LOVE 2 |ป้อนเค้ก
‘มีคนมาหาเธอแน่ะวีร่า’
‘หือ?’ เด็กสาวมองตามมือของเพื่อนร่วมห้องเรียนไปหยุดอยู่ที่ใบหน้าแบบฉบับชาวยุโรปของรุ่นพี่มัธยมปลายที่ตามเทียวไล้เทียวขื่อเธอมาตลอดหลายอาทิตย์ ‘ฝากไปบอกเขาหน่อยสิว่าไม่ว่าง’
‘เราก็ออกมาบอกพี่เองสิ’
วีร่าถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย แล้วหยัดตัวลุกจากเก้าอี้เดินออกมาหน้าห้องเรียนพร้อมกับยกมือกอดอกมองชายหนุ่มรุ่นพี่ด้วยแววตาเย็นชา ‘มาทำไมคะ’
‘พี่ซื้อขนมเค้กมาฝาก’
‘วีไม่ชอบกินของหวาน เคยบอกไปแล้ว’
‘เราบอกว่าไม่ชอบกินไอติม แต่ไม่ได้บอกว่าไม่ชอบของหวานนะ’ ชายหนุ่มแย้งเสียงเรียบ
‘งั้นวีจะบอกตรงนี้ว่าวีไม่ชอบกินของหวาน’
‘แล้วจะไม่รับขนมเค้กพี่เหรอ?’
‘วีเพิ่งพูดอยู่เมื่อกี้เองนะว่าวีไม่ชอบกินของหวาน’ วีร่าเอียงคอมองชายหนุ่มรุ่นพี่ด้วยความสงสัยว่าสิ่งที่เธอพูดออกไปมันเข้าใจยากตรงไหน
‘ไม่กินสักคำเหรอ พี่ตั้งใจซื้อมาให้เราเลยนะ’
‘ก็ได้ค่ะ แค่คำเดียวนะ’ เด็กสาวพ่นลมหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย ก้าวขาเดินเข้าไปยืนใกล้ๆ ชายหนุ่มรุ่นพี่ ถือวิสาสะเปิดกล่องเค้กสีชมพูแล้วตักเค้กวนิลลาคำใหญ่เข้าปาก
‘อร่อยไหม’
‘พี่ก็ลองกินดูสิ’
‘ป้อนพี่หน่อยสิ’
‘…’ วีร่ามองใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มของรุ่นพี่หนุ่มด้วยสายตาราบเรียบ ก่อนจะโยนช้อนในมือลงกล่องแล้วใช้นิ้วชี้ปาดครีมขึ้นมาแตะที่ริมฝีปากหนาเบาๆ ‘กินจากมือวีได้ไหมคะ’
‘ได้สิ…’ ชายหนุ่มแลบลิ้นออกมาเลียครีมบนปลายนิ้วของเด็กสาว ท่ามกลางสายตาของนักเรียนมากมายที่ออกมายืนดูอย่างให้ความสนใจ เสียงซุบซิบนินทาดังจนหนาหูเมื่อเขาโน้มเข้ามากระซิบที่ข้างใบหูเล็กให้ได้ยินกันเพียงสองคน ‘ไว้โตกว่านี้…พี่จะกินที่ปากเราแทน’
วีร่ากลอกสายตาเป็นเลขแปดเมื่อคนตัวสูงเดินเลี่ยงออกไป เธอพ่นลมหายใจหนักๆ แล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเสื้อนักเรียนออกมาเช็ดคราบสกปรกบนนิ้วมือตัวเอง ก่อนจะทิ้งผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นลงในถังขยะอย่างไม่ไยดี
‘น่ารำคาญชะมัดเลย’
กริ๊งงงงง กริ๊งงงงง~ เสียงออดภายในโรงเรียนดังสนั่นหวั่นไหวแจ้งเตือนเมื่อถึงเวลาเลิกเรียนแล้ว ทำให้นักเรียนทุกคนต่างพากันเก็บของเพื่อแยกย้ายกันกลับบ้าน ในขณะที่วีร่ายังนั่งฟังเพลงอยู่เงียบๆ โดยไม่สนใจใครคนอื่น
‘เธอไม่กลับบ้านเหรอวีร่า’
‘รอกลับพร้อมไอ้วินซ์ มันซ้อมบาสเลิกห้าโมงเย็น’
‘โอเค ฉันกลับก่อนแล้วกัน มีนัดเล่นเกมกับพวกไอ้เซนต์’
‘โอเค เจอกันพรุ่งนี้’ วีร่าส่งจูบให้กับเพื่อนด้วยท่าทางทะเล้น ทำเอาคิงทำหน้าปลงตกแล้วเดินออกจากห้องเรียนไป จากนั้นจึงเลือกที่จะหยิบการบ้านออกมานั่งทำฆ่าเวลารอน้องชายฝาแฝด
‘นี่! พวกแกเห็นวันนี้ไหมที่อีหัวทองมันทำน่ะ ทุเรศมากเลย’
‘เออ ทุเรศจริงๆ มันคิดว่ามันเป็นลูกมาเฟียแล้วจะทำอะไรก็ได้เหรอ มีพี่ม.6 มาจีบหน่อยก็เล่นตัวฉิบหายเลย’ เมื่อถึงคำพูดตรงนี้วีร่าจึงหันไปมองด้วยสายตาราบเรียบ ก่อนที่เธอจะค่อยๆ หยัดตัวลุกจากเก้าอี้แล้วเดินไปหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องเรียน
‘เป็นลูกมาเฟียแล้วมันทำไมเหรอ’
‘ต่ำตม!’
‘ฮ่าๆ โดนตบครั้งที่แล้วยังไม่เข็ดอีกนะ ยังปากดีอยู่เลย’ น้ำเสียงเยือกเย็นของวีร่าทำเอาผู้หญิงรุ่นสาวคราวเดียวกันเสียวสันหลังวาบ
‘ฉันไม่กลัวแกหรอกก็แค่ลูกมาเฟียกระจอกๆ’
‘งั้นเหรอ…’ รอยยิ้มบนใบหน้าสะสวยแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชาเพียงแค่เสี้ยววินาที
‘คนอย่างเธอถ้าไม่ใช่ลูกมาเฟียก็คงไม่มีอะไรเลย หัวก็ทอง ตาก็สีไม่เหมือนคนอื่นเขา…ไม่รู้บ้างเหรอว่าเธอมันแปลกแยกขนาดไหน’
‘แล้วมันไปหนักส่วนไหนของเธอเหรอ ถ้าเหมือนเธอแล้วสันดานเสียแบบนี้ก็ไม่น่าจะภูมิใจได้นะ’ วีร่ามองเพื่อนร่วมชั้นเรียนด้วยสายตาเหยียดหยาม บ่งบอกถึงความไม่เป็นมิตร
‘อีวีร่า!’
‘เป็นลูกเมียน้อยแล้วยังกล้ามาปากดีกับคนอื่นอีกนะ ถ้าฉันแกล้งๆ ทำเรื่องนี้ให้มันใหญ่หน่อย ลูกเมียน้อยอย่างเธอจะเป็นยังไงนะปาลิน…แค่คิดก็สนุกแล้วว่าไหม’ ริมฝีปากบางแสยะยิ้มร้ายกาจ ก่อนจะยกมือขึ้นมากอดอกมองอีกฝ่ายด้วยสายตาดูถูก
‘กะ…แกรู้ได้ยังไง’
‘นั่นสิรู้ได้ยังไง ฉันก็แค่ลูกมาเฟียกระจอกๆ เอง’
‘อีวีร่า!’
‘หยุดเห่าหอนสักที ก่อนที่ฉันจะเอาน้ำร้อนสาดไล่หมาบ้าอย่างเธอ’
‘กรี๊ดดดด! กะ…แก!’ ปาลินกรีดร้องด้วยความโมโห ก่อนจะพุ่งเข้ามาเอาเรื่องวีร่า แต่ยังช้ากว่าวีร่าที่กระชากคอเสื้อเธอแล้วเหวี่ยงเข้ามาในห้องเรียนอย่างแรง
ตุ้บ!
‘โอ๊ย!’
‘ไง…อยากตบฉันเหรอ’ วีร่าหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยท่าทางมีจริต เหลือบสายตามองปาลินที่นั่งอยู่บนพื้นด้วยหางตา ก่อนจะหันกลับไปสนใจเพื่อนอีกคนของหล่อน ‘อยากเข้ามาหาเพื่อนหรือจะรีบไสหัวออกไป ฉันให้เธอเป็นคนเลือกเอง แต่ถ้าจะไสหัวไปแล้วก็ไปลับเลยนะ อย่าปากมาก’
######เอาซี้! อยากกินนักเหรอก็กินจากมือไปเลยสิคะ ? วีร่ายั่วมากลูก เดี๋ยวรอโตก่อนพี่มันมาเอาคืน 5555
#####ถ้าพ่อคีนรู้ว่ามีเด็กมาว่าตัวเองเป็นมาเฟียกระจอกคงจะขำน่าดู 55555555555555
**หากเจอคำผิดสามารถพิมพ์บอกให้คอมเมนต์ได้เลยนะคะ ไรท์อ่านทุกคอมเมนต์งับบ***
แค่คนละหนึ่งคอมเมนท์ หนึ่งไลก์ไรท์จะได้มีกำลังใจเขียนมากขึ้นนะคะ?
????????