Chapter 9

วันต่อมา

#หอพัก (ช่วงสาย)

พอรู้สึกตัวตื่น ฉันเอามือกุมขมับแล้วหยัดตัวลุกขึ้นนั่งก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วมองไปยังนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนัง ตอนนี่เป็นเวลา10โมง

เมื่อคืนฉันเหมือนจะพอจำได้คับคล้ายคับคลา ฉันดูดเหล้าปั่นอยู่กับยัยปัง แล้วฉันก็จำได้ลางๆว่าเหมือนกำลังคุยอยู่กับผู้ชายคนหนึ่งในร้านเหล้า และหลังจากนั้นฉันก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย

"เราดื่มเยอะจนปวดหัวเลยหรอวะ" ฉันนั่งบ่นพึมพำกับตัวเอง แล้วหันไปมองเพื่อนสาวที่นอนอยู่ข้างๆ

"ปัง ตื่น" ฉันสะกิดปลุกเพื่อนให้ตื่นขึ้นเพราะมีเรื่องเมื่อคืนที่อยากจะถาม

"อื้อออ เมื่อคืนกว่าฉันจะได้นอน ฉันต้องปลอบแก กล่อมแก กว่าแกจะหลับ" ทำไมต้องปลอบด้วย แล้วยัยปังไม่ได้เมาใช่ไหม หรือเมาวะ เพราะเมื่อคืนมันก็ดูดเหล้าปั่นไปเยอะอยู่นะ

"แก ตื่นมาก่อนเร็วๆ" ฉันรบเร้าแล้วเขย่าตัวเพื่อนสาวเพื่อให้ลุกขึ้นมาตอบคำถามฉัน

"กี่โมงแล้วอ่ะ" ยัยปังนอนบิดขี้เกียจก่อนจะลืมตาขึ้นแล้วถาม

"10โมง"

ยัยปังค่อยๆลุกขึ้นนั่งแล้วหันไปเอาหมอนที่หนุนนอนขึ้นตั้งตรงหัวเตียงแล้วเอนหลังพิงลงไปบนหมอนแล้วกอดอกมองหน้าฉันพร้อมกับขมวดคิ้วชนกันก่อนจะถาม

"แกจำอะไรได้บ้าง"

"ก็ฉันกินเหล้าปั่นกับแก แล้วก็เหมือนจะคุยกับผู้ชายคนนึงที่ร้านเหล้า"

"แล้วอะไรอีก"

"จำได้เท่านี้"

"นึกดีๆ" ฉันพยายามนึกว่ามีเรื่องอะไรอีกบ้างที่เกิดขึ้นเมิ่อคืน แต่ก็นึกไม่ออก

"เมื่อคืนแกโทรหาใครหรือเปล่า" ขนมปังพูดจบฉันก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วเปิดดูในหน้าแชท ชื่อพี่พัฒน์อยู่ด้านบนสุด ฉันจึงเปิดเข้าไปดู

"พี่พัฒน์" ฉันอุทานร้องเสียงดังด้วยความตกใจพร้อมกับยกมือขึ้นปิดปาก แล้วค่อยๆหันหน้าไปหาขนมปัง

"ฉัน...ฉันโทร..."

"เออ แกโทรหาพี่พัฒน์ อยากรู้ไหมว่าพูดอะไรบ้าง" ฉันผงกหัวหงึกๆ เพราะว่าจำอะไรไม่ได้เลย และก็นึกไม่ออกด้วยว่าโทรไปหาพี่พัฒน์ทำไม หรือเพราะเมื่อคืนที่ฉันพูดว่าจะโทรหาพี่พัฒน์หลังจากกลับขึ้นห้อง

"แกบอกชอบพี่พัฒน์"

"ห๊ะ" ฉันตกใจเบิกตากว้างกับสิ่งที่ได้ยินเต็มสองหูที่ออกจากปากของเพื่อนฉัน

"ฉันยังตกใจเลย เวลาคนเมานี่มันกล้าพูดไปซะทุกอย่าง"

"แก แล้วยังไงต่อ" ฉันเขยิบตัวเข้าไปนั่งใกล้ๆขนมปังแล้วตั้งใจฟังในสิ่งที่เพื่อนจะพูดต่อ

" แก พี่พัฒน์วางสายฉัน ฮือออออออ พี่พัฒน์ไม่อยากคุยกับฉัน" ยัยปังทำท่าล้อเลียนฉัน แล้วฉันเป็นแบบนั้นจริงๆหรอ ไม่ใช่ว่าเพื่อนฉันมันหลอกฉันนะ

"แหน่ะ ทำหน้าไม่เชื่ออ่ะสิ"

"จริงๆหรอวะ"

"จริงสิ ตอนแกบอกชอบพี่เค้า ฉันก็ตกใจ แต่ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ฉันว่ามันก็ดีไม่ใช่"

"ดีอะไรหล่ะ ฉันบอกชอบเขาตอนเมาเนี่ยนะ ไม่รู้ป่านนี้พี่พัฒน์จะมองฉันเป็นเด็กขี้เมาหรือเปล่า" ยิ่งคิดแล้วมันยิ่งกลุ้มใจ เมื่อคืนไม่น่าดูดเหล้าปั่นเข้าไปเยอะเลย อุตส่าห์ปรามยัยปังไว้แท้ๆ แต่ตัวเองกลับเมาซะได้

"งั้นแกโทรไปหาพี่พัฒน์สิ โทรไปยืนยันว่าสิ่งที่แกพูดเมื่อคืนมันเป็นความจริง เขาจะได้ไม่เข้าใจผิดว่าแกเพ้อเจ้อแล้วไปบอกชอบพี่เค้า"

"ฉันว่าลึกๆพี่พัฒน์ก็รู้ว่าฉันรู้สึกยังไง"

"นี่ไง แกก็คอนเฟิรม์กับพี่พัฒน์อีกรอบ แล้วก็เดินหน้าจีบไปเลยสิ"

"พูดง่าย แต่ทำยากนะแก"

"ความมั่นหน้าหมั่นโหนกของแกมันหดหายไปไหนหมดคะ"

"โทรไปตอนนี้พี่เขาอาจจะทำงานอยู่ก็ได้"

"ก็โทรไปตอนพักเที่ยงสิ'

"แต่ตอนนี้แกไปอาบน้ำก่อนเลยไป อาบเสร็จฉันจะได้อาบต่อแล้วเราก็เข้าไปหาไรทานที่โรงอาหารนิเทศกัน"

ใช้เวลาร่วมๆสองชั่วโมงกว่าเราสองคนจะอาบน้ำแต่งตวเสร็จ

"แกจะจ้องโทรศัพท์อีกนานไหม" ขนมปังพูดเร่งฉันเพื่อให้รีบต่อสายโทรหาพี่พัฒน์

ฉันตั้งสติและรวบรวมความกล้าอยู่ครู่ก่อนจะกดโทรไลน์

ฉันนั่งกำมือยัยปังไว้แน่นเพราะลุ้นว่าพี่พัฒน์จะรีบสายฉันหรือไม่

(ครับ)

"พี่พัฒน์คะ คือเรื่องเมื่อคืนที่มิพูดมันเป็นเพราะ..."

(เพราะมิเมา)

"ค่ะ มิยอมรับว่าเมา แต่ที่พูดเมื่อคืนมิ..."

(มิชอบพี่)

"ค่ะ มิชอบพี่จริงๆ" ทำไมพี่พัฒน์รู้หมดเลยหล่ะว่าฉันจะพูดอะไรบ้าง

(....)

"พี่พัฒน์ยังอยู่ไหมคะ"

(ครับ)

"รังเกียจมิไหมคะ"

(พี่จะรังเกียจน้องสาวพี่ทำไม)

"น้องสาวหรอคะ" ใจฉันมันร่วงตกไปอยู่ตาตุ่ม พี่พัมน์กำลังพูดย้ำเตือนสถานะของเราสองคนว่าเป็นแค่พี่น้อง

(มิยังเด็กอย่าเพิ่งคิดเรื่องพวกนี้เลย)

"มิยังไม่ทันจะได้จีบพี่ พี่พัฒน์ก็ปฏิเสธแล้วหรอคะ"

(งั้นคืนนี้พี่จะไปรับมิมาที่คอนโดพี่)

"ทำไมต้องไปที่คอนโดด้วยคะ"

(มิจะได้รู้จักตัวตนของพี่ไง เราจะได้ตัดสินใจอะไรง่ายขึ้นกว่าเดิม)

"มะ หมายความว่าไง"

(ก็หมายความอย่างที่พูด) น้ำเสียงพี่พัฒน์ดูแข็งกร้าวขึ้น ฉันชักจะเริ่มกลัวพี่พัฒน์เวอร์ชั่นนี่ซะแล้วสิ

(พี่เลิกงานแล้วพี่จะไปรับที่หอ เตรียมเสื้อผ้ามาด้วย)

พูดจบพี่พัฒน์ก็วางสายไปทันที ปล่อยให้ฉันนั่งอ้ำอึ้งและประมวลผลกับคำพูดที่พี่พัฒน์พูดออกมา ทำไมน้ำเสียงมันช่างแตกต่างจากตอนที่เราคุยกันปกติ

หรือว่าพี่พัฒน์จะมีอีกหนึ่งตัวตนที่ฉันไม่เคยรู้และอาจจะไม่มีใครรู้

"แก เขาว่าไง" ยัยปังมีน้ำเสียงที่ตื่นเต้นพร้อมกับตั้งหน้าตั้งตาฟังในสิ่งที่ฉันจะพูดต่อ

"หลังเลิกงานพี่พัฒน์จะมารับฉันไปคอนโดวันนี้"

"มารับแกไปคอนโด รับไปทำไม"

"ฉันก็ไม่รู้ และพี่พัฒน์บอกอีกว่าให้ฉันเตรียมเสื้อผ้าด้วย"

"ตกลงพี่พัฒน์แกเป็นคนยังไงวะ ฉันชักไม่อยากให้แกเจอเขาแล้วอ่ะ"

"เอาจริงๆฉันยังแปลกใจ แถมน้ำเสียงพี่พัฒน์ที่พูดกับฉันก็เหมือนไม่ใช่พี่พัฒน์ที่ฉันรู้จัก"

"แล้วแกยังอยากจะไปคอนโดพี่เขาอยู่ไหมวะ"

"ก็ถ้าพี่พัฒน์เอ่ยปากชวน ฉันก็จะไป ไปให้รู้ว่าตัวตนจริงๆของพี่พัฒน์เป็นยังไง"