Chapter 8 ตัวผลิตเงิน

Chapter 8

ตัวผลิตเงิน

ณ จังหวัดเชียงราย ประเทศไทย

“แม่ขา...อันชอบชุดนี้จังเลยค่ะ อยากได้”

อันปันนักศึกษาจบใหม่ที่ยังไม่มีงานทำ เธอเกาะแขนแม่และพากันมาเดินที่ห้างพร้อมกับหยิบชุดสวยสวยราคาหลักร้อยเกือบพันขึ้นมา

“แม่จะเอาเงินจากไหนล่ะ อันก็รู้ว่าตอนนี้พ่อล้มละลายไม่เป็นท่าต้องมาอาศัยอยู่ที่บ้านเราเนี่ย”

หญิงวัยกลางคนกอดอกยู่หน้าไม่พอใจ บ้านหลังนี้ที่หมายถึงที่จริงก็เป็นบ้านจากเงินของผู้เป็นสามีนั่นแหละ เขาซื้อให้เธอและมาหาแค่บางเวลาเพราะตัวเขานั้นต้องอยู่กับบ้านใหญ่ที่กรุงเทพ แต่ตอนนี้สามีของเธอล้มละลายและภรรยาหลวงก็เสียไปหลายปีแล้ว

“ปกติพ่อก็ให้ได้นี่คะ พ่อไม่มีเงินติดตัวเลยเหรอ?”

อันปันเด็กสาววัยยี่สิบสี่ปียู่หน้าไม่พอใจพร้อมกับมองชุดตรงหน้าที่เธออยากจะใส่เสียเต็มประดา

“ลำพังแค่ค่าใช้จ่ายในบ้านมันก็จะไม่พอแล้วลูก นี่ก็ต้องรอทางลูกเมียหลวงส่งเงินมาให้จากอเมริกาอีก”

“พี่เค้าชื่ออะไรนะคะแม่ เหมือนแม่เคยพูดแต่ว่าหนูลืมไปแล้ว”

อันปันรู้สถานะดีว่าเธอเป็นเพียงลูกเมียรองจึงไม่เคยไปยุ่งระรานกับครอบครัวพ่อที่กรุงเทพเลย

“จะไปสนใจมันทำไม รู้แค่ว่ามันส่งเงินมาให้เราใช้ก็พอแล้ว”

“แม่ก็...ยังไงพี่เค้าก็อุตส่าห์ทำงานหาเงินส่งให้พ่อตอนพ่อล้มละลายนะคะ”

อันปันว่าอย่างนั้นพร้อมกับมองหน้าแม่ ไม่อยากให้มีความเกลียดชังต่อกันเพราะแค่แม่เธอเป็นเมียน้อยบ้านนั้นมันก็ผิดมากแล้ว

“แล้วไงใครสน...ก็พ่อแกส่งมันไปเรียนตั้งอเมริกา ดูสิอันปันลูกแม่ยังได้เรียนอยู่ไกลสุดก็แค่เชียงใหม่อยู่เลย”

“เรียนใกล้บ้านมันก็ดีแล้วนี่คะหนูจะได้กลับมาหาแม่บ่อยๆ ขืนไปอยู่อเมริกาหนูได้สามีฝรั่งไม่กลับบ้านขึ้นมาแม่คิดถึงแย่นะ”

“หึ ยัยเด็กบ๊อง...พี่สาวแกน่ะชื่อเอมี่ แต่ก็ไม่ต้องไปนับญาติอะไรนักหรอกเพราะยังไงก็ไม่ใช่พี่แท้ๆสักหน่อย”

“รู้แล้วค่ะ...งั้นเดี๋ยวเราไปซื้อของกลับไปทำกินกันที่บ้านดีกว่านะคะแม่ จะได้เอาไปให้พ่อด้วย”

“อือ ก็ได้”

สองแม่ลูกพากันจ่ายตลาดซื้อของในตลาดพร้อมกับขับรถมอเตอร์ไซค์พากันกลับไปยังบ้านสวน

“กลับมาแล้วค่ะ”

ภรรยาน้อยอย่าง‘สีรุ้ง’ พากันเดินเข้ามากับลูกสาวก็พบกับสามีกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่หน้าบ้าน

“กลับมาแล้วเหรอ...วันนี้ทำอะไรกินกันล่ะ”

“น้ำพริกกับผักต้มแล้วก็ปลาทูทอดค่ะพ่อ”

อันปันตอบเสียงแผ่ว ทั้งที่อาหารการกินเมื่อก่อนสมัยพ่อเธอยังทำธุรกิจมันดีกว่าตอนนี้แท้ๆ

“งั้นเหรอ ที่จริงเอมี่พี่สาวของลูกเพิ่งจะโอนเงินมาให้ เดี๋ยวพ่อว่าเราสั่งพิซซ่ามากินกันดีกว่าวันนี้”

อธิปเอ่ยบอกกับลูกและภรรยาซึ่งเป็นบ้านสอง ส่วนบ้านแรกที่เป็นภรรยาหลวงนั้นเสียชีวิตไปได้หลายปีแล้วส่วนลูกสาวเพียงคนเดียวที่อยู่ในสมรสอย่างถูกต้องก็ถูกส่งไปเรียนและหาเงินที่อเมริกา

เอมิกาไม่เคยรับรู้ถึงการมีชีวิตของสองแม่ลูกนี้มาก่อน เธอยังคงส่งเงินให้พ่อใช้อยู่ตลอดโดยที่ไม่รู้เลยว่าพ่อเสวยสุขอยู่กับภรรยาน้อยและแอบแทงข้างหลังแม่เธอมานับสิบยี่สิบปี

“จริงเหรอคะ!...ดีจังเลย หนูเอมี่นี่ทั้งขยันทั้งน่ารักเลยนะคะ”

สีรุ้งพอใจที่เงินถูกส่งมา เธอรีบเดินเข้าไปกอดแขนสามี ส่วนอันปันก็ยิ้มหยีตารีบเข้าไปกอดแขนพ่อ

“ดีจังเลยนะคะพ่อ เดี๋ยวอันไปหางานทำที่เชียงใหม่แล้วส่งเงินมาให้พ่อกับแม่บ้างดีกว่า”

“ไม่ต้องเลยยัยอัน อยู่กับพ่อแม่ที่บ้านสวนนี่แหละ จะไปทำงานไกลบ้านให้มันเหนื่อยทำไม ช่วยแม่ขายของในส่วนนี้ก็พอแล้ว”

สีรุ้งว่าอย่างนั้นแล้วข่มตาดุ เรื่องอะไรจะต้องให้ลูกเธอมาทำงานหนักส่งเสียเลี้ยงดูอยู่ นี่มันหน้าที่ของเอมิกาไม่ใช่หน้าที่ของอันปันลูกสาวของเธอ

“นั่นสิ อันปันอยู่กับพ่อกับแม่ก็ดีแล้วลูก พี่เอมี่เขาทำงานอยู่อเมริกายังไงค่าเงินมันก็มากกว่าเรา ขืนไปอยู่เชียงใหม่ก็ไหนจะค่าหอค่าน้ำค่าไฟจะเหลือสักกี่แดงกันเชียว”

ว่าอย่างนั้นพร้อมกับลูบหัวลูกสาวคนเล็กอย่างเต็มรัก

สำหรับอธิปผู้เป็นพ่อแล้ว ตอนนี้เขาเทตัวและใจมาอยู่กับบ้านภรรยารองซึ่งก็คือสีรุ้งและอันปัน

เอมิกามีหน้าที่เป็นแค่ตัวผลิตเงินเท่านั้น....

ทางด้านของเอมิกา

ณ วิลล่าหรู รัฐฟลอริดา สหรัฐอเมริกา

วิลล่าสุดหรูสไตล์โมเดิร์น บ้านทั้งหลังเป็นสีขาวสะอาดตาสลับกับสีไม้ดูอบอุ่นทั้งยังมีกระจกแทบจะรอบตัวบ้าน

ด้านหลังของตัวบ้านมีระเบียงกระจกยื่นออกไปและติดกับทะเลสาบน้ำเค็มซึ่งเป็นจุดเชื่อมไปยังมหาสมุทร หากล่องเรือแล่นออกไปก็คงจะได้พบกับกิจกรรมน่าหฤหรรษ์

“มีเรือด้วยเหรอคะเนี่ย...”

เธอเดินจับแขนแกร่งเข้ามา ถึงแม้จะรู้ว่าไบรอันก็รวยมาก แต่ก็อดอึ้งไม่ได้จริงๆที่ได้เห็นบ้านพักตากอากาศหลังใหญ่ขนาดนี้

มาเฟียนี่รวยกันจริงเลยนะ น่าอิจฉาชะมัด

หญิงสาวอดีตพนักงานบริษัทการเงินขนาดเล็กในนิวยอร์คได้แต่ชื่นชมบ้านหลังนี้รวมไปถึงทะเลสาปน้ำเค็มด้านหลังที่มีเรือยอร์ชสีขาวลำขนาดกลางอยู่ด้วย

“อือ ซื้อเอาไว้เผื่อมาใช้”

เขายักไหล่อย่างไม่คิดอะไร ซื้อมาไว้ก็จริงแต่ยังไม่มีโอกาสได้ใช้สายตาก็เป็นแบบนี้ไปซะก่อน

“บ้านคุณนี่...สวยมากเลยนะคะ”

เธอชื่นชมออกมาจากใจจริง ทั้งใหญ่ ทั้งสวย ที่นี่จะตกแต่งออกแนวสมัยใหม่และมีสวนเล็กๆอยู่ด้านหน้า ต่างจากคฤหาสน์ที่นิวยอร์คที่ออกจะเป็นสไตล์เก่าแต่หรูหรา

“เข้าไปด้านในกันเถอะ”

ไบรอันให้หญิงสาวพาเดินเข้าไปด้านในและขึ้นไปยังชั้นสองของวิลล่าหรู ที่นี่มีแม่บ้านอยู่หนึ่งคนคอยดูแลความเรียบร้อย

วันนี้ไบรอันมีบอดี้การ์ดมาดูแลถึงสองคนซึ่งก็คือเจเรมี่ที่คอยดูประจำอยู่แล้วกับผู้ชายอีกคนชื่อว่าไมเคิล

“พักผ่อนกันตามสบายเลยไมเคิล เจเรมี่ เดี๋ยวกูจะอยู่กับเอมิกาเอง”

“ครับนาย”

ทั้งสองคนขานรับก่อนที่จะพากันพักผ่อนตามอัธยาศัยโดยมีห้องพักไว้รองรับอยู่แล้ว

“อยากจะออกไปสูดอากาศด้านหลังหน่อยมั้ยคะ ฉันเห็นมีที่นั่งด้านนอกตรงระเบียง”

ระเบียงที่ว่าก็คือระเบียงที่ยื่นออกไปและมีรั้วกระจกประมาณเอวกั้นเอาไว้ซึ่งติดกับทะเลสาบน้ำเค็มและมีเรือยอร์ชจอดอยู่

“ก็ดี...สูดอากาศบริสุทธิ์หน่อยไหนๆก็มาถึงฟลอริดาแล้ว”

เธอประคองเขาเดินมาที่ระเบียงด้านหลังแต่ก็ต้องตกใจอย่างสุดขีดเมื่อเจอสัตว์ร้ายไม่พึงประสงค์

“ว้าย!”

“เป็นอะไรไป!”

ไบรอันรีบเอ่ยถามหญิงสาวข้างกาย เขาเองก็มองไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น อยากจะช่วยอะไรก็ช่วยไม่ได้

“คุณไบรอันคะ! อย่าเดินไปค่ะ มีสัตว์แปลกๆเดินขึ้นมาบนระเบียง!”

เอมิการีบดึงแขนแกร่งเอาไว้ไม่ให้เขาเดินไปใกล้เจ้าสัตว์แปลกปลอมนั้นมากกว่านี้

“ตัวอะไร!? เอลิเกเตอร์ แรคคูน รึว่าอีกัวน่า?”

แม้สายตาจะมองไม่เห็นแต่ไบรอันก็รีบใช้มือดันเอมิกาไว้ไม่ให้เดินไปใกล้เจ้าสัตว์ประหลาดมากกว่านี้ ที่เขาเดาได้เพราะสัตว์ทั้งสามนี้สามารถพบได้ง่ายในฟลอริดา

“เกิดอะไรขึ้นครับนาย! อ้าว! โถ่ เจ้าอีกัวน่าเดินเข้าวิลล่าอีกแล้ว ไปๆ ไปเลย”

เจเรมี่เดินเข้ามาก็พบว่าเอมิกาสาวผู้ดูแลกำลังร้องตกใจอีกัวน่าตัวใหญ่โตที่เดินเข้ามาอาบแดดที่ระเบียงวิลล่า

“โถ่...ตกใจหมดเลยค่ะ สรุปไอ้เจ้านั่นคืออีกัวน่าหรอกเหรอคะ”

เอมิกาจับหน้าอกตัวเองแล้วถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกโล่งใจ

“ใช่ครับ พบได้ทั่วไปในแถวนี้ ไม่ต้องตกใจครับ”

เจเรมี่ว่าอย่างนั้นก่อนจะเดินจากออกไป

เอมิกาประคองร่างแกร่งพาเขาไปนั่งที่ระเบียงซึ่งมีโต๊ะกลมสีขาวพร้อมเก้าอี้สองตัว เป็นโต๊ะเล็กๆที่ถูกนำมาตั้งไว้เพื่อให้จิบน้ำชาชมวิวทะเลสาบเชื่อมมหาสมุทร

“ตกใจแย่สินะ ปกติของแถวนี้ล่ะพวกสัตว์แปลกๆ”

“นั่นสินะคะ...ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย เอ่อ คุณไบรอันอยากจะรับน้ำชามั้ยคะ”

“ไม่ล่ะ เธอนั่งอยู่กับฉันตรงนี้แหละไม่ต้องไปไหน”

เขาแค่อยากให้หญิงสาวนั่งอยู่ด้วยกันเป็นเพื่อน

“ค่ะ”

เธอนั่งชมวิวทอดไกลไปยังทะเลสาบน้ำเค็ม นานมากแล้วที่ไม่ได้มาพักผ่อนแบบนี้เพราะต้องมัวหาเงินมาจุนเจือครอบครัวซึ่งก็คือพ่อของเธอที่อยู่ประเทศไทย

“ชอบที่นี่มั้ย?”

“คะ? เอ่อ ชอบค่ะ บรรยากาศก็ดี วิวทะเลก็สวย”

เอ่ยชมจากใจจริง

“เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่ฉันพามาที่นี่”

“เอ๋? งะ งั้นเหรอคะ...”

“มานี่สิ”

“หืม?”

เอมิกาสงสัย เขาจะให้เธอทำอะไร

“มานั่งบนตักฉัน”

“มะ มันจะดีเหรอคะ”

หญิงสาวรู้สึกไม่มั่นใจว่าเธอควรจะทำสิ่งนั้นจริงๆงั้นเหรอ?

“อือ มาเถอะ”

ไบรอันในตอนนี้ก็เหงาเปลี่ยวใจ เอมิกาเข้ามาได้ถูกจังหวะเวลาพอดิบพอดี

หญิงสาวตัวเล็กในชุดเดรสสดใสสีเหลืองแขนตุ๊กตายาวกรอมเข่าเดินเยื้องย่างกายเข้าหาไบรอันแล้วนั่งลงบนตัก

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

เสียงใจดวงน้อยของเอมิกาเต้นรัวเร็ว....ไม่รู้ทำไมจิตใจมันถึงหวั่นไหวแปลกๆ เพราะเขารวยงั้นเหรอ? รึเพราะว่าเขาหล่อ?

เรือนร่างเล็กนั่งลงบนตักแกร่ง

มือหนาเลื่อนขึ้นโอบเอวเล็ก

“หอมไปทั้งตัว...”

เขาสูดดมความหอมจากดอกไม้สาวที่กำลังผลิบานแรกแย้ม เธอทั้งสวย ทั้งหอม เหลือแค่ลองชิมว่าจะหวานหรือไม่...

ไบรอันได้แต่จินตนาการใบหน้าสวยว่าเป็นเช่นไร สักวันเขาจะต้องหายจากอาการสายตาเลือนลางนี้ให้จงได้

“คุณไบรอัน...อุ๊บ..”

เขาจับเรียวหน้าสวยให้หันเข้าหาแล้วประกบปากจูบลงอย่างดูดดื่ม

เรียวปากเล็กถูกกลืนกินโดยมาเฟียหนุ่ม เขาดึงดอมตักตวงความหอมจากอุ้งปากเล็กนั้นอย่างพึงพอใจ

รอยจูบหวานๆของผู้ดูแลสาวท่ามกลางบรรยากาศของฟลอริดาที่เต็มไปด้วยทะเลและกลิ่นไอของทรายกับมหาสมุทร...

“อ่า...หวานจริงๆ ฉันต้องการเธออย่างบอกไม่ถูก”

“คะ คุณไบรอันกำลังจะสื่ออะไรคะ?”

เธอมองหน้าเขาแล้วเอ่ยถามหาความชัดเจนว่าไบรอันต้องการอะไรกันแน่

“ฉันต้องการเธอ”

“....”

“ขึ้นไปบนห้องกัน”

“!?”