บทที่3 : เมย์ มายาวี ปรุงรส

กวางน้อยวัย 18 ปี มายาวี ปรุงรส หรือเมย์ เด็กสาวผู้อาภัพโชคชะตา พ่อของเธอประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เสียชีวิตเมื่อสองปีที่แล้ว และท่านก็ทิ้งสมบัติไว้ให้มากมาย แต่ทุกอย่างอยู่ในความดูแลของแม่เลี้ยงอย่างลุลา ที่ตอนนี้ผีพนันเข้าสิง ทรัพย์สมบัติทุกอย่างที่เคยมีตอนนี้ถูกนำมาถลุงที่กาสิโนจนไม่เหลือสักอย่าง จะมีเพียงแต่บ้านหลังใหญ่เท่านั้น ที่ยังคงอยู่ให้หลับอาศัย

ตอนนี้ชีวิตของเธอมันดำมืดไปหมด เมื่อได้สติขึ้นมาในที่โสมมแห่งนี้ ที่ที่เต็มไปด้วยโลกีย์ กิเลส ตัณหา ตอนนี้เธอก็ถูกพามาที่ไหนก็ไม่รู้ และคนที่พามาก็เดินออกไปแล้ว เด็กสาวลุกขึ้นสำรวจห้องนอนโทนเทาดำเพื่อหาทางหนีเอาตัวรอด เพราะประตูที่เปิดเมื่อกี้ปิดล็อกสนิทแล้ว

“ไม่นะ ฉันต้องหนีออกไปจากที่นี่ให้ได้”

มายาวีพึมพำบอกตัวเองแล้วประตูอีกบานก็ถูกผลักเปิดออกพร้อมกับร่างสูงใหญ่ราวกับยักษ์เดินเข้ามา ใบหน้าที่เหี้ยมโหดล้อมกรอบหน้าด้วยเครา แต่มันตกแต่งสวยงามเข้ากับรูปหน้าดุดันนั้น เท้าเล็กที่ก้าวเดินก่อนหน้าแข็งทื่อขยับไปไหนไม่ได้ เมื่อชายร่างยักษ์เดินตรงมาหาตัวเองพร้อมสายตาดุดัน และในมือของเขาก็มีบุหรี่ถือติดมาด้วยหนึ่งมวน

“ยะ...อย่าเข้ามานะ” มายาวีเพิ่งหาเสียงตัวเองเจอ เธอก้าวถอยหลังไปช้าๆ แล้วก็ชนกับขอบเตียงจนเสียหลักล้มหงายหลังไป

ว้าย!

หึหึ

ยักษ์ทำเพียงขำในลำคอแล้วยกมวนบุหรี่ที่ถือติดมือมาด้วยดูดอัดควันสีเทาเข้าปอดแรงๆ ก่อนจะปล่อยลมหายใจปล่อยควันขาวพุ่งออกมา

อ่า!

เขาอัดมะเร็งเข้าปอดตัวเองแล้วก็ทิ้งบุหรี่ในมือลงกับพื้นแล้วใช้เท้าหนาบดขยี้จนควันดับมอด ก่อนจะขยับปากเอ่ยถามเด็กสาวที่ตอนนี้กระเถิบถอยไปชิดหัวเตียงพร้อมดึงรั้งผ้าห่มไปห่มร่างน้อยตัวเอง เห็นแล้วน่าสมเพชสิ้นดี เพราะไม่มีอะไรที่เขาต้องการแล้วไม่ได้ และหล่อนก็เหมือนกัน เพียงแค่เห็นหน้าสวยๆ ในจอมอนิเตอร์ เขาก็เกิดความปรารถนาอันแรงกล้า หน้าละอ่อนของหล่อนมันทำให้เขารู้สึกปั่นป่วนไปทั่วสรรพางค์กาย และตอนนี้ก็เป็นเหมือนกัน เอ็นเนื้อร้อนของเขามันชูคอแข็งขึงดุนดันอยู่ในกางเกงจนรวดร้าวไปทั่วลำเอ็นร้อนแล้วตอนนี้

“อายุเท่าไหร่”

“สะ...สิบแปดค่ะ” มายาวีตอบเสียงสั่นและไม่คิดปิดบัง เพราะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายถามอายุตัวเองทำไม

“สิบแปดงั้นเหรอ แล้วรู้ไหมว่าตอนนี้เธอเป็นสมบัติของยักษ์ คีรี ดอว์สันแล้ว แม่เลี้ยงของเธอยกเธอให้ฉันแล้วเด็กน้อย” มุมปากหนาของเขาหยักยิ้ม แต่สายตาของเขามองสำรวจใบหน้าสั่นกลัวชื้นเหงื่อตรงหน้า แล้วก้าวเท้าขึ้นไปบนเตียงแล้วคืบคลานเข้าไปหาเด็กน้อยตรงหน้าทันที

“อือ...ปะ...ปล่อยหนูไปเถอะนะคะ”

“ถ้าฉันปล่อยไปตอนนี้ เธอก็ไม่รอดอยู่ดี เพราะลูกน้องของฉันรอต่อจากฉันอยู่” เขาไม่ได้ขู่ แต่เขาจะสั่งลูกน้องของเขาสั่งสอนหล่อนจริงๆ เขาไม่ชอบคนที่ดื้อ เขาชอบคนหัวอ่อน เชื่อฟังเขาและไม่ขัดขืน

“ฮือๆ ปะ...ปล่อยหนูไปเถอะนะคะคุณน้า” เสียงสั่นเครือเอ่ยขอร้องพร้อมกับพนมมือน้อยๆ ไหว้ขอความเมตตาสงสารจากคนตรงหน้า

หึหึ

“น้างั้นเหรอ ฉันจะเป็นผัวเธอไม่ได้จะเป็นน้าเธอเด็กน้อย” มือใหญ่ยื่นออกไปจับคางเล็กบีบแล้วเชยขึ้นให้แหงนเงยขึ้นมองตัวเอง

“นะ...หนูเจ็บ” มือเล็กจับมือใหญ่ที่บีบคางตัวเองออก แต่ยิ่งพยายามแกะมือใหญ่เท่าไหร่ เขาก็ยิ่งบีบคางเธอแรงขึ้น

“เจ็บงั้นเหรอเด็กน้อย แล้วถ้าฉันเข้าไปในตัวเธอล่ะ จะเจ็บแค่ไหนกัน หรือจะทั้งเจ็บทั้งเสียว”

ว้าย!

แล้วผ้าห่มที่ดึงมาห่มตัวเองนั้นก็ถูกกระชากโยนทิ้งไปกองอยู่มุมห้องทันที

“ปะ...ปล่อยหนูไปเถอะนะคะ อย่าทำอะไรหนูเลย หนูจะหาเงินมาใช้หนี้แทนแม่หนูเอง ฮือๆๆ อึก!”

“อย่าโง่หน่อยเลยเด็กน้อย เงินสามล้านเธอจะมีปัญญาหามาจากไหน อยู่นอนอ้าขาที่กาสิโนฉันไม่ดีกว่าเหรอ รับแขกวันละสองสามคน หรือถ้ามีแขกในนี้ถูกใจเช่าเธอ เธอก็จะสุขสบายมีเงินมาใช้หนี้ฉัน”