Chapter 6 สายลับจำเป็น

Chapter 6

สายลับจำเป็น

ณ คฤหาสน์ของบริกซ์ตั้น

“อะไรนะ นี่ไอ้ลูคัสมาตัดหน้าแย่งลูกค้าอาวุธเราอีกแล้วเหรอวะเจมส์”

“ครับนาย ตั้งแต่มันล้มคุณไบรอันได้มันก็เหิมเกริมหนักคิดจะแย่งลูกค้าเรามาโดยตลอด”

“ไอ้เวรเอ้ย มึงไปสืบข้อมูลมันมาเลยนะว่าลูกค้าล็อตหน้ามันมีใครบ้างแล้วไปแย่งมาให้หมด”

“จะดีเหรอครับนาย มันจะยิ่งเป็นการโหมไฟให้แรงหรือเปล่า”

“กล้าทำกับน้องกูขนาดนี้แล้ว คิดเหรอว่ากูจะปล่อยมันไปง่ายๆ”

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“ขอเข้าไปได้ไหมคะพี่บริกซ์”

ภรรยาสาวอย่างเพียงฟ้าเคาะประตูพร้อมกับถือถาดใส่เหยือกน้ำเปล่าเข้ามาภายในห้องพร้อมมองหน้าผู้เป็นสามีสลับกับเจมส์บอดี้การ์ดคู่ใจที่คอยทำงานให้อยู่ตลอด

“ฟ้า...พี่บอกแล้วไงว่าให้หน้าที่นี้เป็นของแม่บ้าน ไม่เห็นต้องเอาน้ำมาเสิร์ฟพี่ถึงห้องเลย”

ว่าไปอย่างนั้นทั้งที่จริงแล้วไม่อยากให้ภรรยาสาวรู้เกี่ยวกับงานว่าเขากำลังคิดจะทำอะไรกันแน่

“ไม่ต้องมามาอ้างอย่างอื่นเลยค่ะ หนูได้ยินหมดแล้วนะว่าพี่ไปคิดจะทำอะไร อย่าคิดทำอะไรที่มันร้ายต่อกันเลยนะคะ พี่เองตอนนี้ก็มีลูกถึงสองคนแล้ว”

“พี่รู้ฟ้า...แต่ดูสิ่งที่มันทำกับน้องชายพี่สิ แถมยังมาแย่งลูกค้าจากบริษัทไปอีก”

“หนูเข้าใจพี่นะคะพี่บริกซ์ พี่จะทำอะไรหนูคงจะไม่ห้ามแต่ก็ขอให้นึกถึงลูกทั้งสองของเราเอาไว้ด้วย อย่าทำอะไรให้มันรุนแรงเกินไปจะได้ไหมคะ”

เจอคำขอร้องจากภรรยาคนตัวสูงก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ส่วนเจมส์ไม่ได้พูดอะไรทำได้แค่ยืนนิ่งเงียบฟังเจ้านายสองคนคุยกัน

“โอเค พี่เข้าใจแล้ว จะพยายามไม่ทำอะไรที่มันรุนแรงเกินไปแค่จะสั่งสอนมันเล็กน้อยโอเคมั้ยครับคุณภรรยา”

“โอเคค่ะคุณสามี แต่ไม่ว่าจะทำงานหนักแค่ไหนยังไงคืนนี้ต้องพาลูกชายไปทานอาหารเย็นที่ร้านอาหารครอบครัวนะคะ”

“โอเคครับ เดี๋ยวพี่คุยงานกับเจมส์เสร็จก็จะไปหาลูกแล้วแหละ”

บริกซ์ตั้นยิ้มอย่างเป็นมิตรให้กับภรรยาสาวก่อนที่เพียงฟ้าจะออกไป

“สรุปเอายังไงครับนาย”

เจมส์ถามย้ำอีกครั้งเพื่อต้องการคำสั่งที่ชัดเจน

“ทำแบบเดิมแบบที่กูสั่ง เอาข้อมูลลูกค้ามันมาให้หมด”

“ที่จริง...ผมพอจะรู้อะไรบางอย่างมา”

“รู้อะไรวะ?”

บริกซ์ตั้นเอ่ยถามอย่างข้องใจ

“ผู้หญิงที่ชื่อเอมิกาที่มาดูแลคุณไบรอันอยู่ เธอโหมทำหลายงานเพราะค่าใช้จ่ายที่ประเทศไทยไม่พอ”

“เออแล้วมันทำไมล่ะ กูก็รู้อยู่แล้วว่าค่าใช้จ่ายคงจะไม่พอก็พ่อแม่งเล่นติดพนันแถมบริหารธุรกิจเจ๊งอีก”

“ที่จริงแล้ว...ตอนกลางคืนเธอไปทำงานเป็นแม่บ้านที่คฤหาสน์ของไอ้ลูคัส”

“ว่าไงนะ!? แล้วแบบนี้ยัยนั่นเป็นไส้ศึกของตระกูลเราหรือเปล่า”

“คิดว่าไม่ครับ...เธอน่าจะไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับการบาดหมางของทั้งสองตระกูล ไม่รู้ว่าเรามีเรื่องกับลูคัสอยู่ แต่เหมือนเธอจะเป็นเพื่อนสนิทของลูก้าน้องสาวของไอ้ลูคัส”

“งั้นเหรอ...งั้นวันนี้มึงเรียกเอมิกาเข้ามาหากูที”

“ได้ครับนาย”

เวลาต่อมา

ช่วงค่ำ

“มีอะไรรึเปล่าคะคุณบริกซ์ถึงเรียกฉันมาพบที่นี่”

หลังจากเลิกงานเธอก็รีบเดินทางมาที่คฤหาสน์ของบริกซ์ตั้นซึ่งอยู่ไม่ไกลจากคฤหาสน์ของไบรอันในทันที หวังว่าเขาจะรีบคุยธุระเพราะเดี๋ยวเธอจะต้องไปทำงานเป็นแม่บ้านกลางคืนที่คฤหาสน์ของลูคัสอีก

“นี่กำลังจะไปทำงานกะกลางคืนอยู่งั้นเหรอ”

บริกซ์ตั้นเอ่ยถามพร้อมกับมองหน้าของเอมิกาไปด้วย เธอจะต้องใช้ความสวยนี้ให้เป็นประโยชน์

“ใช่ค่ะ”

“พอจะบอกได้ไหมว่างานกลางคืนที่เธอทำคืองานอะไร”

“เป็นงานแม่บ้านค่ะ คอยเฝ้าคฤหาสน์ยามกลางคืน”

“งั้นเหรอ เป็นคฤหาสน์ของใครล่ะ”

เจอคำถามยิงตรงแบบนั้นเอมิกาก็เริ่มเป็นกังวลใจ นึกขึ้นได้ว่าลูคัสเองก็เป็นมาเฟีย ฝั่งตระกูลของไบรอันเองก็เป็นมาเฟีย ทั้งคู่มีปัญหากันหรือเปล่านะ?

“เป็นคฤหาสน์ของคุณลูคัสค่ะ คุณบริกซ์รู้จักเหรอคะ?”

ใบหน้าสวยยิ่งอย่างเป็นกังวล กลัวในคำตอบที่จะได้รับ หากเขาไล่ให้เธอไปลาออกเงินที่เธอได้กะกลางคืนก็จะหายไป เรียกได้ว่าค่าใช้จ่ายก็คงจะสะดุด

“รู้จักสิ...เพื่อนร่วมวงการกันน่ะ”

“งั้นเหรอคะ...”

“สบายใจได้ ฉันไม่ได้จะให้เธอไปลาออกจากที่นั่นหรอก”

บริกซ์ตั้นเหมือนอ่านใจเธอได้จึงพูดออกมาให้เธอคลายกังวล เอมิกาผ่อนคลายมากขึ้นเมื่อได้ยินแบบนั้น

“ขอบคุณคุณบริกซ์ค่ะที่เข้าใจ ฉันมีงานสองงานถ้าหากทำงานเดียวเงินเดือนคงไม่พอใช้แน่”

“ก็เข้าใจได้อยู่ แต่ฉันมีภารกิจสำคัญอยากจะให้เธอทำ”

“ภารกิจอะไรงั้นเหรอคะ?”

“เธอทำงานที่บ้านของไอ้ลูคัส ความลับทั้งหมดของมันเธอจำเป็นจะต้องรายงานฉัน อยู่ที่นั่นมันทำอะไร มันคุยโทรศัพท์กับใคร และที่สำคัญ...เอกสารข้อมูลลูกค้าภายในห้องทำงานของมันที่คฤหาสน์หลังนั้นเธอจะต้องเอามันมา”

“อะไรนะคะ!? ”

เอมมิกาไม่อยากจะทำเลยกับหน้าที่นี้ เธอรู้ตัวว่ามันเสี่ยงเกินไป เธอจะเข้าไปในห้องนอนมาเฟียได้อย่างไรกัน

คิดแล้วก็อยากจะบ้า เอมี่เอ๊ย! จะโดนเอาลูกตะกั่วยัดปากตอนไหนก็ไม่รู้!

ร่างเล็กได้แต่ครุ่นคิดกับตัวเอง

“ก็อย่างที่เธอได้ยิน ฉันต้องการเอกสารความลับข้อมูลลูกค้าของมัน”

“แต่การจะเข้าห้องทำงานของคุณลูคัสได้แบบลำพังไม่ใช่เรื่องง่ายๆค่ะ”

“นั่นมันหน้าที่ของเธอที่ต้องคิด ไม่ใช่หน้าที่ของฉันเอมิกา”

“แต่ว่า...”

“จงทำซะถ้าไม่อยากให้พ่อของเธอเดือดร้อน”

หนี้ที่เป็นอยู่สิบล้านบาทก็ไม่น้อยเลย ยังไงเธอก็ไม่มีทางหามาใช้หนี้บริกซ์ตั้นได้

“เฮ้อ ฉันจะพยายามให้ถึงที่สุดนะคะ แต่ถ้าหากไม่ได้ฉันก็ไม่รู้แล้วว่าจะทำยังไง”

เธอว่าอย่างนั้นพร้อมกับรอบถอนหายใจ ไม่รู้เลยจริงๆว่าจะทำภารกิจนี้สำเร็จหรือเปล่า

“ทำให้เต็มที่ที่สุด ฉันเชื่อว่ายังไงเธอก็เอามันมาได้แน่นอน...หน้าตาสะสวยขนาดนี้ก็ใช้ให้เป็นประโยชน์หน่อยสิ”

บริกซ์ตั้นว่าไปอย่างนั้นทั้งที่ตอนแรกตั้งใจจะเอาเธอมาดามหัวใจให้กับไบรอัน แต่แล้วไบรอันก็ไม่ได้มีท่าทีสนใจอะไรในตัวผู้ดูแลคนนี้เพราะฉะนั้นบริกซ์ตั้นก็จะใช้เธอทำประโยชน์อย่างอื่น

“จะพยายามนะคะ”

“ถ้าเธอทำได้ รับรองเลยว่าค่าตอบแทนไม่น้อยแน่นอน”

“ค่ะ”

“เธอไปได้ละ”

หลังจากได้รับคำสั่งเสร็จสิ้นเอมิกาก็เดินออกมาจากห้องทำงานของบริกซ์ตั้นด้วยหัวใจอันหนักอึ้ง เธอจะทำอย่างไร เธอจะเอาข้อมูลลูกค้าของลูคัสมาได้ยังไงกัน

หัวใจดวงน้อยได้แต่คิดเรื่องนั้นเรื่องนี้ไปมาแต่เท้าก็ยังคงเดินเตรียมขึ้นรถเมล์กลับห้องและเตรียมตัวไปทำงานที่คฤหาสน์ของลูคัส

เอาวะเอมี่ เป็นไงก็เป็นกันยังไงชีวิตนี้ก็ไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้ว

“ฝากด้วยนะจ๊ะเอมิกา”

“ค่ะคุณป้า”

เอมิกาโค้งให้กับสาวใช้สูงวัยที่กำลังจะไปพักผ่อนและทิ้งช่วงให้เธอได้ทำงานตอนกลางคืนต่อ

เธอยังทำเหมือนอย่างที่เคยทำในทุกวัน หยิบไม้กวาดมาปัดกวาดเช็ดถู แต่ใจดวงน้อยก็คิดไปถึงเรื่องที่ว่าจะทำยังไงกับการเอาเอกสารออกมา

ไม่รอคิดอะไรให้ช้า เธอย่างกายเดินไปเคาะประตูเข้าที่ห้องทำงานของลูคัส

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“มีอะไรเอมี่”

น้ำเสียงแหบตะโกนถามออกมา ในตอนนี้ลูคัสกำลังทำงานสำคัญที่พึ่งได้รับมอบหมายมา มีลูกค้ารายใหญ่ติดต่อเข้ามาและต้องการสินค้าในอีกสามเดือนข้างหน้า

“รับชาร้อนหน่อยมั้ยคะคุณลูคัส”

“ขอเป็นกาแฟดำดีกว่า”

“ได้ค่ะ เดี๋ยวอีกสักครู่ฉันจะนำมาให้นะคะ”

เอมิกาที่คุยกับลูคัสผ่านประตูเดินไปทางห้องครัวแล้วรีบชงกาแฟดำพร้อมกับเดินกลับมาอีกครั้ง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“กาแฟดำมาแล้วค่ะคุณลูคัส”

“เข้ามาได้”

ลูคัสที่ใส่ชุดนอนกำลังวุ่นวายกับเอกสารตรงหน้าบอกให้หญิงสาวเข้ามาได้

“กำลังทำงานอยู่เหรอคะ ที่จริงดึกแล้วน่าจะพักผ่อน”

เธอนำกาแฟดำมาวางตรงหน้าของลูคัสพร้อมกับเหลือบสายตามองเอกสารมากมายนี้ไปด้วย

“นี่ยังเป็นเวลาทำงานของฉันอยู่”

“ดูท่างานเยอะน่าดูนะคะ ถ้ามีอะไรให้ฉันช่วยก็เรียกได้ตลอดเลยนะคะ”

“อยากให้ช่วยเรื่องอื่นมากกว่า...”

ลูคัสช้อนสายตามองสาวใช้คนสวย รอยยิ้มกรุ้มกริ่ม ปรากฎขึ้น หากได้ตัวเธอมาครอบครองมันก็อาจจะดีกว่านี้

คนตัวเล็กได้แต่ยิ้มแต่ก็ไม่ตอบอะไรออกไป

เธอออกมาจากห้องของลูคัส เดินมาที่ชั้นล่างพร้อมกับปัดกวาดเช็ดถูพลางคิดในใจไปด้วยว่าจะทำอย่างไรดีที่จะได้เอกสารข้อมูลลูกค้ามาครอบครอง

อีกสักพักเขาคงจะหลับ ถึงตอนนั้นเราค่อยเข้าไปค้นดูแล้วกัน

เวลาต่อมา

ตอนนี้เป็นเวลาตีสามใกล้เวลาที่จะต้องเลิกงาน เอมิกาตัดสินใจเข้าไปที่ห้องทำงานของลูคัสอีกครั้ง

พยายามรวบแรงกายแรงใจและความกล้า

โชคดีที่ประตูห้องไม่ได้ล็อก สิ่งที่เธอเข้าไปหาเป็นที่แรกคือลิ้นชักตรงโต๊ะทำงานราคาแพง

เอกสารซองสีน้ำตาลมากมายอยู่ในนั้น เธอไล่สายมองทีละแผ่นแล้วพยายามเปิดดูว่ามีอันไหนเป็นข้อมูลสำคัญ

และแล้วก็พบกับเอกสารที่คิดว่าน่าจะถูกใจบริกซ์ตัน

“รายการข้อมูลสินค้าที่ต้องถูกส่งให้ลูกค้าในช่วงปลายปีหลัง หวังว่าจะถูกใจคุณบริกซ์นะคะ”

พูดกับตัวเองเบาๆพร้อมลอบยิ้มเจ้าเล่ห์ ไม่คิดเลยว่าการแอบเข้าห้องมาเฟียจะง่ายดายขนาดนี้

เห็นทีพรุ่งนี้เธอคงจะมาทำงานที่นี่ไม่ได้อีกแล้ว ไม่ได้อยากจะทำแบบนี้กับพี่ชายเพื่อนเลยแต่เอมิกาไม่มีตัวเลือกนะหากไม่ทำอย่างนี้

เธอเอาเอกสารพับทบกันแล้วซ่อนไว้ใต้ชุดเดรสสีน้ำตาลที่สวมใส่สำหรับทำงานที่นี่

พึ่บบ

ปังง!

“กรี๊ดด!”