ตอนที่ 2 เรียกร้องสิทธิ์

“คุณอรรถปล่อยนะ! คิดจะทำอะไร!” รสรินดิ้นหนีเมื่อถูกรวบตัวเข้าไปในอกกว้าง จนหน้าอกอวบใหญ่สัมผัสไปกับกล้ามเนื้อที่แน่นตึงของเขา อรรถเป็นคนรักสุขภาพข้อนี้เธอรู้ดี

“มาเรียกร้องมาประกาศตัวว่าเป็นเมียผม ผมก็จะเรียกร้องสิทธิ์ของผมไง”

“สิทธิ์อะไรของคุณ เราตกลงกันแล้วนะคะ” รสรินถามกลับด้วยความตกใจ

“ใช่ เราตกลงกันแล้วว่าจะไม่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวกัน แต่คุณมาประกาศเองนี่ว่าเป็นเมียผม”

อรรถยกเรื่องนี้มาอ้าง เพราะการกระทำของรสรินในครั้งนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับการผิดสัญญาที่เคยตกลงกันไว้

“แล้วฉันเป็นเมียคุณจริงไหม ฉันเป็นเมียที่ถูกตามกฎหมายของคุณ คนทั้งประเทศเขาก็รู้” รสรินเถียง

“ใช่! ผมไม่เคยลืมเรื่องนี้หรอกว่าคุณเป็นเมียผม!”

พูดพร้อมกับกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น จนคนที่ถูกรัดเจ็บร้าวไปทั้งตัว ความนุ่มหยุ่นที่สัมผัสลงมาบนอกกับกลิ่นหอม ๆ ที่ได้จากคนในอ้อมแขนทำให้อรรถรู้สึกแปลก ๆ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงได้รู้สึกแบบนี้กับเธอ ทั้ง ๆ ที่เขาก็มีผู้หญิงตั้งมากมาย เขาแต่งงานกับเธอมากี่ปีแล้ว... เขาเองก็จำไม่ได้ เธอก็แค่เมียที่เขาถูกบังคับให้แต่งงานด้วยเพื่อความเหมาะสม

“ปล่อย! ฉันจะกลับบ้าน ป่านนี้หนูยิ้มร้องหาฉันแล้ว”

รสรินเอาลูกมาอ้าง เพราะคิดว่านี่จะเป็นไม้ตายที่ใช้เล่นงานเขา อรรถรู้ว่าหนูยิ้มติดเธอมาก ทั้ง ๆ ที่เธอก็ไม่ใช่แม่ หนูยิ้มเป็นลูกของอรรถที่เกิดกับผู้หญิงคนหนึ่ง

รสรินยอมจ่ายเงินก้อนโตเพื่อซื้อคำว่าครอบครัวและหน้าตาทางสังคมให้กับตัวเอง แต่เธอกลับได้หนูยิ้มมาเป็นของแถม เมื่อผู้หญิง คนนั้นจงใจส่งเด็กน้อยเข้ามาเป็นหนามทิ่มแทงใจเธอ เธอเซ็นรับ หนูยิ้มเป็นลูปบุญธรรมเพื่อรักษาหน้าตา แต่สุดท้ายเธอก็ทั้งรักทั้งหลงหนูยิ้มหัวปักหัวปำ

“ไม่ต้องเอาลูกมาอ้าง ป่านนี้พี่อินพาเข้านอนไปแล้ว”

“แต่ฉันเป็นแม่ ฉันต้องพาแกเข้านอนทุกวัน ปล่อย!”

รสรินพยายามหาข้ออ้าง เพราะมันเป็นแบบนี้จริง ๆ ตั้งแต่มีหนูยิ้ม ชีวิตเธอก็พลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือ หนูยิ้มเข้ามาเปลี่ยนชีวิตเธอ จากที่เคยตามหึงหวง ตามสอดส่องว่าเขาจะมีบ้านเล็กบ้านน้อย ที่ไหน แต่หลังจากที่เธอมีลูก เธอก็เอาทุกอย่างมาลงกับลูก ทุ่มเทเวลาที่ให้เขา ป้อนข้าวป้อนน้ำ พาเข้านอน ปฏิบัติกับหนูยิ้มเหมือนกับแม่คนหนึ่ง หนูยิ้มทำให้เธอมีความสุข และอรรถก็ไม่จำเป็นกับเธออีกต่อไป เขาจะไปทำอะไรที่ไหน จะมีบ้านเล็กบ้านน้อย ก็เรื่องของเขาแค่ผู้หญิงพวกนั้นอย่ามาล้ำเส้นของเธอก็พอ

“เลิกดิ้นได้แล้ว คืนนี้คุณต้องอยู่กับผม เพราะคุณทำให้คนอื่นกลับไปแล้ว คุณก็ต้องนอนกับผมแทนคนอื่น”

เพียะ!

“เลว... เลวที่สุด!”

ฝ่ามือบางฟาดลงไปบนใบหน้าหล่อเหลาเต็มแรง เมื่อเขาพูด คำนี้ออกมา สำหรับอรรถ... ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนก็เหมือนกันหมด มันก็แค่เครื่องบำบัดความใคร่ของเขา

อรรถมองหน้าหญิงสาวด้วยสายตาที่รสรินเห็นแล้วต้องขนลุก และก่อนที่เธอจะได้พูดอะไร ร่างสูงก็ดันจนหญิงสาวล้มลงไปบนเตียง โดยที่ร่างของเขาทาบทับอยู่ด้านบน รสรินดิ้นหนีเมื่อปากหนาประกบลงมาบนเรียวปากของเธอ

ต้องไม่ใช่แบบนี้... เธอเกลียดและขยะแขยงเขาที่สุด ทุกที่ที่ เขาอยู่คือพื้นที่ต้องห้ามสำหรับเธอ ที่เธอหน้าด้านมางานคืนนี้ก็เพราะอยากฉีกหน้าเขา ฉีกหน้าผู้หญิงคนนั้นที่บังอาจขึ้นมายืนเสมอเธอ

“ปล่อย!”

“ไม่ปล่อย!”

อรรถขู่คำราม เขาปล่อยเธอมานานเกินไปแล้ว ทุกวันนี้ก็คง เหลือแต่ทะเบียนสมรสที่ดึงเธอไว้ เขารู้ว่าเธอหมดใจกับเขานานแล้ว เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ความโกรธก็เข้ามาแทนที่ ครั้งหนึ่งเขาเคยร้องขอให้เธอหย่าจากเขา แต่เธอก็หน้าด้านถือทะเบียนสมรสเอาไว้ จนวันนี้ที่เธอร้องขอใบหย่าจากเขา เขาก็จะให้เธอรอเช่นกัน เมื่อรักกันไม่ได้ก็อยู่กันแบบเกลียด ๆ ไปอย่างนี้ เพราะคนอย่างอรรถก็ยอมไม่ได้เช่นกัน ถ้าเธอจะมีคนอื่น

“กรี๊ดดด!” หญิงสาวกรีดร้องเมื่อมือหนากระชากชุดสวยที่เธอใส่จนขาดวิ่นคามือ

“ปล่อย!”

ไม่นานร่างบอบบางก็เปล่าเปลือย อรรถจงใจดึงทึ้งทุกอย่างออกจากตัวเธอ ตาคู่คมกวาดมองไปทั่วคนที่อยู่ใต้ร่าง ความร้อนเริ่มลามไปทั่วผิวเนื้อเมื่อเห็นร่างเปลือยเปล่าของเธอ เขารู้ว่ารสรินเป็นคนซ่อนรูป แต่ไม่คิดว่าเธอจะเนื้อนมไข่ขนาดนี้

“ฉันเกลียดคุณ!” หญิงสาวคำรามลั่นเมื่อใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงมาหา

อรรถไม่สนใจกับเสียงร้องห้ามและเสียงก่นด่าของเธอ เพราะสิ่งที่เขาสนใจคือความหอมหวานที่ได้รับจากเนื้อตัวเธอต่างหาก แค่ครั้งเดียว... ไหน ๆ ก็แต่งงานกันมาตั้งหลายปี คืนนี้ขอแก้ขัดสักทีคง ไม่เป็นไร อรรถคิดเมื่อตัดสินใจกลืนน้ำลายตัวเอง เขาเคยประกาศว่าจะไม่แตะต้องเธอ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะมายั่วยวนเขาได้ แบบนี้