เขตล่ามรัก พื้นที่ 4 : ครบกำหนด

(ลาเดล)

ปัจจุบัน

“เซียบอกพี่ก้าอย่ากวนส้นตี-”

น้ำเสียงนิ่งเรียบที่น้อยครั้งจะได้ยินจากเขา ร่างสูงก้าวเดินออกจากห้องทำงาน ผ่านกลุ่มลูกน้องหลายสิบชีวิต แต่ด้วยสีหน้าในตอนนี้ของเขา ไม่มีใครกล้าเข้ามาใกล้แม้แต่คนเดียว

(อะพี่ก้า พี่เดลโมโหแล้ว...เออ) ซินเซียยื่นโทรศัพท์ให้ลูก้า แล้วเสียงของบุคคลที่เขาต้องการคุยด้วยก็ดังขึ้น

“เล่นเหี้-อะไร” สองเท้าหยุดเดินกลางคฤหาสน์หลังโต มือข้างหนึ่งยังกำสัญญาฉบับเจ้าปัญหาเอาไว้แน่น

(ไม่ได้เล่น ก็สัญญาเงินกู้ทั่วไป) ปลายสายตอบกลับด้วยน้ำเสียงปกติ ไม่ได้รู้สึกต่อสิ่งที่เกิดขึ้นแม้แต่นิดเดียว

“กู้เหี้-อะไรสองร้อยล้านเยน แล้วใครที่ต้องมารับผิดชอบกู...มึงก็รู้กูไม่ชอบทวงหนี้ มันเสียเวลา”

(ก็แค่สองร้อยล้านเยนเอง ทางนั้นก็เป็นถึงค่ายหนังผู้ใหญ่อันดับหนึ่งของประเทศ มีจ่ายคืนมึงอยู่แล้วแหละน่า)

“เอาปัญญาอะไรมาจ่าย ได้ข่าวว่าผู้บริหารสูงสุดตาย มีทายาทแค่คนเดียวจะรับผิดชอบไหวหรือเปล่า แล้วไม่ได้มีหนี้แค่ที่เรา กำหนดดอกเบี้ยที่มึงระบุไว้อีกคือคิดทุกวัน แล้วกูก็เก็บเต็มแน่นอน”

(งั้นมึงก็ลดให้เขาสิ)

“เพ้อเจ้อ แล้วข้อนี้...เซ็กซ์แลกลดหนี้ เอาหัวแม่เท้าคิดเหรอ”

(มึงนี่ปากจัดฉิบหาย เอาล่ะ ต่อจากนี้ก็จัดการเอาเอง ตามสัญญาที่ระบุนั่นแหละ ทำไม่ได้ก็ยกหนี้ไปแค่สองร้อยล้านเยนเอง เราไม่จนหรอก)

“ก็คิดแบบมึงนี่ไง เลยเขียนสัญญาแบบนี้ขึ้นมาได้”

(ถือว่ากูช่วยให้มึงได้ของเล่นมาไว้แก้เหงาก็แล้วกัน ทายาทของอิจิวะเป็นผู้หญิง สาวญี่ปุ่นตัวเล็กน่ารัก นมใหญ่ ความจริงตรงสเปกกูนั่นแหละ แต่พ่อเลือกมึงกูก็ยอม)

“....” หมดคำด่า

(สัญญาก็บอกแล้วเซ็กซ์ลดหนี้ ออ อีกเรื่องหนึ่ง...มึงห้ามทำอะไรเธอล่ะ ไม่งั้นหนี้เท่ากับศูนย์)

“กูว่าตัวช่วยที่ช่วยมึงเขียนสัญญาคือไอ้เหี้-คัสด้วยใช่มั้ย”

(เออ ถือซะว่าของขวัญต้อนรับการประจำสาขาญี่ปุ่นจากพี่น้อง)

“....” ไม่ควรเกิดมาเป็นดีเอ็นเอเดียวกับพวกเวรนี่

(จะว่าไป แนะนำให้ไปตามหาเธอให้เจอ ก่อนที่พวกยากูซ่าหรือเจ้าหนี้รายอื่นจะได้ตัวเธอไปดีกว่า ก็หนี้ของเรามันเยอะที่สุดแล้ว)

“สงสารมัสชิโม่ มีบอสโง่อย่างพวกมึง ติ้ด!” ด่าเสร็จก็กดตัดสายทิ้งทันที นัยน์ตาคมหันมองไปยังลูกน้องที่ยืนอยู่ไม่ไกล เพียงสบตาคนของเขาก็รีบเดินเข้ามาหาทันที

“ครับเจ้านาย”

“งานศพอิจิวะจบหรือยัง”

“จบแล้วครับ”

“ไปบอกลูกสาวของเขา ให้เข้ามาเจรจาเรื่องหนี้”

“ครับเจ้านาย แล้วให้เธอไปพบที่ไหนครับ”

“แล้วแต่ แต่จัดการให้ได้ด้วย”

“ครับ เจ้านายจะพบเธอด้วยตัวเองมั้ยครับ”

“จำเป็น...” นัยน์ตาดุจ้องมองลูกน้องตัวเอง ทำอีกฝ่ายก้มหน้าหลบสายตา

“ผมจะจัดการให้ครับ” สิ้นเสียงรับคำสั่ง ร่างสูงก็เดินผ่านคนของตัวเองออกไปทันที ปล่อยให้คนอื่นจัดการ เขาไม่จำเป็นต้องเจอก็แค่ลูกหนี้ธรรมดา

(มิกุ)

ใบหน้าสวยซีดเผือดจากการไม่ได้นอนมาหลายวัน ร่างกายซูมผอมลงอย่างเห็นได้ชัด สายตาจ้องมองเอกสารหลายฉบับตรงหน้า มีทั้งเงินกู้นอกระบบและหนี้สินมากมาย ที่ผุดขึ้นราวกับดอกเห็ด

ปึก!

“นี่...เงินกู้รายใหญ่ที่สุดที่พ่อแกสร้างไว้ ไปจัดการเอาก็แล้วกัน” น้ำเสียงแหลมชวนน่ารำคาญของญาติฝ่ายพ่อ ดังพร้อมกับเอกสารปึกใหญ่ถูกโยนลงบนโต๊ะ ตัวเลขที่ปรากฏทำให้ฉันหายใจไม่ทั่วท้อง

“....” สองร้อยล้านเยน...หนี้บ้าอะไรวะเนี่ย!

ผ่านวันเกิดอายุ 29 ปี มาได้เพียงสองอาทิตย์ คุณพ่อก็จากไปด้วยโรคหัวใจวายเฉียบพลัน บริษัทถูกโยกย้ายขายหุ้น จนในที่สุดก็ถูกเอาไปได้ด้วยฝีมือของพวกญาติที่รวมหัวกัน บ้านและคอนโด รวมไปถึงทรัพย์สินทั้งหมดถูกขายทอดตลาดชดใช้หนี้ให้แก่ธนาคาร

“นี่เงินติดตัว...ถือว่าฉันให้แกเป็นก้อนสุดท้ายก็แล้วกัน” เงินจำนวนหนึ่งถูกยื่นมาตรงหน้า สายตาสมเพชจากบรรดาญาติฝ่ายพ่อ ทำเอาความรู้เดือดขึ้นเกินจะควบคุม

“....” ฉันจ้องมองมันอย่างคนไร้ความรู้สึก ทั้งที่ในใจเกินจะทนไหว

“จะทำหน้าซึมทำไม ก็แค่พ่อตายทุกคนต้องตาย”

“แล้วทำไมไม่ตาย ๆ กันไปมั่งล่ะ ลองตายสักครั้งดูสิ มิกุจะได้พูดกับลูกป้าบ้างไง...อย่าเสียใจเลยก็แค่แม่ตาย!”

พึ่บ!

ร่างบางลุกขึ้นยืนเต็มส่วนสูง สายตาไล่มองญาติพี่น้องของแต่ทีล่ะคน

“มิกุ! ฉันเป็นป้าแกนะอีเด็กนี่ ชีวิตไม่เหลืออะไรแล้วยังปากดี วันไหนโดนพวกยากูซ่าฆ่าตาย ฉันจะไม่ทำศพให้แกเลย!”

“เก็บแรงไว้เผ่าศพพวกพี่น้องป้าเถอะ!” น้ำเสียงที่ตะคอกกลับไม่ต่างกับที่ฉันโดน สายตาไม่เกรงกลัวใครจ้องหน้าญาติผู้ใหญ่โดยไม่คิดจะหลบสายตา

“มิกุ!” ป้าของเธอง้างมือขึ้นเหนือหัว แต่ยังไม่ทันที่จะเหวี่ยงลงมากระทบใบหน้าของฉัน ก็ถูกมือเล็กจับเอาไว้ซะก่อน

“ฉันจะลากพวกแกทุกคนให้มานั่งคุกเข่าต่อหน้า ขอโทษพ่อกับสิ่งที่ทำลงไป ฉันจะเอาบริษัทของพ่อคืนมา จะเอาคืนทุกคน...อย่าตายนะ เดี๋ยวเราได้เจอกัน”

พลั่ก!

มือเล็กสะบัดข้อมือของญาติผู้ใหญ่ออก แล้วคว้าเอาสัญญาเงินกู้ทั้งหมดมากอดไว้ ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง

อายุ 29ปี ที่เฮงซวย!

ทำไมมันแม่นขนาดนี้เนี่ย! สูญเสียทุกอย่างไม่เหลืออะไรเลย นอกจากชีวิตตัวเอง