ตอนที่ 2/1 แรงมา...ร้ายกลับ!

“เดี๋ยวก่อนชิน”

“คิว ไม่ต้อง ปล่อยให้ชินจัดการไป” เสียงโปรดิวเซอร์ดังขัดขึ้นมา ให้ตายสิ คิดจะลองเชิงฉันใช่ไหม

ฉันหรี่ตามองชินอย่างไร้แววประหม่า คนอย่างฉันไม่เคยหวาดกลัวกับเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว!

“เจ้าชาย...” ฉันเอ่ยออกไปตามบท แล้วเพ่งเข้าไปในดวงตาสีเทาคู่นั้นด้วยสายตาใสซื่อแบบไร้เดียงสา (แหวะ ใครเป็นคนเขียนบทนี้เนี่ย)

หมอนั่นชะงักครู่หนึ่งก่อนจะปล่อยมือจากต้นแขนฉันแล้วถอยหลังไปหนึ่งก้าว แต่เขาก็ยังจ้องฉันแบบไม่ละสายตา จ้องแบบทิ่มแทง เหมือนอยากจะฉีกกระซากร่างฉันออกเป็นชิ้นๆ ทุกเสี้ยววินาที (แอบกลัว)

บ้าสิ นี่ฉันมัวใจลอยอะไรอยู่เนี่ย ฉันสลัดความคิดฟุ้งซ่านเกี่ยวกับหมอนั่นออกไปแล้วทุ่มอารมณ์ความรู้สึกทั้งหมดให้กับบทบาทที่กำลังเล่น

ฉันตอบโต้อารมณ์กับชินอย่างดุเดือดจนกระทั่งฉากสุดท้าย... แม่มดต้องสังหารเจ้าชายด้วยเวทมนต์ (ฉันต้องแสดงท่าร่ายมนต์ด้วย -_-;)

ฟึ่บ!!

O_O;;;;

ระหว่างที่ฉันกำลังวาดมือขึ้นเพื่อร่ายมนต์ใส่เจ้าชาย หมอนั่นก็เดินเข้ามากอดฉันจากด้านหลัง

ตะแต่ว่า... _ แขนมันทับหน่มน้มช้านนนนน~~~~~ O“คิดจะสังหารฉันมันไม่ง่ายแบบนั้นหรอก”

“กรี๊ดดดด ไอ้บ้า! แกจับตรงไหนหา” ฉันกระทืบส้นเท้าใส่เท้าของเขาอย่างเต็มแรงเกิด!

“โอ๊ย!! ยัยบ้า” หมอนั่นสะดุ้งกระโดดออกห่างฉันพร้อมกับกระโดดเหยงๆ อย่างเจ็บปวด หน็อย! ฉันยังไม่หายแค้นหรอกนะ ลามกอย่างแกมันต้องโดนตบ!

เพียะ!

“OoO” สายตาทุกคน

“(- - #)” หน้าของชินตอนโดนตบ

“นายมัน!!” ฉันชี้หน้าเขาอย่างเดือดดาล พยายามควบคุมสติไม่ให้หลุดไปมากกว่านี้ โธ่เฟ้ย ทำไมฉันต้องมาเปลืองเนื้อเปลืองตัวกับไอ้งานบ้าๆ นี่ด้วยนะ ฮึ่ย! ฉันสะบัดไปมองทางโปรดิวเซอร์อย่างทนไม่ไหว

“ฉันขอสละสิทธิ์!” ก่อนจะหันกลับมามองหน้าชินที่ตอนนี้กำลังจ้องหน้าฉันอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ “ให้ทำงานกับคนพันธุ์นี้ ชาติหน้าตอนบ่ายๆ ก็อย่าฝันเลย”

“...!!!”

ทุกคนนิ่งอึ้ง ปล่อยให้ฉันเดินออกมาโดยไม่มีใครพูดอะไรสักคำ

“โอ๊ย! หงุดหงิดว้อยยยยย~~” ฉันฟาดกระเป๋าลงบนโซฟาอย่างโมโหหลังจากกลับมาถึงห้อง แฟรงก์ที่นั่งดูทีวีอยู่ถึงกับสะดุ้งหันมามอง

“-_-^ ออดิชันไม่ผ่านเหรอ”

“ยิ่งกว่าไม่ผ่านอีก”

“หมายความว่ายังไง” แฟรงก์พูดติดตลก ฉันจึงตวัดสายตาเขียวปัดไปมอง

“ฉันไปตบหน้าอดีตมือกีตาร์เข้าน่ะสิ”

“หือ!!”

“ก็หมอนั่นมัน ( - -) ลวนลามฉัน” ฉันเบนสายตาไปทางอื่นอย่างรู้สึกอาย

“อดีตมือกีตาร์? อย่าบอกนะว่าไอ้คนที่ออกรายการปู้นๆ เมื่อเช้า”

“อืม ไอ้นั่นแหละ”

“=_=+ แล้วเขาว่าไงล่ะ”

“เหอะ! จะไปรู้เหรอ ฉันไม่อยู่รอให้ด่าหรอก”

“-*-;”

หลังจากที่ฉันตบหน้าชินและพูดทิ้งท้ายไว้เจ็บแสบ ก็รีบเดินออกมาจากห้องนั้นทันทีโดยไม่หันกลับไปมอง ได้ยินแต่เสียงโปรดิวเซอร์เรียกชื่อของชินดังไล่หลังมา... จากนั้นฉันก็รีบเผ่นลงลิฟท์แล้วชิ่งกลับห้องอย่างว่องไว

หลายวันต่อมา...

ฉันเดินออกมาจากหอพักสุดหรูอย่างเร่งรีบ แล้วก็ต้องชะงักเกือบจะสะดุดส้นสูงล้มเมื่อได้ยินน้ำเสียงเสียดสีระคายหูของใครบางคนดังขึ้น

“พักอยู่กับผู้ชาย แต่ทำเป็นหวงเนื้อหวงตัว คิดจะโก่งราคาค่าตัวล่ะสิ”

“...!!!” ฉันตวัดสายตาเขียวปัดมองคนพูด

ผู้ชายรูปร่างสูงโปร่ง หุ่นสมส่วนอย่างนายแบบ แถมยังหน้าตาหล่อเหลาขั้นเทพชนิดที่แบบถ้าเผลอจ้องนานๆ อาจจะละลายจมธรณีไปเลยก็ได้ แต่กลับปากเน่ายิ่งกว่าศพหมากองรวมกันเป็นพันตัวซะอีก ฉันพ่นลมหายใจเดือดดาลมองหน้าชินอย่างโมโห

“แล้วนายมายุ่งอะไรกับฉัน อุตส่าห์มาเพื่อถากถางฉันถึงที่นี่ นับว่าเป็นเกียรติ หึ!” ฉันเชิดหน้าใส่หมอนั่นแล้วเดินออกไป แต่ว่า...

หมับ! ชินเอื้อมมือมาคว้าข้อมือของฉันแล้วกระชากจนฉันเสียหลัก รองเท้าพลิก!

“ว้าย!”

ปึก! หมอนั่นโอบร่างฉันไว้เต็มรัก!! -O-;