พบกันอีกครั้ง

ปัจจุบัน

สาวน้อยกานต์พิชชากับชีวิตปกติในรั้วมหาลัย ไม่ว่าในแต่ละวันจะเจอกับเรื่องดีหรือร้ายมา พอพระอาทิตย์ขึ้นสำหรับเธอแล้วก็คือวันที่ต้องเริ่มต้นต่อสู้ใหม่ วันนี้ก็เช่นกันเด็กสาวยังคงล่อนใบสมัครงานหางานพาร์ตไทม์ทำไปทั่ว จนกว่าจะมีบริษัทไหนสักที่รับนักศึกษาอย่างเธอเข้าทำงานพาร์ตไทม์ เพราะอยากได้งานที่เป็นกิจจะลักษณะไม่ใช่งานที่ทำไนต์คลับเลิกดึกดื่นเสี่ยงต่อความปลอดภัย แต่ดูเหมือนว่าโชคชะตาจะไม่เข้าข้างเอาเสียเลย ส่งใบสมัครไปที่ไหนก็ไม่มีใครรับนักศึกษาสักที่ ยิ่งเด็กปีหนึ่งไร้ประสบการณ์อย่างเธอด้วยแล้ว

เมื่อยังหางานใหม่ไม่ได้กานต์พิชชายังจำเป็นต้องทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟที่ร้านอาหารก่อนไปทำงานต่อที่ไนต์คลับ แต่ก่อนไปทำงานในทุกวันหญิงสาวจะต้องแวะไปหาน้องสาวที่โรงพยาบาลเสียก่อนซึ่งอยู่ไม่ไกล

“น้ำใสวันนี้เป็นยังไงบ้าง แอบดื้อกับพี่พยาบาลมั้ย”

“ไม่มีหรอกค่ะ ใครจะดื้อวันนี้น้ำรู้สึกสบายมากๆ”

“เหรอจ๊ะ อ่ะนี่พี่ซื้อเค้กบลูเบอร์รีที่น้ำชอบมาฝากด้วยนะ” ถึงจะรู้ว่าเป็นคำพูดปลอบใจของน้องเพื่อให้สบายใจแต่กานต์พิชชาก็ชอบฟัง

“ขอบคุณค่ะ พี่ฟ้ากินด้วยกันมั้ย”

“ไม่ล่ะ น้ำกินเถอะ” มือเรียวยีหัวน้องสาวอย่างเอ็นดู

กานติมาสาวน้อยวัยสิบห้าปีเป็นครอบครัวคนเดียวของเธอ ป่วยเป็นโรคลิ้นหัวใจรั่วมาตั้งแต่เด็ก เป็นคนสำคัญในชีวิตที่ทำให้หญิงสาวมีแรงต่อสู้กับโลกที่โหดร้ายใบนี้

“งั้นน้ำกินหมดเลยนะ” กานติมาบอกพร้อมกับยิ้มหวานแต่ไร้ซึ่งความสดใสส่งให้พี่สาว แทนคำขอบคุณ

“ไม่กลัวอ้วนก็กินไป”

“พี่ฟ้าจะพูดเรื่องอ้วนขึ้นมาทำไมเนี่ยน้ำกินไม่ลงเลย”

“พี่พูดเล่น แค่นี้ไม่อ้วนหรอก กินไปเถอะ”

“เมื่อไหร่น้ำจะออกจากโรงพยาบาลได้คะ”

“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน หมอบอกให้รอดูอาการก่อน น้ำอดทนหน่อยนะเดี๋ยวทุกอย่างจะดีขึ้นแน่พี่สัญญา”

“พี่ฟ้าเหนื่อยแย่เลย น้ำขอโทษนะที่เป็นภาระให้พี่”

“ภาระอะไรกันเล่า น้ำเป็นน้องสาวคนเดียวของพี่ พี่ก็ต้องดูแลน้ำก็ถูกแล้วไง ไว้ถ้าหายแล้วพี่จะพาไปเที่ยวไปเปลี่ยนบรรยากาศชดเชยที่ต้องนอนอยู่แต่ในห้องดีมั้ย”

“พี่ฟ้าเก็บเงินไว้เถอะไหนจะต้องจ่ายค่าเรียน ค่ารักษาน้ำอีก ไม่ต้องพาน้ำไปเที่ยวแค่พี่ฟ้าไม่ต้องลำบากมากกว่าเดิมก็พอแล้ว”

“ค่าเทอมพี่มีทุนจากมหาลัย ส่วนค่าใช้จ่ายอย่างอื่นที่แบ่งไว้แล้วน้ำไม่ต้องกังวลเรื่องพวกนี้หรอก รักษาสุขภาพของตัวเองให้ดีก็พอ”

กานต์พิชชาบอกพร้อมกับใช้นิ้วเกลี่ยลูบที่แก้มนุ่มนิ่มของน้องอย่างแสนรัก

“น้ำอยากหายไวๆจัง จะได้ช่วยพี่ฟ้าทำงาน”

“อนาคตได้ช่วยแน่ แต่ตอนนี้รักษาตัวให้หายก่อนสุขภาพของน้ำสำคัญที่สุดเข้าใจมั้ย”

“เข้าใจค่ะ”

“เอาละพักผ่อนนะ พี่ต้องไปทำงานแล้ว วันนี้พี่ทำงานสองที่กลับดึกน้ำไม่ต้องรอ นอนก่อนได้เลย”

“กลับดึกๆระวังตัวด้วยนะคะ” มือเรียวลูบศีรษะน้องสาวอย่างเอ็นดู

24.00น. ช่วงเปลี่ยนกะการทำงานหลังเสร็จจากงานที่ร้านอาหาร หญิงสาวต้องเดินทางไปทำงานต่อที่ไนต์คลับ ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากร้านอาหารที่ทำงานอยู่ก่อนหน้า และหลังเลิกงานก็ต้องเดินทางกลับไปนอนเป็นเพื่อนน้องที่โรงพยาบาลจนถึงเช้า ชีวิตวนเวียนเป็นเช่นนี้ทุกวันไม่มีวันหยุด

03.00น. หลังเลิกงานก่อนกลับโรงพยาบาลกานต์พิชชา กำลังแวะซื้ออาหารเช้าสำหรับเธอและน้องสาว ที่ร้านสตรีทฟู้ดที่มีขายตลอดเส้นทางเป็นสิ่งที่ชอบมาก เพราะสามารถเดินไปกินไประหว่างทางได้ เป็นการประหยัดเวลาพอถึงโรงพยาบาลจะได้อาบน้ำแล้วนอนพักได้เลย

อีกด้าน ร่างสูงใหญ่กำยำของประธานหนุ่มกำลังวิ่งหนีกลุ่มชายฉกรรจ์สามสี่คนที่วิ่งไล่ล่าตามจับตัวอยู่ ก่อนหน้าที่จะแยกตัวมาจากบอดี้การ์ด เขาและพวกซุ่มทำภารกิจล้วงข้อมูลหลังจากรู้ข่าวว่า พวก