LOVE 7 | ยินดีให้เล่นทั้งตัว

หลายวันต่อมา…

@คลับหรู

“อีวี”

“ว่า?” วีร่าดึงสายตาจากบรรยากาศภายในคลับมองหน้าเพื่อนรักพลางเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

“ช่วงนี้แกตัวติดกับไอ้คิงจังเลยนะ ไม่ใช่ว่าแอบกินกันใช่ไหม”

“ถึงไอ้คิงมันจะหล่อน่าสนใจ แต่ฉันก็ไม่สิ้นคิดเอาคนอย่างมันทำผัวหรอก” หญิงสาวกลอกสายตากับคำถามไร้สาระของเพื่อนสนิทอย่างเฮร่า แต่ที่เพื่อนจะถามก็ไม่แปลก เพราะนอกจากเฮร่าและมารียาก็มีคิงที่เธอสนิทด้วยมากที่สุด สนิทถึงขั้นนอนห้องเดียวกันได้โดยไม่ได้คิดอะไร

“ฉันว่าช่วงนี้แกเป็นเด็กดีนะ ไม่เห็นไปสร้างวีรกรรมที่ไหนเลย”

“ถ้าไม่มีใครมายุ่งกับฉัน ฉันก็ไม่ยุ่งกับพวกมันหรอก ไม่อยากติดเสนียด” เพราะวีร่าเป็นประเภทที่ไม่ชอบสุงสิงกับใคร ไม่เปิดใจให้กับใครง่ายๆ เพราะเกลียดการถูกหักหลัง เกลียดนิสัยขี้อิจฉาของคนเหล่านั้น แต่หากมีใครเข้ามาสะกิดต่อมอารมณ์ของเธอ เธอก็พร้อมจะลงไปเล่นกับคนคนนั้นอย่างสนุกสนาน

“ฉันเพิ่งสังเกตว่าวันนี้แกไม่ได้ใส่คอนแทคเลนส์” มารียาเงยหน้าขึ้นมาจากโทรศัพท์มือถือแล้วทักท้วงเสียงราบเรียบ

“ตอนบ่ายฉันเผลอหลับแล้วตาแห้งเลยไม่ได้ใส่”

“ตาแกสวยขนาดนี้ จะใส่คอนแทคเลนส์ไปทำไม”

“พวกแกไม่ต้องยุ่งหรอกน่า” เพราะเมื่อก่อนสีตาและสีผมของเธอมันเป็นปัญหาที่ทำให้ใครหลายๆ คนเอาเธอไปนินทากันอย่างสนุกปาก แม้เธอจะคิดว่ามันเป็นจุดเด่นของตัวเอง แต่ก็ไม่อยากทนเสียงนินทาน่ารำคาญพวกนั้นให้หงุดหงิด จึงเลือกตัดปัญหาโดยการย้อมผมเป็นสีดำตั้งแต่ขึ้นมัธยมปลายและใส่คอนแทคเลนส์มาตั้งแต่ตอนนั้น

วีร่าหยิบแก้วเครื่องดื่มสีอำพันของตัวเองขึ้นมาแกว่งเล่นไปมา เอนหลังพิงพนักโซฟาแล้วกวาดสายตามองหาผู้หญิงที่อยากจะพากลับไปเล่นสนุกในคืนนี้ จนกระทั่งดวงตาของเธอไปปะทะกับใบหน้าของหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งเป็นคนเดียวกับที่เคยมีเรื่องมีราวกับเธอเมื่อหลายปีก่อน

“หึ…”

“อีวีรอยยิ้มแกสยองมากเลยนะรู้ไหม”

“ขนาดนั้นเลย?” หญิงสาวดึงสายตากลับมามองเพื่อนรักอีกครั้ง หากแต่ใบหน้าของเธอยังเปื้อนรอยยิ้มร้ายกาจ

“แกยิ้มแบบนี้ทีไรมีคนเจ็บตัวทุกทีเลยนะ”

“ฉันก็คิดว่างั้นเหมือนกัน” คำพูดของวีร่าทำเอามารียาและเฮร่ากลอกสายตาอย่างปลงตก ดูเหมือนวันนี้เพื่อนของเธอจะมีเหยื่อให้เล่นสนุกกับความเจ็บปวดอีกแล้ว

“แกคงไม่ฆ่าใครตายวันนี้ใช่ไหม ฉันจะได้เรียกไอ้คิงมาเก็บศพ” มารียาเย้าแหย่อย่างนึกสนุก เพราะทุกครั้งคิงก็จะเป็นคนรับจบเรื่องนี้เสมอ เขามีอำนาจมากพอที่จะทำให้เรื่องทุกอย่างมันเงียบลงโดยที่พ่อและแม่ของวีร่าไม่รับรู้เรื่องนี้

“ไม่ตายหรอก แค่ทรมาน”

“ฉันว่าฉันโชคดีแล้วนะที่เป็นเพื่อนกับแก ไม่งั้นฉันคงหลอนแกแน่ๆ เลยอีวี” เฮร่าทำท่าทางขนลุกแล้วแค่นหัวเราะในลำคอ

“แล้วไหนเหยื่อแก?”

“นั่นไง” วีร่าพยักหน้าไปที่โต๊ะวีไอพีฝั่งตรงข้ามซึ่งมีผู้หญิงกลุ่มหนึ่งกำลังนั่งสังสรรค์กันอย่างสนุกสนาน “แกคุ้นหน้ามันไหม?”

“ไม่คุ้นก็แย่แล้ว นั่นมันปาลินศัตรูเก่าแก”

“ตั้งแต่วันนั้นมันก็หายหัวไปเลย ฉันยังไม่ได้สั่งสอนมันเลยที่ปากดีกับฉัน” หญิงสาวเค้นเสียงลอดไรฟันอย่างหงุดหงิดเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในวันนี้ เธอไม่เคยปล่อยให้คนที่กล้าพูดจาอวดดีกับเธอรอดเงื้อมมือไปได้ ยิ่งนึกถึงคนที่เข้ามายุ่งวุ่นวายก็ยิ่งไม่สบอารมณ์กว่าเดิม

“มันคงกลัวแกแหละ แต่วันนี้คงถึงคราวซวยของมันแล้วที่โผล่หน้ามาให้แกเห็น”

“อยากเห็นสีหน้ามันตอนเจอหน้าฉันเลยนะ คงน่าเอ็นดูน่าดูเลย” เสียงหัวเราะสั่นประสาทของวีร่าทำเอามารียาและเฮร่ารู้สึกเสียวสันหลังวาบ นับวันเพื่อนของพวกเธอยิ่งเข้าใกล้คำว่าโรคจิตเข้าไปทุกที

หลายชั่วโมงผ่านไป…

วีร่าเดินกรีดกรายออกมาจากคลับอย่างอารมณ์ดี สายตาของเธอจดจ้องอยู่ที่แผ่นหลังของคู่แค้นเก่าที่ยังไม่ได้ชำระแค้นให้เสร็จสิ้น เสียงส้นสูงขนาดห้านิ้วเคาะลงบนพื้นปูนซีเมนต์หน้าคลับเป็นจังหวะ ทำให้คนที่เดินอยู่ข้างหน้าหยุดชะงักแล้วรีบตวัดสายตาหันมามอง

“ไง…เจอกันอีกแล้วนะ”

“วะ…วีร่า” ทันทีที่เห็นดวงตาสีฟ้าหม่นปาลินก็รู้ได้ทันทีว่าผู้หญิงตรงหน้าของเธอเป็นใคร เธอไม่เคยลืมความหวาดกลัวที่อีกฝ่ายเคยฝากไว้ไปได้เลย “ธะ…เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”

“นั่นสิ ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง สงสัยนรกคงส่งฉันมารับเธอละมั้ง” รอยยิ้มร้ายกาจบนใบหน้าของวีร่าทำเอาร่างกายของปาลินเริ่มสั่นเทาด้วยความกลัว น้ำเสียงน่าขนลุกยังติดอยู่ในหูไม่หายไป

“เราไม่มีอะไรกันแล้วไม่ใช่เหรอ…”

“เธอคิดว่างั้นเหรอ?”

“วันนั้นฉันผิดเองที่พูดจาแบบนั้นกับเธอ ฉันไม่อยากมีเรื่องกับเธอนะวีร่า” น้ำเสียงแกมขอร้องทำให้ริมฝีปากบางกระตุกยิ้มที่มุมปากอย่างชอบอกชอบใจ

“ถ้าไม่อยากมีเรื่องกับฉันก็ไม่ควรพูดตั้งแต่แรกสิ”

“ฉันขอโทษ”

“ขอโทษง่ายจัง มันไม่สนุกเลยนะ” วีร่าขยับเท้าก้าวเดินเข้าไปหาปาลินอย่างเชื่องช้า ในขณะที่หล่อนก้าวถอยหลังเร็วๆ เพื่อหนีไปที่รถยนต์ของตัวเอง

“เธออย่าทำอะไรฉันเลยนะ ฉันกลัวแล้ว”

“ฉันเป็นลูกมาเฟียกระจอกๆ นะ กลัวทำไม” ปาลินส่ายหัวเป็นพัลวัน ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าทั้งพ่อของวีร่าและตัววีร่าเองไม่ได้กระจอกอย่างที่คิด ตอนนั้นเธอตั้งใจพูดยั่วโมโหวีร่าก็เท่านั้น “เธอโชคร้ายเองนะที่วันนี้มาเจอฉัน เพราะก่อนหน้านี้ฉันเลือกที่จะไม่ให้ลูกน้องไปลากคอเธอกลับมา”

“…”

“กำลังมองหาคนช่วยอยู่เหรอ? คิดว่าจะมีใครมาช่วยเธอเหมือนครั้งก่อนอีกรึไง” วีร่าถามเสียงเยือกเย็น เธอรู้ดีว่าไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่งวุ่นวายกับการเล่นสนุกของเธอ เพราะทุกคนต่างรู้ว่าเธอเป็นใครและทำอะไรได้บ้าง

“คิิดว่ามีนะ” เสียงทุ้มของใครบางคนทำให้เฮร่าตวัดสายตาไปมองทางต้นเสียงด้วยความหงุดหงิด และพบว่าเจ้าของเสียงนั้นก็คือไมเคิล

“ทำไมชอบแส่เรื่องของคนอื่นอยู่เรื่อยเลยคะ”

“ว่าพี่เสือกเหรอ?”

“วีว่าพี่อย่ามายุ่งเรื่องนี้เลยดีกว่านะ มันไม่เกี่ยวกับพี่” วีร่าเค้นเสียงลอดไรฟันหงุดหงิดแกมสั่ง ก่อนจะดึงความสนใจกลับมาที่ปาลินอีกครั้ง “เธอจะชดใช้ให้กับพูดพล่อยๆ ของตัวเองยังไงดีปาลิน”

“มะ…ไม่” หล่อนรีบก้าวขาถอยหลังเตรียมวิ่งไปที่รถยนต์ของตัวเองเมื่อเห็นวีร่าเลิกเดรสขึ้นแล้วหยิบมีดพับออกมาจากสายรัดบริเวณต้นขา

“ไม่เลือกใช่ไหม? งั้นแปลว่าฉันจะทำอะไรก็ได้สินะ”

ไมเคิลมองผ่านคนตัวเล็กไปสบตากับหญิงสาวรุ่นน้องอีกคนซึ่งเขาจำได้ว่าเป็นคนเดียวกันกับเมื่อหลายปีก่อน เธอส่งสายตาขอร้องให้เขาช่วยเหลือ แน่นอนว่าไมเคิลไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น แต่เพราะเขาอยากกลั่นแกล้งวีร่าไม่ให้เธอได้ทำตามที่ต้องการ จึงเลือกที่จะก้าวขาเดินไปรั้งเอวเล็กของเธอเอาไว้

“พี่ไมค์! วีบอกว่าอย่ามายุ่งไง!”

“พี่อยากยุ่งมีอะไรไหม” มาเฟียหนุ่มเอ่ยออกมาอย่างกวนประสาท แล้วใช้จังหวะที่คนตัวเล็กกำลังหัวเสียแย่งมีดจากมือเธอมาเก็บใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกง “รีบไปสิ จะยืนอยู่ทำไม ฉันจะไม่ช่วยเธอเป็นครั้งที่สามนะ”

“ขะ…ขอบคุณค่ะ” ปาลินรีบยกมือไหว้คนโตกว่าก่อนจะรีบวิ่งไปที่รถยนต์ของตัวเอง เธอจำได้ว่าเขาเป็นรุ่นพี่ในโรงเรียนซึ่งเป็นคนช่วยเหลือเธอจากเงื้อมมือของวีร่าในครั้งแรก

“อย่าทำให้วีหงุดหงิดเพราะพี่นะ”

“พี่อยากเห็นเราหงุดหงิดพอดีเลย…” ไมเคิลโน้มกระซิบที่ข้างกกหูของวีร่าเบาๆ น้ำเสียงของเขาแหบพร่าอย่างมีเสน่ห์ “ถ้าอยากเล่นสนุกกับใครสักคนมาเล่นกับพี่ดีกว่าไหม พี่ยินดีให้เราเล่นทั้งตัวเลยนะ”

####เอาซี่! พี่ไมค์มันเชิญชวนน้องขนาดนี้ ยังไม่รู้ฤทธิ์ว่าที่เมียใช่ไหมคะ 555555555 แล้วนี่มาโผล่ที่นี่ได้ยังไงคะ อย่าบอกนะว่าแอบตามน้องมา ?

**หากเจอคำผิดสามารถพิมพ์บอกให้คอมเมนต์ได้เลยนะคะ ไรท์อ่านทุกคอมเมนต์งับบ***

แค่คนละหนึ่งคอมเมนท์ หนึ่งไลก์ไรท์จะได้มีกำลังใจเขียนมากขึ้นนะคะ?

????????