บทที่4 : เมย์ มายาวี ปรุงรส

“มะ...ไม่! หนูอยากเรียนหนังสือ หนูไม่อยากขายตัว หนูไม่อยากอยู่ที่นี่”

มายาวียกมือเช็ดน้ำตาพร้อมปัดมือใหญ่ออกจากคางตัวเอง เสียงแข็งของเธอทำให้ยักษ์รู้สึกประหลาดใจและยิ้มกระหยิ่มในใจ เด็กน้อยตรงหน้าเปลี่ยนจากคนอ่อนแอเป็นคนเข้มแข็งขึ้นมาทันที และดวงตาที่อาบคลอไปด้วยน้ำตาก่อนหน้านี้ก็เปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวไม่ยอมคน

‘โอ้! เด็กคนนี้ไม่กลัวเขาเลย’ เขาบอกตัวเองในใจ เพราะไม่เคยมีใครกล้าจ้องตาเอาเรื่องเขากลับแบบที่หล่อนทำอยู่ตอนนี้

ตอนนี้มายาวีรู้แต่ว่าเธอไม่อยากเป็นเหมือนผู้หญิงพวกนั้น ไม่อยากเหมือนผู้หญิงที่เธอเดินผ่านมาก่อนหน้านี้ เธออยากเรียนหนังสือ และเธอก็มีความฝันอยากเป็นพยาบาล ไม่อยากเป็นผู้หญิงขายตัวแบบนี้

“ตอนนี้เธอก็เป็นผู้หญิงขายตัวแล้วครึ่งหนึ่ง รอแค่ให้ฉันเอาเท่านั้นเด็กน้อย” มือหน้าหยาบกร้านของยักษ์ยื่นไปจับแก้มนุ่มนิ่ม แต่ถูกมือเธอปัดทิ้งพร้อมกับฝ่ามือเล็กยกตวัดกระแทกใส่หน้าเขาเต็มแรงโดยที่เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าชีวิตนี้จะโดนผู้หญิงตบ

เผียะ!

กรอด!

ยักษ์หันหน้าด้านที่ชาไปด้วยแรงตบของมือเด็กน้อยตรงหน้าด้วยความขึงโกรธ เขามองจ้องตาของคนตัวเล็กที่ตอนนี้จ้องเขาเหมือนกัน เธอไม่มีแววหวาดกลัวเหมือนก่อนหน้านี้เลย นี่แหละที่ทำให้เขาไม่อยากเชื่อสายตา เพราะหล่อนไม่ได้กลัวเกรงอำนาจของเขาเลย

“ตบหน้าฉันเหรอ เผียะ!” สิ้นเสียงกัมปนาทของคนโฉด มือใหญ่ก็ตวัดใส่หน้านวลเนียนทันที

โอ๊ย!

มายาวีหน้าหันไปตามแรงตบของมือใหญ่ที่ฟาดมาเต็มแรงแบบไม่นึกคิดว่าเขาจะตบเธอกลับแบบนี้ เธอหันหน้าตัวเองกลับมาพร้อมกับมีเลือดซึมที่มุมปาก แก้มขาวนวลเนียนก็แดงช้ำเขียวขึ้นมาทันตาเป็นรอยฝ่ามือใหญ่ของบุรุษ

“คนสารเลว! ถุย!” มายาวีถุยน้ำลายผสมเลือดที่เพิ่งโดนตบปากแตกใส่หน้าของคนตรงหน้าทันที

“ตบหน้าฉันแล้วยังมาถุยน้ำลายใส่หน้าฉันอีกเหรอเด็กเวร! เผียะ!” แล้วยักษ์ก็ตวัดมือใส่หน้าของเธออีกครั้งและครั้งนี้ก็แรงกว่าเดิม

โอ๊ย!

“ผู้ชายอย่างยักษ์ทำได้ทุกอย่าง ตบคนแก่ ถีบผู้หญิงก็ทำมาแล้ว และยิ่งเป็นเด็กพยศไม่รู้ที่ของตัวเองแบบเธอ ฉันทำได้มากกว่าตบ หรือต้องการให้ฉันฆ่าเธอหึ” เขาบีบบังคับคางเล็กให้หันกลับมาเผชิญหน้าตัวเอง และเธอก็มองจ้องเขาแบบไม่หลบตาอย่างท้าทายเช่นกัน

“เด็กเวร! ท้าทายฉันเหรอ ได้เจอดีแน่ พวกมึงเข้ามาในห้องกูตอนนี้เดี๋ยวนี้” น้ำเสียงเหี้ยมห้าวตะโกนร้องเรียกบอดี้การ์ดหน้าห้องของตัวเองให้เข้ามาในห้อง และพอสิ้นคำสั่งประตูห้องก็เปิดออกพร้อมกับบอดี้การ์ดหน้าห้องสี่คนเดินเข้ามาข้างใน

“สั่งสอนเด็กเวรนี่หน่อยซิ มันกล้าตบหน้ากู แถมถุยน้ำลายใส่กูอีก ทำให้มันลิ้มรสของโสเภณีซิ”

“ครับคุณยักษ์” ชายร่างยักษ์ทั้งสี่คนกำลังเดินเข้าไปหามายาวีตามคำสั่งของเจ้านายหนุ่ม

“คุณยักษ์ครับ” เสริมที่เพิ่งไปทำธุระที่ธนาคารกลับมาแล้วถามถึงลูกสาวของคุณนายลุลาจากช้อย คู่หูตัวเองได้ความว่าตอนนี้อยู่ห้องของเจ้านาย เขาก็รีบตรงขึ้นมาทันที พอมาถึงก็เห็นว่าเจ้านายกำลังสั่งลูกน้องเข้ารุมโทรมเด็กสาวจึงรีบเอ่ยเรียกเจ้านาย

“ไงไอ้เสริม”

“คือเรื่อง...” เสริมหยุดนิ่งไปพร้อมมองไปทางลูกน้องของตัวเองและเด็กสาว ที่ตอนนี้กอดตัวเองร้องไห้ปานใจจะขาด

“พวกมึงออกไปได้แล้ว และล็อกห้องให้ดี อย่าให้เด็กเหี้ยนี้หนีออกไปได้ กูจะจัดการอีเด็กระยำนี้เอง” เขาสั่งเสียงเข้มแล้วเดินไปยังประตูห้องที่ตัวเองโผล่ออกมาโดยมีเสริมเดินตามไปติดๆ ส่วนบอดี้การ์ดทั้งสี่คนก็เดินออกจากห้องทำตามคำสั่งเจ้านายหนุ่มทันที ทิ้งเหลือแต่มายาวีที่ร้องไห้อยู่ในห้องคนเดียว

ฮือๆๆ

“ว่าธุระของมึงมาไอ้เสริม” เมื่อมาอยู่ในห้องทำงาน เขาก็ถามเสริมทันที

“คือเรื่องที่คุณยักษ์ให้ผมไปจัดการตอนนี้เรียบร้อยแล้วนะครับ เงินทุกอย่างผมโอนโยกไปยังบัญชีที่สเปนหมดแล้วครับ”

“ดีมาก”

“แล้วลูกเลี้ยงของคุณนายลุลา นายจะทำยังไงกับเธอครับ เธอยังเด็กอยู่เลยนะครับ” เมื่อกี้มันสังเกตเห็นหน้านวลเนียนของเด็กสาวมีรอยฟกช้ำที่แก้มเนียนต่างจากตอนที่เขาเจอเมื่อตอนเช้า

“เด็กระยำนั่นเหรอ กูจะจัดการเอง มึงไม่ต้องเสือก แล้วเอาประวัติของมันมาให้กูด้วย แม่งสวยแต่ตบหน้ากู กูจะจัดให้หนัก ให้จำกูไปจนตายเลยคอยดู”

คำพูดของนายทำให้เสริมกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอด้วยความยากลำบาก ด้วยรู้ดีว่าตอนนี้ยักษ์กำลังโกรธ เพราะว่าตั้งแต่ทำงานกับชายหนุ่มมา ไม่เคยเห็นเขาโกรธเท่าวันนี้มาก่อน อาจเพราะเด็กสาวตบหน้าก็ได้ถึงโกรธ เพราะยักษ์ไม่เคยโดนผู้หญิงคนไหนทำร้ายเลยสักครั้ง นอกจากรอยเล็บข่วนของพวกหล่อนยามเริงสวาทบนเตียงเท่านั้น ที่เขาอนุญาตให้ผู้หญิงฝากไว้ที่ร่างกายของเขา

“คุณยักษ์ปรานีเด็กมันบ้างเถอะครับ แค่โดนแม่เลี้ยงเอามาใช้หนี้ขัดดอกเราก็น่าสงสารมากแล้วครับ”

“มึงควรไปบวชไอ้เสริม ไม่ควรมาทำงานกับกู”

“ขอโทษครับ”

“ไปได้แล้ว อย่าลืมเอาประวัติอีเด็กเวรนั่นมาให้กูด้วยล่ะ” เขาเอ่ยไล่พร้อมกับสั่ง จริงๆ เขารู้ดีว่ามือซ้ายของเขาเป็นพวกใจอ่อน ขี้สงสารคน ต่างจากมือขวาอย่างไอ้ช้อย รายนั้นไม่มีความสงสารเหยื่อเหมือนอย่างที่ไอ้เสริมกำลังเป็นอยู่ตอนนี้

“และอย่าลืมจัดการเรื่องหนี้สินของแม่เลี้ยงมันด้วยล่ะ ตอนนี้มันติดกูเท่าไหร่ก็บวกเพิ่มไปอีกสองแสน ไม่ต้องลดให้มัน เพราะลูกเลี้ยงของมันตบหน้ากู แถมถุยน้ำลายใส่หน้ากูอีก” พูดจบก็ยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองที่ยังมีน้ำลายของเธอเปื้อนอยู่ เพราะเมื่อกี้เขามัวแต่โกรธจึงไม่ได้ลูบเช็ดน้ำลายที่โดนหน้าออก ตอนนี้อารมณ์ของเขาพอจะทุเลาลงแล้ว แต่ก็ไม่ได้ลดความอยากฉีกร่างเล็กๆ ของเจ้าหล่อนลงไปเลยสักนิด

“ครับคุณยักษ์” เสริมรับคำโค้งคำนับแล้วเดินจากไปพร้อมกับได้แต่นึกสงสารชะตาชีวิตของมายาวีที่ต้องมามีแม่เลี้ยงแบบคุณนายลุลา

หึหึ

“ตบหน้ากูเหรอ อีเด็กเหี้ย!”

มือใหญ่ลูบสันกรามแกร่งตัวเองไปมาพร้อมกับขบกรามแน่นด้วยความโกรธพร้อมกับเสียงแจ้งเตือนอีเมลเข้าที่หน้าจอแล็ปท็อปที่ใช้ทำงานดังขึ้น พอเห็นว่าเป็นใครส่งมาก็รีบเปิดอ่านทันที เสริมทำงานได้เร็วดีทั้งๆ ที่เพิ่งเดินออกไปจากห้องเขายังไม่ถึงสองนาทีด้วยซ้ำ

ยักษ์เปิดอ่านประวัติของมายาวีอย่างละเอียด พร้อมกับรูปถ่ายสดใสที่แนบมา เขามองรูปถ่ายในชุดนักเรียนมัธยมปลาย ผมยาวสลวยที่เห็นเมื่อกี้ถักเปียกสองข้างเป็นระเบียบ มีโบสีน้ำเงินผูกทั้งสองข้าง และยักษ์ก็เผลอยิ้มไปกับคนในรูป ที่กำลังยืนยิ้มให้ตัวเองอยู่โดยไม่รู้ตัว

“น่าสงสารจริงๆ มายาวี”

เขาอ่านประวัติของเธอแล้วก็ได้แต่พึมพำออกมากับเรื่องราวที่ได้รับรู้ แต่นี่แหละคือโชคชะตาของคน ที่พระเจ้ามักจัดสรรวางไว้รออยู่แล้ว ชีวิตที่ไม่มีอุปสรรคจะไม่เรียกว่าชีวิต เพราะอุปสรรคทุกอย่างล้วนสอนให้เรารู้จักเรียนรู้รักษาเอาตัวรอด เหมือนกับเขากว่าจะมีทุกวันนี้ได้ เขาเกือบเอาชีวิตไม่รอดตั้งหลายครั้ง

ยักษ์ตั้งใจว่าจะไปสั่งสอนเด็กน้อยในห้องสักหน่อย แต่ก็เกิดปัญหาที่กาสิโนเสียก่อนจนยักษ์ต้องลงมาเคลียร์เอง เพราะเสริมกับช้อยนั้นจัดการเองไม่ได้ ลูกค้ารายนี้รายใหญ่เสียด้วย อ้อ...สำหรับเขาแล้วเงินซื้อได้ทุกอย่างก็จริง แต่ไม่ใช่กับเขาทุกอย่างเสมอไป แม้เอาเงินพันล้านมากองตรงหน้าเขา ถ้าเขาโกรธ เงินที่กองตรงหน้าก็ไร้ค่า เหมือนลูกค้ารายใหญ่รายนี้ ที่มีเงินแล้วมากร่างในอาณาจักรของเขาจึงต้องโดนสั่งสอนด้วยเท้าของเขาอัดกระแทกเข้าหน้า

“แล้วเงินของเจ้าสัวนั่นล่ะครับคุณยักษ์” ไอ้ช้อยถามเจ้านายเมื่อเข้ามาในห้องทำงาน

“มึงก็จัดการทำให้มันเป็นของกูสิวะ”

“แล้วเด็กคนนั้น คุณยักษ์จะส่งลงไปรับแขกเลยไหมครับวันนี้” ไอ้ช้อยถามต่อ

“ยัง...กูจะสั่งสอนมันเอง เด็กเวรนั่นต้องเจอกูก่อน กูสะใจแล้วจะส่งไปรับแขกเอง” เขาตอบเสียงเข้ม

“แล้วจัดเรื่องเทคโอเวอร์บริษัทของไอ้เจ้าสัวนั่นด้วย ช่วงนี้การเงินของมันไม่ดี แถมธุรกิจของมันก็เหมือนจะไปไม่รอดด้วย” ยักษ์เอ่ยสั่งงานต่อ

“ครับคุณยักษ์” ไอ้เสริมเอ่ยรับคำสั่ง เรื่องงานใช้สมอง เสริมจะเป็นคนจัดการ แต่เรื่องงานใช้กำลังจะเป็นไอ้ช้อย

“ดีมาก พวกมึงออกไปได้ วันนี้กูอยากพักแล้ว กูเหนื่อย” ยักษ์โบกมือไล่มือซ้ายและมือขวาออกไปให้พ้นหน้า และทั้งสองก็โค้งตัวคำนับแล้วก็เดินจากไป