Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
NAUGHTY 9 | มัดมือชก
เช้าวันต่อมา…
“เมื่อคืนมึงไม่ได้นอนที่นี่เหรอไอ้คลินต์” ทันทีที่มือซ้ายหนุ่มเดินเข้ามาในเพนต์เฮาส์ เสียงของไมเคิลที่กำลังเดินลงมาจากชั้นสองก็ดังขึ้น
“ครับ”
“มึงไปตามไมล่าลงมากินข้าวเช้าด้วย จะแปดโมงแล้ว”
“เมื่อคืนคุณหนูนอนพักที่คอนโดครับ”
“ทำไมถึงกลับไปนอนที่คอนโด”
“คุณหนูดื่มนิดหน่อยครับเลยให้ผมไปส่งที่นั่น”
“ทำไมมึงไม่ไปดูแลไมล่า กลับมาที่เพนต์เฮาส์ทำไม”
“ผมกลับมาเอาชุดให้กับคุณหนูครับ”
“อืม” ไมเคิลพยักหน้าเบาๆ เป็นเชิงเข้าใจ ก่อนจะเดินลงมาจากบันไดของเพนต์เฮาส์ หางตาของเขาเหลือบเห็นบางอย่างบนต้นคอของมือซ้ายคนสนิท “มึงมีเมียแล้วเหรอ”
“ครับ?”
“รอยที่คอมึง”
“เปล่าครับ” มือซ้ายหนุ่มปฏิเสธสั้นๆ แล้วยกมือขึ้นมาลูบลำคอตัวเองเบาๆ เขาลืมไปเสียสนิทว่าเมื่อคืนไมล่าฝากรอยรักไว้บนต้นคอของเขาด้วย
“เรื่องส่วนตัวของมึงกูไม่ยุ่งหรอก แต่อย่าให้มีผลกระทบกับงาน”
“จะไม่มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นครับ”
“มึงจะไปไหนก็ไปเถอะ”
“ครับ” คลินต์ก้มหัวให้กับผู้เป็นเจ้านายเล็กน้อย ก่อนจะเดินเลี่ยงขึ้นมาเอาของใช้ให้กับไมล่าที่ยังนอนหลับสนิทอยู่ในห้องนอนที่คอนโดของเขา ชายหนุ่มพ่นลมหายใจเบาๆ อย่างหงุดหงิดให้กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน หากสะกดกลั้นอารมณ์ได้ดีกว่านี้เรื่องแบบนั้นคงไม่เกิดขึ้น
“อื้ออออ~” เสียงแดดยามเช้าสาดกระทบเข้ามาที่ใบหน้าเกลี้ยงเกลาของหญิงสาวที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง ทำให้เธอต้องรีบพลิกตัวหลบมันอย่างรวดเร็ว ส่งผลให้ความเจ็บปวดบริเวณใจกลางความเป็นสาวแล่นเข้ามาเล่นงานอย่างจัง
“อึก!” ไมล่าเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะปรือตามองไปรอบๆ ห้องนอนสี่เหลี่ยม สิ่งแรกที่เธอมองหาคือคนที่ทำให้เธอมีสภาพแบบนี้ แต่ก็โทษว่าเป็นความผิดของเขาไม่ได้เพราะเธอเป็นคนเริ่มมันเอง
ร่างกายทั่วทั้งร่างแทบจะแตกเป็นเสี่ยงเพียงแค่ขยับขาเบาๆ มือเรียวเลื่อนมือลงไปสัมผัสกลีบกุหลาบบวมช้ำที่ยังหลงเหลือคราบน้ำรักเปรอะเปื้อนแห้งกรังติดอยู่
“หายไปไหนของเขานะ” ไมล่าพึมพำออกมาด้วยความน้อยใจ เพราะคาดหวังว่าจะตื่นขึ้นมาเจอคลินต์นอนอยู่ข้างๆ ตอนนี้เขาทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกฟันแล้วทิ้ง
แกร๊ก~ เสียงเปิดประตูทำให้หญิงสาวค่อยๆ หันไปมองตามเสียงนั้น ก่อนที่เจ้าของห้องจะเดินเข้ามาด้วยใบหน้าเรียบเฉย
“ตื่นแล้วเหรอครับ”
“ไปไหนมา”
“ไปเอาของที่เพนต์เฮาส์” มือซ้ายหนุ่มตอบเสียงเย็นชา ก่อนจะเดินเอาของมาวางลงบนเตียง หยิบของอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วโยนลงบนตักของผู้เป็นเจ้านายโดยไม่ได้พูดอะไรไปมากกว่านั้น
“…” ไมล่าก้มมองกล่องยาคุมฉุกเฉินตรงหน้าด้วยสายตาราบเรียบ ก่อนจะดึงความสนใจกลับมาที่คลินต์อีกครั้ง “ไม่คิดจะถามฉันเลยรึไงว่าฉันเจ็บไหม”
“คุณหนูเป็นคนเลือกเองไม่ใช่เหรอครับ ทำไมผมต้องถามอะไรแบบนั้น”
“แต่นายเป็นคนทำให้ฉันเจ็บนะ”
“อย่าเรียกร้องเพราะคุณหนูต้องการให้มันเป็นแบบนี้เอง” ไมล่าเม้มปากแน่นให้กับคำพูดร้ายกาจของคลินต์ หากไม่ใช่เพราะเขาเธอคงไม่ทำอะไรที่มันน่าอายขนาดนี้
“เรามีอะไรกันแล้วนะ จะไม่รับผิดชอบฉันหน่อยเหรอ”
“ที่ทำอะไรสิ้นคิดแบบนี้เพราะอยากให้ผมรับผิดชอบ? อยากเป็นเมียผมนักรึไง”
“แต่ตอนนี้ฉันเป็นเมียนายแล้วนะ”
“หึ” คลินต์แค่นหัวเราะเย้ยหยันในลำคอให้กับความคิดไร้สาระของเด็กไม่รู้จักโตอย่างไมล่า “คุณหนูควรรู้ไว้ว่าเซ็กซ์มันจับผมไม่ได้ ในเมื่อคุณหนูเป็นคนเริ่มควรจะทำใจยอมรับให้ได้”
“…” ไมล่ามองคนตัวสูงตาขวาง เกลียดสายตาว่างเปล่าของเขาที่มองมายังเธอ มันคล้ายกับมีดที่ทิ่มแทงหัวใจ ก่อนที่เขาจะก้าวขาเดินเข้ามาใกล้ยกมือทั้งสองข้างยันค้ำไว้กับหัวเตียงแล้วโน้มใบหน้าลงมาจนลมหายใจอุ่นๆ เจือกลิ่นบุหรี่อ่อนๆ เป่ารดรินจมูกเชิดรั้น
“อย่าเรียกร้องให้ผมรับผิดชอบ เพราะคุณหนูจะได้เป็นแค่เมียเก็บของผม”
“มันจะมากเกินไปแล้วนะ!” คำพูดอวดดีของคลินต์ทำเอาไมล่าเดือดดาล กระชากคอเสื้อของเขาอย่างแรงจนแทบขาด “กล้าพูดกับฉันขนาดนี้เลยเหรอฮะ!”
“ในเมื่อคุณหนูอยากเป็นเมียผมนักก็มาเป็นเมียเก็บผมดีไหม ไหนๆ ก็เสียตัวให้ผมแล้วจะเสียอีกก็คงไม่เป็นอะไร” มือหนาเชยคางมนขึ้นเล็กน้อย จ้องมองดวงตาสีอำพันของเธอด้วยแววตาเย้ยหยัน “แต่ถ้าไม่อยากเป็นก็หยุดทำอะไรไร้สาระแบบนี้สักที เพราะความอดทนผมมันหมดไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว”
“ฉะ…ฉันเป็นเจ้านายของนายนะ”
“แล้วมีเจ้านายที่ไหนอยากจะนอนกับลูกน้องจนตัวสั่นแบบคุณหนูบ้างครับ ปากบอกว่าผมเป็นลูกน้องแต่การกระทำของคุณหนูมันไม่ใช่นะ”
“แล้วไม่ใช่เพราะนายรึไงที่ทำให้ฉันเป็นบ้าแบบนี้” ริมฝีปากบางสั่นระริกเมื่อถูกคนตรงหน้ามองด้วยสายตาดูถูก เป็นสายตาที่เขาไม่เคยมองเธอมาก่อน
“เรื่องของเรามันจบไปนานแล้วนะ อย่ารื้อฟื้นขึ้นมาอีกเลยครับ”
“ฉันยังไม่บอกว่ามันจบเลย นายมีสิทธิ์อะไรมาบอกว่ามันจบแล้ว”
“…”
“สองปีมันไม่มีความหมายอะไรกับนายเลยรึไง”
“…” ไร้ซึ่งคำพูดใดๆ จากปากของมือซ้ายหนุ่ม ไม่ว่าตอนนี้เขารู้สึกยังไงก็ไม่สามารถมองไมล่าเป็นผู้หญิงคนหนึ่งได้เพราะเธอเป็นเจ้านายของเขา
“ตอบคำถามฉันมาว่านายมีเหตุผลอะไรถึงหนีฉันไปแบบนั้น”
“ผมไปทำงาน” ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบแล้วหย่อนตัวนั่งลงบนเตียงไม่ไกลจากไมล่ามากนัก
“ทำงานจนไม่มีเวลาติดต่อกลับมาหาฉันบ้างเลยเหรอ”
“หิวข้าวไหมครับ เดี๋ยวผมเอามาให้”
“อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง!”
“เลิกดื้อได้ไหมครับ” คลินต์บอกไมล่าอย่างใจเย็น แล้วยกมือวางลงบนศีรษะเธอเบาๆ “ถ้าอยากได้ตามที่ตัวเองต้องการคุณหนูควรเป็นเด็กดีกว่านี้นะ ผมไม่อยากตามใจคุณหนูเหมือนเมื่อก่อนแล้ว”
“ฉันไม่ใช่เด็กนะ”
“เหรอครับ”
“อย่ามากวนประสาทฉันนะ”
“เมื่อกี้ผมไม่ได้บอกให้คุณหนูเลิกดื้อเหรอครับ”
“…” ไมล่าทำหน้าเง้าหน้างอเมื่อชายหนุ่มปรามกลับมาด้วยน้ำเสียงสุภาพ บ่งบอกว่านั่นคือความจริงจังของเขา “กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม”
“ผมไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนั้นได้แล้วนะ”
“แต่ฉันเป็นเมียนายแล้วนะ”
“อยากอาบน้ำไหมครับ เดี๋ยวผมพาไป”
“เลิกเปลี่ยนเรื่องสักทีไอ้บ้านี่!” ไมล่าโพล่งขึ้นอย่างหงุดหงิด ต่างจากคลินต์ที่ยังแสดงสีหน้าเรียบเฉยราวกับไม่รับรู้อารมณ์คุกรุ่นของเธอเลย
“ไปอาบน้ำได้แล้วครับ วันนี้คุณหนูไม่มีเรียนเดี๋ยวผมพากลับไปส่งที่เพนต์เฮาส์”
“…” ร่างเล็กต่อต้านคำสั่งของมือซ้ายหนุ่มด้วยการยกมือกอดอกแล้วเบือนหน้าหนีไปอีกทาง ทำหูทวนลมเหมือนอย่างที่เธอชอบทำ เพราะรู้ว่ายังไงคลินต์ก็ต้องตามใจ
“คิดว่าต่อต้านผมแล้วผมจะตามใจอีกใช่ไหม”
“จะให้ฉันลุกเดินไปเองรึไง แค่ขยับขาก็เจ็บไปหมดแล้ว”
“ถ้าเจ็บทีหลังก็อย่ายั่วอีก” ว่าจบ คลินต์จัดการอุ้มกระเตงไมล่าขึ้นจากเตียงพาเดินเข้ามาในห้องน้ำโดยที่ร่างกายของเธอเปลือยเปล่า
“ฉันเป็นเมียนาย” ไมล่าซุกใบหน้าเข้ากับซอกคอของเขาแล้วพึมพำซ้ำไปซ้ำมาราวกับต้องการย้ำชัดความสัมพันธ์ที่มีแค่เธอคนเดียวที่คิดแบบนั้น
“…”
“ฉันเป็นเมียนายแล้วนะ”
“ไม่ต้องย้ำ ผมได้ยินแล้ว”
“ได้ยินแล้วก็ยอมรับด้วย ฉันไม่ยอมเป็นเมียเก็บของนายหรอกนะ” ชายหนุ่มถอนหายใจพรืดใหญ่อย่างเหนื่อยใจ ไร้ซึ่งคำพูดใดๆ ออกจากปากของเขา เพราะรู้ว่าต่อให้ปฏิเสธผู้หญิงเอาแต่ใจอย่างไมล่ายังไงก็ไม่มีวันสำเร็จ
----------------------
####เค้ามีความหลังกันนนนนนนนนนมากก่อนนนน น้องมันถึงคลั่งรักพี่คลินต์ขนาดนี้ มัดมือชกเป็นเมียไปเลยสิคะ
**หากเจอคำผิดสามารถพิมพ์บอกให้คอมเมนต์ได้เลยนะคะ ไรท์อ่านทุกคอมเมนต์งับบ***
แค่คนละหนึ่งคอมเมนท์ หนึ่งไลก์ไรท์จะได้มีกำลังใจเขียนมากขึ้นนะคะ
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
