LOVE 1 | ไม่อยากคุย

เสียงกรี๊ดกร๊าดบนโรงอาหารของนักเรียนมัธยมต้นดังขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ทำให้วีร่าที่กำลังยืนต่อแถวซื้ออาหารกลางวันหันไปมองอย่างไม่ได้ใส่ใจมากนัก ส่งผลให้ดวงตาสีฟ้าหม่นสบตากับดวงตาสีอำพันแบบฉบับชาวยุโรปจากนั้นเสียงถอนหายใจก็ดังออกมาพรืดใหญ่เมื่อเห็นคนคนนั้นกำลังเดินตรงเข้ามาหาเธอ

วีร่าหันกลับมาสนใจเลือกอาหารตรงหน้าแทนการต้อนรับชายหนุ่มรุ่นพี่ ไม่ลืมที่จะหยิบหูฟังจากกระเป๋ากระโปรงขึ้นมาเสียบเข้าหูแล้วเปิดเพลงจากแอปพลิเคชันหนึ่งฟัง

จึก! จึก! นิ้วมือเรียวยาวราวกับผู้หญิงจิ้มลิ้มลงแนวลาดไหล่ของรุ่นน้องสาวที่กำลังยืนหันหลังให้กับเขา ก่อนจะเอื้อมมือไปดึงหูฟังข้างหนึ่งออกจากหูเธออย่างถือวิสาสะ

‘…’

‘ไม่เห็นต้องเมินพี่เลยน้องตาสวย’

‘วีไม่ได้เมินค่ะ แค่ไม่อยากคุยด้วย’ คำพูดที่เปล่งออกมาจากริมฝีปากอวบอิ่มได้รูปทำเอาชายหนุ่มแค่นหัวเราะเบาๆ ต่างจากนักเรียนรอบข้างอึ้งไปกับคำตอบตัดเยื่อใยของเธอ

‘พี่มากินข้าวเป็นเพื่อน’

‘วีมีเพื่อนกินแล้วค่ะ’ วีร่ากล่าวสั้นๆ แล้วตั้งใจหยิบหูฟังที่ห้อยอยู่บริเวณขอบกระโปรงขึ้นมาเสียบที่หูอีกครั้ง แต่ก็ถูกชายหนุ่มรุ่นพี่คว้ามันเข้าไปใส่หูตัวเองแทน

‘ชอบฟังเพลงแนวเดียวกับพี่เลยนะ’

‘…’ วีร่าชักสีหน้าหงุดหงิดที่เขาทำอะไรเสียมารยาท แต่ก็ไม่ได้ดึงหูฟังกลับมา ยังคงยืนฟังเพลงเดียวกันจนจบเพลงและเริ่มต้นด้วยเพลงใหม่ กระทั่งถึงคิวทั้งคู่ซื้ออาหารกลางวัน หญิงสาวจึงดึงมันกลับมาแล้วเก็บใส่ไว้ในกระเป๋ากระโปรงนักเรียน

‘ปกติเราชอบกินอะไร’

‘ป้าคะ หนูเอากะเพราหมูสับเผ็ดๆ กับไข่ดาวสุกๆ หนึ่งฟองค่ะ’ วีร่าเลือกที่จะหันไปสั่งอาหารกับแม่ค้าแทนการตอบคำถามไร้สาระของคนข้างๆ

‘ผมเอาเหมือนน้องครับ แต่ขอไข่ดาวไม่สุก’

‘…’ เด็กสาวเหลือบมองคนลอกเลียนแบบด้วยหางตาเพียงนิด ก่อนจะยื่นมือไปรับจานข้าวจากแม่ค้า วางเงินจำนวนหนึ่งลงบนตู้กระจกแล้วเดินออกมาโดยไม่รับเงินทอน

เท้าเล็กเดินมาหย่อนตัวนั่งที่ประจำของตัวเองอยู่เงียบๆ คนเดียว หลังจากเพื่อนสนิทอย่างคิงหายหัวไปโดยไม่บอกกล่าวก่อน หากให้เธอเดาก็คงไปแอบสูบบุหรี่อยู่ที่ไหนสักที่ของโรงเรียนซึ่งเธอก็ไม่ได้คิดจะสนใจ

พรึ่บ!

‘ทำไมไม่ไปนั่งฝั่งตรงข้าม’

‘พี่อยากนั่งตรงนี้’

‘งั้นก็ตามใจค่ะ’ วีร่าเลือกที่จะไม่สนใจคนข้างๆ แล้วนั่งกินข้าวของตัวเองอยู่เงียบๆ ท่ามกลางสายตาของนักเรียนมากมายที่กำลังจ้องมองเธอกับชายหนุ่มรุ่นพี่อย่างไร้มารยาท

‘กินแค่นี้เมื่อไรจะโต…แบ่งของพี่ไปไหม’

‘วีไม่กินข้าวจานเดียวกับคนอื่นค่ะ มันสกปรก’ เด็กสาวดันช้อนของชายหนุ่มรุ่นพี่ที่กำลังตักกะเพราหมูสับหมายจะเอามันมาใส่ในจานของเธอ

‘…’ เจ้าของร่างสูงชะงักกับถ้อยคำร้ายกาจที่ผ่านน้ำเสียงเย็นชาของเด็กสาว รู้ว่าเธอเป็นคนไม่ค่อยแคร์อะไร แต่ไม่คิดว่าจะทำร้ายใจคนเก่งขนาดนี้ ‘เอาน้ำอะไรเดี๋ยวพี่ไปซื้อให้’

‘มีบุญคุณไหม?’

‘ฮะ? บุญคุณ?’

‘ถ้ามีบุญคุณไม่ต้องค่ะ วีไม่ชอบเป็นหนี้บุญคุณใคร’

‘ไม่มีหรอก พี่หิวน้ำกำลังจะไปซื้อพอดี’

‘งั้นเอาน้ำเปล่า…ขอบคุณค่ะ’ เด็กสาวพึมพำเสียงเบาในประโยคสุดท้าย ชายหนุ่มแค่นหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเดินออกไป และกลับมาพร้อมกับน้ำเปล่าสองขวด

‘ตอนเย็นไปกินไอติมกับพี่ไหม’

‘ล่อลวง?’

‘คิดว่าพี่เป็นคนยังไงฮะ’

‘ก็ไม่น่าไว้ใจ’ วีร่าตอบออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แล้วดึงสายตาขึ้นมาสบตากับคนข้างๆ

‘พี่ไม่อยากพรากผู้เยาว์เด็กหรอก…รอให้เราโตก่อนดีกว่า’

หนึ่งเดือนต่อมา…

‘วีร่า เธอกับไอ้รุ่นพี่เวรนั่นคุยๆ กันอยู่เหรอ’ คิงโน้มเข้าไปกระซิบถามวีร่าที่กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์ด้วยความอยากรู้

‘เขาคุยคนเดียว ฉันไม่ได้คุยด้วย’

‘ปกติถ้าใครมายุ่งแล้วเธอไม่ชอบ เธอจะไล่ตะเพิดมันเลยไม่ใช่เหรอ’

‘ไล่แล้วแต่ไม่ไป’ วีร่าถอนหายใจเสียงดังอย่างปลงตก เพราะตลอดหลายอาทิตย์ที่ผ่านมารุ่นพี่ตาสีอำพันเริ่มวนเวียนเข้ามาในชีวิตมากขึ้นจนเธอรู้สึกเอือมระอากับการเข้าหาของเขาไม่น้อยเลย

‘มันสนใจเธอขนาดนั้นเลยเหรอวะ’

‘แล้วฉันไม่น่าสนใจเหรอคะเพื่อนรัก…’ วีร่ากระตุกยิ้มที่มุมปาก แล้วละสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์ไปกะพริบตาปริบๆ ให้กับคิงที่นั่งอยู่ข้างๆ อย่างออดอ้อน ‘พี่คิง…วีไม่น่ารักเลยเหรอคะ’

‘หน้าก็สวยแต่รอยยิ้มของเธอมันสยองมากนะ’

‘แกสนใจคบกับฉันไหม?’

‘พอเถอะ ฉันไม่หลงกลคนอย่างเธอหรอก’ คิงดันศีรษะทุยเล็กของวีร่าออกจากบ่าแกร่ง แต่เธอก็ยังยกมือโอบรอบลำคอเขาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ทำให้เด็กหนุ่มวัยสิบห้าปีหมดปัญญาที่จะยื้อต่อไป

####น้องวีนี่เลือดเย็นตั้งแต่เด็กเลยนะ แต่ละคำพูดของนุ้งมันร้ายกาจ555555555

**หากเจอคำผิดสามารถพิมพ์บอกให้คอมเมนต์ได้เลยนะคะ ไรท์อ่านทุกคอมเมนต์งับบ***

แค่คนละหนึ่งคอมเมนท์ หนึ่งไลก์ไรท์จะได้มีกำลังใจเขียนมากขึ้นนะคะ?

????????