บทที่ 4 ที่มาของตุลา

“ งั้นก็แล้วไป พี่กินอิ่มแล้วก็เล่ามาเลยว่าทำอีท่าไหนถึงได้ถูกบังคับให้เป็นชู้น่ะ ” เด็กสาวถามพลางหันไปบีบครีมบนเค้กต่อ

“ พี่เป็นเด็กกำพร้าที่ถูกรับมาเลี้ยง….” ตุลาเล่าเหตุการณ์ทุกอย่างให้เรนฟังพลางมองใบหน้างามที่ตั้งอกตั้งใจทำงานจนเพลิน จนกระทั่งถึงตอนสำคัญเธอถึงละมือเพื่อหันมามองหน้าเขาและฟังอย่างตั้งใจ

“ พอเข้ามาอยู่บ้านของเจ้ไลลา พี่ก็สบายขึ้น ได้ทำแค่งานบ้านงานสวน และงานอีกอย่างที่เจ้แกสอนให้ทำตอนกลางคืน…” เขาหยุดเล่าชั่วคราวรู้สึกกระดากและอดสูใจกับเรื่องที่จะพูดกับเด็กสาวไร้เดียงสาที่จ้องเขาตาแป๋วอยู่ในขณะนี้

“ งานกลางคืน งานอะไรคะ? ” โธ่! ยังจะถามอีกยัยเด็กซื่อบื้อ ตุลาถึงกับยกมือขึ้นเกาหัวตัวเอง จะพูดยังไงดีวะ เอาวะไหน ๆ ก็บอกไปหมดแล้วนี่นา

“ เพราะว่าเสี่ยขจรมีเวลามาหาเมียน้อยได้แค่อาทิตย์ละสองวันคือคืนวันศุกร์กับวันเสาร์เท่านั้น เจ้าไลลาแกเลยเหงา ก็เลยใช้พี่เป็นเครื่องแก้เหงาไงล่ะ ”

“ ยังไงคะ ให้เล่นเกมเป็นเพื่อนงั้นเหรอ ”

“ จะบ้าตาย จะพูดยังไงดี ก็อย่างที่บอกเจ้แกหัดให้พี่มีอะไรกับแก สอนทุกอย่างจนช่ำชองและพี่มีหน้าที่ทำทุกอย่างให้แกถูกใจไม่งั้นแกจะให้เสี่ยเอาพี่ไปขายให้แขกดูไบ ” ตุลาบอกตามความจริง รู้สึกละอายกับการที่ตัวเองถูกใช้เป็นเครื่องระบายความใคร่ของพวกคนมีเงินแต่ไร้หัวใจ

หญิงสาวหน้าแดงซ่านเมื่อรับรู้ในสิ่งที่ตุลาบอกกล่าว เรื่องแบบนั้นยังแปลกใหม่สำหรับเธอ เรนไม่เคยคบเพื่อนผู้ชายมาก่อนเคยดูซีรี่เกาหลีเห็นฉากพระนางฟิน ๆ ก็ทำเอาเธออายม้วนต้วนราวกับตัวเองเป็นนางเอกเสียเอง

“ แล้วไงต่อคะ ” เธอนั่งลงบนเก้าอี้ ยกมือทั้งสองขึ้นเท้าคางแล้งจ้องตาใสแจ๋วมาที่ตุลารอฟังอย่างตั้งใจ นัยน์ตากลมโตคู่สวยเหมือนมีมนต์สะกดให้เขาทำตามที่เธอสั่ง กลีบปากอิ่มที่แย้มยิ้มให้เขาเหมือนน้ำทิพย์ชโลมใจที่แห้งผากให้ชุ่มฉ่ำขึ้นมาอีกครั้ง

“ เอ่อ…แล้วในคืนวันพฤหัสที่ปรกติเสี่ยไม่เคยมา แต่ก็ดันมาพี่กับเจ้กำลัง เอ่อ…เข้าด้ายเข้าเข็มเลยไม่ได้ยินเสียงรถ แล้วเสี่ยก็มีกุญแจบ้านก็เลยไขเข้ามาเอง แกเปิดประตูเข้ามาเห็นพอดี เพราะว่าพี่กับเจ้ทำกันอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก พี่ก็เลยรีบคว้าเสื้อผ้าวิ่งหนีตายออกมาเพราะเสี่ยแกเอาปืนไล่ยิง พี่หนีมาสามวันไม่รู้ว่าจะพ้นหรือเปล่า รู้แต่ว่าข้ามจังหวัดมาสองจังหวัดแล้ว ”

“ อ้าว แล้วพี่ข้ามจังหวัดได้ไงไหนบอกไม่มีเงิน ” เรนตั้งข้อสงสัยแล้วจ้องหน้าเขารอคำตอบ

“ พี่โบกรถเขามา กินน้ำประปาตามก๊อกที่มีอยู่หน้าบ้านที่เดินผ่านประทังชีวิตเอา จนมาถึงร้านขนมปังของเธอนี่แหละพี่เหนื่อยแทบหมดแรง กะว่าจะปีนกำแพงหลังร้านเข้ามานอนสักงีบแล้วก็หนีต่อ อีกอย่างพี่คิดว่าหลังร้านอาจจะพอมีเศษอาหารหรือเศษขนมปังให้กินบ้างแต่ก็ไม่มี เลยหลับเพลินจนเธอมาเจอนั่นแหละ ”

“ แล้วพี่จะไปไหนต่อ เงินก็ไม่มี ญาติก็ไม่มี ” เรนใจอ่อนยวบ รู้สึกสงสารเขาจับใจ เธอยังโชคดีกว่าเขาที่มีที่อยู่อาศัยมีแม่เลี้ยงเป็นญาติเพียงคนเดียวถึงจะร้ายนิดหน่อยก็เถอะ แต่เขาไม่มีอะไรเลย

“ ไม่รู้เหมือนกัน คงจะไปขออาศัยอยู่วัดแถวนี้ แล้วหางานทำ ” ตุลาตอบ ในตอนแรกเขาคิดว่าจะเดินทางข้ามจังหวัดไปให้ไกลกว่านี้ ทว่าพอได้พบกับเรน ทำให้เขาอยากอยู่ที่นี่ใกล้ ๆ เธอ เขารู้สึกอบอุ่นในใจเมื่อมองสบตาที่ทอประกายอ่อนโยนมาที่เขา ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยรู้จักด้วยซ้ำว่าความอบอุ่นมันเป็นยังไง…