HURTS 12 | ไม่ต่างกัน

“คุณฟาริส…หยีพยุงจะไม่ไหวแล้วนะ” ยาหยีเดินพยุงคนตัวสูงออกมาจากคลับด้วยความทุลักทุเล เพราะอีกฝ่ายเมาจนแทบจะทิ้งร่างตัวเองลงกับพื้นตลอดเวลา มีการ์ดรักษาความปลอดภัยเดินตามมาห่างๆ เพราะไม่กล้าจับตัวมาเฟียอย่างฟาริสโดยไม่ได้รับอนุญาต

หญิงสาวดันคนตัวสูงนั่งลงบนกระโปรงหน้ารถของเขา เพื่อพักหายใจหายคอ มือข้างหนึ่งรั้งท้ายทอยเขาไว้แน่นเพราะกลัวว่าเขาจะทิ้งตัวลงไปที่พื้น อีกมือหนึ่งตบแก้มสากเบาๆ เพื่อเรียกสติ ทำเอาการ์ดรักษาความปลอดภัยถึงกับทำหน้าตาเลิ่กลั่กที่เห็นยาหยีกระทำแบบนั้น “คุณฟาริสหยีขอกุญแจรถหน่อยได้ไหมคะ”

“…” มาเฟียหนุ่มไม่ได้ตอบอะไร แต่พยายามล้วงหยิบกุญแจรถยนต์ในกระเป๋าเสื้อสูท จนแล้วจนรอดเขาก็ไม่สามารถหยิบขึ้นมาได้ ยาหยีจึงถือวิสาสะล้วงเข้าไปหยิบมันด้วยตัวเอง

“ให้ตายเถอะ บทจะเมาก็เมามากขนาดนี้เลยนะ” ยาหยีพึมพำออกมาอย่างเหนื่อยใจ ก่อนจะกวักมือเรียกการ์ดให้มาช่วยเปิดประตูรถเพื่อที่เธอจะพาฟาริสเข้าไปข้างใน

ปัง~ ประตูรถยนต์ทางฝั่งคนขับถูกปิดลงอย่างแรงด้วยฝีมือของยาหยี เธอหอบหายใจหนักๆ แล้วหันหน้ามองคนเมาที่นอนหลับตาอยู่บนเบาะข้าง ก่อนจะเอื้อมมือไปดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดให้กับเขา

กริ๊งงงงง กริ๊งงงงง~ จู่ๆ เสียงโทรศัพท์ของฟาริสดังขึ้น ทำให้ยาหยีล้วงมือหยิบมันออกมาจากกระเป๋ากางเกงของเขาแล้วกดรับสาย

(นายอยู่ที่ไหนครับ)

“ลูกน้องคุณฟาริสใช่ไหมคะ”

(นั่นใคร)

“ยาหยีค่ะ”

(คุณยาหยีเหรอ ทำไมถึงรับโทรศัพท์ของนาย)

“นายคุณเมามาก ฉันกำลังจะขับรถไปส่งที่เพนต์เฮาส์ คุณช่วยมารับนายคุณที่หน้าเพนต์เฮาส์หน่อยได้ไหม”

(นายเมามาก? เป็นไปได้ยังไง)

“มันเป็นไปแล้วค่ะ อีกยี่สิบนาทีฉันจะไปถึงเพนต์เฮาส์ มารอรับด้วยนะคะ” เมื่อพูดจบยาหยีจึงกดวางสาย แล้ววางโทรศัพท์ไว้บนหน้าตักของฟาริส เธอสตาร์ตรถแล้วขับมันออกมาจากคลับมุ่งตรงมายังเพนต์เฮาส์ของเขาทันที

@เพนต์เฮาส์

“คุณฟาริสถึงเพนต์เฮาส์แล้วค่ะ ตื่นก่อนได้ไหม หยีพยุงไปส่งไม่ไหวนะ” ยาหยีโน้มเข้าไปเรียกเขาใกล้ๆ ก่อนที่อีกฝ่ายจะกระชากเธอเข้าไปซุกอยู่กับแผงอกแกร่งของเขา “คุณฟาริสปล่อยหยีก่อนค่ะ”

“อย่าเสียงดัง”

“มีสติหน่อยสิคะ หยีขับรถมาถึงบ้านคุณแล้วนะ”

ก๊อก ก๊อก ก๊อก~ เสียงเคาะกระจกทำให้ยาหยีละสายตาจากใบหน้าของฟาริสไปมองคนข้างนอก ทั้งที่ยังถูกเขากอดรัดไว้แน่น เธอเอื้อมมือไปกดปุ่มเลื่อนกระจกลงเล็กน้อย

“ลูกน้องคุณฟาริสใช่ไหมคะ”

“ครับ ทำไมนายถึงเมาขนาดนี้”

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ช่วยหน่อยได้ไหม นายคุณไม่ยอมปล่อยฉันเลย”

“บอกว่าอย่าเสียงดัง…เอาเหล้ามา” ฟาริสพึมพำออกมาทั้งที่ยังหลับตา ทำเอาทั้งยาหยีและไคโรถึงกับถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่

“นายขึ้นไปพักผ่อนข้างบนดีกว่าครับ” ไคโรเปิดประตูรถยนต์ แล้วพยายามแกะท่อนแขนของเจ้านายออกจากร่างของยาหยี แต่ยิ่งทำแบบนั้นฟาริสก็ยังกอดเธอแน่นกว่าเดิมจนคนตัวเล็กแทบจะหายใจไม่ออก

“อ๊ะ! คุณฟาริส หยีหายใจไม่ออก”

“เหล้าฉันอยู่ไหน”

“อยู่บนห้องค่ะ เดี๋ยวหยีพาไปดื่ม แต่ปล่อยหยีก่อนได้ไหมคะ” น้ำเสียงของยาหยีทำให้ท่อนแขนแกร่งค่อยๆ คลายออกอย่างว่าง่าย ฟาริสพยายามปรือตามองรอบๆ พร้อมกับหัวสมองอันหนักอึ้ง นั่นจึงทำให้ยาหยีรีบเปิดประตูทางฝั่งคนขับแล้วอ้อมมาอีกฝั่งในทันที

“คุณจะขึ้นไปกับนายเหรอครับ?”

“นายคุณบอกให้ฉันมาดื่มเป็นเพื่อนค่ะ”

“นายเมามากแล้วผมว่าคุณกลับไปเลยก็ได้นะครับ เดี๋ยวผมดูแลนายต่อเอง”

“เอาแบบนั้นก็ได้ค่ะ” ยาหยีหลีกทางให้ไคโรปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วพยุงเจ้านายออกมาจากรถโดยไม่ได้ขัดอะไร เธอยื่นกุญแจรถยนต์ของฟาริสส่งให้กับลูกน้องเขา แต่ทว่ากลับเป็นฟาริสที่เอื้อมมือมาดึงเธอให้เข้าไปอยู่ในอ้อมกอด

“อย่าไปไหน…”

“…” ยาหยีหันไปมองหน้าไคโรด้วยสีหน้าลำบากใจ สุดท้ายทั้งสามคนก็พากันเดินขึ้นมายังเพนต์เฮาส์สุดหรูชั้นบนสุดของตึก

พรึ่บ! ร่างของฟาริสถูกทิ้งลงบนโซฟาตามความต้องการของเขา ก่อนที่ไคโรจะเดินเข้าไปในห้องครัวแล้วหยิบขวดเครื่องดื่มสีอำพันออกมาวางบนโต๊ะกระจกอย่างจำใจ แม้จะไม่อยากให้ผู้เป็นเจ้านายดื่มไปมากกว่านี้แล้ว แต่ก็ไม่มีสิทธิ์ไปห้ามอะไร

“ผมฝากคุณดูแลนายด้วย ห้องผมอยู่ชั้นล่าง ถ้าอยากได้อะไรก็กดปุ่มสีแดงข้างเตียงในห้องนอนของนายหนึ่งครั้งแล้วผมจะขึ้นมา”

“ค่ะ เดี๋ยวฉันดูแลเขาให้” ยาหยีพยักหน้ารับ ก่อนจะหันมาสนใจคนเมาข้างๆ ตัวเองอีกครั้ง ก็พบว่าเขากำลังลืมตามองเธออยู่ด้วยสายตาเจ็บปวด “หยีว่าคุณฟาริสไปนอนพักผ่อนดีกว่าไหมคะ เมามากแล้วนะ”

“ไม่…ฉันยังไม่เมา”

“ไม่เมาอะไร เดินแทบจะไม่ไหวอยู่แล้ว ทำไมถึงดื้อขนาดนี้คะ” หญิงสาวส่ายหัวให้กับความดื้อรั้นของคนโตกว่า ก่อนที่จะหยิบทิชชูบนขึ้นมาห่อน้ำแข็งแล้วลูบใบหน้าของเขาให้สร่างเมา ฟาริสมองการกระทำของเด็กสาวด้วยสายตาราบเรียบ แม้สายตาจะพร่ามัวเล็กน้อยจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ก็ตาม

“มาดื่มเป็นเพื่อนฉันไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่เอาเหล้ามาสักที”

“หยีไม่อยากให้ดื่มแล้ว”

“ฉันอยากดื่ม เป็นเด็กยังไงถึงไม่ฟังผู้ใหญ่”

“ก็ผู้ใหญ่ดื้อนี่คะ” ฟาริสไม่สนใจเสียงพูดของยาหยี เขาพยุงศีรษะตัวเองขึ้นมาจากพนักโซฟา แล้วคว้าขวดเหล้าขึ้นมากระดกดื่มอึกใหญ่ ความขมบาดลำคอเขาลงไปจนถึงกระเพาะอาหาร ทว่ามันกลับไม่ฉุดรั้งความรู้สึกจมดิ่งของเขาได้เลย

“ดื่มด้วยกันสิ”

“ถ้าหยีเมาใครจะดูแลคุณฟาริสละคะ”

“ฉันดูแลตัวเองได้”

“แต่หยีไม่ดื่ม” ยาหยีปฏิเสธเสียงเรียบ นั่นจึงทำให้ฟาริสกระดกเหล้าอีกครั้ง แล้วรั้งท้ายทอยคนตัวเล็กเข้ามาประกบจูบแนบชิดป้อนเหล้าในปากของตัวเองเข้าไปในโพรงปากของเธอ ก่อนจะถอนจูบออกมาอย่างอ้อยอิ่ง มองใบหน้าเหยเกด้วยสายตาพึงพอใจ

“อย่าดื้อกับฉันอีก”

“หยีไม่ชอบดื่มเหล้า มันขม”

“ดื่มจากปากฉันไม่หวานขึ้นบ้างเลยเหรอ”

“ดื่มจากไหนมันก็ขมอยู่ดีนั่นแหละค่ะ” ยาหยีฟาดกำปั้นลงบนแผงอกแกร่งของคนโตกว่าอย่างเอาเรื่อง

“ขึ้นมานั่งบนตักฉันสิ เธอชอบไม่ใช่เหรอ”

“หยีไม่ได้ชอบสักหน่อย” หญิงสาวเบือนหน้าหนีไปอีกทางเมื่อเจ้าของร่างสูงพูดความจริงอย่างตรงไปตรงมา แต่ก็ยอมก้าวขาขึ้นไปนั่งคร่อมเขา “ถ้าคุณฟาริสจะดื่มต่อ หยีขอเข้าไปนอนพักได้ไหมคะ”

“ไม่นอนพร้อมฉันเหรอ”

“…”

“รอเข้าไปนอนพร้อมฉันสิ”

“ถ้าอย่างนั้นคุณฟาริสก็เลิกดื่ม แล้วเข้าไปนอนพร้อมหยีตอนนี้เลยสิคะ หยีง่วงแล้ว”

“ไม่ได้ ฉันต้องเมากว่านี้ก่อนถึงจะนอนหลับ” เพราะตอนนี้ในหัวสมองของเขามีแต่ภาพของเฮร่าไปหมด ภาพช่วงเวลาแห่งความสุข ภาพที่เธอกับเขาได้พูดคุยกัน ภาพที่ได้ตื่นเช้ามาในเตียงเดียวกันมันยังวนเวียนจนเขาไม่สามารถสลัดทิ้งไปได้

“การดื่มเหล้าจนเมามายมันไม่ช่วยให้เราเจ็บปวดน้อยลงหรอกนะคะ…เพราะต่อให้วันนี้คุณฟาริสเมาจนหลับไป พรุ่งนี้ก็ต้องเผชิญความจริงอยู่ดี”

“เธอเข้าใจความรู้สึกฉันเหรอถึงพูดแบบนี้”

“ทำไมหยีจะไม่เข้าใจละคะ…” เพราะยิ่งเห็นเขาเจ็บปวดเพราะคนอื่น “…หยีก็เจ็บปวดไม่ต่างจากคุณฟาริส”

—————————————————

##เมื่อไรอะคะ เมื่อไร NC จะมาสักที 5555555555555

**หากเจอคำผิดสามารถพิมพ์บอกให้คอมเมนต์ได้เลยนะคะ”