NAUGHTY 4 | หัวเสีย

เช้าวันต่อมา…

ประตูห้องนอนถูกเปิดกว้างโดยฝีมือของหญิงสาวในชุดนักศึกษารัดรูป เธอเดินออกมาจากห้องด้วยอารมณ์ที่ไม่ดีนักเพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ดวงตากลมโตเหลือบมองใครบางคนที่กำลังเดินมาทางบันไดและเป็นคนเดียวกับที่ทำให้อารมณ์ของเธอคุกรุ่นขึ้นมาอีกครั้ง

“คุณหนูจะทานอาหารข้าวก่อนหรือจะไปมหาลัยเลยครับ”

“ถ้าจะด่าฉันขนาดนั้น ไม่ต้องพูดสุภาพกับฉันก็ได้นะ” ไมล่าประชดประชันโดยไม่ตอบคำถามของคลินต์ ยิ่งเห็นหน้าเขาก็ยิ่งหงุดหงิดมากกว่าเดิม

“…ขอโทษครับ” มือซ้ายยกมือขึ้นมาลูบใบหน้าตัวเองเบาๆ ด้วยความรู้สึกผิดที่เมื่อคืนเผลอพ่นถ้อยคำร้ายกาจใส่เธอมากมาย แต่เพราะต้องการให้เธอหยุดทำตัวแบบนั้นเขาถึงต้องทำ “…ผมแค่ไม่อยากให้คุณหนูทำแบบนั้น มันไม่เหมาะสม”

“มันไม่เหมาะสมเหรอ? เพิ่งมาคิดได้เอาตอนนี้รึไง” ไมล่าแค่นหัวเราะในลำคอพลางเหยียดยิ้มไล่สายตามองผู้ชายตรงหน้าตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

“…”

“หรือจำไม่ได้แล้ว?”

“…”

“จะโทษว่าเป็นความผิดของฉันอีกใช่ไหม เพราะฉันเป็นคนเริ่ม?” แม้จะไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกมาจากปากของเขา แต่ไมล่าก็รู้ว่าหากมีถ้อยคำหลุดออกมาก็ไม่ต่างจากที่เธอคิดไว้ “…เห็นแก่ตัว”

มือซ้ายหนุ่มมองตามแผ่นหลังบางที่กำลังเดินลงบันไดด้วยสายตาราบเรียบ ก่อนจะเดินตามหลังลงมาเงียบๆ กว่าบทสนทนาทั้งคู่จะเกิดขึ้นอีกครั้งก็ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง

“คุณหนูจะขับรถไปเองเหรอครับ?”

“รู้แล้วจะถามทำไม” หญิงสาวเหลือบสายตามองคนตัวสูงที่เพิ่งวิ่งออกมาจากเพนต์เฮาส์มาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอเพียงเล็กน้อย

“นายไม่อนุญาตให้คุณหนูไปไหนมาไหนเองโดยไม่มีลูกน้องคอยดูแลความปลอดภัย”

“ฉันจะคุยกับพี่ไมค์เอง”

“คุณหนูเพิ่งโดนลอบทำร้ายมา ผมว่านายคงไม่อนุญาตหรอกครับ” มือซ้ายหนุ่มแย้ง ก่อนจะเอื้อมมือไปปิดประตูรถยนต์เมื่อผู้เป็นเจ้านายกำลังจะเปิดมัน

“นายเป็นพี่ชายของฉันเหรอถึงรู้?”

“ผมทำงานกับนายมาตั้งแต่สิบแปด ผมรู้จักนายดีครับ”

“ฉันไปเรียนจะมีใครตามไปยิงฉันถึงที่มหาลัยรึไง”

“จะฆ่าใครสักคนสถานที่มันไม่สำคัญหรอกครับ ถ้าผลลัพธ์มันออกมาตามที่ต้องการ” คลินต์เอ่ยเสียงเรียบพร้อมกับแย่งกุญแจรถยนต์จากมือของเธอมาถือไว้ แล้วเดินอ้อมมาเปิดประตูอีกฝั่งให้กับเธอ “เดี๋ยวผมขับให้ คุณหนูมานั่งฝั่งนี้เถอะครับ”

“…” หญิงสาวทำท่าทีฟึดฟัดแต่ก็ยอมเดินมาหย่อนตัวนั่งลงบนเบาะข้างคนขับ ก่อนที่ประตูรถยนต์จะปิดลงโดยฝีมือของมือซ้ายหนุ่ม

กริ๊งงงงง กริ๊งงงงง~ เสียงโทรศัพท์ของไมล่าดังขึ้นทำลายความเงียบงันภายในรถยนต์คันหรู ก่อนที่เธอจะหยิบมันขึ้นมากดรับเมื่อเห็นชื่อของรุ่นพี่ผู้ชายที่มหาวิทยาลัย

“ค่ะพี่ดิน”

(น้องไมล์มามหาลัยรึยังครับ)

“ไมล์กำลังไปค่ะ พี่ดินมีอะไรรึเปล่าคะ”

(พี่ว่าจะชวนมากินข้าวที่ศูนย์อาหาร อยากมาไหม?)

“มากินที่คณะไมล์ได้ไหมคะ ไมล์มีเรียนตอนเก้าโมง”

(ได้ครับ เดี๋ยวพี่ไปรอหน้าคณะนะ)

“ค่ะ เดี๋ยวไมล์โทรหานะ”

(ครับผม) ไมล่าเลื่อนโทรศัพท์ออกจากหูพลางกดวางสายแล้วเก็บมันใส่กระเป๋าสะพายข้าง เหลือบมองคนข้างๆ ด้วยสายตาราบเรียบ ก่อนที่เขาจะหันมาสบตากับเธอตรงๆ เมื่อรถยนต์ติดไฟแดง

“มองทำไม”

“แล้วคุณหนูมองผมทำไมครับ”

“นายเป็นลูกน้องมีสิทธิ์อะไรมายอกย้อนฉัน?” หญิงสาวยกมือกอดอกพร้อมกับถามเสียงเข้มขรึม “อย่าเหิมเกริมให้มันมากนักนะ”

“หึ” คลินต์มองท่าทางอวดดีของผู้เป็นเจ้านายพลางแค่นหัวเราะเบาๆ ในลำคอ ก่อนจะหันหน้ากลับไปสนใจถนนเบื้องหน้าอีกครั้ง

“หัวเราะอะไรยะ!” หญิงสาวเอื้อมมือไปกระชากคอเสื้อมือซ้ายหนุ่มด้วยความเกรี้ยวกราดเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะเยาะเย้ยของเขา

“ปล่อย ผมขับรถอยู่”

“นายกล้าหัวเราะใส่ฉันเหรอ!” มือซ้ายหนุ่มถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ทันทีที่ได้ยินเสียงตะโกนแสบแก้วหูของผู้เป็นเจ้านาย แต่ไม่ได้ใส่ใจอะไรไปมากกว่านั้น เพราะรู้ว่าเธอนิสัยเป็นอย่างไร

“ปล่อยมือออกจากเสื้อผมได้แล้วครับ ถ้าไม่อยากตายกันทั้งคู่”

“อย่ามาสั่งฉัน อ๊ะ!”

พรึ่บ! ชายหนุ่มกระชากมือเล็กออกจากเสื้อของตัวเองอย่างแรง ส่งผลหญิงสาวเซถลาเข้าไปหาเขา แต่ถูกเข็มขัดนิรภัยดึงรั้งร่างกายไว้จนกระดุมเสื้อนักศึกษากระเด็นหลุดออกจากรังดุม

“กระชากฉันทำไมเนี่ย!”

“ผมทำคืนแล้วหัวเสียเหรอครับ”

“ไอ้อวดดี!” ไมล่าตะโกนเสียงดังลั่นเมื่อเห็นสีหน้านิ่งเฉยของคลินต์แปรเปลี่ยนเป็นเย้ยหยัน ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้ากลับมาเป็นเหมือนเดิมภายในเสี้ยววินาที ทำเอาเธอหัวเสียจนปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วพุ่งเข้าไปเอาเรื่องเขาทั้งที่รถยนต์ยังเคลื่อนด้วยความเร็ว

“ปล่อย” มือซ้ายหนุ่มเอ่ยเสียงใจเย็นทั้งที่หญิงสาวกำลังกัดแก้มของเขาอย่างแรง คลินต์ชักสีหน้าไม่พอใจแต่ไม่ได้ทำอะไรรุนแรงนอกจากเปล่งเสียงห้ามปรามด้วยการเรียกเธอ “คุณหนู”

กึก! ไมล่ายังคงฝังเขี้ยวคมลงบนแก้มของชายหนุ่มโดยไม่สนใจเสียงห้ามปรามของเขา เพราะความหงุดหงิดตั้งแต่เมื่อคืนทำให้เธอออกแรงมากขึ้นเรื่อยๆ แต่อีกฝ่ายกลับไม่มีท่าทีแสดงออกถึงความเจ็บปวดให้เธอเห็น

“นายนี่มันน่าหงุดหงิดชะมัดเลย!” ไมล่ายอมผละริมฝีปากออกจากแก้มสาก แสดงท่าทีกระฟัดกระเฟียดเพราะการกระทำของเธอไม่มีผลต่อความรู้สึกของคลินต์เลย ท่าทางนิ่งเฉยยิ่งทำให้เธอหัวเสีย

______________

###รับมือกับว่าที่เมียให้ได้นะพี่คลินต์ 555555555555555555

**หากเจอคำผิดสามารถพิมพ์บอกให้คอมเมนต์ได้เลยนะคะ ไรท์อ่านทุกคอมเมนต์งับบ***

แค่คนละหนึ่งคอมเมนท์ หนึ่งไลก์ไรท์จะได้มีกำลังใจเขียนมากขึ้นนะคะ