บทที่ 3 แบ่งขนมปังไหม้ให้กิน

เรนเดินนำชายหนุ่มเข้ามาในครัวพร้อมกับวางถาดขนมปังลงบนโต๊ะ ฝนที่ลงเม็ดปรอย ๆ เริ่มตกแรงขึ้นลมแรงจนเรนต้องเดินไปปิดหน้าต่างบานเกล็ดลง ฟ้าแลบแปล๊บจนเธอสะดุ้งดึงผ้าม่านปิดบานหน้าต่างเอาไว้ด้วยความกลัว

“ พี่นั่งกินตรงนี้ก็ได้ข้างนอกฝนมันตกแรงมากเลย ” เธอบอกตุลาให้นั่งลงบนเก้าอี้ข้าง ๆ แล้วหันไปจัดแจงอุปกรณ์ตกแต่งหน้าเค้กออกมาวางไว้เตรียมลงมือทำงานต่ออย่างขะมักเขม้น อย่างน้อยงานที่น้าอารียัดเยียดให้เธอทำก็เป็นงานที่เธอชอบ ดูเหมือนมันจะทำให้เธอรู้สึกมีความสุขที่ได้อยู่อย่างสงบเวลาทำขนม เธอฝันเอาไว้ว่าอยากเปิดคาเฟ่เบเกอรี่เล็ก ๆ เป็นของตัวเอง

“ ขอบใจมากนะเรน แล้วเธออยู่บ้านกับใครเหรอไม่เห็นมีคนอื่นเลย ” ตุลามองสำรวจไปรอบ ๆ ห้อง พลางหยิบขนมปังใส่ปากไปด้วย

“ อยู่กับน้าอารี…แม่เลี้ยงของเรนค่ะ แต่ตอนนี้น้าไม่อยู่ออกไปกินข้าวข้างนอก ” เธอบอกตามตรงอย่างไม่คิดระแวง เดินไปเปิดเตาอบแล้วดึงถาดขนมปังที่อบใหม่ออกมาวางบนโต๊ะ ตุลากินขนมปังหมดไปสี่ชิ้นก็ยกแก้วน้ำขึ้นดื่มรวดเดียวหมดแก้วด้วยความกระหาย

“ แล้วเธอไม่กลัวเหรอ พาผู้ชายแปลกหน้าเข้าบ้านโดยที่ไม่มีใครอยู่สักคน ถ้าหากพี่เป็นโจรหรือพวกโรคจิตเธอจะทำยังไง อยู่คนเดียวแบบนี้ใครจะช่วยเธอทัน ” ชายหนุ่มมองเด็กสาวที่ยืนแต่งหน้าขนมอยู่ข้าง ๆ อย่างสำรวจ เธอคงจะอายุไม่เกินสิบหกสิบเจ็ดปีเป็นแน่ แต่กระนั้นผิวพรรณก็ขาวผ่องใบหน้ารูปไข่สวยหวานน่ารัก ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้แต่งแต้มอะไรลงไปเลยก็ตาม รูปร่างบอบบางแต่ก็ดูมีทรวดทรงองค์เอวอย่างที่ควรจะมี ขายาวเรียวภายใต้กางเกงยีนขาสั้นหากเธอเป็นสาวเต็มตัวคงจะสวยงามมิใช่น้อย

เรนชะงักมือที่กำลังใช้มีดปาดครีมหน้าเค้กลงแล้วหันขวับไปมองตุลาด้วยความระแวง

“ พี่พูดแบบนี้หมายความว่าไงฮะ ” เธอหันปลายแหลมของมีดมาที่ชายหนุ่มดวงตากลมโตมีแววหวาดหวั่นอยู่ข้างใน

“ พี่ก็แค่อยากจะเตือนด้วยความเป็นห่วง นี่ถ้าพี่เป็นพวกมิจฉาชีพเธอคงไม่รอดหรอก แต่ก็นะถ้าหากเธอไม่ไว้ใจ พี่คงอดตายอยู่ข้างแท็งก์น้ำนั่นไปแล้ว ” แววตาที่เคยเย็นชาของตุลาบัดนี้มีแววอ่อนโยนอยู่ข้างใน เขาเป็นเด็กที่ถูกทิ้งให้เติบโตมาในสถานสงเคราะห์เด็กกำพร้า พออายุได้สิบห้าเสี่ยขจรก็รับมาอุปการะพร้อมกับเพื่อน ๆ ที่มาพร้อมกันอีกหกคน คิดว่าตัวเองโชคดีที่มีพ่อแม่บุญธรรมกับเขาเสียที

แต่เปล่าเลยเขาถูกเอามาใช้แรงงานราวกับทาส เขาต้องทำงานในโรงงานเย็บผ้าของเสี่ยวันละสิบแปดชั่วโมง นอนในห้องที่เล็กราวกับรูหนูรวมกับเพื่อนอีกห้าคน และพวกเขาไม่เคยได้เงินค่าแรงแม้แต่บาทเดียว มีแค่ที่อยู่ที่กินเท่านั้นจะหนีไปไหนก็ไม่ได้เพราะไม่มีเงินแถมยังมียามคอยจับตาดูอยู่ตลอดเวลา

จนกระทั่งวันที่เมียน้อยของเสี่ยได้ตามเข้ามาดูงานในโรงงานและถูกอกถูกใจในหน้าตาของตุลา เจ้ไลลาจึงได้ออดอ้อนกับเสี่ยขจรจะขอเอาตุลาไปคอยทำงานบ้านทำสวนให้ โดยมีข้ออ้างว่าจะได้ไม่ต้องจ้างคนงานใหม่ให้เสียเงินเพิ่ม ด้วยความที่เสี่ยหลงเมียเด็กก็เลยยอมตามใจ ตอนนั้นเขามีอายุเพียงสิบหกปีเท่านั้นเอง

“ แล้วพี่จะทำอะไรเรนรึเปล่าล่ะ ” เรนยังคงระแวง มือน้อยกำแน่นที่ด้ามมีดปลายแหลม จ้องตาเขม็งมาที่ตุลา

“ ใครจะกล้าทำผู้มีพระคุณ ถ้าพี่ทำเธอก็แทงพี่ตายน่ะสิ หึ หึ ” เขาพูดยิ้ม ๆ ถ้าหากเขาจะทำจริง ๆ มีดเล่มแค่นี้กับผู้หญิงตัวบางอย่างเธอคงสู้แรงเขาไม่ได้แน่นอน