คนที่พากูมาล่ะ

“ไงเขตเจอไอ้เดย์หรือยัง”

“ยังครับพอดีผมเจอ...” เขตแดนมองมาที่สาวน้อยข้างๆ

“อ่อ น้องฟ้าใสใช่มั้ยครับ”

“ค่ะ”

“พี่ภาคภูมิครับ คนที่คุยโทรศัพท์กับน้องก่อนหน้านี้”

“อ่อ ค่ะ”

“ขอบคุณน้องมากเลยนะครับ ที่ช่วยพาเพื่อนพี่มาส่งที่นี่”

“เป็นสิ่งที่ควรทำค่ะ ตอนนี้เพื่อนของพี่ปลอดภัยแล้ว อยู่ในห้องฉุกเฉินค่ะ”

“ครับ พี่จะรบกวนให้น้องฟ้าใสช่วยเล่าเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ให้พวกเราฟังหน่อย” ภาคภูมิถามสีหน้าจริงจัง จากนั้นหญิงสาวจึงเล่าเหตุการณ์ที่เจอให้ฟัง

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วฟ้าขอตัวกลับก่อนนะคะ”

“ขอบคุณน้องฟ้าใสอีกครั้งนะครับ เดี๋ยวพี่ให้เขตไปส่ง”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฟ้าก็พักอยู่ที่นี่เหมือนกัน”

ภาคภูมิมองคนตัวเล็กอย่างไม่เข้าใจ ดูแล้วหญิงสาวก็ไม่น่าจะใช่หมอหรือเจ้าหน้าที่ เพราะเธอยังดูเด็กมาก กานต์พิชชาเห็นชายหนุ่มมีสีหน้าสงสัยจึงรีบอธิบายเพิ่ม

“พอดีน้องสาวของฟ้าก็รักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลนี้ค่ะ”

“อ่อ ครับ”

“ถ้าอย่างนั้นขอตัวก่อนนะคะ”

“ครับถ้ามีโอกาสพี่จะตอบแทนน้องฟ้าแน่นอน”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ เรื่องเล็กน้อยเองฟ้าไปก่อนนะคะ”

เช้าวันถัดมา

“ไงไอ้เดย์ ฟื้นสักทีนะมึงเป็นยังไงบ้าง”

“กูมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”

“มีสาวสวยพามาส่งจำไม่ได้รึไง”

“จำไม่ได้”

“เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน ตอนนี้อาการเป็นไงบ้างมีมึนหัวมั้ย ถ้ามีรีบบอก จะได้ไปตามหมอให้”

“ไม่อ่ะปกติดี แค่รู้สึกเหมือนไม่มีแรง”

“แหงละโดนยาแรงขนาดนั้น ว่าแต่มึงเถอะไปทำอีท่าไหนถึงได้โดนวางยาได้”

“ก็น่าจะท่าปกตินะ” นักรบตอบน้ำเสียงกวนประสาท

“กวนตีนได้แบบนี้แสดงว่าไม่เป็นอะไรมาก”

“อืม”

“แล้วมึงรู้มั้ยว่าใครเป็นคนทำ”

เมื่อคิดถึงคนต้นเรื่องแล้วก็ทำให้หงุดหงิด ผู้หญิงที่คิดจะเป็นนกต่อมาล่อเขาไปให้ไอ้ศรเทพ นักธุรกิจหนุ่มใหญ่เจ้าของโรงแรมชื่อดัง คู่แข่งคนสำคัญที่เปิดธุรกิจโรงแรมบังหน้าเบื้องหลังทำธุรกิจผิดกฎหมาย ซึ่งชายหนุ่มกำลังหาหลักฐานจัดการกับพวกมันอยู่ แต่ถูกพวกนั้นเล่นงานเสียก่อน

“เอมี่”

“ห๊ะ! เอมี่ สาวสวยเด็กดริ้งก์ไนต์คลับไอ้เอกเนี่ยนะ เป็นไปได้ยังไงวะ” ภาคภูมิไม่อยากจะเชื่อเอมี่เป็นคนที่พวกเขารู้จักและไว้ใจเพราะรู้จักกันมานานหลายปี

“ไม่รู้เหมือนกัน แต่เป็นไปแล้ว”

“กูว่าเรื่องนี้มันต้องมีอะไรมากกว่าที่เราเห็นแน่”

“ช่างเถอะไว้จัดการทีหลัง ว่าแต่หมอว่ากูเป็นยังไงบ้าง”

“ก็แค่ยานอนหลับ ตื่นแล้วถ้าไม่มีอาการอะไรก็กลับบ้านได้”

“งั้นก็ไปทำเรื่องออกให้ที”

“เดี๋ยวสิ อย่างน้อยมึงก็รอให้น้ำเกลือหมดขวดก่อน แล้วค่อยกลับ”

“เขต” ไม่สนใจคำทัดทานของเพื่อนเขาหันไปสั่งเลขาหนุ่มทันที

“ครับนาย เดี๋ยวผมจัดการให้” เขตแดนรับคำก่อนไปจัดการทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลให้อย่างรู้ใจ

“มึงนี่มันดื้อจริงๆเลยว่ะ”

“อืม แล้วคนที่พากูมาล่ะ ไปไหนแล้ว”

“กลับไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว”

“กลับไปแล้ว” เสียงเข้มดุย้ำคำอย่างขัดใจ

“เออ! ต้องกลับไปแล้วสิวะ มึงจะทำเสียงดุใส่กูทำไม ถ้าไม่ให้น้องเขากลับ แล้วจะให้น้องเขาอยู่รอมึงฟื้นเพื่อ! รู้จักกันก็ไม่” ภาคภูมิบอกอย่างอารมณ์เสียนิดๆ เมื่อถูกคนตรงหน้าขึงตาดุใส่เหมือนพวกเอาแต่ใจ

“มองหน้ากูแบบนั้นทำไม กูพูดเรื่องจริง”

“กูก็แค่จะขอบคุณไง ที่เรียกว่าน้องเป็นเด็กเหรอที่ช่วย”

“ก็เด็กกว่าพวกเรามาก แถมสวยมากด้วย”

“มันใช่ประเด็นมั้ย”

“ใช่สิวะ น้องเขาอย่างน่ารักเลย มัวแต่ห่วงมึงกูเลยลืมขอเบอร์โทรน้องเค้าไว้เลย” ภาคภูมิบอกอย่างเสียดาย

“แล้วให้อะไรเขาเป็นการตอบแทน”

“ไม่ได้ให้”

“ทำไม”

“ก็เขาไม่ได้เรียกร้องอะไรนิ”

นักรบมองหน้าเพื่อนแล้วส่ายหัว อย่างไม่อยากจะเชื่อ ว่าบนโลกนี้จะมีคนที่ไม่หวังผลประโยชน์จากเขา ร้อยทั้งร้อยเดี๋ยวก็กลับมาเรียกร้องเชื่อเถอะ