เขตล่ามรัก พื้นที่ 5 : พรที่ขอ

ณ ศาลเจ้าแห่งหนึ่ง เวลา 21.45น.

พึ่บ!

ร่างบางทิ้งตัวนั่งลงกับม้าหินหน้าสาลเจ้าอย่างหมดแรง วางถุงเอกสารและกระเป๋าสะพายลงข้างลำตัว มือเล็กหยิบเอาขวดน้ำที่ซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อขึ้นมาเปิดฝา แล้วยกขึ้นดื่ม

อึก อึก อึก!

“เฮ้อ...” เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ หลังจากได้ดื่มน้ำครั้งแรกของวัน

ฉันเอนหลังพิงกับพนักม้านั่ง เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้ายามค่ำคืน บรรยากาศรอบตัวที่มีเพียงความเงียบ เวลาแบบนี้ไร้ซึ่งผู้คนก็ไม่แปลก ใครเขาจะมาไหว้ศาลเจ้าในเวลาแบบนี้กันล่ะ มันก็ต้องเงียบเป็นธรรมดาสิ

พึ่บ!

มือเล็กดึงเอาหมวกเสื้อฮู้ดขึ้นมาคลุมหัวแล้วหลับตาลง ฉันนัดกับริกะเอาไว้ที่นี่ คืนแรกของการใช้ชีวิตอย่างคนไม่มีอะไรเลย จำเป็นต้องพึ่งพาเพื่อนเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ แต่เธอเลิกงานก็ประมาณ 4ทุ่ม ฉันจึงทำได้เพียงแค่รอเท่านั้น

ตึก ตึก ตึก

แต่แล้วก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้น แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกอยากจะสนใจสักนิด ตาหนักอึ้งจนไม่อยากจะลืมขึ้นมอง ความรู้สึกร้อนผ่าวบริเวณใต้ตา เพราะนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น ก็พลอยจะทำให้น้ำตาไหลอยู่เรื่อย

แย่จังค่ะพ่อ...ที่เราเหลือกันแค่สองคน แม่จะรู้มั้ยนะว่าพ่อไม่อยู่แล้ว แต่ช่างเถอะ ที่ผ่านมาเขาก็ไม่ได้สนใจเราตั้งนานแล้ว

ติ้ด! ติ้ด! ติ้ด!

แต่แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ดวงตากลมลืมขึ้นมอง แล้วใช้มือควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อ เมื่อหยิบขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นสายเรียกเข้าจากริกะ นิ้วเรียวกดรับสายทันทีก่อนจะยกโทรศัพท์แนบหู

“ฮัลโหล”

(รอฉันอยู่ที่เรานัดกันนะ ฉันเลิกงานจะรีบไปรับแกทันที หิวอะไรมั้ย มีเงินติดตัวหรือเปล่า เดี๋ยวซื้ออะไรไปให้แกอยากกินอะไรล่ะ) ริกะร่ายยาวไม่พักหายใจ ฉันรับรู้ได้ถึงความเป็นห่วง กังวลจากเพื่อนเพียงคนเดียว

“ไม่ ฉันไม่หิวเลย ตอนนี้ก็รอแกอยู่ที่เรานัดกันนั่นแหละ แต่แค่เดินขึ้นมานั่งลงตรงศาลเจ้า”

(อีกครึ่งชั่วโมง ฉันจะรีบไปหาแกทันที)

“ค่อย ๆ ขับรถล่ะ อย่าขับเร็วนะ”

(ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น โทรหาทันทีเลยนะ)

“จ้า”

(เดี๋ยวฉันรีบจัดการงานก่อน ออกจากบริษัทแล้วโทรหาอีกทีนะ)

“จ้า ติ้ด!” แล้วริกะก็วางสายไป ฉันอมยิ้มให้กับโทรศัพท์ ก็ไม่ได้หมายความว่าเหลือแค่ชีวิตตัวเองนี่ ยังเหลือเพื่อนอีกทั้งคน

พึ่บ!

ร่างบางลุกขึ้นยืนพร้อมกับเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าเสื้อ สองเท้าก้าวเดินไปหยุดยืนยังหน้าตู้โยนเหรียญ มือเล็กล้วงหยิบเอาเหรียญ 5 เยนขึ้นมา แล้วโยนมันไปข้างหน้า ตกลงยังช่องรับเหรียญของตู้

แกร้ง ~

จากนั้นก็โค้งคำนับ 2 ครั้ง แล้วประกบมือเข้าหากัน 2ที ตามความเชื่อว่าจะเป็นการเรียกเทพเจ้า ก่อนเริ่มขอพร

แปะ! แปะ!

‘เทพเจ้าขา ชีวิตหนูไม่เหลืออะไรแล้วค่ะ กลายเป็นผู้หญิงวัย 29 ปีที่ล้มเหลว อวยพรให้หนูมีชีวิตรอดไปจนถึงวันเกิดตอนอายุ 30ปีด้วยนะคะ แล้วก็...ถ้าสิ่งที่ขอมันเป็นไปไม่ได้หรือมีความจำเป็นต้องตายก่อน ช่วยให้หนูได้ใช้ชีวิตสุดท้ายท่ามกลางผู้ชายหล่อด้วยค่ะ! ยังไงก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว สานฝันให้มิกุคนนี้หน่อยก็แล้วกันนะคะ!’

พึ่บ!

อธิฐานในใจเรียบร้อย ก็ก้มหัวโค้งคำนับอีก 1ที จากนั้นก็เงยหน้าขึ้น เป็นจังหวะเดียวกันที่หางตาเหมือนเห็นใครมายืนข้างกาย ฉันหันไปมองด้วยความตกใจ แต่แล้วอาการตกใจก็หายไปจนหมด เหลือไว้เพียงความตกตะลึง

หล่อมาก...

ผู้ชายตัวสูงในชุดเสื้อเชิ้ต กางเกงขายาว ผมสีน้ำตาล ผิวขาวผ่องแม้ว่าตรงนี้จะมีเพียงแสงไฟสลัว แต่ความขาวของเขามันสะท้อนออกมาได้อย่างชัดเจน ดวงตาถูกบดบังด้วยแว่นสายตา เขาเองก็รู้สึกได้ว่ากำลังถูกจ้อง หันมามองด้วยเช่นกัน

ริมฝีปากแดงยกยิ้มบาง ๆ ให้ตามมารยาท พอได้เห็นมุมตรงฉันก็รู้ได้ทันทีว่าเขาไม่ใช่คนเอเชีย ถึงว่าสิ...ตัวสูง แล้วก็ยังหุ่นดีอีกต่างหาก หล่อจนไม่น่าจะใช่มนุษย์เลย

เดี๋ยว! ฉันมองเขาจนเสียมารยาทเกินไปแล้ว

พึ่บ!

ร่างบางหมุนตัว เดินกลับไปยังม้านั่งตัวเดิม นี่ฉันเห็นคนหล่อขนาดนี้ครั้งแรกหรือเปล่า หรือว่าจะตาย...ชีวิตนี้จะเจอทั้งหมดดูที่แม่น แล้วเทพพระเจ้าก็ประทานพรให้ทันทีเลยหรือไง!

พึ่บ!

ฉันทิ้งตัวนั่งลงตามเดิม จากนั้นก็ลอบมองไปยังผู้ชายที่เจอ แต่...เขาไม่อยู่แล้ว ไปทางไหนแล้ว! ไม่ได้ยินเสียงเดินเลยหรือว่าไม่ใช่คน

ติ้ด!!

“กรี๊ด!” เสียงโทรศัพท์ของตัวเองดังขึ้น ทำให้สติกระจัดกระจายไม่อยู่กับตัว ฉันกรีดร้องด้วยความตกใจ แล้วรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสาย

(ฉันมาแล้ว แกอยู่ไหน!) เสียงริกะดังลอดจากปลายสาย

“ยัยบ้า เมื่อกี้ฉันเจอผีหลอก!” ปากก็พูด มือก็รีบหยิบของของตัวเอง เดินไปยังบันไดทางลงศาลเจ้าเพื่อไปหาริกะ

(ผี...แกไม่เชื่อเรื่องผีนี่มิกุ)

“ก็ไม่เชื่อไง แต่ผีที่เจอหล่อมากหรือเทพเจ้าวะ” สองเท้าหยุดเดิน แล้วหันกลับไปมองยังศาลเจ้าอีกครั้ง

(เลิกบ้าน่ารีบลงมาได้แล้ว ฉันซื้อโคร็อกเกะแล้วก็เมล่อนปังมาให้แกด้วยนะ)

“....อื้อ ตอนนี้หิวมากเลย ไม่ได้กินอะไรมาหลายวันแล้ว” แล้วฉันก็เลิกให้ความสนใจอย่างที่ริกะพูด สองเท้าวิ่งลงบันไดตรงไปยังรถของเพื่อนทันที

(ตอนถามบอกว่าไม่หิว น่าตีจริงๆ เลย) แล้วริกะบ่นจนหูชา

(กลับไปยังศาลเจ้า)

พึ่บ!

ร่างสูงทิ้งตัวนั่งลงกับม้านั่งหลังศาลเจ้า แล้วหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ สายตามองไปยังผู้ชายคนหนึ่ง ที่กำลังเดินตรงเข้ามาหยุดยืนตรงหน้า แค่ออกมาเดินเที่ยวชมเมืองเพื่อทำความคุ้นชิน ก็ยังมาเจอคนแปลก ๆ ที่มองเขาด้วยสายตาหน้ากลัวอีก

“ขอโทษที่มาช้าครับเจ้านาย นี่ครับ” รูปใบหนึ่งถูกยื่นมาให้ คนของเขาที่มารอรับแต่ก็ยังมีเรื่องมาให้ด้วยเช่นกัน

“ใคร” เขารับรูปในมือมาดู

“มายูมิ นากาโนะ ชื่อเล่นมิกุ ลูกสาวเพียงคนเดียวของอิจิวะ นากาโนะ”

“....” ใบหน้าหวานของหญิงสาวในรูป ทำให้เขารู้สึกเหมือนเคยเห็นที่ไหน

“เธอหายตัวไปครับ บ้านพักและทรัพย์สินทั้งหมดถูกยึดโดยธนาคาร เจ้าหนี้รายเล็กและพวกยากูซ่า กำลังตามหาตัวเธอและในบรรดาเจ้าหนี้ทั้งหมด ยอดเงินของเราสูงที่สุดครับ”

นิ้วเรียวคีบบุหรี่ออกจากปาก พ่นควันสีขาวลอยคละคลุ้งขึ้นกลางอากาศ สายตามองภาพในมือ ก็ดูดีในระดับหนึ่ง ไม่แปลกที่ไอ้ก้าจะสนใจ..ก็หน้าอกเด่นชัดซะขนาดนั้น

“ประเทศไหนที่ชอบผู้หญิงเอเชีย” เขาละสายตาจากภาพ มองไปยังลูกน้องของตน

“เจ้านายครับ...คุณลูก้ากับคุณลูคัสกำชับว่า เธอห้ามเป็นอะไรครับ ไม่งั้นเงินของเราจะเป็นศูนย์”

เพราะมีพวกเหี้- 2 ตัวนี้ไง เลยทำอะไรก็ยากไปหมด

อย่าให้ถึงตากูมั้งนะ...