ตอนที่ 2/2 แรงมา...ร้ายกลับ!

“...เนื้อหอมเหมือนกันนี่”

“/// ปล่อยฉันนะ” ชินทำจมูกฟุดฟิดใกล้ๆ ซอกคอของฉัน ก๊าซซซซ ทำอะไรของแกน่ะไอ้หื่น!

“หึๆ ถูกฉันกอดแบบนี้ก็นับว่าเป็นเกียรติเหมือนกันนะ”

“หือ! เป็นเกียรติบ้านป้าแกสิ ปล่อยช้านนน~~”

“เธอนี่มันพูดจาไม่สมกับเป็นผู้หญิงเลยนะ”

“โอ๊ย! แล้วนายมายุ่งอะไรกับฉัน ปล่อยนะว้อยไม่งั้นฉันจะแจ้งตำรวจ ตำรวจ~ O“ประสาทหรือเปล่า ทำแบบนี้ก็มีแต่จะตกเป็นเป้าสายตา”

“-O-” จริงด้วย บ้าเอ๊ย! คนที่ควรจะกังวลน่ะมันนายต่างหากไม่ใช่ฉัน!

“ถ้าไม่อยากเป็นข่าวฉาวก็ไปกับฉันซะดีๆ”

“_ ฉันไม่กลัวข่าวฉาวอะไรทั้งนั้น ปล่อยฉันนะ นายนั่นแหละที่จะต้องเดือดร้อนเพราะเป็นข่าวไม่ใช่ฉัน”

“-_-;; เธอนี่มันดื้อกว่าที่ฉันคิดซะอีก”

“ปล่อยช้าน~ นายมากอดฉันทำไม ไอ้บ้าๆๆๆ ปล่อย~~ O“แล้วถ้าบอกว่าฉันชอบเธอล่ะ... จะยอมไปกับฉันดีๆ หรือเปล่า ฟู่วว~ ^^” ชินเป่าลมใส่ใบหูฉันเบาๆ /// ฉันชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะโวยวายกลับไปอย่างไม่แคร์

“อย่ามาหลอกฉันซะให้ยาก อย่างนายน่ะเหรอจะชอบฉัน มาหลอกฉันไปทำมิดีมิร้ายน่ะสิไม่ว่า ปล่อยนะ! บอกให้ปล่อยไง!”

ปั่ก!

“โอ๊ย! ยัยบ้า!” ฉันกระแทกหัวแข็งๆ ใส่คางของชินเต็มแรง และมันก็ได้ผล หมอนั่นร้องอย่างเจ็บปวดแล้วคลายวงแขนออกจากฉันโดยอัตโนมัติ

“เหอะ!! อย่าคิดว่าฉันจะยอมให้นายรังแกง่ายๆ นะ” ฉันหันไปมองหน้าชินก่อนจะวิ่งกลับขึ้นห้องอย่างรวดเร็ว

“ยัยตัวแสบ กลับมาเดี๋ยวนี้นะ”

กลับไปให้โง่วววเหรอ แบร่~~~

ตรู้ดดดดดดดดดดดดดดด

รับสายฉันสิแฟรงก์... รับสักที... ฉันเดินไปเดินมาอย่างร้อนใจภายในห้องพัก

ติ้ด! รับแล้ว ^O^;

(ฮะโหล คิดจะโดดเรียนคราวหลังก็บอกกันก่อนนะ)

“O นี่! ฉันกำลังจะไปเรียนอยู่แล้วแต่มีไอ้โรคจิตมาดักที่ใต้หอน่ะสิ นายช่วยมารับฉันทีได้ไหม”

(หา! เพ้อหรือเปล่า เธอกะหาเพื่อนโดดเรียนล่ะสิ)

“เฮ้ย! เชื่อฉันหน่อยสิ...ฉันเคยกุเรื่องหลอกให้นายโดดเรียนด้วยเหรอ”

(เคยสิ =_=+)

“-_-;; อ่าวเหรอ เออเรื่องที่ผ่านมาช่างมันก่อนแต่ว่าตอนนี้ฉันพูดจริงๆ นะ ถ้านายไม่รีบมาฉันอาจจะถูกมันฆ่าหมกห้องกลายเป็นผีหลอกนายไม่รู้ด้วยนะ”

(เว่อร์ๆ เธอจะโง่เปิดประตูห้องให้มันเข้าไปหรือไง)

“-O- ก็... เข้าใจไหมว่าโรคจิตน่ะ มันก็อาจจะงัดแงะประตูห้องเข้ามาได้ คิดหน่อยสิ คิดๆ”

ฉันกระแทกเสียงใส่โทรศัพท์อย่างโมโห แล้วทำไมฉันต้องมาเถียงกับแฟรงก์ด้วยเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องด้วยเนี่ย =O=;

(สรุปว่าฉันต้องไปใช่ไหม)

“ใช่!”

(เฮ้อ)

15 นาทีต่อมา...

ก๊อกๆ

ฉันรีบวิ่งมาเปิดประตูอย่างรวดเร็ว... และก็ต้องทำหน้าแบบนี้ OoO;;;;

ชินยืนอยู่ข้างหลังแฟรงก์ หมอนั่นยักคิ้วให้ฉันอย่างผู้ชนะ มะมันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไงเนี่ย! ฉันรีบลากแขนแฟรงก์เข้ามาในห้อง แต่หมอนั่นก็ยังไม่วายหันไปเรียกชินเข้ามาด้วย โฮกกกกคิดจะแกล้งกันใช่ไหมเนี่ย _“แฟรงก์มานี่เลยนะ” ฉันกระตุกแขนแฟรงก์พร้อมกับแยกเขี้ยวใส่เขา

“เอ่อ... โทษทีนะ นายไปนั่งรอที่โซฟาก่อนแล้วกัน” แฟรงก์หันไปบอกชิน โอ๊ย! ไม่ต้องไปห่วงมันหรอกน่า อีกไม่นานฉันนี่แหละจะไล่มันออกไปเอง

"นี่นายพาหมอนั่นมาทำไม" พอถึงระเบียงฉันก็เปิดฉากทันที จ้องหน้าแฟรงก์อย่างโมโห

"ก็เขาบอกว่ามีเรื่องงานจะคุยกับเธอ"

"โกหก"

"จริงนะ เขาจะโกหกไปเพื่ออะไร"

"แต่หมอนั่นมันลวนลามฉันนะ"

"เขาบอกว่าเธอสะดุดส้นรองเท้าก็เลยช่วยประคอง"

"=_=;; แล้วนายก็เชื่อเหรอ?"

"นี่ เธอกังวลมากไปหรือเปล่า เขาเป็นถึงศิลปินดังไม่มาหาเศษหาเลยกับเธอหรอกน่า"

"จะบอกว่าฉันไม่มีค่าพอให้หมอนั่นมายุ่งด้วยอย่างงั้นเหรอ ได้! แล้วนายจะต้องเสียใจที่พาเขามา"

"มันไม่ใช่แบบนั้น"

ฉันไม่ฟังคำพูดของแฟรงก์แล้วก้าวฉับๆ มาที่โซฟาหน้าทีวี ชินกำลังนั่งดูทีวีอย่างสบายใจ

"มีเรื่องจะคุยกับฉันไม่ใช่เหรอ รีบๆ พูดแล้วก็กลับไปได้แล้ว"

"ใครสั่งใครสอนให้พูดกับแขกแบบนี้" ชินส่งสายตากวนๆ กลับมา ไม่ต้องมาทำเป็นสั่งสอนฉันเลยนะ ฉันจ้องตอบเขานัยน์ตาลุกวาว

"ถ้านายคิดจะกวนประสาทฉันล่ะก็กลับไปเลย!"

"เฮ้ ใจเย็นก่อนๆ อย่าเพิ่งวีนแตก ฉันยังไม่ได้คุยธุระ"

"..." ฉันจ้องหน้าชินนิ่ง ฟังสิ่งที่เขาจะบอก และเมื่อฟังเสร็จฉันก็ร้องออกมาอย่างอึ้งๆ

"ฉันผ่านการออดิชัน!"

แฟรงก์เดินกลับมาแล้วนั่งข้างๆ ฉันพร้อมกับมองด้วยแววตาแปลกใจไม่แพ้กัน

ชินเหลือบมองเราสองคนด้วยสายตาแปลกๆ แต่ฉันก็ไม่คิดอธิบายอะไรเกี่ยวกับแฟรงก์ทั้งนั้น อยากคิดอะไรก็ตามสบาย

"ใช่"

"-O- เป็นไปไม่ได้"

“นี่สัญญา บท และก็วันถ่าย” หมอนั่นโยนเอกสารลงบนโต๊ะ

“ฉันไม่เข้าใจ ก็ฉัน...” ฉันมึนไปหมด ก่อเรื่องขนาดนั้นยังได้งานเนี่ยมันแปลกๆ อยู่นะ

“ถ้าข้องใจก็โทรไปถามโปรดิวเซอร์เองแล้วกัน” หมอนั่นลุกขึ้น

“เดี๋ยวสิ”

“....” เขาชำเลืองมองหน้าฉัน

“แล้วทำไมนายไม่รีบบอกให้เร็วกว่านี้”

“^^ ตามมารยาทแล้วก็ต้องทักทายกันก่อนสิ”

“-O-”

บ้านป้าแกสิ ใครเขาทักทายกันแบบนั้น