06 ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ

มหาวิทยาลัย // คณะบริหารธุรกิจ

"เฮ้ยวันใหม่" เพื่อนสาวตะโกนเรียกวันใหม่ เมื่อเห็นว่าเพื่อนสาวกำลังเดินเข้ามาตรงหน้าคณะที่เรียนอยู่

"หวัดดีทุกคน" เธอทักทายเพื่อนๆ ด้วยน้ำเสียงที่เหนื่อยหอบ เพราะถูกภาคินทิ้งเอาไว้กลางทางแล้วเธอต้องเดินเท้ามาจนถึงมหาวิทยาลัย

และมันเหมือนกับฟ้าแกล้ง เพราะตลอดทางที่เธอเดินมามันไม่มีรถแท็กซี่ผ่านมาเลยสักคันเดียว เธอก็เลยต้องเดินเท้ามาจนถึงมหาวิทยาลัย ซึ่งระยะทางราวๆ 2 กิโลได้

"เป็นอะไรไปวะ ดูเหนื่ิอยๆ นะ"

"อือ ฉันเดินมาอะ หารถแท็กซี่ไม่ได้" วันใหม่ตอบเพื่อนสนิท

"อะไรวะ ฉันยังนั่งรถแท็กซี่มาอยู่เลย ทำไมแกถึงหารถแท็กซี่ไม่ได้ล่ะ?" เพื่อนถาม เพราะเมื่อเช้าตัวเองยังโบกรถแท็กซี่นั่งมาที่มหาวิทยาลัยอยู่เลย

แถวนี้มีรถแท็กซี่ผ่านเยอะแยะมากมายจะตายไป เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มีรถแท็กซี่ผ่านเลย

"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่มันไม่มีรถแท็กซี่ผ่านเลยฉันก็เลยต้องเดินมานี่แหละ มัวแต่รอรถแท็กซี่ก็มาเรียนไม่ทันกันพอดี"

"....." เมื่อวันใหม่เธอยืนยันแบบนั้นก็ต้องเชื่อ เพราะวันใหม่เธอไม่เคยโกหกอะไร เธอเป็นคนซื่อๆ ด้วยซ้ำ

"แต่ก็ช่างมันเถอะ" วันใหม่พูดตัดบท เพราะไม่อยากเก็บอะไรมาคิดมาก ถือซะว่าเป็นวันดวงซวยของเธอเอง โดนภาคินไล่ลงจากรถแถมยังหารถแท็กซี่นั่งมาไม่ได้อีก

ทำไมถึงไม่ปล่อยให้เธอนั่งรถแท็กซี่มาเองตั้งแต่แรก ทำทรงเป็นรับเธอขึ้นรถมาแล้วก็มาปล่อยเธอทิ้งไว้กลางทาง

"แล้วเรื่องที่จะไปทำกิจกรรมกับพวกรุ่นพี่ แกขออนุญาตผู้ปกครองหรือยัง"

"ยังเลย ว่าจะไปขอวันนี้นี่แหละ"

"อ๋อ..."

จะว่าไปเธอก็คงไม่ได้อยู่บ้านเหมือนกัน ต้องไปทำกิจกรรมกับรุ่นพี่ที่ต่างจังหวัดอีกหลายวัน ในช่วงเวลาที่ดารินกับกระทิงไม่อยู่บ้าน

ส่วนภาคินก็คงต้องอยู่บ้านคนเดียว เพราะเธอจะไม่บอกเรื่องนี้เด็ดขาด ไม่อย่างนั้นเขาคงจะต้องตามเธอไปที่นั่นแน่ๆ

ตกเย็น

คลิ๊ก~ ( คุณได้รับข้อความใหม่ )

มือเล็กล้วงหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายแล้วเปิดดูข้อความ

Phakin : อยู่ที่ไหน

วันใหม่เธอถอนหายใจแล้วเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าเหมือนเดิม ก่อนจะเดินออกไปรอรถแท็กซี่ตรงข้ามฟุตบาท

คลิ๊ก คลิ๊ก คลิ๊ก

เสียงข้อความดังเข้ามารัวๆ แต่วันใหม่เธอไม่ได้สนใจ เมื่อโบกรถแท็กซี่ได้เธอก็รีบขึ้นไปทันที ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเปิดดูข้อความ

Phakin : อ่านไม่ตอบ เธออยากโดนดีหรอ

Phakin : อยู่ที่ไหน

Phakin : วันใหม่

Wanmai : ใหม่กลับบ้านแล้วค่ะ มีอะไรคะ

เธอถอนหายใจอย่างแรงแล้วตอบข้อความของภาคินไป เพราะถ้าเธอไม่ตอบเขาก็คงจะส่งมาไม่หยุด

Phakin : ทำไมถึงไม่รอฉัน

Wanmai : รอทำไมคะ ตอนเช้าพี่ยังทิ้งให้ใหม่เดินมาคนเดียวเลย

Phakin : กลับไป เจอดีแน่

วันใหม่อ่านข้อความสุดท้ายจบเธอก็เก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าทันที อย่างน้อยเธอก็รู้วิธีที่จะรับมือกับผู้ชายคนนี้ ไม่เปิดห้องได้ยินเสียงอะไรก็ไม่ต้องออกไป เพราะภากรเจ้าเล่ห์กว่าที่เธอคิดมาก

เวลาต่อมา >>> บ้านกระทิง

"คุณดารินคะ"

"ว่าไงลูก"

"คือว่าใหม่อยากจะมาขออนุญาตน่ะค่ะ รุ่นพี่เค้ามีกิจกรรมให้นักศึกษาทำ เป็นการเดินทางขึ้นไปบนดอยค่ะไปช่วยกันซ่อมแซมโรงเรียนแล้วก็ซื้อของให้เด็กๆ บนดอยด้วยค่ะ"

"ใหม่อยากไปเหรอลูก"

"ค่ะ ใหม่อยากไป ใหม่ไม่เคยลืมว่าตัวเองมาจากที่ไหน ตอนนี้ใหม่มีแล้วใหม่ก็อยากให้เด็กคนอื่นๆ มีบ้าง ถึงจะช่วยอะไรไม่ได้เยอะแต่ใหม่ก็ดีใจที่ได้ช่วย"

"ไปสิลูก ฉันอนุญาตให้ไป ตอนนี้ใหม่ก็โตเป็นสาวแล้ว ควรที่จะมีชีวิตเป็นของตัวเองฉันคงไปห้ามอะไรใหม่ไม่ได้ทุกอย่างหรอก ฉันทำได้แค่เตือน"

"ขอบคุณมากๆ นะคะคุณดาริน"

"ไม่เป็นไรจ้ะ ถ้าอย่างนั้นฉันขอออกเงินช่วยค่าซื้อของด้วยได้มั้ย"

"ได้ค่ะ เดี๋ยวใหม่ไปบอกกับรุ่นพี่ให้ว่าคุณดารินใจดีช่วยออกค่าซื้อของให้กับเด็กๆ บนดอย" วันใหม่เธอยิ้มออกมา

"เก่งนะเราเนี่ย ช่างพูดช่างจาไม่เสียแรงที่ฉันสอนมาเองกับมือ" ดารินลูบหัวของวันใหม่ด้วยความเอ็นดู

วันใหม่เธอเป็นเด็กที่ช่างพูดช่างจามาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว เธอชอบช่วยเหลือคนอื่นและเธอก็ชอบพูดบ่อยๆ ว่าในเมื่อเธอมีแล้วเธอก็อยากเห็นคนอื่นมีเหมือนเธอบ้าง อยากช่วยเท่าที่เธอจะช่วยได้ น้อยหรือมากก็ว่ากันอีกที

"ถ้าอย่างนั้นใหม่ขอตัวไปทำการบ้านก่อนนะคะ"

"จ้ะลูก"

เธอเดินไปหยิบกระเป๋าสะพายแล้วขึ้นไปด้านบนห้อง พร้อมกับล็อคประตูอย่างแน่นหนา และถ้าไม่ใช่คนที่เธอไว้ใจเธอจะไม่เปิดเด็ดขาด

ภาคินเป็นผู้ชายที่ไว้ใจไม่ได้เลย ตั้งแต่ที่เธอรู้จักผู้ชายคนนี้มา

ตกดึก

คลิ๊ก ( คุณได้รับข้อความใหม่ )

Phakin : เปิดประตูระเบียง

วันใหม่เห็นข้อความแล้วทำให้เธอถึงกับถอนหายใจอย่างแรง ก่อนจะย่องเดินออกไปแหวกผ้าม่านมองดู ซึ่งภาคินยืนอยู่ตรงหน้าระเบียงของเธอจริงๆ

"ขยันปีนดีจริงๆ นะ สักวันจะได้ตกลงไปขาหัก" วันใหม่บ่นพึมพำ ห้องของเธอมันอยู่ชั้นสอง และบ้านก็สูงมาก ตกลงไปมีหวังขาหักชัวร์

คลิ๊ก~

Phakin : จะมาเปิดดีๆ หรือให้ฉันพังเข้าไป

วันใหม่เดินกลับมานั่งที่เตียง ก่อนจะปิดไฟในห้องทั้งหมด

Wanmai : ใหม่จะนอนแล้วค่ะ ถ้าพี่มีธุระพรุ่งนี้เราสองคนค่อยคุยกันนะคะ

Phakin : เธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธฉันนะวันใหม่

Wanmai : ใหม่ง่วงจริงๆ ค่ะ วันนี้ก็เดินไปมหาวิทยาลัยตั้งไกล ขอนอนก่อนนะคะ

คลิ๊ก~ คลิ๊ก~ คลิ๊ก~

วันใหม่วางโทรศัพท์ไว้ที่หัวเตียงไม่เปิดอ่านข้อความ ทำเหมือนกับว่าเธอนอนหลับไปแล้ว เพื่อไม่ให้ภาคินมายุ่งกับเธออีกเธอจำเป็นต้องตัดปัญหาแบบนี้ ไม่อย่างนั้นภาคินก็จะมาวุ่นวายกับเธอ และสักวันความลับก็จะไม่เป็นความลับอีกต่อไป

เธอไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้โดยเฉพาะผู้มีพระคุณของเธอ เธอไม่อยากถูกมองว่าเธอเป็นเด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยงแล้วทะเยอทะยานอยากจะเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้

ไม่อยากถูกมองว่าเป็นเด็กอกตัญญูไม่รู้บุญคุณคน

"ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ใหม่จะไม่ให้เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นเด็ดขาด"