เขตล่ามรัก พื้นที่ 1 : สัญญาหนี้ 1/2

ณ คฤหาสน์ตระกูลมัสชิโม่

ตึก ตึก ตึก!

เสียงฝีเท้าดังไปทั่วบ้านจากซินเซีย ทายาทคนสุดท้องของบ้านมัสชิโม่กับแอซเซอร์ ร่างเล็กวิ่งไล่ไปตามห้องต่าง ๆ ราวกับกำลังตามหาใครบางคน จนในที่สุดเธอก็เจอในสิ่งที่ต้องการ

“พี่เดล!”

คนถูกเรียกกำลังสนใจหน้าจอโน้ตบุ๊ก ต้องละสายตาจากสิ่งตรงหน้า มองไปยังน้องสาวของตัวเอง ซินเซียตรงเข้ามาหยุดยืนตรงหน้า พักหอบหายใจ แต่ปากเล็กที่กำลังเผยออ้าจะพูดนั้น ก็ต้องหยุดเมื่อเขาพูดแทรกขึ้นซะก่อน

“พี่ไปกับเซียไม่ได้ครับ พรุ่งนี้ต้องไปญี่ปุ่นแล้ว”

คำสั่งของพ่อที่ไม่มีใครสามารถขัดได้ คำสั่งที่เขาต้องไปดูแลงานที่ญี่ปุ่นแบบเต็มตัว แต่ถ้าให้เลือกระหว่างญี่ปุ่นกับจีน เขาย่อมเลือกที่สงบมากกว่าความวุ่นวายอยู่แล้ว

“ฮือ! เสียใจอะ...รถของพี่เดลทั้งหมดไม่สามารถเอาไปได้ใช่มั้ย” จำน้ำเสียงเศร้าให้ตอนแรก กลับกลายมาเป็นความเจ้าเล่ห์ แล้วยังมองเขาด้วยแววตาอันเป็นประกาย

“ใช่” เสียงทุ้มตอบกลับเพียงนั้น แล้วสนใจไปที่งานในหน้าจอต่อ

“รถจีทีอาร์ของพี่ดะ”

“พี่ก็เลยจัดการประกาศขายมันทั้งหมด เพื่อเอาเงินคืนมาให้กับตัวเอง เพราะคิดว่าจะไปญี่ปุ่นถาวร” เขาพูดน้ำเสียงปกติ สายตาสนใจงานของตัวเอง

“ไม่ ~” เด็กสาวผู้ชื่นชอบรถอย่างซินเซีย ถึงกับเข่าทรุดเมื่อได้ยินสิ่งที่พี่ชายพูด แต่มันก็แค่การหยอกน้องเล่นเท่านั้น

“อยากได้เหรอ” สายตาอ่อนโยน มองไปยังใบหน้าหวานของน้องสาว

“อือ ~” ซินเซียรีบดีดตัวขึ้นจากพื้น มานั่งข้างเขา แขนเล็กโอบกอดพี่ชายเอาไว้แน่น

“พี่ขายต่อให้ บอกแล้วไงของฟรีไม่มีในโลก แต่เซียไม่มีเงินตามจำนวนที่พี่ต้องการใช่มั้ยล่ะ...ไปขอเงินพี่ก้าสิ” เขาไม่คิดจะเก็บเงินน้องตัวเองอยู่แล้ว แต่แฝดอีกสองคนน่ะ...เงินแค่นี้ไม่กี่ร้อยล้าน ไม่ทำให้พวกมันจนหรอก

“ขอพี่ก้าเหรอ...” ซินเซียเริ่มทำหน้าครุ่นคิด

“ไปบอกว่า เซียรู้เรื่องที่พี่ก้าจัดปาร์ตี้บนเรือเมื่ออาทิตย์ก่อน ถ้าไม่อยากให้เรื่องถึงหูแม่....” ปาร์ตี้อย่างว่า เป็นอะไรที่แม่ไม่ชอบเอาซะเลย แต่ไอ้ก้าก็ท้าทายอำนาจอยู่บ่อยครั้ง ถึงจะทำเพราะเรื่องส่วนตัวและความจำเป็น แต่แม่ก็กังวลผลเสียที่อาจจะเกิดขึ้นอยู่ดี

“เยี่ยม! ไม่เคยผิดหวังในตัวพี่เดลเลยครับผม ~” ซินเซียโน้มหน้าหอมแก้มเขาฟอดใหญ่ ก่อนจะวิ่งออกจากห้องไปทันที

เหมือนการสอนน้องสาวไปในตัว อยากได้อะไรก็ต้องมีของแลกเปลี่ยนที่สมน้ำสมเนื้อ

วันต่อมา

ในขณะที่ลาเดลกำลังเดินทางไปญี่ปุ่น ผู้ชายตัวสูงสองคน ผู้มีใบหน้าคล้ายกัน ราวกับถ่ายเอกสารออกมา แตกต่างกันเพียงทรงผมและการแต่งตัว กำลังยืนมองสำเนาเอกสารสัญญาเงินกู้ที่วางอยู่ตรงหน้า

“ลูกหนี้มึงตายแล้วเหรอก้า” ลูคัสถามขึ้น ในขณะที่กำลังใช้สายตาไล่อ่านข้อความในกระดาษ

“อือ”

“มึงก็เหี้-ดีนะ เขียนสัญญายังไงไม่ให้การตายมาทำให้หนี้โมฆะ”

“ชม?” ลูก้าปาดสายมองไปยังฝาแฝดของตัวเอง

“ชม มีคำไหนที่กูด่า” ลูคัสหันไปสบสายตากับลูก้า

“เออ ชมก็ชมไอ้เหี้-”

“แล้วลูกสาวของอิจิวะ...เฮ้อ! เอาตรง ๆ เลยนะ กูสงสารที่ต้องไปเจอไอ้เดล” ลูคัสถึงกับเอ่ยปากสงสาร เพราะเขารู้จักนิสัยแฝดตัวเองดี

“กูเคยเห็นตัวจริงแล้ว น่ารัก ขาว ตัวเล็ก...นมใหญ่ แล้วเดลมันก็ไม่ทำอะไรผู้หญิงหรอก” แต่ถ้าในฐานะลูกนี้ เขาเองก็เริ่มไม่แน่ใจ

“มึงก็สนใจอยู่อย่างเดียว เขียนสัญญาให้มาหาตัวเองมากกว่ามั้ง” ลูคัสก็รู้ใจลูก้าด้วยเช่นกัน สงสัยจะใหญ่จริงถึงกับเขียนสัญญาเพื่อให้มาเป็นของตัวเอง แต่มันกลับพลิกไปตกที่ลาเดล

“ตอนแรกก็คิดแบบนั้นแหละ แต่คำสั่งของพ่อไปตกที่ไอ้เดลว่ะ”