Chapter 8

"ปัง ฉันขอโทษ" พอเดินพ้นจากผู้ชายที่ชื่อว่าน ฉันก็รีบกอดปลอบเพื่อนสาวคนสนิททันที

"ฉันโอเคแก" ขนมปังผละกอดออก แล้วฝืนยิ้มทำเป็นว่าตัวเองไม่ได้เป็นอะไร ทั้งที่น้ำตาของเพื่อฉันมันเริ่มมีน้ำใสๆคลอเบ้าอยู่รอบดวงตา

"งั้นเราไปสนุกกันดีกว่า ดนตรีกำลังจะเริ่มแล้ว" นักดนตรีที่อยู่บนเวทีเริ่ม Soundcheck เสียงดังกระหึ่ม ฉันและปังจึงค่อยๆแทรกตัวผ่านกลุ่มนักศึกษาที่มายืนออกันอยู่หน้าเวทีที่พร้อมจะสนุกไปกับคอนเสิร์ตในวันนี้

เวลาผ่านไปกว่าสามชั่วโมงที่เราสองสาวได้ปลดปล่อยความสนุกในตัวออกมาจนล่วงเลยเวลามาจนถึงสามทุ่ม

ฉันและยัยปังจึงเดินแทรกตัวออกจากลุ่มคนที่กำลังเต้นกันอย่างสนุกสนาน

เมื่อเดินพ้นออกมาจากกลุ่มฝูงชนได้ ฉันและขนมปังรีบหาที่นั่งพักให้หายเหนื่อย ก็ยืนเต้นมาตั้งสามชั่วโมงไม่รู้ไปอึดกันมาจากไหน

"เหนื่อยหว่ะ" ฉันพูดด้วยเสียงหอบเหนื่อยแล้วสูดหายใจเข้าออกอย่างช้าๆ เพราะกลุ่มนักศึกษาต่างยืนเต้นเบียดเสียดกันแน่นขนัด

"เหนื่อยแต่ก็สนุกนะแก" ยัยปังที่นั่งอยู่ข้างๆก็พูดด้วยเสียงหอบเหนื่อยเช่นกัน

"แกหิวหว่ะ" ฉันบอกกับเพื่อนสาวฉันแล้วทำท่าลูบท้องวนๆไปมา

"ฉันก็หิวเหมือนกัน"

เราสองคนจึงเดินกลับไปยังซอยหอเพื่อหาอะไรทานลงท้อง

ในระหว่างที่เดินคุยกันฉันเกิดอยากจะชวนยัยปังกินเหล้าปั่นเป็นเพื่อน เลยตัดสินใจถามมัน "สนใจกินเหล้าปั่นป่ะ" ตั้งแต่มันบอกจะมานอนหอ ฉันก็ตั้งใจว่าจะลองชวนดู นานๆเพื่อนจะมานอนหอสักวัน อยากให้ลองเปิดหูเปิดตาดูบ้าง ไม่ใช่เอาแต่ชอปอย่างเดียว

"นี่แกกินเหล้าด้วยหรอ" ยัยปังดูท่าจะตกใจมากที่ฉันชวนมันกินเหล้า มันแปลกยังไงกับแค่เหล้า ใครๆก็กินป่ะ

"ก็มีบ้าง แต่ก็ไม่ได้บ่อยหรอก เพราะว่าฉันไม่มีคนกินเป็นเพื่อนหน่ะ" จริงๆฉันเพิ่งจะเริ่มกินเหล้าเมื่อตอนมาอยู่หอช่วงขึ้นปี3นี่เอง และอีกอย่างฉันก็ไม่ได้มีเพื่อนมากมายอะไร จะมีก็ยัยปังที่สนิทสุด

"แกกินตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย ทำไมฉันไม่รู้" ยัยปังเบิกตากลมโตกว้างถามฉันเพราะความอยากรู้

"ก็ตอนมาอยู่หอนี่แหล่ะ เราบรรลุนิติภาวะแล้วนะ เป็นช่วงอยากรู้อยากลองหน่ะ" ฉันยักคิ้วตอบเพื่อนสาวสุดที่รัก

"แต่พรุ่งนี้เรามีเรียนนะ"

"เรียนบ่ายกลัวไร ไม่ได้จะให้กินจนเมาซะเมื่อไหร่ กินเอาสังคมนิดๆหน่อยๆหน่า" ฉันพยายามพูดหว่านให้ยัยปังลองลิ้มรสชาติเหล้าปั่น รับรองเลยว่าจะต้องติดใจแน่

"ก็ได้ เพราะแกนะฉันถึงยอม"

"ต้องแบบนี้สิเพื่อนรัก ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าหน่อยเถอะ เหม็นตัวเองจะแย่"

หลังจากที่เราสองคนอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากันอีกรอบเพราะเหงื่อที่ชุ่มจากการเต้นและคนที่แออัดของงานคอนเสิร์ตในมอเมื่อชั่วโมงที่ผ่านมา

ตอนนี้เราสองคนลงมาทานข้าวที่ร้านฝั่งตรงข้ามหอฉัน ร้านที่ฉันเคยทานข้าวกับพี่พัฒน์ หลายวันแล้วนะที่ไม่ได้เจอ ไม่ได้คุยกัน

"แกเป็นอะไร เห็นนั่งเหม่อ ตั้งแต่สั่งอาหารเสร็จ"

"คิดถึงพี่พัฒน์"

"ว่าจะถามแกพอดี ตอนนี้แกกับพี่พัฒน์มีอะไรคืบหน้าป่ะ"

"ไม่เลยเว้ย" ฉันตอบแล้วทำหน้าสลดลงจนยัยปังยื่นแขนมาตบที่ไหล่ฉันเบาๆ

"ท้อหรอเพื่อน" ฉันเงยหน้ามามองยัยเพื่อนสาวแล้วทำหน้ายู่ใส่

"ไม่ได้ท้อ แต่ฉันกังวลอ่ะ คิดเยอะไปหมด"

"เห็นมะ ว่าแต่ฉันแกก็เป็น"

"เออ ฉันคิดไว้ว่าวันนี้หลังจบคอนเสิร์ตฉันจะลองโทรหาพี่พัฒน์ดู ป่านนี้น่าจะถึงคอนโดแล้วไหมวะ"

"น่าจะถึงนานแล้วไหม นี่มัน4ทุ่มแล้วนะ"

"ทานข้าวให้เสร็จก่อนแล้วกัน ค่อยโทรไป"

"ตามใจแก ฉันเอาใจช่วย"

"อาหารมาละ ทานเถอะหิวจนไส้กิ่วไปหมดแล้ว"

ฉันและขนมปังเลยจัดการอาหารที่พนักงานเอามาเสิร์ฟจนเกลี้ยงจานภายในไม่กี่นาที เพราะหิวกันมากๆ

"ทานเสร็จละ โทรเลยสิ" ยังปังบอกพร้อมกับมีสีหน้าที่ลุ้นไปด้วยกับฉัน

ฉันจึงจับโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะแล้วกดดูที่รายชื่อ

"จะคุยไรดีอ่ะ" ฉันเงยหน้าขึ้นถามยัยขนมปังก่อนจะก้มหน้าลงไปมองยังชื่อที่อยู่หน้าจอโทรศัพท์

"อ่าว อยากคุยอะไรแกก็คุยไปดิ"

"ฉันไม่กล้า" พอฉันตอบไม่กล้า ยัยปังก็ถอนหายใจออกมาหนักๆ แล้วพูดว่า "ความมั่นของเพื่อนฉันมันหายไปไหนหมดยะ"

"เอาไว้ตอนกลับขึ้นหอค่อยโทรแล้วกัน" ฉันปิดหน้าจอโทรศัพท์แล้ววางไว้ที่เดิม

"ถ้าโดนคนอื่นคาบไปก่อน อย่ามาร้องไห้ซบอกฉันก็แล้วกัน"

"ไม่มีทาง"

"ทีงี้ละมามั่นใจ"

"เออๆๆ ป่ะเรียกพนักงานมาคิดเงินเถอะ เดี๋ยวพาไปกินเหล้าปั่น เดินย้อนขึ้นไปอีกหน่อย"

@ร้านเหล้าปั่น

"ปัง เบาๆ เดี๋ยวก็ร่วงหรอก ดูดซะอย่างกับกินนมหมีปั่นงั้นอ่ะ" ฉันรีบห้ามปรามเพื่อนสาวที่กำลังดูดเหล้าปั่นหลายๆอึก

"อร่อยดีอ่ะ หวานๆเปรี้ยวๆ" พูดจบมันก็ดูดต่อ ไม่ฟังที่ฉันพูดเลยใช่ไหมเนี่ย เดี๋ยวก็ได้คอพับแน่เพื่อนฉัน

"เออ พอก่อน" ฉันรีบแย่งหลอดดูดมันออกจากปาก

"ฉันนึกว่ามันจะขมๆซะอีก รสชาติแบบนี้ไม่น่าเมานะมิ"

เวลา 23.30น.

"แกฉันคิดถึงพี่พัฒน์"

"ปัง แกเป็นคนห้ามฉันแท้ๆ แต่แกกลับมานั่งเพ้อถึงพี่พัฒน์เนี่ยนะ"

"ฉันต้องโทรหาพี่พัฒน์ก่อน ฉันคิดถึงเค้า" ไม่ใช่ว่าฉันไม่รู่ตัวนะว่าพูดอะไรออกไป แต่เหมือนมันมาจากจิตใต้สำนึกทำให้ฉันรู้สึกกล้าที่จะโทรหาคนที่ฉันชอบ

อึก อึก อึก อึก~

"เออดี ถ้าเมาแล้วจะกล้าแบบนี้ วันหลังก็กินมันเข้าไปทุกวันเลยก็แล้วกัน ฉันไม่ห้ามละ ดูดเข้าไปเยอะๆเลย"

"อย่ามาประชดฉันนะ" ฉันชี้หน้าคาดโทษยัยปังที่กล้าประชดฉัน ก็บอกแล้วว่าไม่ได้เมา

"เจอกันอีกแล้ว" เสียงผู้ชายที่ไหนนะ แต่ไม่ใช่เสียงพี่พัฒน์แน่ๆ ฉันจึงเงยหน้าขึ้นไปดู ว่าแต่ทำไมหน้าเขาสั่นๆจังอ่ะ เอาเครื่องมานวดหน้าในร้านได้ด้วยหรอ

ฉันพยายามปรับโฟกัสสายตาแล้วเพ่งมองผู้ชายที่กำลังมองฉันอยู่

"มิ ว่านไง" ยัยปังที่สะกิดที่แขนฉันแล้วกระซิบข้างๆหู

"อ่อ...ว่าน...ทำไมไม่ยอมเอาไลน์เพื่อนฉันไปหล่ะ รู้ไหมว่าขนมปังมันชะ..." ยัยปังเอามือมาปิดปากฉัน ฉันพยายามแกะมือมันออกก็ไม่หลุด ฉันจะว่าสั่งสอนสักหน่อยกล้ามาหักอกเพื่อนสุดที่รักของฉันได้ยังไง

"เอ่อ...เดี๋ยวเราจะพามิขึ้นห้องแล้วหล่ะ เมาแล้วพูดเพ้อเจ้อหน่ะ" ว่าฉันเมาได้ไง แม่จะลุกขึ้นยืนตรงให้ดู

"นี่ ยืนตรงขนาดนี้เมาที่ไหน" ฉันพยายามคุมร่างกายตัวเองไม่ให้เซทั้งที่ตอนนี้ฉันมึนหัวเอามากๆ

พรึ่บ~

ยัยปังรีบลุกมาประคองฉัน

"เราช่วยไหม" ว่านพูด

"เอ่อ..."

"ไม่ต้อง ให้เพื่อนฉันดูแลได้คนเดียวเท่านั้น"

"ตามนั้นนะว่าน ขอบคุณมาก เราขอพามิรากลับก่อน"

ห้องมิรา

"แก โทรศัพท์ฉันหล่ะ"

"นี่" ฉันรับโทรศัพท์ที่ยัยปังยื่นมาให้ แล้วกดโทรหาพี่พัฒน์

"เบอร์อยู่ไหนน๊าาาาา อ๊ะ เจอแล้ว" หลังจากที่ฉันเลื่อนโทรศัพท์ไปมา พอเจอชื่อพี่พัฒน์ฉันก็รีบต่อสายโทรหาทันที

(มิมีอะไร)

"พี่พัฒน์ขาาาาาา"

(ทำไมเสียงเป็นแบบนั้น เมามาหรอ)

"อื้อออ~ เปล่านะคะ"

(ไม่เมาแล้วทำไมเสียงเรามันยานๆแบบนี้)

"งื้อออ ทำไมต้องทำเสียงดุด้วยเล่า"

(แล้วมีอะไรถึงโทรมาหาพี่ดึกๆดื่นๆ)

"มิชอบพี่นะคะ"

(ว่าไงนะ)

"มิชอบพี่พัฒน์"

(....)

ฉันยกหูโทรศัพท์ออกมาดู "แก พี่พัฒน์ตัดสายฉันไปหรอ ทำไมเงียบไป" ฉันหันไปงอแงกับยัยปังที่นั่งอยู่ข้างๆฉัน แล้วให้ช่วยดูที่หน้าจอหน่อยว่าวางไปหรือยัง

ยัยปังส่ายหัวเป็นคำตอบ "อ่าว แล้วทำไมเงียบ ฮัลโหลพี่พัฒน์คะ อยู่ไหม"

(พี่จะนอนแล้ว แค่นี้นะ)

"แก พี่พัฒน์วางสายฉัน ฮือออออออ พี่พัฒน์ไม่อยากคุยกับฉัน"