Chapter 10 ดูแลด้วยหัวใจ

Chapter 10

ดูแลด้วยหัวใจ

“ต่อจากนี้...ฉันจะดูแลเธอเองเอมิกา”

คำพูดที่แสนจะอบอุ่นนี้ยังคงฝังอยู่ในใจของเอมิกา เธอจำได้ดีว่าไบรอันพูดว่าอะไรแม้จะขุ่นเคืองเรื่องที่เขาไม่เชื่อใจเธอแต่ก็เข้าใจได้ว่ามาเฟียหนุ่มมีนิสัยเป็นคนรอบคอบหากไม่เช่นนั้นหน้าที่การงานของเขาคงเละเทะไม่เป็นท่า

และไบรอันก็ทำอย่างที่พูดจริงๆ เขาสั่งให้เจเรมี่ที่เป็นบอดี้การ์ดข้างกายไปซื้อข้าวของมากมายเสื้อผ้าและกระเป๋าราคาแพงมาให้กับเธอเพื่อใช้ในการแต่งตัว

แม้จะมองไม่เห็นแต่ไบรอันก็สัมผัสได้ว่าเอมิกาคงจะไม่ได้ใช้ของแพงอะไร คาดว่าเธอคงมีภาระที่หนักอึ้งอยู่ไม่น้อย แต่เขาก็ไม่ได้สอบถามอะไรเพราะไม่อยากละลาบละล้วง

เธอมองเหล่าถุงช้อปปิ้งจากห้างชื่อดังแล้วหันไปมองหน้าไบรอัน

“คุณไม่จำเป็นต้องซื้อของเยอะแยะให้ฉันขนาดนี้ค่ะ ฉันไม่ได้ต้องการอะไร”

เธอพูดออกมาด้วยใจสัตย์จริง แค่มาทำหน้าที่ตรงนี้เพื่อให้พ่อหมดหนี้ก็เพียงพอแล้ว ส่วนเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับไบรอันมันเป็นความใคร่...ซึ่งเค้าไม่ได้ผิดอะไรเพราะเธอก็มีอารมณ์ร่วมไปกับสิ่งนั้น

“ผู้หญิงของฉันก็ต้องใช้ของที่ดีที่สุดสิ”

“คุณไบรอัน... ”

เอมิกสรู้สึกซาบซึ้งกับสิ่งที่ไบรอันพูด เขาดูแลเธอดีจริงๆ

“ฉันจะให้เจเรมี่จัดการเรื่องเงินรายเดือนของเธอ ฉันจะให้พิเศษจากที่พี่บริกซ์ให้”

“ไม่หรอกค่ะ ที่คุณบริกซ์ตั้นมอบให้ก็เพียงพอสำหรับแต่ละเดือนแล้ว”

เธอว่าไปอย่างนั้นทั้งที่จริงมันไม่พอ หากใช้คนเดียวก็ถือว่าเหลือเฟือแต่เพราะต้องส่งให้พ่อที่อยู่เมืองไทยด้วยทำให้การเงินแต่ละเดือนของเอมิกาติดขัด ยิ่งลาออกจากงานแม่บ้านกลางคืนของลูคัสแล้วยิ่งไปกันใหญ่

“แต่ฉันต้องการให้พิเศษมากกว่านั้น”

ติ๊งง

“อ๊ะ คุณไบรอัน...”

ร่างเล็กหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็พบว่ามีรายการโอนเงินเข้าจำนวนหนึ่งซึ่งเทียบค่าเงินแล้วก็ประมาณหนึ่งแสนบาทไทย

“นี่จะเป็นเงินที่ฉันให้เธอทุกเดือน ไม่รวมค่าช้อปปิ้งและค่าอาหารรวมไปถึงดินเนอร์ทุกเย็นของเรา”

ไบรอันรู้สึกชุ่มชื้นหัวใจ มีเอมิกาเข้ามาเขารู้สึกอยากจะมีชีวิตอยู่ต่อ กับแฟนเก่าอย่างซีเวียเวลาเขารักเขาทุ่มสุดตัวเหมือนกัน ทั้งค่าดินเนอร์ ค่าช้อปปิ้ง และค่าอาหารเขาไม่เคยให้ขาด

และไบรอันก็จะทำอย่างนี้กับเอมิกาเช่นกัน

“คุณไม่เห็นจำเป็นต้องทำอย่างนี้เลย”

เอมิกาว่าอย่างนั้นพร้อมกับมองยอดเงินในโทรศัพท์ด้วยความหวั่นใจ เธอกำลังรู้สึกหวั่นไหว

“ตอนนี้เธอเป็นของฉันแล้ว...จะดูแลให้ดีก็คงไม่แปลกอะไร”

“ขอบคุณนะคะสำหรับทุกสิ่งที่คุณมอบให้”

คนตัวเล็กกล่าวไปอย่างนั้น อย่างน้อยไบรอันก็เห็นคุณค่าในตัวเธอบ้างและเธอหวังว่าสักวันเขาจะได้รับการผ่าตัดและกลับมามองเห็นอีกครั้ง

เธออยากให้ไบรอันได้มองหน้าเธอและเห็นหน้าเธออย่างชัดเจน ไม่รู้ว่าถ้าหากเขาได้เห็นใบหน้าของเธอจะยังรู้สึกรักอย่างนี้อยู่ไหมหรืออาจจะไม่ประทับใจ

จังหวัดเชียงราย ประเทศไทย

ติ๊ง

มีเงินเข้าบัญชีหนึ่งแสนบาท

พ่อของเอมิกาที่กำลังนั่งอยู่ที่โซฟานั่งเล่นภายในบ้านไม้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็พบว่าลูกสาวคนโตอย่างเอมิกาโอนเงินมาให้หนึ่งแสนบาทซึ่งเป็นจำนวนเงินที่เยอะมากในสภาวะเช่นนี้

“มีอะไรคะคุณ ทำตาโตเชียว”

“ก็เอมี่น่ะสิโอนเงินมาให้ผมแสนนึง เดือนนี้เราสบายกันแล้วล่ะสีรุ้งไม่ต้องลำบากแล้ว”

“จริงเหรอคะ! หนูเอมี่นี่น่ารักจริงๆเลยคอยส่งเงินมาให้อยู่ตลอดไม่ขาด”

สีรุ้งรีบเดินเข้าไปกอดสามีอย่างเต็มรัก ทั้งคู่อยู่กินกันแม้จะไม่ได้จดทะเบียนสมรสก็ตามเพราะอธิปขึ้นชื่อว่าเป็นบุคคลล้มละลาย

“เห็นว่าเจ้านายเขาโปรดปรานก็เลยให้เงินเพิ่มมาพิเศษ ยัยเอมี่ก็เลยโอนมาให้ผมหมดเลย”

“ดีจังเลยนะคะ...งานที่นั่นเงินดีขนาดนี้ ที่จริงลูกสาวเรายัยอันปันก็มีความสามารถน่าจะส่งไปทำงานที่นั่นด้วย”

จากที่ตอนแรกไม่ได้อยากให้ลูกสาวคนเล็กอย่างอันปันไปทำงานไกลบ้านอย่างจังหวัดเชียงใหม่ แต่พอเห็นเอมี่ซึ่งเป็นลูกสาวคนโตมีรายได้ขนาดนี้อยู่ที่อเมริกาก็เริ่มอยากจะส่งอันปันไปบ้าง

บางทีชีวิตลูกสาวคนเล็กของเธออาจจะไปได้ไกลกว่า ทำงานอยู่บ้านสวนกับเธอและสามีก็ได้

“อะไรคะคุณแม่ กำลังพูดถึงอันอยู่หรือเปล่า”

อันปันที่ลงมาจากชั้นสองของบ้านรีบวิ่งเข้าไปหาพ่อกับแม่ที่นั่งอยู่ที่โซฟาภายในห้องนั่งเล่นทันทีเพราะเห็นว่าในบทสนทนานั้นมีชื่อเธออยู่

“แม่กำลังคุยกับพ่อน่ะสิเรื่องรายได้ของพี่เอมี่ที่อยู่อเมริกา เห็นว่ารายได้ดีน่าสนใจเผื่อจะส่งอันปันไปทำงานที่นั่นด้วย”

สีรุ้งหันมาฉีกยิ้มให้กับลูกสาว อันปันแม้จะพูดภาษาอังกฤษไม่คล่องมากนักแต่ก็ส่งไปเรียนถึงมหาวิทยาลัยในจังหวัดเชียงใหม่ซึ่งเป็นที่ขึ้นชื่อของภาคเหนือ ยังไงก็มีความรู้ติดตัวอยู่บ้าง

“จริงเหรอคะแม่ หนูอยากไปนิวยอร์กเป็นที่สุดเลย คุณแม่กับคุณพ่อจะส่งอันไปเหรอคะ”

เธอรีบวิ่งเข้าไปสวมกอดพ่อและแม่ในทันทีอย่างตื่นเต้น ชีวิตของเธอจะเข้ากรุงเทพยังยากเลย นี่จะส่งไปถึงอเมริกาย่อมดีใจอยู่แล้ว

ตั้งแต่อันปันโตมาก็อยู่แต่กับแม่และมีพ่อมาหาแค่ชั่วครั้งชั่วคราว เพิ่งจะมีครั้งนี้แหละที่ผู้เป็นพ่ออยู่กับเธอได้อย่างยาวนานเพราะหนีจากกรุงเทพมาอยู่ที่นี่เนื่องจาก ธุรกิจพังยับไม่เป็นท่า

“ไม่หรอก..พ่อว่าอันปันอยู่ที่นี่กับพ่อกับแม่ก็ดีอยู่แล้ว เอมี่เรียนที่นั่นทำงานที่นั่นรายได้ก็เลยดีเป็นธรรมดา อันปันเรียนที่ไทยจะไปหางานทำที่นั่นก็คงจะลำบาก”

อธิปพูดออกมาจากใจจริง เอมิกาลูกสาวคนโตทำงานกับมาเฟียที่เขาติดหนี้ด้วย อธิปพอจะเดาออกว่าเงินก้อนนี้ที่ให้คงไม่ใช่จากการปฎิบัติงานดูแลผู้ป่วยธรรมดา...อาจจะมีความสัมพันธ์มากกว่านั้น มาเฟียหล่อรวยจะมีหลายเมียคงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร เรื่องแบบนี้ผู้ชายรู้กันดี

แต่สีรุ้งกับอันปันซึ่งเป็นบ้านเล็กของเขายังไม่ทราบว่าเอมิกาต้องลาออกจากงานบริษัทการเงินที่ทำและไปทำงานกับมาเฟียอย่างบริกซ์ตั้นแทนเพื่อใช้หนี้สิบล้านที่เขาก่อขึ้นมาและบริหารล้มเหลว

“อะไรกันคะ...คุณส่งเอมี่เรียนดีกว่าลูกอันปันของเรา นี่เรื่องทำงานคุณยังจะขัดขาไม่ให้อันปันทำงานได้ดีแบบเอมี่อีกเหรอ”

สีรุ้งไม่พอใจที่อธิปให้ความสำคัญกับลูกสาวสองคนไม่เท่ากัน เงินในการส่งเสียเรียนในอเมริกากับมหาวิทยาลัยในไทยมันก็ต่างกันมาก

“มันไม่ใช่แบบนั้นสีรุ้ง...เพียงแต่ว่า...”

“ไม่มีแต่หรอกค่ะ ฉันอยากให้คุณลองคุยกับเอมี่ดูเรื่องของน้องสาวว่าอยากจะส่งอันปันไปทำงานที่นั่นด้วย”

“สีรุ้ง...การหางานในอเมริกาไม่ใช่เรื่องง่าย”

“ฉันรู้ว่าแค่คุณพูดเอมี่ลูกของคุณจะต้องจัดการให้เราได้ค่ะ ยังไงอันปันก็เป็นน้องสาวถึงแม้ว่าจะไม่เคยรู้จักกันก็ตาม”

“อันอยากไปทำงานที่อเมริกานะคะพ่อ...ถ้าเป็นไปได้”

อันปันรีบคลอเคลียผู้เป็นพ่อแล้วอ้อนในทันที ใครบ้างล่ะจะไม่อยากไปอยู่เมืองนอก เธออยู่ต่างจังหวัดมาตั้งแต่เกิด ขนาดเรียนก็ยังเรียนในต่างจังหวัดไม่เคยได้ไปอยู่ในเมืองหลวงอย่างกรุงเทพบ้างเลย

นี่เป็นโอกาสของเธอแล้วที่ได้ไปเที่ยวช็อปกินที่นิวยอร์กสหรัฐอเมริกา ใครบ้างล่ะจะไม่อิจฉา เห็นทีคงจะต้องอัพโซเชียลให้เพื่อนอิจฉาเล่นสักหน่อย

อันปันกระหยิ่มยิ้มย่องในใจคิดไปถึงอนาคตที่เธอกำลังจะได้ไปเดินเฉิดฉายภายในนิวยอร์กซิตี้

“เฮ้อ โอเค ไว้ถ้ามีเวลาพ่อจะคุยกับพี่สาวเราให้แล้วกันนะอันปัน”

“ค่ะพ่อ รักพ่อที่สุดเลย จุ๊บ”

อันปันจุ๊บเข้าที่แก้มขอฝพ่อ ด้วยความที่เป็นลูกภรรยาน้อยทำให้เธอติดนิสัยขี้อ้อนและต้องเอาใจพ่ออย่างที่สุดเพราะนี่เป็นการปลูกฝังจากผู้เป็นแม่ หากไม่เอาใจใส่ ไม่ประจบ ก็เท่ากับไม่ได้อะไรเลยเพราะทุกอย่างคงจะต้องประเคนให้ภรรยาและลูกในสมรสอย่างเอมิกา

สามวันต่อมา

วิลล่าในฟลอริดา

ผ่านมาสามวันแต่เอมิกายังคงดูแลไบรอันอยู่ตลอดเวลาภายในวิลล่าที่ฟลอริดา เขายังไม่มีกำหนดว่าจะกลับวันไหนเพราะรู้สึกมีความสุขที่ได้อยู่ที่นี่

“ทานยาด้วยนะคะ”

“เบื่อแล้วกินยา อยากกินเธอมากกว่า”

ไบรอันที่เพิ่งทานอาหารเสร็จและกินยาแล้วเอ่ยพูดกับหญิงสาวตัวเล็กอย่างเอมมิกาที่นั่งอยู่ข้างเขา

ขณะนี้ทั้งคู่อยู่ที่โต๊ะกลมขนาดเล็กตั้งไว้ที่ระเบียง ยื่นออกไปชมวิวทะเลสาบ เป็นโต๊ะเดียวกับที่เธอพาเขามานั่งในวันแรกเพื่อชมวิว

“คุณไบรอันล่ะก็...พูดอะไรก็ไม่รู้กลางวันแสกแสก”

“หึ ก็เธอทำให้ฉันติดใจนี่นา...อยากจะทำทั้งวันทั้งคืน”

พูดพร้อมกับยกมือสากหนาใช้หลังมือลูบไล้เข้าที่ใบหน้าสวยและปอยผมของเธอ แม้จะไม่เห็นหน้าแต่ก็จินตนาการได้ว่าคงจะเป็นใบหน้าจิ้มลิ้มดูน่ารักตามประสาสาวเอเชีย

ซึ่งก็ค่อนข้างแปลกใหม่สำหรับไบรอันเพราะแฟนที่เขาคบส่วนใหญ่เป็นสาวฝรั่งโครงหน้าชัดเจนมีจมูกมีโหนกแก้ม ไม่เคยคบกับสาวเอเชียเช่นนี้มาก่อน

ตัวเธอเล็กกว่าเขามาก ผิวก็เนียนนุ่มไปทั้งตัว โดยเฉพาะกลิ่นหอมละมุนที่ไม่ว่าจะฉีดน้ำหอมหรือไม่ฉีดก็มักจะเป็นกลิ่นคล้ายเดิมเสมอ...เหมือนเป็นกลิ่นเฉพาะตัวของเอมิกาเอง

“ไว้กลางคืนดีกว่าค่ะ...เดี๋ยวคุณทานยาแล้วไปนอนกลางวันก่อนดีกว่า”

“ก็ได้...แต่คืนนี้เธอต้องจัดให้ฉันอย่างหนัก”

“เอาแต่ใจ...กินจุจังเลยนะคะ”

เอมิกาว่าพร้อมยิ้มเขินอาย แต่เขาก็กินจุอย่างที่เธอว่าจริงๆ...กินทั้งวัน กินทั้งคืน แทบจะหลังอาหารสามมื้อ

“พูดแบบนี้งั้นเราขึ้นห้องเลยดีกว่า”

ว่าแล้วไบรอันก็ลุกขึ้นและจับมือร่างเล็กให้เธอเดินนำไปยังห้องนอน

“ใจเย็นสิคะ...ต้องทำสุขภาพร่างกายให้แข็งแรงเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการผ่าตัด จะมาโหมหนักเรื่องบนเตียงอย่างนี้ได้ยังไง”

“ก็ไม่ได้มีหมอหน้าไหนมาห้ามสักหน่อยว่าห้ามมีเซ็กส์”

“คุณไบรอัน...”

เธอครางเสียงหลงเมื่อไบรอันพูดจาน่าอายออกมาอย่างนั้นแต่ก็ไม่วายประคองเขาขึ้นมาจนถึงห้องนอนชั้นสอง

ขึ้นมาถึงห้องนอนคนตัวเล็กก็ถูกผลักลงบนเตียงแล้วก็กระชากชุดเดรสสีชมพูอ่อนของเธอจนขาดวิ่นทิ้งลงพื้นไป

แม้จะมองไม่เห็นแต่ก็สามารถใช้ประสาทสัมผัสทางกายได้ว่าคนตัวเล็กอยู่ตรงไหนบนเตียง กระดุมมีกี่เม็ด เนื้อผ้าเป็นแบบไหนอย่างไร

“คุณไบรอัน...ชุดนี้ราคาแพงมากเลยนะคะ คุณเพิ่งสั่งให้คนซื้อให้ฉันเมื่อวาน”

เอมิกาเอ่ยเสียงแผ่วอย่างนึกเสียดาย เป็นชุดแบรนด์ราคาแพงที่ซื้อมาจากในห้าง แต่ตอนนี้โดนมาเฟียร้ายฉีกจนมันขาดวิ่นทั้งเนื้อตัว

“แพงแล้วไง ฉันจะซื้อให้เธอใหม่เมื่อไหร่ก็ได้”

“แต่มันแพง...ฉันเสียดาย”

“อย่าเสียดายมันเลย เสื้อผ้าราคาแพงไม่ดึงดูดใจเท่าร่างกายของเธอที่เปลือยเปล่าหรอกนะเอมิกา”

พูดจบประโยคไบรอันก็เลื่อนตัวลงแล้วฝังใบหน้าเข้าที่หว่างขาเล็กพร้อมกับดูดกลืนความหวานเม้มติ่งสวาทที่ไร้ซึ่งอาภรณ์ป้องกันกายเพราะเขาฉีกมันออกด้วยมือของเขาจนขาดวิ่นทั้งชุดเดรสและชั้นใน

“อ๊าส์!”

เสียงครางแหลมร้องออกมาด้วยความเสียวซ่านจากลิ้นร้อนที่ไล่ดูดคลึงไปทั่วทั้งกลีบดอกไม้หวาน...

“อื้ม ชอบแบบนี้หรือเปล่า...”

เงยหน้าขึ้นพร้อมกับถาม เอมิกานอนดิ้นเร่าเลื่อนมือลงมากดเข้าที่ศรีษะของไบรอันแล้วกดมันลงให้แรงกว่าเดิม

“ชอบค่ะ...ฉันชอบทุกอย่างที่คุณทำ อ่าส์...”

ถึงใจอย่างที่สุด สิ่งที่ไบรอันมอบให้มันทั้งเสียวทั้งซ่านไปทั่วทั้งเรือนร่างเล็ก

“ฉันจะทำให้เธอเสียวมากกว่านี้อีกเอมิกา”

“หมะ หมายความว่ายังไงคะ?”

“หันหลังมาแล้วแอ่นตูดให้ฉัน”

“!?”