LOVE 3 | ควบคุมอารณ์ไม่ได้

‘ลิน…ฉันไปก่อนนะ’

‘พะ…แพตตี้!’ ปาลินตะโกนเรียกเพื่อนเสียงดังเมื่อเพื่อนวิ่งออกไปโดยไม่แยแสเธอ ก่อนที่จะหันหน้ากลับมาสบตากับวีร่าตรงๆ แวบหนึ่งเธอเห็นดวงตาสีฟ้าหม่นเข้มขึ้นกว่าเดิม

‘ตอนนี้ก็เหลือเธอกับฉันแล้วสินะ…ปาลิน’ น้ำเสียงราบเรียบแต่กลับทำให้คนถูกเรียกชื่อขนลุกชันไปทั้งตัว

‘ถะ…ถ้าเธอตบฉัน เธอโดนไล่ออกจากโรงเรียนแน่!’

‘ฮ่าๆ เหรอ? งั้นฉันคงต้องทำมากกว่าตบเธอแล้วล่ะสิ’ วีร่าหัวเราะร่วนราวกับคนจิตไม่ปกติ ก่อนจะเงียบลงทำสีหน้าดุดัน จากนั้นจึงเลิกกระโปรงนักเรียนขึ้นจนถึงโคนขาอ่อนแล้วดึงมีดพับสีเงินจากสายรัดออกมาควงเล่นอย่างชำนาญ

‘ธะ…เธอจะทำอะไร’

‘ลองเดาดูสิ ถ้าเดาถูกเธอจะรอด’ รอยยิ้มของวีร่าทำเอาปาลินรู้สึกสั่นประสาท เด็กอายุสิบห้าอย่างหล่อนไม่คิดว่าจะเจอกับคนรุ่นราวเดียวกันที่มีจิตไม่ปกติแบบนี้

‘ฉะ…ฉันไม่รู้’

‘งั้นให้ฉันลองทำดูดีไหม? จะได้รู้พร้อมกันเลย’

‘มะ…ไม่’

‘รู้อะไรไหมปาลิน ไม่ว่าเธอจะพูดถึงฉันยังไง ฉันก็ไม่เคยจะสนใจคำพูดสกปรกที่ออกมาจากปากโสมมของเธอเลย แต่เพราะเธอพูดถึงพ่อฉันมันเลยทำอยากให้ฉันเอาเลือดเธอไปฝากพ่อฉันสักหน่อย…’ วีร่าเอ่ยออกมาอย่างใจเย็น ก่อนที่เธอจะใช้ปลายมีดแหลมคมกรีดนิ้วชี้ของตัวเองจนเลือดสีแดงสดไหลทะลักออกมา จากนั้นจึงส่งเปื้อนเลือดนิ้วเข้าปากตัวเอง

‘ธะ…เธอโรคจิตเหรอวีร่า!’ การกระทำของวีร่ายิ่งเขย่าประสาทของปาลินมากกว่าเดิม วีร่าเหมือนไม่ใช่เด็กอายุสิบห้าปี เพราะเธอมีความเลือดเย็นมากกว่านั้น

‘เธอคิดว่างั้นเหรอ? แต่ฉันไม่คิดจะกินเลือดชั่วๆ ของเธอหรอก ไม่ต้องห่วง’

‘ฮึก!’

‘แต่ฉันยังอยากเห็นเลือดลูกเมียน้อยอยู่นะ อยากรู้ว่ามันจะสีแดงเหมือนกันหรือเปล่า เธออยากสละแก้มสักข้างหรือนิ้วมือสักนิ้วไหม?’ วีร่าหยัดตัวลุกจากเก้าอี้ แล้วก้าวขาเดินเข้าไปหาปาลินอย่างเชื่องช้า ทำเอาอีกฝ่ายพยายามลนลานลุกจากพื้นเพื่อวิ่งหนี

พรึ่บ!

‘โอ๊ย!’ มือบางกระชากศีรษะของอีกฝ่ายอย่างแรง จับกดลงบนโต๊ะเรียนพร้อมกับโน้มลงไปพ่นลมหายใจอุ่นๆ รดรินกับพวงแก้มของหล่อน

‘การที่เธอเดินออกไปในตอนที่ฉันยังเล่นสนุกไม่จบ มันเสียมารยาทนะ’

‘ฮึก! ยะ…อย่าทำอะไรฉันเลย ฉันกลัวแล้ว’

‘ฉันก็เป็นแค่อีหัวทองตาสีฟ้าที่มีพ่อเป็นมาเฟียกระจอกเองนะ เธอจะกลัวอะไร’

‘ฮือออออ…ฉันกลัวแล้ว ฮึก!’ สำหรับเด็กอายุสิบห้าปีการกระทำเหล่านี้มันเกินกว่าที่หล่อนจะรับมือได้ ในขณะที่วีร่าชินชากับเรื่องแบบนี้ไปเสียแล้ว

‘เสียงร้องไห้ของเธอมันรื่นหูจังเลยนะ’

‘อึก!’

วีร่าแสยะยิ้มร้ายกาจแล้วพ่นลมหายใจใส่ใบหน้าของปาลินหนักๆ ก่อนจะตวัดมีดขึ้นมาขูดกับโต๊ะเรียนจนเกิดเสียงดังแสบแก้วหู ในขณะที่ร่างกายของปาลินสั่นเทาอย่างหนัก เธอร้องห่มร้องไห้ราวกับจะขาดใจตาย

พรึ่บ! แกร๊ง! จังหวะที่เจ้าของดวงตาสีฟ้ากำลังจะจรดมีดลงบนพวงแก้มของคู่กรณี มีแรงฉุดกระชากเธอจากด้านหลังเข้าไปกอดไว้แน่น ส่งผลให้มีดพับร่วงหล่นลงไปที่พื้น

‘ออกไป!’ เสียงเข้มของชายหนุ่มตวาดบอกเด็กสาวรุ่นน้องที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นให้กับความหวาดกลัวที่กำลังเผชิญ

‘ปล่อยวีนะ!’ วีร่าพยายามดิ้นออกจากพันธนาการของคนตัวสูง แล้วตั้งใจจะเข้าไปเอาเรื่องปาลิน เพราะอีกฝ่ายยังไม่ได้รับการสั่งสอนจากเธอ

‘ฮึก!’

‘อีลูกเมียน้อย! กลับมาเดี๋ยวนี้นะ!’ วีร่าตะโกนไล่หลังคู่กรณีที่วิ่งลนลานเดินออกจากห้องเรียนไป ร่างกายเธอสั่นเทิ้มอย่างหนักด้วยความโมโห

‘วีร่าใจเย็นหน่อยได้ไหม’

‘แล้วพี่มายุ่งอะไรกับวี!’

‘สิ่งที่เราทำมันไม่น่ารักเลยนะ’ ชายหนุ่มไม่ได้ตกใจการกระทำของเธอเลย แต่เขาแค่รู้สึกใจเสียที่เห็นว่าเด็กสาวรุ่นน้องกำลังจะทำเรื่องไม่ดี หากเขามาหาเธอช้ากว่านี้คงสายเกินไป

‘ฮึก! มันมายุ่งกับวีก่อน’

‘ตัวเล็กไม่ร้องไห้สิ…’ เจ้าของดวงตาสีอำพันคลายอ้อมกอดออกจากร่างแบบบาง แล้วดึงให้เธอหันหน้ากลับมาหาเขา

‘มะ…มันมาว่าพ่อวี ฮึก! มันมาด่าวีก่อนนะ พี่ปล่อยมันไปทำไม…’ วีร่าพูดทั้งน้ำตา เธอรู้สึกโกรธจนควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้

พรึ่บ! ท่อนแขนแกร่งรั้งศีรษะทุยเล็กเข้ามาแนบอกพลางลูบผมสีทองเบาๆ เพื่อปลอบให้เธอรู้สึกดีขึ้น วีร่ายังคงสะอื้นไห้อยู่ในอ้อมกอดของคนตัวสูงอยู่นานหลายนาที

‘ไม่ต้องร้องแล้ว ตาสวยๆ แดงหมดแล้วนะ’

‘พะ…พี่ไมค์มายุ่งทำไม ฮึก!’

‘พี่ไม่อยากให้เราทำเรื่องไม่ดี แล้วพ่อแม่เราก็คงรู้สึกไม่ดีเหมือนกันที่ลูกสาวทำอะไรแบบนี้นะ’

‘ยุ่ง!’

‘ก็เพราะเป็นเราไงพี่ถึงต้องเข้ามายุ่งแบบนี้ เงยหน้าขึ้นมาคุยกับพี่หน่อย’

‘…’ วีร่ายอมเงยหน้าขึ้นมาจากแผงอกของชายหนุ่มรุ่นพี่ มองหน้าเขาด้วยแววตาแข็งกร้าว

‘ตาแดงหมดแล้วนะ’ ร่างสูงไม่สนใจแววตาของคนตัวเล็ก เขายกมือขึ้นมาปาดน้ำตาออกจากพวงแก้มนวลเบาๆ แล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าเสื้อนักเรียนออกมาซับเลือดสีแดงสดบนปลายนิ้วชี้ของวีร่า ‘ไม่ระวังตัวเลยนะ คิดจะเล่นมีดแต่ทำมีดบาดตัวเองได้ยังไง’

‘คิดว่าทำแบบนี้แล้ววีจะยอมเป็นแฟนกับพี่เหรอ’

‘พี่หวังถึงขนาดนั้นได้เหรอ?’

‘…’ วีร่าเบือนหน้าหนีสายตาตัดพ้อที่คนตัวสูงส่งกลับมา ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันทำให้เธอรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง ‘วีไม่ชอบให้ใครจ้องหน้า’

‘ดื้อ…’

‘ก็ไม่ต้องมายุ่งกับวีสิ ไปไหนก็ไปเลย’

‘…แต่พี่ชอบเด็กดื้อ’

‘แต่วีไม่ชอบพี่’

‘ไม่คิดจะเปิดใจให้พี่เลยหรือไง?’

‘…ไม่’ วีร่าตอบเสียงเบา

‘งั้นถ้าเราโตแล้วพี่จะมาถามใหม่ก็แล้วกัน’ เด็กสาวชะงักไปเมื่อริมฝีปากอุ่นๆ โน้มลงมาจุมพิตที่หน้าผากมนของเธอหนักๆ หนึ่งที สัมผัสของเขาทำให้หัวใจของเธอเต้นผิดจังหวะเพียงแค่เสี้ยววินาที จากนั้นจึงกลับมาเป็นเหมือนเดิมราวกับมันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

###น้องวีหนูสั่นประสาทตั้งแต่เด็กเลยนะลูกกกกกกก แต่ถึงจะเป็นยังไงก็ยังมีคนคลั่งรักอยู่ดี ??

**หากเจอคำผิดสามารถพิมพ์บอกให้คอมเมนต์ได้เลยนะคะ ไรท์อ่านทุกคอมเมนต์งับบ***

แค่คนละหนึ่งคอมเมนท์ หนึ่งไลก์ไรท์จะได้มีกำลังใจเขียนมากขึ้นนะคะ?

????????