บทที่ 2 ชายหนุ่มไร้บ้าน

“ เฮ้ย! ใครวะเนี่ย รึว่าโจร ชะ ช่วย…” เรนกำลังจะร้องตะโกนขอให้คนช่วย แต่มือแข็งแรงของผู้ชายคนนั้นก็พรวดพราดเข้ามาปิดปากเธอเอาไว้ได้ทัน น่าแปลกเขาเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนกันทั้ง ๆ ที่ผอมโซซะขนาดนั้น จะว่าไปเธอก็ไม่ต่างอะไรกับเขาเท่าไหร่เพียงแต่ไม่ได้สกปรกเท่านั้นเอง

“ อย่าร้องฉันไม่ได้เป็นโจร ขอร้องล่ะได้โปรด ฉันหนีเสี่ยขจรมามันตามฆ่าฉันอยู่ ” นัยน์ตาคมสีนิลจ้องมองสบตากลมโตของเธออย่างวิงวอน ท่ามกลางสายฝนที่เริ่มลงเม็ดหนาขึ้นเรื่อย ๆ

“ อื้อ ๆ ๆ ” เธอยังคงส่ายหน้าด้วยปากยังโดนมือเขาปิดเอาไว้ ไม่รู้จะเชื่อใจชายแปลกหน้าคนนี้ได้หรือไม่

“ ถ้าฉันปล่อยสัญญานะว่าจะไม่ร้อง ฉันไม่ทำร้ายเธอหรอกสาบาน ” ตุลากล่าวหนักแน่น เรี่ยวแรงเขาเริ่มจะหมดเพราะไม่ได้กินอะไรมาเกือบสามวันแล้ว ดีที่มีน้ำในแท็งก์หลังร้านช่วยประทังชีวิตไว้ เขาปีนข้ามรั้วเข้ามาแอบตั้งแต่ตอนบ่ายกะว่าจะงีบเอาแรงพอมืดค่อยหนีต่อไป

เรนพยักหน้าตกลง อะไรบางอย่างในแววตาเขาทำให้เธอรู้สึกเชื่อใจในคำสาบานของผู้ชายตรงหน้า ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้จักและไม่ควรไว้ใจด้วยซ้ำไป

มือเขาค่อย ๆ คลายออกจากริมฝีปากอิ่ม เมื่อเห็นว่าเด็กสาวไม่ได้ร้องโวยวายอีกจึงทิ้งตัวลงไปนั่งข้างแท็งก์น้ำตามเดิมอย่างหมดแรง

“ นายชื่ออะไรแล้วไปทำอะไรมาถึงโดนตามฆ่า ” เธอถามขึ้นขณะวางผ้าที่เก็บมาไว้ในตะกร้าแล้วเอาไปวางหลบฝนที่ใต้ชายคา

“ พี่ชื่อตุลา เสี่ยตามฆ่าเพราะเมียเขามา…เอ่อ…มีอะไรกับพี่ ” เขาเปลี่ยนสรรพนามแทนตัวเพราะคิดว่าตนเองคงมีอายุมากกว่าเด็กสาวตรงหน้า

“ อ้าว งั้นพี่ก็ไม่ใช่คนดีสิ เป็นชู้กับเมียชาวบ้านอ่ะ ” เรนหน้าบึ้งไม่ชอบใจขึ้นทันที

“ เรื่องมันยาวมากกว่านั้น พี่ไม่ได้เต็มใจ พี่จำใจทำไม่งั้นเจ้เขาจะจับพี่ขายให้พวกแขกดูไบ ” คำตอบของตุลาทำให้เรนเริ่มงง จำใจเป็นชู้เนี่ยนะ!

“ พี่หิวมากไม่ได้กินอะไรมาสามวันแล้วกินแต่น้ำประปา เธอพอจะมีอะไรให้พี่กินบ้างไหม อ่อ ลืมถามเธอชื่ออะไรเหรอ ” ร่างผอมสูงของตุลาลุกเดินโซเซมาหลบฝนที่ใต้ชายคาข้าง ๆเธอ

“ ชื่อเรนค่ะ ไม่มีอะไรเลย อ่อมีแต่ขนมปังไหม้นิดหน่อย มันเป็นมื้อเย็นของเรนเหมือนกัน แต่ไม่เป็นไรแบ่งกันกินก็ได้ ” ร่างบางลุกพรวดกลับเข้าไปในครัวแล้วยกถาดขนมปังที่ตัดส่วนไหม้ออกไปเหลือแต่ส่วนที่พอกินได้เอาไว้ เอามายื่นให้ตุลา

“ ขอบคุณมากนะเรน ” ชายหนุ่มเงยหน้ามองเด็กสาวตรงหน้าด้วยความซาบซึ้งใจก่อนจะรับถาดขนมปังมา แล้วหยิบกินทีละชิ้นอย่างหิวโหย กินไปได้สองชิ้นก็หยุดชะงัก

“ เธอบอกว่านี่คือมื้อเย็นของเธอใช่มั้ย ถ้างั้นพี่ก็มาแย่งเธอกินน่ะสิ ” เขาหยุดกินแล้วส่งถาดขนมปังคืนเธอ เรนนั่งลงข้าง ๆ เขาที่ใต้ชายคา บอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ ไม่เป็นไรค่ะ เรนกินไม่หมดหรอก เอางี้มีขนมหกชิ้นเรนกินแค่สองชิ้นก็อิ่มแล้วค่ะ พี่กินอีกสิคะไม่ได้กินมาตั้งสามวันคงจะหิวแย่เลย ”

“ เอางั้นเหรอ ขอบคุณมากนะเรนเธอใจดีจัง ” เขายิ้มกว้างจนตาหยี มันเป็นยิ้มแรกในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมาของเขาเลยทีเดียว

“ แต่พี่ต้องเล่ามาให้หมดว่าทำไมถึงโดนตามฆ่า เล่าตรงนี้คงจะไม่ได้ เรนต้องไปอบขนมแล้วก็แต่งหน้าเค้กไปด้วย คงมีเวลาฟังพี่หลายชั่วโมงเลยล่ะก่อนที่น้าอารีจะกลับ ” หรือไม่ก็อาจเป็นทั้งคืนเพราะบางทีอารีก็ค้างคืนกับผู้ชายที่นางออกไปเดทด้วยนั่นเอง