย” หล่อนส่ายหน้าชื้นเหงื่อเปียกน้ำตาตัวเองไปมา

“หึ...น่าสมเพชสิ้นดี ชีวิตคนเรามันไม่ได้สวยงามเหมือนทุ่งลาเวนเดอร์หรอกนะเด็กน้อย เธอควรยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นเสียเถอะ และก็น่าสมเพชนักที่เธอมีแม่เลี้ยงอย่างคุณนายลุลา แม่เลี้ยงของเธอมันเลวเกินจะเล่าถึง” เขาพูดเท่านั้นแล้วก็เคลื่อนถูไถสันมือของตัวเองไปมากับกลีบสวาทอวบอูมของคนตัวเล็ก อยากรู้นักว่าถ้าดึงกางเกงชั้นในออกแล้วมันจะสวยน่าเลียซุกไซ้มากแค่ไหน

“อือ...อ่า ยะ...อย่านะ อย่าทำแบบนี้กับหนู อ่า...ถึงแม่ของหนูจะเลวยังไง ท่านก็คือแม่ของหนู ถึงจะเป็นแค่แม่เลี้ยงก็ตาม คุณไม่มีสิทธิ์มาตัดสินท่าน” มายาวีเอ่ยปกป้องแม่เลี้ยงของตัวเอง แม้ว่าท่านจะทำกับตัวเองแบบนี้ แต่เธอก็ยังรักท่านแม้ว่าท่านไม่เคยรักเธอเลยก็ตาม

“หึ...เด็กน้อยเอ๋ย...เด็กน้อยช่างโลกสวยนัก รู้อะไรไหม แม่เลี้ยงของเธอมันขายขาดเธอให้กับฉันแล้ว และเงินที่ค้างก็ต้องหามาใช้ฉัน เธอมันก็แค่ดอกเบี้ยไร้ค่าเท่านั้นมายาวี” เขาเอ่ยชื่อของเด็กสาวเพื่อย้ำให้เธอได้จำใส่สมองน้อยๆ ว่าตอนนี้เธอมันก็แค่สิ่งของเท่านั้นสำหรับแม่เลี้ยง

เรี่ยวแรงของมายาวีนั่นถดถอยไปไหนหมดไม่รู้ รู้เพียงแต่ความรู้สึกแปลกใหมีที่กำลังก่อตัวขึ้นในท้องน้อยของเธอ มันเหมือนคลื่นพายุที่กำลังโหมซัดในช่องท้อง และริมฝีปากของหล่อนก็แห้งกระหายน้ำจนต้องบิดเอวยกเร่าส่ายไปมาด้วยความทรมาน เหงื่อเม็ดโตผุดซึมขึ้นเต็มหน้า

มือหยาบกร้านของยักษ์ยังคงเสียดสีถูไถสันมือใหญ่ไปกับกลีบสวาทอวบอูมไปมาจนตอนนี้กางเกงชั้นในของมายาวีชื้นแฉะฉ่ำเปียกไปด้วยน้ำเสียวของหล่อน เขาจึงไม่รอช้าจะโน้มหน้าลงไปหาแล้วแตะปลายลิ้นเลียกางเกงชั้นในที่เปียกแฉะของหล่อน

“อ่ะ...อื้อ มึงหอมมากเด็กเวร อ่า...” น้ำคำถ่อยหลุดพร่าออกมาจากปากหนาของยักษ์พร้อมกับมือของเขาบดบี้เม็ดเกสรของหล่อนผ่านกางเกงชั้นในไปด้วย

“อ่ะ...อื้อ...”

สาวน้อยอยากจะผลักไสดิ้นกายหนีแต่กลับทำไม่ได้ เพราะอ่อนแรงเหลือเกิน ไม่รู้ว่าเพราะอะไร รู้สึกแต่ว่าตอนนี้ตัวเองมีไฟลุกท่วมตัวก็มิปาน เธอแอ่นเด้งบิดยกเอวขึ้นหาคนถ่อยที่กำลังซุกหน้าไล้ลิ้นสากถูไถไปกับความเป็นสาวตัวเอง เห็นการเคลื่อนไหวของคนสารเลวทุกอย่าง แต่ก็ห้ามไม่ได้ หนีไม่ได้ เธอทั้งอายและขยะแขยงมัน แต่ร่างกายกลับโหยหาสัมผัสระยำของชายร่างยักษ์