HURTS 13 | ยอมตกลง

“อื้ออออ~” ยาหยีครางออกมาในลำคอเบาๆ เมื่อรู้สึกถึงหัวอันหนักอึ้งของตัวเอง แต่ก็ยังไม่เท่ากับคนตัวสูงที่ทิ้งศีรษะหลับลงไปบนพนักโซฟาโดยที่เธอยังนั่งคร่อมอยู่บนตักของเขา “คะ..คุณฟาริส”

เมื่อไม่มีเสียงตอบรับจากอีกฝ่ายยาหยีจึงยกมือขึ้นมาตบแก้มสากเบาๆ พร้อมกับส่งเสียงเรียกเขาอีกครั้ง “คุณฟาริสเข้าไปนอนในห้องกับหยีนะ”

“ไม่น่าบ้าจี้ดื่มตามเลย ปวดชะมัด” หญิงสาวพึมพำออกมาในลำคอ พลางนวดคลึงขมับตัวเองไปด้วย เลื่อนสายตามองจมูกโด่งคมที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ ก่อนจะโน้มลงไปจูบมันเบาๆ หนึ่งครั้ง แล้วพยายามหยัดตัวลุกจากตักแกร่งด้วยความทุลักทุเล

หมับ! ยาหยีสะดุ้งสุดตัวเมื่อมือหนาทั้งสองข้างคว้าหมับที่เอวของเธอ แรงจากมือของเขาทำให้หญิงสาวเบ้หน้าด้วยความเจ็บ

“เฮร่า…”

“…” ร่างกายเล็กแข็งทื่อทันทีที่ได้ยินชื่อของผู้หญิงคนหนึ่งหลุดออกมาจากปากคนตรงหน้า เธอเม้มปากแน่นเพราะรู้ว่าชื่อนี้น่าจะเป็นชื่อคนในหัวใจของเขา

“…ลุงขอโทษ” ฟาริสพึมพำออกมาอย่างไม่มีสติ แม้กระทั่งตอนหลับเขาก็ยังคิดถึงหลานสาวของตัวเอง เขาไม่มีทางลืมผู้หญิงคนเดียวในหัวใจของเขาไปได้ “ลุงรักเรานะ”

“คะ…คุณฟาริส” ริมฝีปากบางเปล่งเสียงเรียกชื่อเขาออกมาอย่างยากลำบาก เพราะน้ำตาที่มันรื้นเอ่ออยู่รอบดวงตาพลันจะไหลออกมาตลอดเวลา “…นี่หยีเอง”

เสียงกลั้นสะอื้นทำให้ฟาริสพยายามปรือตามองเจ้าของเสียงอย่างช้าๆ ดวงตาพร่ามัวทำให้เขาไม่สามารถมองได้อย่างชัดเจนว่าคนตรงหน้าเขาเป็นใคร…ภาพของในสายตาของเขามันเลือนราง “เฮร่า…”

ฟาริสเลื่อนมือขึ้นมาจับใบหน้าสะสวยอย่างอ่อนโยน ยาหยีสัมผัสได้ถึงแววตาเสียใจของเขาที่มองมายังเธอ นั่นทำให้เธอรู้ว่าตอนนี้ในสายตาของเขาเธอไม่ได้ตัวเอง…แต่เธอเป็นผู้หญิงคนอื่น

“ถ้าเราเป็นของลุงแล้ว…ไอ้ฮาสมันคงเข้าใจมากกว่านี้”

“คุณฟาริส…”

“ลุงต้องทำยังไงเราถึงจะเป็นของลุงคนเดียว…” ฟาริสเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เขารั้งใบหน้าของยาหยีเข้ามาใกล้จนรับรู้ลมหายใจของกันและกัน

ยาหยีรีบดันแผงอกแกร่งไว้ทันที เมื่ออีกฝ่ายกำลังโน้มเข้ามาทาบริมฝีปากของเธอ…หากตอนนี้เขามีสติครบถ้วนเธอจะไม่ปฏิเสธจูบนี้ของเขาเลย แต่เพราะตอนนี้เขาเห็นเธอเป็นคนอื่น เธอไม่สามารถให้เขาทำแบบนั้นได้จริงๆ “ฟะ…ฟังหยีก่อน”

“ลุงรักเรา…ลุงรักเราเฮร่า”

“หยีไม่ชะ…อื้ออออ~” ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะพูดจนจบประโยค ฟาริสก็โน้มเข้ามาช่วงชิงลมหายใจของเธอ เขามอบจูบดูดดื่มแสนหนักหน่วงให้กับเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่ริมฝีปากสัมผัสกัน ฟันขบกระทบกับกลีบปากอวบอิ่มจนรับรู้ได้ถึงกลิ่นคาวเลือด “อื้อออออ~”

แม้จะได้ยินเสียงครางประท้วงในลำคอ ฟาริสก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุด เขายังเลื่อนมือเข้าไปบีบเคล้นหน้าอกอวบของเธอเต็มแรง นั่นจึงทำให้ยาหยียิ่งดีดดิ้นมากกว่าเดิม น้ำตาอุ่นชื้นไหลจากดวงตาคู่สวยไหลอาบลงมาบนพวงแก้มนวลไม่ขาดสาย

“ฮึก…ฮึก” ทันทีที่อีกฝ่ายยอมถอนจูบออกไป ยาหยีก็ทิ้งตัวซบลงบนบ่าแกร่งพลางสะอื้นไห้อย่างน่าสงสาร หัวใจของเธอถูกบีบรัดจนปวดหนึบ เธอรู้ว่าที่ฟาริสทำแบบนี้เพราะกำลังเห็นเธอเป็นคนอื่น “คะ…คุณฟาริสใจร้ายกับหยีเกินไปไหม”

เสียงสะอื้นข้างใบหู ทำให้ฟาริสเพ่งมองคนตรงหน้าดีๆ อีกครั้ง เจ้าของเสียงสะอื้นคือยาหยีไม่ใช่เฮร่าอย่างที่คิด “ยาหยี…”

“ฮึก! จะ…จูบหยีเพราะเห็นหยีเป็น ฮึก…คนอื่นได้ยังไง” ยาหยีเงยหน้าขึ้นมาจากบ่าแกร่ง ต่อว่าอีกคนผ่านเสียงสะอื้นไห้ ก่อนที่ศีรษะทุยเล็กจะถูกรั้งเข้ามาแนบอกแล้วกอดเธอไว้ด้วยอ้อมกอดอบอุ่น

“ขอโทษ…”

“ฮึก! คุณฟาริสใจร้ายกับหยีขนาดนี้ได้ยังไง” กำปั้นเล็กฟาดลงบนบ่าของอีกฝ่ายอย่างแรง หวังให้เขาเจ็บปวดกับการกระทำของเธอเหมือนที่เขาทำให้เธอเจ็บปวดกับการกระทำของเขา

“ขอโทษ…ฉันขอโทษยาหยี”

“ฮึก…”

“ไม่เอา ไม่ร้องแล้ว” เสียงร้องไห้ของยาหยีดึงสติของเขากลับมาเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ เขายกมือปาดน้ำตาออกจากพวงแก้มนวลอย่างเบามือ ความอ่อนโยนโดยไม่จำเป็นทำให้ยาหยีกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่

“ฮึก…ฮือออออ~”

“ถ้าไม่หยุดร้อง ฉันจะทำให้ร้องมากกว่านี้นะ” ฟาริสเลื่อนริมฝีปากเข้าไปจูบซับน้ำตาบนพวงแก้มนวลเบาๆ ลูบศีรษะของเธออย่างปลอบโยน

“ใจร้าย ฮึก!”

“ขอโทษ…ไม่ร้องแล้วได้ไหม” ยาหยีมองใบหน้าของคนตัวสูงผ่านม่านน้ำตา ยิ่งเห็นหน้าเขาความรู้สึกภายในใจก็ยิ่งถาโถมเข้ามามากกว่าเดิม “อยากให้ฉันทำยังไงถึงจะหยุดร้องไห้”

“…”

“เมื่อกี้ฉันทำเธอเจ็บเหรอ…”

“ฮึก…หยีเจ็บ”

“เจ็บตรงไหน ตรงนี้ใช่ไหม” ฟาริสเคาะนิ้วเบาๆ ลงบนหน้าอกข้างซ้ายของยาหยี “เจ็บข้างในหรือข้างนอก”

“…” ยาหยีไม่ได้ตอบคำถามของเขา แต่ก็พอจะทำให้ฟาริสรู้ว่าคงเป็นหัวใจของเธอที่เจ็บปวด เขารู้ตั้งแต่แรกแล้วว่ายาหยีรู้สึกยังไงกับเขา แต่เลือกที่จะมองข้ามเพราะตอนนั้นเขากำลังจะลงเอยกับผู้หญิงอีกคน

“หรือเจ็บเพราะฉันบีบหน้าอกเมื่อกี้?”

“ฮึก…”

“ไม่ร้องแล้ว…” ฟาริสระบายยิ้มบางๆ แล้วเลื่อนริมฝีปากเข้าไปซับเลือดที่ริมฝีปากอวบอิ่มเบาๆ “…ถ้าเธอไม่หยุดร้องไห้ ฉันจะทนไม่ไหวแล้วนะ”

“ฮึก! จะตีหยีเหรอคะ”

“…” ฟาริสไม่ได้ตอบคำถามนั้นของยาหยี เพราะดูเหมือนเธอจะรับรู้บางอย่างได้แล้วว่าเสียงร้องไห้ของเธอมันทำให้เขาเกิดอารมณ์บางอย่าง

“คะ…คุณฟาริสมีอารมณ์กับเสียงร้องไห้ของผู้หญิงเหรอ” ยาหยีถามด้วยน้ำเสียงตกใจ เสียงร้องไห้ของเธอหยุดชะงักไปในทันที

“ไม่รู้สิ เสียงของเธอมันน่าฟังมั้ง”

“ปะ…ปล่อยมือออกจากตัวหยีเลยนะ” ยาหยีสั่งเสียงเข้ม แต่อีกฝ่ายก็ยังไม่ยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระ แถมยังสอดมือเข้ามาบีบเคล้นสะโพกมนด้วยความมันเขี้ยว “ตอนนี้คุณฟาริสยังเห็นหยีเป็นผู้หญิงคนนั้นอยู่เหรอคะ”

“เปล่า เห็นเป็นเธอ”

“…”

“ไอ้ฟีรุสมันพูดอะไรกับเธอบ้าง”

“…”

“บอกฉันมา”

“คุณฟีรุสจ้างหยีหนึ่งล้าน ทำยังไงก็ได้ให้คุณฟาริสรักให้ได้”

“งั้นฉันจ้างเธอสองล้าน ทำให้ฉันรักเธอหน่อยได้ไหม”

“เพราะอะไรคะ”

“เพราะฉันกับผู้หญิงคนนั้นไม่มีทางรักกันได้…” เพราะไม่มีวันที่เขาจะทำแบบนั้นได้ ทุกอย่างมันพร้อมใจกันบีบให้เขาต้องถอยออกมาจากตรงนั้น และยาหยีก็เป็นคนเดียวที่ช่วยทำให้เขาลืมเฮร่าได้

“คุณฟาริสเลยอยากให้หยีเป็นตัวแทนของผู้หญิงคนนั้นเหรอคะ”

“อย่าคิดว่าตัวเองเป็นตัวแทนของใคร ฉันไม่ได้คิดแบบนั้น” เขาโกหก…เขาโกหกทั้งหมด เพราะยาหยีกับเฮร่ามีความคล้ายคลึงกันทุกอย่าง เขาถึงเลือกเธอ

“แล้วหยีต้องทำอะไรบ้างคะ” ถึงแม้จะรู้ว่ามันเป็นคำพูดโกหก แต่ยาหยีก็ยอมทำแบบนั้นโดยไม่มีข้อแม้อะไร

“เป็นแฟนกับฉัน…ตกลงไหม”

“เป็นแฟนเหรอคะ”

“เธอจะมีสิทธิ์ทุกอย่างในตัวฉัน แบบนี้โอเคหรือเปล่า”

“หยีขอเลือกไม่รับค่าจ้าง หยีขอแค่คุณฟาริสเปิดใจให้หยี ให้ความสำคัญกับหยี ทุกความรู้สึกที่คุณฟาริสมีให้เธอ…เอามันมาให้หยีได้ไหมคะ” เพราะสิ่งที่เธอต้องการไม่ใช่เงินของเขา แต่เป็นหัวใจและความรักที่เขามีให้คนอื่นต่างหาก

“อืม”

“งั้นหยีก็ตกลงค่ะ”

—————————————————

##แด๊ดดี้อย่าทำพลาดนะคะ แม่ยกน้องหยีเกียมปืนแล้วนะ 555555555555

**หากเจอคำผิดสามารถพิมพ์บอกให้คอมเมนต์ได้เลยนะคะ”