Chapter 7 มีแฟนแล้ว?

หลายวันต่อมา

วันนี้ที่มหาวิทยาลัยมีคอนเสิร์ตจากศิลปินชื่อดังมากมาย งานจะเริ่มในช่วง 18.00 ที่ใต้หอสมุดxxx

และงานนี้ฉันกับยัยขนมปังไม่พลาดอย่างแน่นอน เต้นให้ยับเอาให้ตับหลุดกันไปเลย

"ปังแกไปเปลี่ยนเสื้อที่หอฉันก่อนไหม ใส่ชุดนักศึกษาเต้นมันอึดอัด"

"ฉันว่าจะบอกแกอยู่พอดี วันนี้ฉันจะมาขอนอนกับแกด้วย" ทำไมวันนี้มันดูร่าเริงผิดปกติ เวลามันมานอนด้วยก็ไม่เห็นจะออกอาการดี๊ด๊าขนาดนี้เลยต้องมีอะไรแน่ๆ

ฉันหรี่ตามองเพื่อนสาวที่นั่งตรงข้ามพร้อมอย่างจับผิด

"แกมองฉันแบบนั้นทำไม"

"ไม่ปกติ" ฉันพูดแล้วส่ายหัวไปมาช้าๆ

"อะไรคือไม่ปกติ"

"บอกความจริงมา วันนี้ที่แกจะมานอนกับฉันเพราะอะไร อย่าบอกว่าเพราะมีคอนเสิร์ต" ไหนขอดูอาการเพื่อนสาวหน่อยสิ๊ ว่าจะเป็นอย่างที่ฉันคิดไว้หรือเปล่า

"ป๊าวววว"

"เสียงสูง" ฉันยังคงหรี่ตาอย่างคนคาดคั้น

"ป่าว"

"นี่คิดว่าเล่นตลกกับฉันอยู่หรอ"

"เออ บอกก็ได้ ก็ว่านเขาอยู่หอเดียวกับแก ว่าแต่หอแกเขาแยกชั้นหญิง ชาย ใช่ป่ะ"

"ใช่แยกกัน นี่ถ้าบอกแต่แรกก็จบ ว่าแต่แกรู้ได้ไงว่าเขาย้ายมาอยู่หอเดียวกับฉัน ส่องเฟส?"

"ใช่ เห็นลงว่าย้ายหอใหม่ และดันมาอยู่หอเดียวกับแกด้วย" พอปังพูดว่าย้ายมาอยู่หอเดียวกับฉันเสียงปลายประโยคเบาลงทันที

"งั้นแกย้ายมาอยู่กับฉันไหมหล่ะ"

"ไม่เอาฉันเกรงใจ"

"เกรงใจทำไม เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่มัธยมปลาย"

"แกไม่อยากจะลองจีบเขาดูหรอ"

"แต่ดูเขาชอบแกไง"

"ชอบแล้วไง ฉันไม่ได้ชอบเขาหนิ"

"มั่นๆใจหน่อยสิแก เดี๋ยวฉันเป็นเจ้ดันเอง"

"แล้วเขาจะไม่โกรธเอาหรอ"

"โกรธออะไรของแกวะ จะยอมแพ้ตั้งแต่ไม่เริ่มเลยงั้นสิ"

"......"

"อย่าเพิ่งคิด เดี๋ยวพอเลิกเรียนแล้วเราเข้าหอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าดันกัน แล้วพอใกล้ๆเวลาก็ค่อยเข้ามาใหม่" ฉันตบบ่าเพื่อนสาวเพื่อปลอบใจ

ว่าแต่มัน ฉันหล่ะ ไหนว่าจะทำให้พี่พัฒน์ตกหลุมรักฉันให้ได้ยังไง ตั้งแต่วันนั้นที่กินข้าวด้วยกันกับพี่พัฒน์ฉันก็ไม่ได้คุยกับเขาอีกเลย และก็ไม่ทักมาบอกฉันด้วยว่าถึงคอนโดหรือยัง ส่วนฉันก็ไม่กล้าทักไปรบกวน ไม่รู้ว่างานยุ่งไหม เหนื่อยหรือเปล่า หรืออาจจะต้องการความเป็นส่วนตัว และอีกอย่างพี่พัฒน์เคยบอกว่าไม่ค่อยตอบแชทไลน์

ก็ถ้าไม่ตอบแชทก็โทรไปสิ พี่พัฒน์เลิกงานหกโมงจะกลับถึงคอนโดกี่โมงนะ เห้อ คิดเยอะคิดแยะ ไว้หลังคอนเสิร์ตจบฉันจะลองโทรหาพี่พัฒน์ดูแล้วกัน

คอนเสิร์ต (เวลา18.00น.)

"คนเยอะจังวะ" ยัยขนมปังบ่นขึ้นมา ในขณะที่เราสองสาวเดินมาอยู่หน้าหอมสมุดสถานที่จัดคอนเสิร์ตในวันนี้

"ก็เขาจัดเวลาที่นักศึกษาเลิกเรียนกันหมดแล้วอ่ะสิ แถมยังได้ดูฟรีๆ ใครจะพลาด"

"มิรา" เสียงผู้ชายคนหนึ่งเรียกชื่อฉันจากด้านหลัง ฉันกับขนมปังเลยหันหลังไปดูว่าเป็นใคร

"เราเองว่าน จำได้หรือเปล่า" อ้อคนที่ยัยปังมันชอบนี่เอง

"จำได้" ฉันตอบเขาแล้วหันไปมองหน้ายัยขนมปังที่กำลังมองหน้าคนที่ชื่อว่านอย่างเคลิบเคลิ้ม

ฉันเลยสะกิดไปที่แขนยัยขนมปังเพื่อเรียกสติ "นี่เก็บอาการเดี๋ยวไก่ตื่น" ยัยขนมปังเลยหันมาพยักหน้าให้ฉัน แล้วเม้มปากไว้แน่นเพราะความเขิน

"อ้อ นี่เพื่อนเราชื่อขนมปัง" อย่างแรกก็ต้องรู้จักกันไว้ก่อน เดี๋ยวอย่างอื่นค่อยตามมา "ปังนี่ว่าน"

"หวัดดีขนมปัง ชื่อน่ารักดีนะ" ว่านมองไปที่ยัยปังแล้วเอ่ยทักทาย ก่อนจะหันมาพูดกับฉันต่อ "มาดูคอนเสิร์ตเหมือนกันหรอ"

"ใช่ มากับปังหน่ะ"

"แล้วอยู่หอหรือบ้าน" ว่านถาม

"หอหน่ะ"

"ใช่หอ xxx หรือเปล่า"

"ใช่"

"เราเพิ่งย้ายไปอยู่หอนั้นพอดีเลย ไว้เย็นๆเราไปทานข้าวด้วยกันนะ ขอไลน์ได้ไหม" นี่จะรุกจีบฉันต่อหน้าเพื่อนฉันเลยหรอ แล้วเพื่อนฉันมันจะรู้สึกยังไงหล่ะ

"เราไม่สะดวกหน่ะ"

"มีแฟนแล้ว?" สีหน้าว่านดูผิดหวังลงในทันทีที่เขาเอ่ยถามว่าฉันมีแฟนหรือยัง

"ใช่" แฟนฉันจะต้องเป็นพี่พัฒน์เท่านั้น แค่นึกก็มีความสุขม๊ากมาก ขอยืมตัวมาเป็นแฟนแก้ต่างก่อนนะคะ

"งั้นหรอ"

"เอาไลน์เพื่อนเราไปแทนไหม เพื่อเราโสด" ฉันเพยิดหน้าไปทางคนข้างๆที่กำลังยืนเขินอายบิดตัวไปมา โอ๊ยบิดจนจะเป็นเกลียวปาท่องโก๋แล้วค่ะเพื่อน

"อ่อ ไม่เป็นไร แล้วแฟนเรียนที่นี่หรือเปล่า"

"เปล่า เขาทำงานแล้ว"

"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว เรากับเพื่อนขอตัวก่อน" ฉันเลยลากยัยขนมปังที่กำลังตีหน้าเศร้าเพราะผู้ชายไม่เอาไลน์มัน อุตส่าห์ชงให้ แหม๊ไม่มีมารยาทเอาซะเลย รับๆไปก่อนไม่ได้หรือไง ดูสิเพื่อนฉันจะร้องไห้แล้วเนี่ย