HURTS 5 | พากลับมาด้วย

หลายชั่วโมงผ่านไป…

ฟาริสนั่งฟังคนตัวเล็กในอ้อมแขนพูดจ้ออยู่คนเดียวเงียบๆ ใบหน้าสะสวยแดงซ่านจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ดื่มไปมากพอสมควร นิสัยกับท่าทางของเธอมันต่างกันโดยสิ้นเชิง ภายนอกดูเหมือนหญิงสาวผู้มั่นใจในตัวเอง แต่ภายในกลับเหมือนเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ต้องการพื้นที่พักพิง

“อ่าาา…หยีเวียนหัว” ยาหยียกมือตบแก้มตัวเองเบาๆ เพื่อเรียกสติ พยายามยกศีรษะขึ้นมาจากบ่าแกร่ง แต่สุดท้ายก็ต้องทิ้งมันลงกลับที่เดิม เพราะมันหนักอึ้งจนไม่สามารถทำแบบนั้นได้ “หยีอยากเข้าห้องน้ำ~”

มาเฟียหนุ่มเอียงใบหน้ามองคนตัวเล็กเพียงนิดพลางถอนหายใจออกมาหนักๆ แต่ก็ยอมอุ้มกระเตงเธอเดินเข้ามาในห้องน้ำอย่างว่าง่าย วางเธอลงบนชักโครกเบาๆ แล้วยืนพิงกำแพงมองอยู่เงียบๆ ก่อนจะหยิบซองบุหรี่ออกมาเคาะสองสามครั้ง แล้วดึงบุหรี่ออกมาจุดสูบรอยาหยีทำธุระส่วนตัวอยู่ใกล้ๆ

เขาเบือนหน้าหนีเล็กน้อย ในตอนที่ร่างเล็กถกกระโปรงตัวเองขึ้นแล้วปัสสาวะได้อย่างหน้าตาเฉย ไม่รู้ว่าเธอรู้ตัวบ้างไหมว่าเขายังยืนอยู่ในห้องน้ำ แต่ก็พอจะเข้าใจว่าความมึนเมาทำให้เธอไม่มีเวลาประคับประคองสติของตัวเอง

“เสร็จหรือยัง”

“…” ไร้ซึ่งเสียงตอบรับจากอีกฝ่าย ฟาริสจึงหันกลับมามองเธออีกครั้ง ภาพตรงหน้าทำให้เขาต้องถอนหายใจออกมาดังๆ ยาหยีนั่งหลับทั้งที่แพนตี้ตัวจิ๋วยังถอดคาอยู่ที่หัวเข่า ตอนนี้เขากำลังรู้สึกคิดผิดที่ปล่อยให้เธอดื่มมากมายขนาดนั้น

“ยาหยี…” เจ้าของร่างสูงย่อตัวนั่งลงตรงหน้า แล้วยื่นมือเข้าไปตบแก้มนวลเบาๆ เพื่อเรียกสติให้เธอ “…กินแค่นี้ก็เมาแล้ว เด็กน้อยจริงๆ เลยนะ”

สุดท้ายฟาริสก็จำเป็นต้องพยุงยาหยีขึ้นจากชักโครกจัดการสวมใส่แพนตี้ให้เธออย่างจำใจ แล้วอุ้มกระเตงเธอเดินออกมาจากห้องน้ำกลับมานั่งที่เดิม “ยาหยี”

“อื้อออ~” คนเมาครางรับอย่างไม่มีสติ เธอซุกหน้าเข้ากับซอกคอหนาราวกับต้องการหาความอบอุ่นจากร่างกายของอีกฝ่าย ลมหายใจสม่ำเสมอเป่ารดรินอยู่บริเวณนั้นอยู่นาน ตอนนี้เขาเข้าใจอย่างถ่องแท้ว่าทำไมเธอถึงไม่อยากดื่มในเวลางาน เพราะเธอเมาง่ายมากจนเกินไป

“ยาหยีตื่นก่อน” ฟาริสดีดหน้าผากยาหยีอย่างแรง ทำให้เธอร้องออกมาในลำคอเบาๆ แล้วพยายามปรือตามองเจ้าของการกระทำ

“คุณฟาริสตีหยี”

“ฉันไม่ได้ตีเธอ ช่วยมีสติมากกว่านี้หน่อย”

“หยีแค่ง่วง หยีพักสายตาาาา~” ร่างสูงส่ายหัวน้อยๆ กับคำแก้ตัวน้ำขุ่นๆ ของคนตัวเล็ก “ไวน์ยังไม่หมดเลย แต่หยีอยากกลับบ้านแล้ว”

“ก็กลับสิ ไม่ต้องดื่มให้มันหมดหรอก เธอเมามากแล้ว”

“พาหยีไปหน่อยยย~” ฟาริสทำได้เพียงแค่ถอนหายใจพรืดใหญ่ ช้อนร่างเธอขึ้นในท่าเจ้าสาวแล้วหยัดกายลุกจากโซฟา เดินออกมาจากห้องนั้น

“นายจะกลับแล้วเหรอครับ” ไคโรเอ่ยถามพร้อมกับปรายตามองหญิงสาวในอ้อมแขนของเจ้านายเล็กน้อย เขาสงสัยการกระทำของผู้เป็นเจ้านายแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรไปมากกว่านั้น

“จัดการค่าเครื่องดื่มให้เรียบร้อย หยิบกระเป๋าของเด็กคนนี้มาด้วย กูจะไปรอที่รถ” ฟาริสเอ่ยสั่งมือขวาคนสนิทด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แล้วจึงพายาหยีมาที่รถยนต์ของตัวเอง โดยมีสายตาของใครหลายคนจับจ้องการกระทำของเขา แต่ก็ไม่ได้คิดจะสนใจ

@เพนต์เฮ้าส์หรู

สุดท้ายมาเฟียหนุ่มต้องจำใจพาเด็กสาวกลับมาที่บ้านของตัวเอง เพราะไม่ว่าจะปลุกเธอเพื่อถามทางไปส่งยังไง เธอก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาบอกกล่าวเขาเลยสักนิด

“นายครับ”

“อะไร”

“กระเป๋าของเด็กคนนี้ครับ” ฟาริสปรายตามองลูกน้องคนสนิทเพียงเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้ามาในห้องนอนส่วนตัวโดยไม่ได้ปริปากพูดอะไร เขาจัดการวางร่างเล็กลงบนเตียงนอนขนาดใหญ่อย่างเบามือ แล้วจึงเดินเลี่ยงเข้ามาทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำ

@เช้าวันต่อมา…

“อื้อออออ~” ทันทีที่ได้สติอาการแฮงค์ก็แล่นเข้ามาเล่นงานจนรู้สึกปวดหัว ยาหยียกมือกุมหัวตัวเองพลางนวดคลึงมันอย่างเบามือ เธอค่อยๆ ปรือตาสู้กับแสงแดดที่สาดเข้ามากระทบใบหน้าเกลี้ยงเกลา กลิ่นหอมอ่อนๆ จากอะไรบางอย่างทำให้เธอรู้ได้ทันทีว่านี่ไม่ใช่ห้องของตัวเอง

พรึ่บ! ร่างเล็กเด้งตัวขึ้นจากเตียงอย่างแรงพลางกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องที่ไม่คุ้นเคย ก่อนจะรีบก้มมองชุดของตัวเองอย่างรวดเร็ว และพบว่าเสื้อผ้าและชั้นในทั้งสองชิ้นถูกถอดออกไปเพราะฝีมือของใครบางคน ตอนนี้เธอสวมใส่เสื้อเชิ้ตตัวโคร่งเพียงตัวเดียวเท่านั้น

“ห้องใคร…” ริมฝีปากบางพึมพำอย่างแผ่วเบา พยายามนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนไปด้วย “…คะ…คุณฟาริสเหรอ”

แกร๊ก!

“ตื่นแล้วเหรอ” ยาหยีตาโตเมื่อเห็นคนที่เธอกำลังนึกถึงเปิดประตูห้องน้ำเดินออกมายืนมองเธออยู่ที่ปลายเตียง ร่างกายกำยำมีหยดน้ำเกาะอยู่บนซิกแพ็กสวยงามดึงดูดสายตาของเธอได้เป็นอย่างดี

“ยะ…หยีมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ”

“เมื่อคืนเธอเมามาก ฉันเลยพาเธอมานอนที่นี่” ฟาริสตอบคำถามด้วยน้ำเสียงสบายๆ พลางใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมเปียกหมาดของตัวเองไปด้วย

“หยีเมาขนาดนั้นเลยเหรอคะ”

“จำอะไรได้บ้างไหมล่ะ ถ้าจำไม่ได้ก็แปลว่าเธอเมาจนภาพตัด”

“…” หญิงสาวส่ายหัวเป็นคำตอบ เพราะเธอจำอะไรไม่ได้เลยสักอย่างราวกับว่าความทรงจำหลังจากที่เธอเมามันเป็นแค่ความฝันที่จางหายไปแล้ว “คุณฟาริสเปลี่ยนชุดให้หยีเหรอคะ”

“ถ้าไม่ใช่ฉันจะเป็นใคร ที่นี่มีฉันกับเธออยู่สองคน” ใบหน้าสะสวยขึ้นสีแดงระเรื่อลามไปจนถึงใบหูเพราะความเขินอาย หากเขาเป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอจริงๆ เขาก็ต้องเห็นร่างกายเปลือยเปล่าของเธอด้วย

“เมื่อคืนหยีไม่ได้ทำอะไรแปลกๆ ใช่ไหมคะ”

“ไม่”

“เฮ้อออ…โล่งอก” ยาหยีถอนหายใจพร้อมกับยกมือทาบลงบนเนินอกตัวเองเบาๆ ก่อนจะหยัดตัวลุกจากเตียงแล้วเอ่ยขอบคุณอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงอ่อน “ขอบคุณคุณฟาริสที่ไม่ทิ้งคนเมาอย่างหยีไว้ที่คลับนะคะ”

“อืม”

“แล้วก็ขอโทษที่ทำให้คุณฟาริสต้องลำบาก”

“เรื่องนั้นช่างเถอะ มันไม่ได้ลำบากอะไรขนาดนั้น”

“หยีขออนุญาตใช้ห้องน้ำนะคะ”

“ตามสบาย” ยาหยีคลี่ยิ้มหวานแล้วรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว ก่อนจะชะโงกหน้าออกมาอีกครั้ง

“คุณฟาริสหยีขอใช้แปรงสีฟันอันใหม่ในลิ้นชักได้ไหมคะ”

“อืม”

“ขอบคุณค่ะ” ฟาริสมองรอยยิ้มบนใบหน้าของเด็กสาวเพียงเล็กน้อย แล้วจึงเดินเลี่ยงเข้าไปในห้องแต่งตัวเพื่อสวมใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย

ยาหยีเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยใบหน้าที่สดใสขึ้น แต่อาการแฮงค์ยังไม่จางหายไป เธอมองเจ้าของห้องที่นั่งสูบบุหรี่อยู่ปลายเตียงเล็กน้อย แล้วจึงเดินเข้าไปหาเขา

“เสื้อผ้าหยีอยู่ไหนเหรอคะ หยีต้องใส่กลับบ้าน”

“ซัก” ฟาริสช้อนสายตามองร่างเล็กตรงหน้าและพบว่าเธอกำลังเอียงคอมองเขาด้วยสีหน้างุนงง “ฉันเอาไปซักให้อยู่ อีกสักพักน่าจะแห้ง”

“ขอบคุณค่ะ แต่ที่จริงหยีใส่กลับทั้งที่ยังไม่ซักก็ได้นะคะ ไม่เห็นต้องลำบากเลย”

“จะใส่เสื้อผ้าเปื้อนอ้วกเหรอ”

“ฮะ! หมายความว่ายังไงคะ”

“เมื่อคืนเธอวิ่งไปอ้วกในห้องน้ำ แต่มันกระเด็นเลอะเสื้อผ้า ฉันเลยอาบน้ำแล้วก็เปลี่ยนชุดให้”

“อะ…อาบน้ำให้ด้วยเหรอคะ” ขาเล็กแทบจะอ่อนแรง เมื่อได้ยินจากปากของคนตัวสูงว่าเมื่อคืนเธอทำอะไรน่าเกลียดลงไป

“อายฉันเหรอ ชุดเมื่อคืนที่เธอใส่มันเห็นแทบทุกส่วนแล้ว ยังจะอายอะไรอีก”

“แต่มันไม่เห็นข้างในนี่คะ หยีใช้ซิลิโคนปิดแล้วนะ”

“พูดตอนนี้มันก็ไม่ทันแล้ว เพราะฉันเห็นไปหมดแล้ว” ฟาริสช้อนสายตามองคนตัวเล็กด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ยิ่งเห็นใบหน้าเขินอายของเธอก็ยิ่งชอบใจ

“แล้วไหนบอกว่าหยีไม่ได้ทำอะไรแปลกๆ หยีอ้วกนี่แปลกแล้วนะคะ”

“มีอีกนะอยากฟังไหม”

“ยะ…ยังมีอีกเหรอ” ยาหยีครางเสียงอ่อน แต่ก็รอฟังสิ่งที่ฟาริสกำลังจะพูด

“เธอนั่งหลับในห้องน้ำตอนฉี่ แล้วฉันเป็นคนใส่กางเกงในให้”

พรึ่บ! ทันทีที่ได้ยินขาเล็กก็อ่อนแรงจนล้มลงไปนั่งพับเพียบกับพื้น ทำเอาฟาริสกลั้วหัวเราะกับท่าทางน่าขันของเธอ

“จะไม่ฆ่าหยีใช่ไหมคะ หยีต้องโตนะ”

“ฉันบอกว่าจะฆ่าเธอเหรอ”

“แต่หยีทำตัวไม่น่ารัก”

“ช่างเถอะ เธอทำให้ชีวิตฉันมีสีสันขึ้นถึงจะน่าปวดหัวไปหน่อย” ยาหยีทำหน้ามุ่ย เขยิบไปนั่งบริเวณปลายเท้าของคนโตกว่า แล้วยกมือแตะหน้าขาของเขาเบาๆ

“ไว้หยีจะไถ่โทษให้นะคะ ห้ามฆ่าหยีเด็ดขาดเลยนะ หยีอยากโต”