05 คำเตือน

"อื้ออ ฮึก พี่คินอย่า!"

"....." ภาคินไม่ได้สนใจเสียงร้องขอของหญิงสาวเลย สองมือกอบกุมเต้าอวบพร้อมกับบีบเค้นไปมาราวกับว่าจะให้มันแตกตรงนี้

เด็กสาวน้ำตาไหลออกมาอาบไปทั่วใบหู อยากจะขัดขืนแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะภาคินแรงเยอะกว่าเธอมาก แถมยังถูกเขาพันธนาการข้อมือด้วยเข็มขัดของเขาอีกต่างหาก

"ครั้งแรกพลาด เราไม่ควรมีครั้งที่สองนะพี่คิน"

"แล้วไง ตอนนี้เธอก็เป็นเด็กของฉันแล้วไง ฉันจะมีอะไรกับเด็กมันแปลกด้วยหรอ ไม่ต้องกลัวฉันจ่ายเงินเธอแน่นอน และอาจจะให้มากกว่าพวกผู้หญิงพวกนั้นด้วยถ้าเธอทำดี"

"มะ ไม่ ใหม่ไม่ได้อยากได้เงินจากพี่ ใหม่ไม่ได้อยากได้อะไรทั้งนั้น"

"ทำไม? ฉันว่าคนอย่างเธอน่าจะชอบเงินมากเลยนะ"

"อื้ออ....พี่คิน!!"

"อืมม...." ร่างหนาไล่ซุกไซ้ตามลำคอขาว พร้อมกับขบเม้มเบาๆ แต่วันใหม่เธอเป็นคนผิวขาว โดนอะไรนิดหน่อยก็แดงแล้ว

"พะ พี่คิน อื้ออ!!" วันใหม่สะดุ้งเมื่อภาคินสอดมือเข้าไปใต้กระโปรงชุดนอนของเธอ พร้อมกับลูบไล้โหนกนูนไปมาเบาๆ ผ่านกางเกงในตัวจิ๋วที่เธอสวมใส่อยู่

อยากจะขัดขืนแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงร้องไห้ออกมา แต่น้ำตาของเธอมันก็ไม่ได้ทำให้ภาคินรู้สึกผิดอะไรเลยกับการกระทำของตัวเอง

หนำซ้ำเขายังรู้สึกพอใจเมื่อได้เห็นเธอร้องไห้ออกมา พร้อมกับมองหน้าของเขาด้วยแววตาที่หวาดกลัว

"อืม....ฉันไม่เห็นเธอรับข้อเสนอของฉันเลยนะ วันใหม่...."

"มะ ไม่ ใหม่ไม่เป็นเด็กใครทั้งนั้น ใหม่ไม่ได้อยากได้เงิน"

"ฮึก.....ปล่อยใหม่เถอะ ใหม่ขอร้อง"

"แล้วฉันจะได้อะไร"

"ใหม่สัญญาว่าจะไม่พูดเรื่องของเราให้ใครฟังอีก"

"แต่เธอพูดไปแล้ว คนอื่นรู้ไปแล้ว"

"มะ ใหม่จะไม่พูดมันอีก ใหม่จะรูดซิปปากให้สนิทเลย"

"แล้วถ้าฉันไม่ตกลงล่ะ ตอนนี้ฉันอยากได้ตัวเธอมากกว่า เธอรู้มั้ยเวลาที่ผู้ชายของขาดมันเป็นยังไง"

"เด็กของพี่ก็มีตั้งหลายคน พี่ก็ไปเอากับเด็กของพี่สิ"

"แต่ฉันอยากเอากับเธอไง"

"......" วันใหม่ส่ายหัวไปมาทั้งน้ำตา ไม่เข้าใจว่าทำไมภาคินถึงต้องทำแบบนี้ ไม่เข้าใจว่าภาคินรังเกียจอะไรเธอนักหนาถึงต้องทำร้ายเธอแบบนี้

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"วันใหม่ลูก นอนหรือยังฉันขอเข้าไปหน่อยได้มั้ย"

"คะ คุณดาริน อื้อ!" วันใหม่เบิกตาโพลงเมื่อถูกภาคินปิดปากของเธอแน่น พร้อมกับจ้องมองใบหน้าสวยด้วยสายตาที่แข็งกร้าว

"ถ้าเธอบอกเรื่องนี้กับแม่ของฉัน ฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่วันใหม่!" ภาคินพูดทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนจะรีบเดินออกไปตรงระเบียงห้องของวันใหม่

เมื่อได้รับอิสระวันใหม่เธอก็รีบลุกขึ้นเช็ดน้ำตาแล้วจัดแจงเสื้อผ้าของตัวเองใหม่ทันที

แกร้ก~

"นอนแล้วหรอลูก ทำไมถึงมาเปิดช้า"

"เอ่อ...กำลังจะนอนแล้วค่ะคุณดาริน"

"แล้วนี่เป็นอะไรร้องไห้ทำไม?"

"เอ่อคือ....คือใหม่นอนดูซีรีย์น่ะค่ะ มันเศร้าก็เลยร้องไห้ตาม"

"โถ่เด็กน้อย นอนพักผ่อนได้แล้วนะลูกพรุ่งนี้มีเรียนเช้าไม่ใช่หรอ เดี๋ยวร่างกายจะแย่เอานะ"

"ค่ะ ว่าแต่คุณดารินมีอะไรหรือเปล่าคะ?"

"ฉันก็แค่จะมาบอกว่า อีกสองวันฉันต้องไปปารีสกับคุณกระทิง วันใหม่อยู่บ้านคนเดียวได้ใช่ไหม"

"อยู่ได้ค่ะ" วันใหม่เธอพยักหน้ารับ แบบนี้ก็เข้าทางภาคินไม่น้อยเลย พ่อแม่ไม่อยู่แบบนี้เขาคงจะทำเรื่องอย่างว่ากับเธอได้สบายเลย

"ถ้าอย่างนั้นก็นอนเถอะ ฉันมีเรื่องจะมาบอกแค่นี้แหละ นึกว่ายังไม่นอน"

"ค่ะ เดี๋ยวดูซีรีย์อีกนิดนึงก็นอนแล้วค่ะ"

"จ้ะ ฝันดีนะ"

"ฝันดีเช่นกันค่ะคุณดาริน"

วันใหม่รีบเดินกลับเข้าไปในห้องล็อคประตูล็อคระเบียงเพื่อไม่ให้ภาคินเข้ามาในห้องของเธอได้อีก

วันนี้รอดแต่วันหน้าก็ไม่รู้ว่าจะผ่านเรื่องนี้ไปยังไง จะถูกภาคินรังแกย่ำยีเธออีกเมื่อไหร่ก็ไม่รู้

........

เช้าวันต่อมา

"อ้าว จะรีบไปไหนล่ะลูก"

"คะ เอ่อ....ใหม่จะรีบไปมหาวิทยาลัยน่ะค่ะ พอดีลืมว่าวันนี้มีงานกลุ่มกับเพื่อน"

"ไม่กินข้าวก่อนเหรอลูก"

"เดี๋ยวใหม่แวะซื้อน้ำเต้าหู้ไปกินที่มหาวิทยาลัยดีกว่าค่ะ"

"แล้วจะไปยังไง ให้พี่เราไปส่งสิ"

"ไม่เป็นไรค่ะคุณดาริน ใหม่เรียกรถแท็กซี่ไปเองได้"

"เอางั้นเหรอลูก"

"ค่ะ ขอตัวก่อนนะคะสวัสดีค่ะ"

วันใหม่รีบเดินออกไปหน้าบ้านทันที เพื่อที่จะโบกรถแท็กซี่ไปมหาวิทยาลัย

หมับ!

"อ๊ะ!? พี่ภาคิน"

"ไปกับฉัน!"

"ไม่ค่ะ ใหม่จะนั่งรถแท็กซี่ไปเอง" เธอปฏิเสธ พร้อมกับทำท่าขัดขืนภาคิน

"สมองกลับหรือไงห๊ะ เมื่อคืนฉันเพิ่งจะบอกกับเธอไปหยกๆ นะ ไป กับ ฉัน" ภาคินพูดเน้นคำพูดก่อนจะดึงแขนของวันใหม่ไปขึ้นรถสปอร์ตของตัวเอง

"พี่อยากให้ทุกคนรู้หรือไง ว่าใหม่อยู่บ้านเดียวกับพี่"

"แล้วไง?"

"ก็เพราะไม่มีใครรู้ไงว่าใหม่อยู่บ้านเดียวกับพี่ และก็ไม่มีใครรู้ว่าเราสองคนเป็นอะไรกัน"

"เธอก็บอกไปสิว่าเธอก็เป็นแค่เด็กถูกเก็บมาเลี้ยง แล้วก็ทะเยอทะยานกลายเป็นลูกคุณหนูอยู่ทุกวันนี้"

"......" วันใหม่ถึงกับเถียงไม่ออก แต่เธอก็ไม่เคยทำตัวหรูหราลืมกำพืดของตัวเองเลย เธอรู้ตัวเองดีว่าเธอมาจากไหนและควรประมาณตนไว้แค่ไหน

ไม่เคยคิดที่จะตีตนเสมอเทียบใคร เพราะเธอเองมันก็แค่เด็กกำพร้าที่ถูกเก็บมาเลี้ยงด้วยคนรวย เธอมีชีวิตที่ดีขึ้นก็เพราะพวกเขา แต่เธอก็ไม่เคยทำตัวทะเยอทะยานกลายเป็นลูกคุณหนูเหมือนกับที่พาคินพูดเลย

"เหอะ! เถียงไม่ออก แสดงว่ามันก็เป็นความจริงสินะ เด็กกำพร้าที่ถูกเก็บมาเลี้ยงทะเยอทะยานอยากจะเป็นลูกคุณหนูเป็นลูกคนรวย"

"ช่างมันเถอะค่ะ ถึงใหม่อธิบายอะไรไปพี่ก็ไม่ได้เปิดใจฟังอยู่ดี เข้าใจอย่างที่พี่เข้าใจนั่นแหละค่ะดีแล้ว" วันใหม่บทพูดขึ้นมาแบบนี้ทำให้ภาคินรู้สึกไม่พอใจมาก

บรืน!!

"ว๊าย!!" ร่างบางตกใจจนต้องรีบหาที่เกาะ เมื่อจู่ๆ ภาคินก็เหยียบคันเร่งรถออกมาจากบ้านด้วยความเร็ว โดยที่เธอยังไม่ทันได้ตั้งตัวเลย

เอี๊ยด!!

และรถก็เบรกกะทันหันทำให้วันใหม่หัวโขกกับคอนโซลหน้ารถอย่างแรงจนแดงเถือก

"ลงไปได้ละ"

"ห๊ะ!?"

"ฉันบอกให้เธอลงไปไง ฉันต้องไปรับเด็กของฉันต่อ"

"....." วันใหม่ทำหน้างงไม่เข้าใจ เพราะนี่ยังไม่ถึงมหาวิทยาลัยเลย

"ลงไปดิ!"

"ค่ะ" สุดท้ายเธอก็ยอมลงมาแต่โดยดี จากนั้นรถสปอร์ตของภาคินก็แล่นออกไปอย่างรวดเร็ว