FRIEND 8 | อย่าให้ใครซ้ำรอย

มารียากลอกสายตากับคำพูดของวินซ์ แล้วทำอะไรที่มันน่าตกใจกว่านั้น มือบางไม่ได้ชักมือออกจากเป้ากางเกง แต่กลับลูบไล้มันจนกระทั่งจากที่นอนหลับสนิทตื่นสู้มือขึ้นมา ทำเอาวีร่ากับเฮร่าหัวเราะให้กับความบ้าบิ่นของเธอ “แกภูมิใจกับของอันเท่านี้เหรอ”

“หึ จับอย่างเดียวมันจะไปรู้อะไร ลองใช้มันดูก่อนสิ”

“เล็กขนาดนี้ฉันไม่เสียเวลาใช้มันหรอก” หญิงสาวชักมือขึ้นมาเช็ดที่กระโปรงนักศึกษาตัวเองราวกับรังเกียจส่วนนั้นของวินซ์นักหนา

“หึ…” เจ้าของเรือนผมสีเทาแค่นหัวเราะอย่างเย้ยหยัน ก่อนจะโน้มเข้าไปใกล้จนริมฝีปากแทบจะประชิดกับใบหูเล็ก “…แต่มันก็ทำให้เธอครางได้ทั้งคืนเลยไม่ใช่เหรอ”

“เอ๊ะ! คำพูดของแกมันแปลกๆ นะวินซ์” เฮร่าโพล่งขึ้นมาเสียงดัง แล้วหรี่ตามองมารียาอย่างจับผิด “แกพูดเหมือนมันเคยเอากับแกมาก่อน”

“ฉันพูดแบบนั้นเหรอ?” สีหน้าไม่ปกปิดอะไรเลยของวินซ์ ทำให้วีร่าหัวเราะร่วนอย่างชอบใจ

“อีมารีแกแอบแซ่บกับไอ้แฝดแล้วใช่ไหม”

“แอบแซ่บอะไรของแก คนอย่างฉันไม่จนตรอกถึงขนาดเอามันหรอก” มารียาพ่นลมหายใจเสียงดังอย่างเหนื่อยใจกับความคิดของเพื่อนทั้งสองคน “แกก็อีกคน ชอบพูดให้คนอื่นคิดว่าได้เสียกับฉันแล้วอยู่เรื่อยเลยนะ”

“หึ”

“หัวเราะบ้าอะไร ไสหัวไปสักทีเถอะ เหม็นขี้หน้าชะมัด” หญิงสาวหัวเสียกับเสียงหัวเราะและสายตาของคนตัวสูงที่จ้องมองมาเป็นอย่างมาก

“แกนี่ใจร้ายสมกับเป็นนางร้ายเลยนะมารี”

“ขนาดฉันร้ายขนาดนี้ น้องแกยังมั่นรักในฉันอยู่เลยนะ ไม่ยอมถอดใจสักที”

“ฉันไม่ถอดใจหรอก แต่ถ้าถอดเสื้อผ้าของเธอก็ไม่แน่” วินซ์กระตุกยิ้มที่มุมปาก แล้วลากไล้สายตาคมกริบชนิดที่ว่าสามารถตัดเสื้อผ้าบนร่างกายของมารียาจนขาดวิ่นไปทั่วใบหน้าและเรือนร่างของเธอ “อยากให้ฉันถอดไหม ฉันถอดเก่งนะ”

“ไปถอดคนอื่นเหอะ ฉันมีปัญญาถอดเอง…และมีคนถอดให้อยู่แล้ว” มารียาเชิดหน้ากวนประสาท คำพูดของเธอทำให้วินซ์ขบกรามแน่นอย่างหงุดหงิด

“งั้นกระทืบคงไม่พอแล้วล่ะสิ สงสัยต้องตัดมือพวกมันทิ้งไปเลยจะได้ไม่มีมือมาถอดเสื้อผ้าเธออีก”

“อยากทำแบบนั้นก็ตามใจ ยังไงแกมันก็คนชั่วอยู่แล้วนี่” มารียาไม่ได้มีท่าทีเป็นเดือดเป็นร้อนกับท่าทีของวินซ์เลยสักนิด ยิ่งเขาขู่เธอก็ยิ่งอยากท้าทาย และไม่วายที่จะกวนประสาทวินซ์ต่อเป็นการทิ้งท้าย “ฉันกลับก่อนดีกว่า อยากไปถอดเสื้อผ้าแล้ว”

เมื่อพูดจบมารียาก็หยัดตัวลุกจากเก้าอี้ม้าหินอ่อน แล้วโบกมือลาเพื่อนเพียงเล็กน้อย จากนั้นจึงเดินเลี่ยงไปที่รถยนต์ของตัวเองอย่างอารมณ์ดี

“เพื่อนพวกเธอนี่มันน่าโมโหจริงๆ เลยนะ” วินซ์เค้นเสียงลอดไรฟัน ก่อนจะหยัดกายลุกเดินมาที่รถตัวเองโดยไม่ได้พูดคุยเพื่อนอีกสองคนมากไปกว่านั้น

@คอนโดมารียา

“มารียา!” วินซ์ตะโกนเรียกคนตัวเล็กในขณะที่เธอกำลังก้าวขาเดินเข้าไปในคอนโดด้วยน้ำเสียงดังในระดับหนึ่ง

“ตามมาทำไม” มารียาชักสีหน้าใส่วินซ์อย่างหงุดหงิด ก่อนจะเอ่ยถามแล้วอกมือกอดอกมองเขาที่กำลังเดินเข้ามาใกล้

“มาช่วยถอดเสื้อผ้า”

“ฉันถอดเองได้ ไม่ต้องมายุ่ง” หญิงสาวปัดมือหนาที่เอื้อมมาจับกระดุมเสื้อนักศึกษาของเธอออกด้วยความรำคาญ “แกชักจะเอาใหญ่แล้วนะวินซ์”

“ในเมื่อให้ใครถอดก็ได้ แล้วทำไมฉันจะถอดไม่ได้”

“เพราะแกไม่ใช่คนที่ฉันอยากให้ถอดไง ถามอะไรช่วยคิดหน่อยได้ไหม”

“อย่าทำตัวน่าหงุดหงิดให้มันมากนัก ฉันใจดีกับเธอไปใช่ไหม?” วินซ์ดึงมารียาเข้ามาในคอนโดด้วยกัน แม้ว่าอีกฝ่ายจะพยายามสะบัดมือออกมากแค่ไหน เขาก็ยิ่งจับมันแน่นกว่าเดิม

“คนที่ควรหงุดหงิดน่าจะเป็นฉันมากกว่านะ โอ๊ย! อย่าลากไอ้แฝด”

“ไม่อยากให้ลากก็เดินมาดีๆ วันนี้ฉันอารมณ์ไม่ดี”

“กระทืบคนไปแล้วยังอารมณ์ไม่ดีอยู่อีกเหรอ นี่มันไม่ใช่แกเลยนะ” มารียาหยอกล้อโดยไม่สนใจอารมณ์ขุ่นมัวของวินซ์เลยสักนิด

“ถ้าได้ฆ่ามันอาจจะอารมณ์ดี” เจ้าของดวงตาสีฟ้าหม่นดึงสายตาเยือกเย็นมีความคุกรุ่นอยู่ในนั้นมาสบตากับดวงตาสีน้ำตาลตรงๆ

“ก็ฆ่าไปสิ แกทำได้อยู่แล้วนี่”

“อย่าท้าทายฉันจะดีกว่านะ เพราะมันจะยิ่งทำให้ฉันอยากฆ่ามันมากกว่าเดิม” วินซ์กดเสียงต่ำปรามมารียาที่ตั้งใจพูดเชิงจิตวิทยากับเขา เพราะรู้ว่าถ้าไม่อาลัยอาวรณ์คนพวกนั้นจะทำให้เขาหมดความสนใจที่จะจัดการกับผู้ชายของเธอไป

“ฉลาดจังเลยนะ เป็นหมาซื่อสัตย์แสนรู้เหมือนที่วีร่ามันบอกจริงๆ” มารียาหัวเราะเสียงใส แล้วเดินเข้ามาในลิฟต์พร้อมกับวินซ์ เมื่อประตูลิฟต์เปิดเธอก็เป็นฝ่ายก้าวเดินบนรองเท้าส้นสูงตรงมาที่ห้องของตัวเองก่อน

“เปิดประตูสิ ยืนจ้องหน้าฉันทำไม”

“วันนี้ฉันไม่พาใครมาที่ห้อง…”

“แล้วยังไง?” คนตัวสูงเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

“…รู้แล้วก็กลับไปสิ แกมาดูไม่ใช่เหรอว่าฉันพาใครมาหรือเปล่า”

“เปิดประตู ฉันจะเข้าไปนอน”

“ห้องแกไม่มีนอนหรือไง”

“จะนอนห้องนี้”

“อย่าพูดไม่รู้เรื่องน่าวินซ์”

“เปิดประตู” ชายหนุ่มออกคำสั่งเสียงแข็ง เพราะรู้ว่าถ้าเขากลับไป มารียาอาจจะพาใครมาที่ห้องอีกก็ได้

“ไอ้เวรนี่!” มารียาสบถด้วยความหงุดหงิด จากนั้นจึงหันมากดรหัสผ่านเข้าห้อง แล้วเปิดประตูเข้ามาข้างในโดยมีวินซ์เดินตามเข้ามาด้วย เธอเหลือบมองเพื่อนด้วยหางตาเพียงนิด ก่อนจะก้าวขาเข้ามาในห้องนอนของตัวเอง

พรึ่บ! ร่างเล็กถอดรองเท้าส้นสูงบนพื้นข้างเตียงอย่างเป็นระเบียบ แล้วจัดการทิ้งตัวนอนลงบนเตียงสีดำสนิทของตัวเองโดยไม่เปลี่ยนชุดให้เรียบร้อยเสียก่อน

“จะนอนทำไมไม่ไปเปลี่ยนชุด”

“เป็นพ่อฉันเหรอถึงยุ่งนัก” มารียาตอกกลับพร้อมกับสอดตัวเข้าไปนอนในผ้าห่มหนานุ่ม พลางมองวินซ์ที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ด้วยสายตาราบเรียบ

“ไม่อยากเป็นพ่อ อยากเป็นผัว”

“ฉันไม่อยากพูดเรื่องนี้กับแกแล้วนะ”

“เธอจะหนีฉันไปถึงไหนวะมารี”

“ฉันไม่ได้หนี ฉันยังอยู่ที่เดิม มีแต่แกนั่นแหละที่พยายามเดินห่างออกไป” เพราะวินซ์พยายามออกจากกรอบคำว่าเพื่อนเพื่อจะไปให้ถึงความสัมพันธ์ในแบบคนรักเอง เขาถึงคิดว่าเธอพยายามหนีแต่ที่จริงมันไม่ใช่เลย

“เธอไม่เคยแม้แต่จะให้โอกาสฉันเลยสักครั้ง”

“…” เป็นครั้งแรกที่มารียาได้ยินน้ำเสียงตัดพ้อจากวินซ์ ไม่ว่าเธอจะปฏิเสธความรักของเขายังไง เขาก็ไม่เคยพูดน้ำเสียงแบบนี้ให้ได้ยินเลยสักครั้ง

วินซ์พ่นลมหายใจพรืดใหญ่ แล้วทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงที่มารียานอนอยู่ เขามองใบหน้าเธอด้วยสายตายากจะคาดเดา โน้มตัวเข้าไปจนแนบชิดกับเธอแล้วเอื้อมมือไปปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาของมารียาทีละเม็ดจนเผยให้เห็นบราเซียร์สีดำลายลูกไม้

“ฉันให้แกได้แค่จูบเหมือนทุกครั้ง ฉันไม่อนุญาตให้แกทำมากกว่านั้น” มารียาคว้ามือวินซ์ที่กำลังจะดึงบราเซียร์ของเธอลงไปใต้ราวนม แล้วออกคำสั่งเสียงเด็ดขาด

“หึ” วินซ์แค่นหัวเราะในลำคอ แล้วเลื่อนใบหน้าเข้าไปจูบที่ลำคอระหงหนึ่งครั้ง ลากไล้ริมฝีปากลงมาจนถึงเนินอกอวบ ฝากรอยรักสีแดงไว้บนนั้นจนพอใจ “อย่าให้ใครมาซ้ำรอยฉัน ครั้งหน้าฉันจะไม่ใจดีกับเธอแบบครั้งนี้อีก”

สิ้นเสียงเจ้าของร่างสูงก็ทิ้งตัวนอนลงบนเตียงแล้วดึงคนข้างกายเข้ามานอนอยู่ในอ้อมกอดของเขา มีสิ่งหนึ่งที่วินซ์ไม่เคยรู้เลยว่าร่างกายของมารียามันจดจำแต่สัมผัสของเขา แม้จะอยากลืมแค่ไหนก็ไม่สามารถทำได้…นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมมารียาถึงไม่เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับผู้ชายคนไหนเลยหลังจากเหตุการณ์นั้น

#####พวกคุณคือเฟื่อนค่ะ 555555555555555 มารีลูกกก ใจอ่อนให้วินซ์ไปเถอะ เขารักหนูมาแต่อ้อนแต่ออกเลยนะ ?

**หากเจอคำผิดสามารถพิมพ์บอกให้คอมเมนต์ได้เลยนะคะ ไรท์อ่านทุกคอมเมนต์งับบ***

แค่คนละหนึ่งคอมเมนท์ หนึ่งไลก์ไรท์จะได้มีกำลังใจเขียนมากขึ้นนะคะ?

????????