บทที่ 6 ผัวเธอ

เวลาผ่านไปไม่นานดินก็ออกมาพร้อมกับกางเกงนอนและสะบัดผมไล่น้ำที่เกาะหัวตัวเองออกพร้อมเช็ดผมให้แห้ง เป็นนานกว่าผมจะแห้ง พอผมแห้งก็เคลื่อนตัวขึ้นไปบนเตียงของตัวเอง เตียง 6 ฟุตดูแคบไปทันทีเมื่อมีอีกคนมานอนด้วย แถมหล่อนก็นอนดิ้น กางขากางแขนเต็มเตียงของเขาอีก

“ให้มันได้อย่างนี้สิเตยหอม” เขาบ่นให้หล่อนแล้วข่มตาตัวเองนอนหลับอยู่ขอบเตียงแทบจะขยับตัวไม่ได้ สองมือดึงแย่งผ้าห่มจากหญิงสาวมาห่มบ้าง แล้วก็ต้องสะดุ้งตัวเกร็งเมื่อมือหล่อนขยับพลิกตัวหันมาทางเขาพร้อมกับเรียวแขนเล็กตวัดพาดเอวสอบของเขา

ฮืม!

เขาคำรามในลำคอเมื่อถูกแขนเล็กกอดพาดเอวของตนเอง มือใหญ่จับมือแขนเล็กออกจากเอวของตนแล้วก็ขยับตัวนอนตะแคง แต่เหมือนว่าเตยหอมกำลังแกล้งเขาอยู่ตอนนี้ หล่อนตวัดแทนโอบกอดเอวเขาอีกครั้ง

“เตยหอม!”

เหลือทนแล้ว เขาร้องเรียกชื่อของหญิงสาวพร้อมกับกระชากดึงเธอลุกขึ้น แล้วเธอก็ตื่นขึ้นเมื่อถูกกระชากดึงไม่เบาเท่าไหร่นัก

“ไปนอนที่อื่นไป ถ้าจะนอนดิ้นและนอนกอดฉันแบบนี้”

“อือ...ว่าไงนะคะ” เตยหอมพึมพำถามคนกระชากดึงตัวเองให้ลุกขึ้นแล้วขยี้ตามองดูเขา แต่ก็หลับตาอีกครั้ง

“ตื่น! ไม่ได้ยินที่ฉันพูดรึไงยัยบ้า ไปนอนใต้เตียงหรือไปนอนห้องรับแขกก็ได้ ฉันนอนไม่หลับ”

“อือ...เหรอคะ ฝันดีนะคะสามี” พึมพำเหมือนจะรับรู้ แต่แล้วก็ดึงมือตัวเองออกจากอุ้งมือใหญ่แล้วล้มตัวลงนอนพร้อมดึงผ้าห่มมาห่มด้วยท่านอนที่แสนสบาย

“เตยหอม! โธ่เว้ย!” เมื่อทำอะไรไม่ได้ก็ได้แต่กัดฟันแล้วล้มตัวลงนอนเหมือนเดิมและดึงแย่งผ้าห่มจากสาวเจ้ามาห่ม ก่อนจะเอื้อมมือไปปิดไฟข้างหัวเตียง แล้วก็ต้องเกร็งอีกครั้งเมื่อภรรยาแต่งพลิกตัวมาเบียดเขาและกอดเขาแนบแน่นกว่าเดิม

“อืม...อดทนไอ้ดิน อดทนไว้ ถ้าเราย้ายห้องนอนแสดงว่าเรายอมให้ยัยบ้านี่” บอกกับตัวเองแล้วข่มตาหลับในความมืด แม้ว่าจะรำคาญและรู้สึกแปลกๆ เมื่อมีร่างน้อยนอนกอดแล้วเคลื่อนกายเสียดสีกับเนื้อตัวของตนเองก็ตาม

ตลอดเวลาเกือบเดือนที่ต้องนอนร่วมเตียงเดียวกับเตยหอมทำให้เขาทรมานและอดทนมากเหลือเกิน ทรมานกับความโกรธและเนื้อตัวของหล่อนเบียดแนบกับเขา ส่วนนุ่มนิ่มของร่างก็แนบถูไปกับเนื้อตัวของเขา และที่สำคัญหล่อนทำให้เขาขาดความเป็นส่วนตัวมากขึ้นทุกวัน และเช้านี้ก็เป็นเหมือนทุกวันที่ตื่นมามีหญิงสาวนอนเกยทับอยู่บนตัวของเขา

“ยัยบ้าเอ๊ย!” ตื่นมาเจอกับภาพแบบนี้ทุกๆ วันเหมือนจะชิน แต่ดินไม่เคยชินสักครั้ง เขาผลักเตยหอมออกจากตัวเอง ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปอาบน้ำ ส่วนเตยหอมก็ขยับพลิกตัวนอนต่อไม่สนใจว่าอีกคนจะรังเกียจตัวเองแค่ไหน

“คนเลว! คุณใจร้ายกับฉันมากเกินไปแล้วนะคุณดิน” เธอว่าเขาเมื่อนอนต่อไม่ได้แล้ว เพราะทุกๆ วันเธอต้องเจอภาพของเขากับหลินและทั้งคู่ก็หายเข้าไปในกระท่อมด้วยกันทุกวัน กับคนอื่นเขาแสนดี อ่อนโยน สุภาพ แต่กับเธอ เขาปฏิบัติตัวแตกต่างกับทุกคน

“คนอย่างเตยหอมไม่มีทางยอมแพ้หรอก รังเกียจกันนักใช่ไหม ได้! ยิ่งรังเกียจฉันมากเท่าไหร่ ฉันยิ่งจะอยู่ให้คุณเกลียด เกลียดจนตายจากกันไปเลยคุณดิน” บอกกับตัวเองด้วยน้ำเสียงจริงจัง ก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบผ้าเช็ดตัวรออาบน้ำต่อจากสามีในนามของตนเอง และไม่นานเขาก็อาบเสร็จออกมาจากห้องน้ำด้วยสีหน้าบึ้งตึงอย่างที่เห็นเป็นประจำทุกวัน

ดินมองหน้าภรรยาแล้วถอนหายใจดังเฮือกแล้วเดินผ่านหน้าเธอไปยังตู้เสื้อผ้าเพื่อหาเสื้อผ้าใส่ ส่วนเตยหอมก็เดินสวนเข้าไปในห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ และเป็นแบบนี้ตั้งแต่แต่งงานกันมา หล่อนคิดจะยอมแพ้และยกเลิกข้อตกลงทุกอย่าง แต่เมื่อคิดถึงพ่อกับแม่แล้วเธอไม่สามารถทำให้ท่านลำบากได้จึงกัดฟันกลืนก้อนน้ำตาอยู่ที่ไร่สตรอว์เบอร์รีให้ดินเกลียดต่อไป

“เมื่อไหร่หนูจะใช้ยานั้นสักที เนี่ยก็เกือบเดือนแล้วหนูก็ยังทำให้เจ้าดินเป็นของหนูไม่ได้เลยนะ” มณีเอ่ยอย่างร้อนใจเมื่อมาหาลูกสะใภ้ในวันนี้ นางมาคนเดียวส่วนสามีกับลมมีงานด่วนที่โรงเลื่อยเลยมาด้วยไม่ได้

“คือหนูขอเวลาอีกสักนิดนะคะคุณแม่”

“แล้วมันเมื่อไหร่ล่ะ หนูอย่าลืมนะว่าหนูมีเวลาจำกัด หนึ่งปีเดินเร็วจะตายไป เผลอแป๊บเดียวก็หนึ่งปีนะลูก อีกอย่างหนูระวังเถอะ ระวังยัยหลินนั้นจะคว้าตาดินไปอยู่ด้วยแบบถาวร”

นางล่ะขัดใจเหลือเกิน ลูกสะใภ้เอาลูกชายไม่อยู่ไม่พอ แถมยังห้ามและกีดกันหลินออกจากลูกชายของนางไม่ได้สักที เพราะคนงานในไร่ต่างก็พูดนินทากันว่าหลินมาหาลูกชายนางทุกวัน และกลับเย็นทุกๆ วัน จะมีอะไรอีกล่ะ ถ้าไม่มีฟ้าผ่ากันตอนกลางวันแสกๆ ส่วนลูกสะใภ้นางน่ะเหรอ เอาแต่อยู่บ้านและออกไปช่วยงานที่บ้านของเธอ พอกลับมาบ้านสาวใช้ก็บอกว่าเอาแต่ทะเลาะกับสามีและบางวันก็ไม่พูดไม่จากันสักคำก็มี

“หนูขอทำใจก่อนนะคะแม่”