Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
NAUGHTY 5 | คลาดสายตา
@มหาวิทยาลัย
“ไปซื้อเสื้อนักศึกษาใหม่มาให้ฉันหน่อย”
“คุณหนูจะเอาไปทำอะไรครับ”
“นายทำกระดุมฉันหลุดเห็นไหม?” มือซ้ายหนุ่มเหลือบมองกลางร่องอกของหญิงสาวเพียงเสี้ยววินาที แล้วจึงละสายตาไปจากมันเมื่อเห็นเนินอกอวบอิ่มภายใต้เสื้อนักศึกษารัดรูป ก่อนจะถอดเสื้อแจ็กเกตหนังสีดำของตัวเองโยนลงบนตักของเธอ
“ใส่เสื้อผมไปก่อนแล้วกัน ตอนนี้จะเก้าโมงแล้ว คุณหนูจะเข้าเรียนไม่ทัน”
“ฉันจะไปกินข้าวก่อน นายไปรอที่ห้องเรียนเลย” ไมล่าหยิบเสื้อของชายหนุ่มมาใส่อย่างว่าง่าย กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ มันทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ ราวกับว่าคุ้นชิน
“คุณหนูเพิ่งทานข้าวมาไม่ใช่เหรอครับ”
“นายมีสิทธิ์สงสัยในการกระทำของฉันตั้งแต่เมื่อไหร่คลินต์”
“ถ้าคุณหนูเข้าเรียนสายแล้วเรียนไม่รู้เรื่อง ผมจะไม่ช่วยทำการบ้านแล้วนะ”
“อย่ามาขู่ฉันนะ ฉันสั่งนายก็ต้องทำ”
“ตอนรับปริญญาก็ให้ผมไปรับแทนนะครับ เพราะตั้งแต่ปีหนึ่งถึงปีสามผมทำการบ้านให้คุณหนูตลอด” มือซ้ายประชดประชันอย่างไม่ได้จริงจังมากนัก แล้วจึงลงจากรถเดินมาเปิดประตูให้ผู้เป็นเจ้านายตามหน้าที่ ไมล่าชักสีหน้าไม่พอใจที่ถูกลูกน้องพูดจาอวดดีใส่ แต่ก็ยอมลงมาจากรถอย่างว่าง่าย “รูดซิปเสื้อด้วยครับ แค่ใส่มันปิดกระดุมที่หลุดของคุณหนูไม่ได้”
“มายุ่งอะไรกับตัวฉัน เป็นผัวฉันรึไง”
“ตามใจครับ ผมเตือนด้วยความหวังดี”
“เหอะ!” ไมล่าสบถอย่างหงุดหงิดในลำคอแล้วก้าวขาเรียวยาวเดินมาที่หน้าอาคารเรียนของตัวเอง เมื่อเห็นดินแดนซึ่งเป็นรุ่นพี่หนุ่มยืนรออยู่แถวๆ นั้นจึงกล่าวทักทาย “พี่ดินคะ”
“มาแล้วเหรอน้องไมล์”
“พอดีรถติดมากเลย แล้วอีกสิบนาทีไมล์จะเข้าเรียนแล้วด้วย ค่อยไปดินเนอร์กันคืนนี้ได้ไหมคะ”
“เอาแบบนั้นก็ได้ครับ” ชายหนุ่มพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ก่อนจะเหลือบมองคลินต์ผู้ซึ่งเป็นบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ด้านหลังของไมล่าด้วยความสงสัย “แฟนน้องไมล์เหรอ”
“เปล่าค่ะ เป็นลูกน้อง”
“เดี๋ยวนี้มีลูกน้องมาดูแลด้วยเหรอ”
“ค่ะ พอดีมีปัญหานิดหน่อย พี่ชายไมล์เลยให้มาดูแล”
“งั้นเจอกันคืนนี้นะ น้องไมล์เลือกร้านอาหารไว้ได้เลยนะ เดี๋ยวพี่พาไปครับ” ดินแดนยกมือขยี้ผมไมล่าอย่างเอ็นดู ซึ่งเธอก็ส่งยิ้มหวานให้กับเขาอย่างไม่ได้ขัดขืนอะไร
“ค่ะ งั้นเดี๋ยวไมล์ขอขึ้นไปเรียนก่อนนะคะ”
“ครับ” ไมล่าฉีกยิ้มเป็นการทิ้งท้าย ก่อนจะก้าวขาเดินขึ้นมาบนห้องเรียนโดยมีคลินต์เดินตามมาทีหลัง หลังจากเขามองดินแดนอย่างพิจารณาอยู่ครู่หนึ่ง
มือซ้ายหนุ่มเหลือบมองผู้เป็นเจ้านายที่กำลังนอนฟุบหน้าอยู่บนโต๊ะเรียนอย่างปลงตก เพราะตั้งแต่เขาต้องตามมาดูแลเธออย่างใกล้ชิด ไมล่าก็ไม่สนใจการเรียนอีกเลย อีกทั้งยังให้เขาฟังอาจารย์ผู้สอนและทำการบ้านแทนเสมอ
“คุณหนูครับ”
“อื้อ~ อย่ากวน”
“เพื่อนออกจากห้องไปหมดแล้วนะครับ ตื่นได้แล้ว” ชายหนุ่มเอ่ยบอกอย่างใจเย็น มองบรรดาเด็กนักศึกษาที่กำลังส่งเสียงพูดคุยแล้วเดินออกจากห้องเรียนไป
“ง่วง เมื่อคืนนอนไม่หลับ”
“คุณหนูจะมานอนหลับในห้องเรียนไม่ได้นะ เวลานอนทำไมถึงไม่นอนครับ”
“เพราะนายไง” ไมล่าเงยหน้าขึ้นมาจากโต๊ะเรียนอย่างงัวเงียพลางยกมือขยี้ตาเบาๆ แล้วเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงขุ่นมัว “ต้นเหตุมันเป็นเพราะนั่นแหละ”
“วันนี้คุณหนูมีเรียนวิชาเดียวใช่ไหมครับ” คลินต์เลือกที่จะเมินเฉยต่อคำพูดตัดพ้อของหญิงสาว แล้วเก็บอุปการณ์การเรียนกระเป๋าเอกสารที่เขาถือติดมือมาด้วย
“อือ”
“งั้นก็กลับบ้านครับ ผมมีงานต้องทำต่อ” ไมล่าไม่ได้ตอบอะไร ทำเพียงแค่หยัดตัวลุกจากเก้าอี้แล้วเดินออกมาจากห้องเรียนตรงมาที่รถยนต์โดยมีลูกน้องเดินตามมาเปิดประตูให้อย่างเช่นทุกครั้ง
ครืดดดดด ครืดดดดด~ แรงสั่นจากโทรศัพท์ในกางเกงทำให้คลินต์ที่กำลังจะขับรถออกมาจากมหาวิทยาลัยหยุดชะงัก ก่อนจะหยิบมันขึ้นมารับสาย
(มึงอยู่ไหนคลินต์)
“มหาลัย มีอะไร” คลินต์ตอบโรมันซึ่งเป็นเพื่อนรักและมือขวาคนสนิทของเจ้านายของเขา
(มึงมาช่วยกูเช็กของที่โกดังหน่อย วันนี้มีส่งของตอนสองทุ่ม นายอยู่กับนายหญิง มึงต้องมาช่วยกูคุมการส่ง)
“กูต้องดูแลคุณหนู”
(ให้ไอ้แม็กซ์มันดูแลแทน มึงมาช่วยกูก่อน)
“เออ เดี๋ยวกูไป” ชายหนุ่มเลื่อนโทรศัพท์ออกจากหูแล้วกดวางสายโดยไม่รอให้เพื่อนได้ตอบอะไรกลับมา เขาเหลือบมองหญิงสาวข้างๆ เล็กน้อย ก่อนจะขับรถยนต์ออกมาจากมหาวิทยาลัย
พรึ่บ! คลินต์ชะงักไปเล็กน้อยเมื่อไมล่าทิ้งศีรษะนอนลงบนตักของเขา แม้อยากจะผลักไสแต่ก็ยอมให้เธอนอนอยู่แบบนั้นโดยไม่พูดอะไร เขาจะยอมให้เธอทำอะไรที่ไม่สมควรแบบนี้เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะยกมือข้างหนึ่งขวางกั้นไม่ให้เธอกระเด็นกระแทกเข้ากับพวงมาลัยเวลาเบรกรถ จนกระทั่งขับมาถึงเพนต์เฮาส์
“คืนนี้ผมไม่อยู่นะครับ จะออกไปไหนให้ไอ้แม็กซ์มันไปด้วย อย่าออกไปคนเดียว”
“นายจะไปไหน”
“ทำงานครับ”
“เสี่ยงอันตราย?”
“ผมเป็นมือซ้ายมาเฟียก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว”
“อือ” ไมล่าครางในลำคอเบาๆ แล้วจึงหมุนตัวเดินขึ้นมาบนห้องนอนของตัวเองโดยไม่ได้พูดอะไรไปมากกว่านั้น
หลายชั่วโมงต่อมา…
“ในส่วนของกูเรียบร้อยแล้ว เตรียมขนของขึ้นรถได้เลย” มือซ้ายหนุ่มปิดลังอาวุธหลังจากตรวจเช็กหาความผิดพลาดเสร็จเรียบร้อย ก่อนจะเดินมาเลี่ยงออกสูบบุหรี่ที่หน้าโกดัง
“ของกูเสร็จแล้วเหมือนกัน”
“ช่วงนี้ระวังตัวหน่อย ศัตรูนายมันยังอยู่อาจจะเล่นงานเราได้ กูกลับละ”
“มึงจะรีบไปไหน”
“คืนนี้คุณหนูมีไปกินข้าวกับเพื่อน กูต้องไปดูแล”
“เออ อย่าให้คุณหนูเป็นอันตรายอีกก็แล้วกัน มึงน่าจะรู้ว่านายจะจัดการกับคนผิดพลาดยังไง” โรมันเตือนเสียงเข้ม เพราะการปล่อยให้น้องสาวเจ้านายเกิดอันตรายมันเป็นความผิดพลาดที่ยอมรับไม่ได้
“หึ กูรู้”
“อย่าให้คำว่ามือซ้ายของมึงมันไร้ประโยชน์นะไอ้คลินต์”
“แล้วมือขวาอย่างมึงมีประโยชน์มากกว่ากูรึไง?” มือซ้ายหนุ่มแค่นหัวเราะเย้ยหยันในลำคอให้กับคำปรามาสของเพื่อนรัก “มึงลองมาเป็นคนรับมือกับคุณหนูแทนกูไหม”
“กูต้องดูแลนายกับนายหญิง”
“ข้ออ้าง” คลินต์ทิ้งท้ายไว้เพียงแค่นั้น ก่อนจะเดินมาที่รถยนต์คันหรูของตัวเอง แล้วขับมันตรงกลับมาที่เพนต์เฮาส์อย่างรวดเร็ว
ครืดดดดด ครืดดดดด~ มือซ้ายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงพลางเหลือบมองชื่อบนหน้าจอโทรศัพท์เล็กน้อย ก่อนจะดึงความสนใจไปที่ถนนตรงหน้าอีกครั้งพร้อมกับกดรับสาย
“มีอะไร”
(พี่คลินต์ คุณหนูแอบหนีออกจากบ้านไปตอนที่พวกผมเผลอ)
“ทำไมมึงไม่ตามไป”
(ผมไม่รู้ว่าคุณหนูไปไหนครับ)
“กูบอกแล้วใช่ไหมว่าให้จับตาดูไว้ ถ้าเกิดอันตรายกับคุณหนูขึ้นมาพวกมึงรับผิดชอบไหวใช่ไหม” คลินต์กดเสียงต่ำถามลูกน้องอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะวางสายไปโดยไม่รอให้อีกฝ่ายตอบอะไรกลับมา ริมฝีปากหนาพึมพำออกมาด้วยความหงุดหงิด “ปล่อยให้คลาดสายตาไม่ได้เลย”
มือซ้ายหนุ่มรีบกดจีพีเอสดูความเคลื่อนไหวของผู้เป็นเจ้านายจากโทรศัพท์ของตัวเอง โชคดีที่เขาล็อกสัญญาณโทรศัพท์ของเธอไว้จึงสามารถหาตัวเธอได้อย่างง่ายๆ ทำให้รู้ว่าตอนนี้เธออยู่ที่ร้านอาหารในโรงแรมแห่งหนึ่ง
_____________
**หากเจอคำผิดสามารถพิมพ์บอกให้คอมเมนต์ได้เลยนะคะ ไรท์อ่านทุกคอมเมนต์งับบ***
ครแค่คนละหนึ่งคอมเมนท์ หนึ่งไลก์ไรท์จะได้มีกำลังใจเขียนมากขึ้นนะคะ
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
