Chapter 8 หมาน้อยบนเตียง

Chapter 8

หมาน้อยบนเตียง

“หึ...แอ่นตูดให้โค้งๆ เดี๋ยวฉันกระแทกเอง”

เปลี่ยนจบท่านั้นบริกซ์ตันก็จับเอวของเพียงฟ้าเอาไว้แน่นแล้วเสียบแท่งลำเข้าร่องที่ตอนนี้บอบช้ำไปด้วยแรงกระแทกอีกครั้ง ก้นกลมสีขาวนวลเนียนแอ่นจนสุดให้เขาได้เชยชมพร้อมรับแรงกระแทกจากหน้าขาแกร่ง

“อ๊าส์ คุณบริกซ์ตั้นขาา อื้ออ”

เสียงหวานครางระงมเมื่อได้รับสัมผัสแรงกระแทกจากคนตัวใหญ่กว่าที่ช่องทางรัก ท่าทางอันแสนจะเร่าร้อนพร้อมกับร่องสวาทที่ตอดรัดลำเอ็นที่ใหญ่เกินขนาดมาตรฐานชายไทย

“ซี้ด แน่นฉิบหาย”

คนตัวใหญ่กว่าเชยชมความแน่นของร่องสวาทที่ไม่เคยได้พบเจอมาก่อนอย่างตื่นตาตื่นใจ มันแน่นและตอดรัดซะยิ่งกว่าสิ่งที่เขาเคยเจอมา ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนที่ตอดรัดและตอบรับได้ดีขนาดนี้มาก่อน

“อ๊าส์”

“หึ แบบนี้เอาโคตรมันส์...ดีกว่ารูหลวมๆที่เคยเอามาเยอะเลย ซี้ด”

มาเฟียหนุ่มติดใจในความแน่นของหญิงสาวเพราะนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เขามีอะไรกับสาวเอเชีย ไม่รู้ว่าเพราะรูปร่างที่เล็กแบบนี้หรือเปล่าจึงทำให้เธอรับขนาดความใหญ่โตได้ไม่ดีเท่าสาวฝั่งอเมริกายุโรปบริกซ์ตั้นจึงรู้สึกแน่นราวกับว่าเธอคนนี้ซิงอยู่

สะโพกสอบกระแทกเข้าออกร่องสวาทไปมาจนน้ำสีไหลไหลเยิ้มออกมาตามง่ามขาในขณะที่ทั้งคู่กำลังอยู่ใน ท่าด็อกกี้สไตล์

เพียงฟ้าที่ตอนแรกหวาดกลัวเจ็บปวดในตอนนี้เธอกลับรู้สึกมันส์และติดใจในจังหวะสวาทที่บริกซ์ตั้นมอบให้ ตอนอยู่ที่ไทยเธอไม่เคยมีความสัมพันธ์แบบนี้กับใครเลยเนื่องจากพ่อหวงมากและคุมพฤติกรรมเธอให้อยู่ในกรอบในกฎ ขนาดย้ายมาอยู่อเมริกายังคอยโทรวิดีโอคอลหาเธอตลอดไม่ให้ไปเถลไถลที่ไหนกลับห้องเมื่อไหร่ก็ต้องรายงาน คุณพ่อเพิ่งจะมาปล่อยหลังจากที่เธอเรียนจบนี่เอง

อัศวินผู้เป็นพ่อยอมปล่อยให้เธอได้อยู่ที่นิวยอร์คต่อก็ถือว่าดีมากแล้ว แต่หากพ่อรู้ว่าเธอมาทำเรื่องแบบนี้อยู่คงจะโกรธและดุเธอมากเป็นแน่นี่คือสิ่งที่เพียงฟ้าคิด

แท่งลำร้อนกระแทกเข้าออกจนเพียงฟ้าในตอนนี้แทบจะทนไม่ไหว

“อ่า จะแตก”

“อ๊าส์ กรี๊ดดด!”

น้ำสีขาวขุ่นถูกพ่นออกมาจากยุทธโธปกรณ์ตัวร้ายแท่งลำเอ็นไซส์หกสิบสอง ร่องสวาทผลิตน้ำใสออกมาจากการ เสร็จสมอารมณ์หมายร่วมกับเขาเมื่อสักครู่นี้

เพียงฟ้าล้มตัวลงเอาหน้าซุกหมอนอย่างหมดแรงส่วน บริกซ์ตั้นก็ล้มตัวลงนอนข้างเธออย่างอ่อนระทวยรวยแดง

“อ่า...เธอดูดพลังงานฉันไปเยอะ”

บริกซ์ตั้นนอนแผ่หมดแรง รู้สึกเหนื่อยเหลือเกินสำหรับวันนี้ที่ได้ทำกิจกรรมร่วมกับหญิงสาวตัวเล็กบนเตียง

ไม่รู้ว่าน้องชายของเขา ‘ไบรอัน’ หากตื่นขึ้นมาจากอุบัติเหตุจะรู้สึกอย่างไร แต่ไม่ว่าจะยังไงเขาก็ต้องกีดกันไม่ให้ผู้หญิงคนนี้ได้เจอกับไบรอันอีกเป็นครั้งที่สอง ไบรอันจะต้องได้คู่ชีวิตที่ดีไม่ใช่ผู้หญิงหน้าเงินอย่างเพียงฟ้าคนที่ขโมยสร้อยเพชรประจำตระกูลไป

เวลาผ่านไป

“คุณครับ....ตื่นได้แล้วครับ”

“อื้ออ”

เพียงฟ้าขยับตัวและพยายามลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงคนเรียกให้เธอตื่นจากการหลับไหล

ดวงตากลมโตลืมและพยายามโฟกัสสิ่งรอบข้างว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหนกันนะ

แล้วก็พบความจริงว่าเธอยังอยู่ที่เดิม...เพนท์เฮาส์สุดหรูใจกลางเมืองนิวยอร์ก ที่อยู่อาศัยของบริกซ์ตั้นมาเฟียหนุ่มหล่อร้ายที่ย่ำยีจิตใจและร่างกายของเธอ

“ตื่นได้แล้วคุณเพียงฟ้า นายให้คุณอาบน้ำและแต่งตัวให้สวยที่สุดคืนนี้จะพาไปดินเนอร์”

ลูกน้องของบริกซ์ตั้นฝรั่งหนุ่มตัวใหญ่บึกบึนได้เข้ามาปลุกเธอเพราะได้รับคำสั่งจากเจ้านายที่ออกไปทำงานว่าให้พาผู้หญิงของเขาไปพบที่ห้องอาหารของโรงแรมสุดหรูและไพรเวทที่ได้จองเอาไว้สำหรับดินเนอร์คืนนี้

“เขาไปไหนแล้วล่ะคะ...”

เธอถามออกไปด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ร่างกายเล็กตอนนี้ปกคลุมด้วยผ้าห่มผืนหนาทำให้ลูกน้องของบริกซ์ตั้นเห็นว่าเธอเปลือยเปล่าภายใต้ผ้าห่มผืนนี้ แต่ถึงไม่เห็นก็พอจะเดาได้ว่าผู้หญิงคนนี้เพิ่งผ่านกิจกรรมอันโชกโชนกับเจ้านายของเขามาไม่นาน

“คุณบริกซ์ตั้นออกไปทำงานสักพักแล้วครับ ส่วนคุณเพียงฟ้าหลับไปสักพักใหญ่ๆ”

“งั้นหรอคะ....งั้นฝากไปบอกเขาด้วยว่าฉันไม่ไปค่ะ เดี๋ยวฉันหาอะไรกินที่นี่เอง”

เพราะความเขินอายจึงไม่อยากไปสู้หน้า และเธอรู้สึกว่าที่ชดใช้ให้เขามันก็น่าจะมากเกินพอแล้วไม่อยากโดนบังคับอะไรไปมากกว่านี้

“อย่าขัดคำสั่งนายเลยครับ...พวกผมเองก็ไม่อยากเดือดร้อน”

“ทำไมพวกคุณต้องมัวแต่ฟังคำสั่งของคุณบริกซ์ตั้นด้วย คนบ้าอำนาจแบบนั้นมีอะไรให้น่าเคารพ”

รู้สึกขัดใจเล็กน้อยที่เห็นลูกน้องกลัวบริกซ์ตั้นจนหัวหดไม่รู้กลัวอะไรกันนักหนา(แต่เธอเองก็กลัวเขาหัวหดเหมือนกัน ไม่กลัวสิแปลกเล่นเอาปืนสั้นมาจ่อกะโหลกเธอแบบนั้น เพียงแค่คิดก็สยองแล้ว)

“คุณอย่าพูดแบบนี้ให้คุณบริกซ์ตั้นได้ยินเชียว...ระวังจะหาว่าผมไม่เตือน”

“...”

“ห้องใต้ดินของคฤหาสน์เบอริอันต์มันพร้อมจะฝังศพแล้วก็กระดูกคุณได้ทุกเมื่อนะครับคุณเพียงฟ้า ยิ่งสาวไทยตัวเล็กแบบนี้แล้วด้วย...ขุดไม่ยาก”

เพียงได้ยินแบบนั้นเพียงฟ้าก็ขนลุกเกลียวขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว

“เอาเถอะค่ะ...เดี๋ยวฉันจะรีบไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อที่จะไปดินเนอร์กับคุณบริกซ์ตั้นเจ้านายของพวกคุณแล้วกันนะคะ”

“ครับ”

“งั้นก็กรุณาออกไปจากห้องของดิฉันด้วยค่ะ พอดีจะอาบน้ำแต่งตัว”

“ครับ”

ลูกน้องของเขาก้มหัวให้เธอก่อนที่จะเดินออกไปปล่อยให้เพียงฟ้าได้นั่งทบทวนตัวเองอยู่บนเตียงซักแป๊บแล้วก็รีบลุกไปอาบน้ำเตรียมตัวเพราะหากว่าช้ากลัวเขาจะโมโหร้ายขึ้นมาอีก

“ฟ้าคิดถึงคุณพ่อคุณแม่จังเลยค่ะ...”

เพียงฟ้าอาบน้ำแต่งตัวไปก็นึกถึงหน้าพ่อหน้าแม่ไป หากไม่มีอะไรผิดพลาดป่านนี้เธอคงได้กอดพ่อแม่อยู่ที่เมืองไทยพร้อมกับเข้าไปช่วยพ่อทำงานที่บริษัทแล้ว

เพียงฟ้าอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เปิดตู้เสื้อผ้าแบบวอล์คอินพบว่ามีเสื้อผ้าผู้หญิงมากมายหลายชุดพร้อมทั้งเครื่องประดับและรองเท้า เขาคงจะให้คนมาจัดการเรื่องนี้เอาไว้แล้วสินะ

เพียงฟ้าหยิบชุดเดรสสีดำสายเดี่ยวพร้อมกับรองเท้าส้นสูงสีดำมา ภายในตู้เสื้อผ้านี้มีชุดเซทเครื่องเพชรด้วยแต่เธอไม่กล้าแม้แต่จะหยิบ

“ไม่ใส่เครื่องประดับดีกว่า...เดี๋ยวผีบ้าเข้าสิงหาว่าเราขโมยเพชรสกุลเขาอีก”

ร่างเล็กได้แต่พูดพึมพำกับตัวเองว่าชาตินี้จะไม่มีทางยุ่งกับเครื่องเพชรของตระกูลเบอริอันต์อีกไม่ว่าจะเป็นประจำตระกูลหรือไม่ประจำตระกูลก็แล้วแต่ เพียงแค่นี้ก็ตกกระไดพลอยโจรมาไกลมากพอแล้ว

“ฉันพร้อมจะไปแล้วค่ะ”

เพียงฟ้าเปิดประตูเพนท์เฮาส์ออกไปก็พบกับลูกน้องที่เฝ้าอยู่ถึงสองคน เธอสวมใส่ชุดเดรสแขนสายเดี่ยวสีดำซึ่งเป็นกระโปรงยาวผ่าขึ้นมาจนถึงขาอ่อนพร้อมกับทำผมมวยไว้ด้านหลังและสวมรองเท้าส้นสูงสีดำ

“ครับ”

เธอนั่งรถมากับลูกน้องจนถึงที่โรงแรมหรูแห่งหนึ่งในเมืองนิวยอร์ก

เพียงฟ้าถูกเชิญไปยังห้องอาหารชั้นบนโดยมีบอดี้การ์ดประกบอยู่ประมาณห้าหกคนด้วยกัน

“เว่อร์เกินไปไหมคะ...ไม่เห็นต้องให้คนมาคุ้มกันขนาดนี้เลย”

เพียงฟ้าเมื่อมาถึงโต๊ะอาหาร ก็เจอว่าบริกซ์ตั้นนั่งรออยู่แล้วเธอจึงรีบโวยใส่เขาในทันทีเพราะรู้สึกอับอายที่โดนสายตาจับจ้องตลอดระยะเวลาที่เดินขึ้นมาบนชั้นอาหารแห่งนี้

“ตอนนี้เธอเป็นผู้หญิงของมาเฟีย จะเที่ยวไปไหนมาไหนแบบเด็กมหาวิทยาลัยเหมือนแต่ก่อนได้ยังไงล่ะ”

บริกซ์ตั้นพูดพร้อมกับเหยียดยิ้มแล้วส่งเมนูให้กับหญิงสาว

“สั่งสิ...อยากกินอะไรล่ะ”

“หนูไม่อยากกินอะไรหรอกค่ะ...ตอนนี้หนูอยากกลับบ้านมากกว่า”

หญิงสาวทำหน้างอแล้วพูดออกมาตามความจริง

“อะไรกัน เธอยังใช้หนี้ไม่ได้ถึงครึ่งด้วยซ้ำจะกลับได้ไง”

“ร่างกายครึ่งนึงกับเงินอีกครึ่งนึงไม่ได้เหรอคะ หนูพร้อมจะโทรหาพ่อให้เอาเงินมาให้คุณได้ตลอดเวลา”

คำพูดของหญิงสาวทำเอาบริกซ์ตั้นแปลกใจเพราะจากคำบอกเล่าของคนสนิทที่เขาให้จับตาดูไบรอันบอกว่าแฟนสาวคนล่าสุดของไบรอันฐานะค่อนข้างยากจน ไบรอันจะชอบพาไปเลี้ยงและซื้อของให้อยู่เสมอ แต่ทำไมเพียงฟ้ากลับดูไม่เหมือนคนฐานะยากจนเลยนะ

เธอดูหยิ่งในศักดิ์ศรีและพร้อมจะโทรให้พ่อที่เมืองไทยเอาเงินมาให้เขาตลอดเวลา

“ก็อยากจะรู้นักว่าพ่อเธอจะมีปัญญาใช้ค่าเครื่องเพชรของฉันหรือเปล่า”

คนตัวสูงกว่าแสยะยิ้มเพราะมั่นใจว่าพ่อของเพียงฟ้าไม่มีทางหาเงินมาให้เขาได้แน่เพราะเครื่องเพชรชุดนี้มันประเมินราคาไม่ได้ เป็นของเก่าแก่ของตระกูลจริงๆ

ได้ยินแบบนั้นหญิงสาวตัวเล็กก็ได้แต่นั่งกอดอกและเสตามองไปทางวิวไม่มองหน้าเขาด้วยความไม่พอใจเพราะรู้ว่ายังไงบริกซ์ตั้นก็คงจะแกล้งบอกราคาเครื่องเพชรที่สูงเข้าไว้กว่าราคาจริง

“หนูอยากกลับบ้าน”

“อยากกลับงั้นเหรอ?”

“ใช่ค่ะ”

หน้าสวยหันมาสบตาเขาอย่างมีความหวัง

“งั้นก็อยากต่อไป...เพราะฉันจะไม่ให้เธอกลับ”