INTRO

‘น้องตาสวยครับ…’

‘คะ? พี่เรียกวีหรือเปล่า’

‘ครับ ชื่ออะไรฮะเรา’

‘วีร่าค่ะ’ วีร่าในวัยสิบห้าปีส่งยิ้มหวานไร้พิษภัยให้กับรุ่นพี่ที่เขามาทักทายในขณะที่เธอกำลังเดินไปเข้าห้องน้ำ

‘ชื่อน่ารักดี…’

‘ถามชื่ออย่างเดียวมันเสียมารยาทนะ พี่ต้องบอกชื่อตัวเองด้วยสิ’

‘ชื่อพี่มันเป็นความลับนะ ถ้าอยากรู้ต้องให้เบอร์พี่ก่อน’

‘ฮ่าๆ งั้นวีไม่อยากรู้ก็ได้ค่ะ’ เด็กสาวหัวเราะร่วนกับคำพูดของคนตัวสูงตรงหน้า เธอกระตุกยิ้มที่มุมปากแล้วจ้องมองเข้าไปในดวงตาสีอำพันของเขาราวกับต้องการอ่านความคิด ‘ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ขอตัวก่อนนะ’

‘เฮ้! พี่ขอเบอร์เราอยู่นะ เมินกันง่ายๆ แบบนี้เลยเหรอ’

‘พี่ม.6 มาสนใจน้องม.3 แบบนี้มันไม่เข้าท่าเลยนะ อยากโดนข้อหาพรากผู้เยาว์เหรอคะ’ วีร่าที่กำลังจะหมุนตัวหันหลังเดินเข้าไปในห้องน้ำ เปลี่ยนทิศทางการเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของรุ่นพี่หนุ่มในระยะประชิด ทำเอาอีกฝ่ายผงะเล็กน้อยที่เธอกล้าทำอะไรแบบนี้

‘น้องม.3 พูดกับพี่ม.6 แบบนี้ไม่น่ารักเลยนะ อยากโดนจูบเหรอ’ เมื่อชายหนุ่มวัยสิบแปดตั้งสติได้ เขาจึงโน้มหน้าเข้าไปใกล้เด็กสาวรุ่นน้องมากยิ่งขึ้น จนทำให้อีกฝ่ายรับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ เจือกลิ่นบุหรี่อ่อนๆ

‘ขู่น้องมันไม่น่ารักเหมือนกันนะ ถ้าจะขอเบอร์บอกเลยว่าไม่ให้’

‘ไม่ให้ก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าพี่ได้เบอร์เรามาด้วยตัวเองก็อย่าหาว่าพี่ล้ำเส้นนะ’

‘ถ้ามีเบอร์วีตั้งแต่แรกก็ไม่ควรเข้ามาขอนะ’ วีร่ารู้ทันชายหนุ่มรุ่นพี่ตรงหน้า สายตาของเขามันบอกทุกอย่างหมดแล้ว ‘หรือว่าอยากให้วีคุ้นเคยกับพี่ก่อนเหรอ’

‘แล้วเราอยากคุ้นเคยกับพี่ไหม เราน่ารักตรงสเปคพี่เลยนะ’ ชายหนุ่มยกมือขึ้นมาจับผมปอยผมสีทองที่ตกลงมาบนพวงแก้มทัดหูให้อย่างถือวิสาสะ

‘เสียใจด้วยค่ะ พี่ไม่ตรงสเปควีเลยสักนิด…’ วีร่าจ้องมองดวงตาสีอำพันด้วยสายตาราบเรียบ ก่อนจะคลี่ยิ้มบางๆ แต่กลับดูร้ายกาจ ‘…ขอตัวก่อนนะคะพี่คนหล่อ’

‘หึ…’ ชายหนุ่มมองปลายนิ้วมือเล็กๆ ของรุ่นน้องสาวที่แตะลงบนจมูกโด่งคมของเขาเพียงแค่เสี้ยววินาที ก่อนที่เธอจะหันหลังเดินเข้าไปในห้องน้ำ เธอไม่ได้ดูยินดีที่จะรู้จักเขา แต่เธอก็ไม่ได้ทำท่ารังเกียจอะไรเขาจนออกนอกหน้า

หลายวันต่อมา…

ครืดดดดด ครืดดดดด~ โทรศัพท์เครื่องหรูสั่นระงมอยู่ในกระเป๋ากระโปรงนักเรียน ทำให้วีร่าที่กำลังเดินออกจากห้องเรียนหยุดชะงัก แล้วสอดมือเข้าไปหยิบมันขึ้นมารับ เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยที่เห็นว่าเป็นเบอร์แปลก

“ฮัลโหล”

(เสียงตัวจริงน่ารักกว่าเสียงในโทรศัพท์อีกนะ)

‘พี่มีเบอร์วีจริงๆ สินะ’ แค่ได้ยินเสียงก็พอจะรู้ว่าปลายสายคือใคร เด็กสาวไม่ได้ตกใจที่เขามีเบอร์โทรศัพท์ของเธอทั้งที่เธอไม่ได้เป็นคนให้เขา

(พักกลางวันหรือยังครับน้องตาสวย)

‘โทรมาถามไร้สาระจังเลยนะคะ’

(พูดจาไม่น่ารักเลยนะเรา)

‘พักแล้วค่ะ กำลังเดินไปโรงอาหาร’

(มากินโรงอาหารม.ปลายไหม อาหารอร่อยนะ พี่เลี้ยงเอง)

‘อาหารก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอคะ’

(ไม่เหมือนหรอก เพราะไม่มีพี่นั่งกินด้วย)

‘ใครอยากนั่งกินด้วย…’ วีร่าบ่นอุบอิบอยู่ในลำคอ แต่ก็ทำให้ปลายสายได้ยินที่เธอพูดอย่างชัดเจน

(แต่พี่อยากนั่งกินกับเรานะ)

‘ถ้าอยากมากนักก็เดินมาที่โรงอาหารม.ต้นแล้วกันค่ะ’ เมื่อพูดจบวีร่าก็กดวางสายลงทันที ไม่รอให้ปลายสายได้พูดอะไรตอบกลับมา

‘เธอคุยกับใครวีร่า’

‘ไม่รู้ โทรมาแต่ไม่ยอมบอกชื่อ’ วีร่ายักไหล่เล็กน้อย แล้วคว้าแขนคิงที่เพิ่งออกมาจากห้องเรียนเดินตรงมายังโรงอาหาร

‘แล้วมันมีเบอร์เธอได้ยังไง’

‘ไม่รู้เหมือนกัน สงสัยสนใจฉันมากละมั้ง’ หญิงสาวแค่นหัวเราะเบาๆ อย่างไม่ใส่ใจมากนัก เธอรู้ดีว่าอีกฝ่ายคงตั้งใจจะจีบเธอ แต่เสียดายที่เธอไม่ชอบผู้ชายสักเท่าไร

###ลูกสาวแม่เสน่ห์แรงตั้งแต่เด็กๆ เลยนะลูกกกกก ซัมเอาน้องวีมาเปิดตัวค้าบบบบบบบ ??

**หากเจอคำผิดสามารถพิมพ์บอกให้คอมเมนต์ได้เลยนะคะ ไรท์อ่านทุกคอมเมนต์งับบ***

แค่คนละหนึ่งคอมเมนท์ หนึ่งไลก์ไรท์จะได้มีกำลังใจเขียนมากขึ้นนะคะ?

????????