บทที่ 9

สาวน้อยนั่งฟุบตัวอยู่บนโต๊ะในคาเฟ่ร้านโปรดที่เธอชอบแวะมาฝากท้อง ตั้งแต่เริ่มชีวิตการเป็นนักศึกษา เจ้าของร้านที่ไม่แน่ใจว่าควรจะสงสารหรือหัวเราะดี รีบยื่นยาดมให้พร้อมกับน้ำหวานเย็นเฉียบ แต่ก็ช่วยอะไรคนเมาค้างไม่ได้มากนัก

“แกอย่าบอกนะว่าโทร. ตามอาหมออีก” คนที่เอรินทร์กำลังพูดถึงชะงักฝีเท้า อยากจะรู้เหลือเกินทำไมว่ายัยตัวแสบถึงไม่อยากให้ตามตัวเขามาดูแล

หรือว่าเธอแอบมีใครอื่น…

“ทำอย่างกับฉันมีทางเลือกนะ ถ้าไม่ตามอาหมอแล้วจะให้ฉันตามพ่อของแกหรือไง หรือว่าจะให้ตามพี่ชนาธิปสุดหล่อ”

“ไม่ต้องตามใครทั้งนั้นแหละ ฉันแค่เมาค้าง ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย” คนที่บอกว่าไม่เป็นไรจิบน้ำช้า ๆ ก่อนจะกลับไปดมยา ดูแล้วคงต้องใช้เวลาอีกนานกว่าจะกลับมาร่าเริงเหมือนเดิมได้อีกครั้ง

“ฉันไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าอะไรดลใจให้แกดื่มไปเยอะขนาดนั้น” มัจฉาบ่นอุบ พอเห็นเพื่อนเป็นแบบนี้เธอก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ ธุระปะปังที่ตั้งใจจะทำให้เสร็จในวันนี้ก็ต้องเลื่อนออกไปก่อน

“อาก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าน้องรินทร์ทำแบบนั้นทำไม”

“อาหมอ!” คู่หมั้นของกองทัพดีดตัวนั่งหลังตรง แต่ทำแบบนั้นได้แค่ครู่เดียวเธอก็รีบใช้มือเล็กปิดปาก ทำท่าคล้ายจะอาเจียนออกมาอีกครั้ง

“กุญแจอยู่ที่ไหน อาจะขับรถกลับบ้านให้”

“ขอบคุณอาหมอมากนะคะที่มารับรินทร์” สาวน้อยทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่ากำลังรับผลกรรมเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ดื่มไปเมื่อวาน

“แต่ฟังจากเมื่อกี้ ดูเหมือนรินทร์อยากจะให้คนอื่นมารับมากกว่านะ… ยังไงอาขอบใจน้องลูกปลามากนะคะที่ส่งข่าว เพราะถ้าปล่อยให้กลับบ้านในสภาพนี้ คุณพ่อของน้องรินทร์คงจะตกใจแย่”

เขาหันไปขอบคุณมัจฉา ก่อนจะรับกุญแจจากเอรินทร์ พยายามข่มความไม่พอใจ ที่เธอไม่ได้แก้ไขเรื่องที่เขาพูดออกไปว่าอยากจะให้คนอื่นมารับมากกว่า

กองทัพมองสาวน้อยขี้เมาเดินลากขาไปยังรถที่จอดอยู่ เธอโบกมือลาเพื่อนอย่างขอไปที ก่อนจะยัดตัวเองลงนั่งในฝั่งของผู้โดยสารและหลับตาลงทันทีที่เขาปิดประตู

เอรินทร์อาการหนักมากจริง ๆ

เขาอยากจะปลุกเจ้าตัวมาถามว่าชนาธิปคือใคร แล้วทำไมมัจฉาต้องพูดเหมือนกับว่าคนคนนั้นคือหนึ่งในตัวเลือกของเอรินทร์ด้วย ทว่าพอขับรถต่อไปได้อีกสักพักใหญ่ ๆ กองทัพก็เริ่มสงบสติอารมณ์ได้ พร้อมกับย้ำซ้ำ ๆ ในสมองว่าสาวน้อยของเขา หมดสิทธิ์ที่จะคิดถึงคนอื่นตั้งแต่คืนวันนั้นแล้ว

“ทำไมอาหมอไม่พารินทร์กลับบ้าน!”

เอรินทร์ถามเสียงแข็งทันทีที่รถจอด หลังจากงีบได้พักใหญ่ เธอก็เริ่มมีกำลังมากพอที่จะแผลงฤทธิ์อาละวาดอีกครั้ง

“พูดจาไม่มีหางเสียงอีกแล้วนะรินทร์”

กองทัพทำงานหนักตลอดบ่ายจนเกือบเย็น ยังไม่ทันจะได้กลับบ้านก็มีสายสำคัญติดต่อเข้ามาแจ้งว่าคู่หมั้นวัยยี่สิบสองปี เมาค้างจนไม่น่าจะขับรถกลับบ้านไหว เขาจำต้องทิ้งรถไว้ที่โรงพยาบาลและนั่งแท็กซี่ไปรับเธอทั้ง ๆ ที่เหนื่อยจนตาแทบจะปิดอยู่แล้ว

เขาพยายามไม่ใส่ใจเรื่องที่ได้ยิน ทว่าสุดท้ายก็อารมณ์เสียหนักเพราะคำพูดห้วน ๆ ของเอรินทร์จนได้

“ก็รินทร์ไม่อยากมาที่บ้านของหมอนี่คะ”

“งั้นก็เลือกเอาว่าจะนอนที่นี่กับอาหรือกลับไปให้คุณพ่อเห็นว่าลูกสาวสุดที่รักเมาค้างหนักจนแทบจะยืนไม่ไหว”

“อาหมอ…” เธอก้มหน้าทุกครั้งที่ถูกดุ แต่เขาจะไม่สงสาร เพราะคนทำผิดก็สมควรได้รับบทลงโทษ

“ตอบมาสิรินทร์ว่าจะเอายังไง อาไม่ใช่คนขับรถนะ แล้วก็ไม่ได้มีเวลาตามดูแลเธอทุกครั้งที่ก่อปัญหาด้วย… แล้วนี่ทำไมไม่พูดสักทีล่ะว่าอยากจะกลับบ้านหรืออยู่ที่นี่!”

“รินทร์อยู่ที่นี่ก็ได้ค่ะ…”

“งั้นก็ลงจากรถได้แล้ว!” กองทัพกลับเข้าไปในบ้าน ไม่สนใจว่าอีกฝ่ายต้องใช้เวลานานเท่าไหร่ถึงจะตามเข้ามาได้ เขารู้ว่าจะต้องจัดการกับเธอยังไง จึงไม่เสียเวลาให้ความสำคัญกันจนเกินความจำเป็น