Chapter 6

"ทานต่อเถอะมิ อย่าไปสนใจ" พี่พัฒน์บอกกับฉันแล้วยิ้มให้เล็กน้อย ก่อนจะจัดการอาหารที่อยู่ในจานต่อ

ส่วนฉันก้มหน้าก้มตาเขี่ยข้าวไปมาบนจาน "ไม่ต้องกังวลว่าพี่จะมองเราไม่ดี" ฉันรีบเงยหน้าขึ้นฟังสิ่งที่พี่พัฒน์พูด แล้วรู้ด้วยหรอว่าฉันกำลังกังวลอะไร

"รู้ด้วยหรอคะ" พี่พัฒน์วางช้อนส้อมลงแล้วเงยหน้าขึ้นมาพูดกับฉัน "เราไปมีปัญหาอะไรกับเธอคนนั้นหล่ะ" ถามตรงจุดที่สุดแม่นอย่างกับตาเห็น

"ยัยนั่น....เอ่อ...เธอคนนั้นมาหาเรื่องมิก่อน"

"แล้วมันเรื่องอะไร" พี่พัฒน์จ้องหน้าฉันแล้วถาม เหมือนอยากให้ฉันพูดระบายสิ่งที่อึดอัดออกมา

"ก็...พี่พัฒน์อย่าทำหน้าดุแบบนี้สิคะ มิพูดไม่ออกนะ" จ้องหน้าฉันเหมือนพยายามเค้นให้ฉันพูด แต่ฉันรู้ว่าพี่พัฒน์มีสีหน้าแบบนี้เป็นปกติ มันเหมือนคนเป็นพ่อแม่ที่พยายามให้ลูกพูดความจริงออกมา

"หน้าพี่มันก็เป็นแบบนี้ ถ้ามิไม่สบายใจก็ไม่ต้องบอกพี่ เราทานข้าวต่อเถอะ" ใช่ค่ะ หน้าพี่เป็นแบบนั้น แต่ฉันก็ไม่กล้าเล่าเหตุผลให้พี่พัฒน์ฟังอยู่ดี เลยเลือกที่จะก้มหน้าทานข้าวต่อไปตามที่พี่เขาบอก ถึงแม้จะทานไม่ลงแล้วก็ตาม

ใช้เวลาไม่นานเราสองคนก็ทานข้าวกันเรียบร้อย

"พี่พัฒน์ทานของหวานไหมคะ กินคาวต้องกินหวานต่อนะ"

"พี่ไม่ทาน มิทานเลย หรือจะทานขนมที่แม่พี่ทำมาให้ก็ได้" จริงสิ ฉันมีขนมที่คุณป้าทำไว้ให้ ฉันจึงหยิบถุงขนมที่ถือมาด้วยก่อนหน้าวางอยู่บนโต๊ะ แล้วหยิบบราวนี่ขึ้นมา1ชิ้นที่ห่อถุงใส่มาเป็นอย่างดี

"อ้ามมมม...." ฉันกัดบราวนี่เข้าไปหนึ่งคำโตๆ

"อร่อยไหม"

"อร่อยมากเลยค่ะ รสชาติแบบนี้เลยที่มิชอบ พี่พัฒน์ทานด้วยกันสิคะ" ฉันยิ้มแล้วยื่นขนมไปตรงหน้าให้พี่พัฒน์กัดทาน แต่ทำไมพี่พัฒน์ทำหน้าตกใจเล็กน้อยหล่ะ อ้อ...เพราะฉันยื่นชิ้นที่กัดไปแล้วแน่ๆเลย คงไม่กล้ากินต่อ ฉันนี่เสียมารยาทจริงๆ เพราะความที่ไม่คิดอะไร จึงค่อยๆยื่นมือกลับอย่างคนรู้สึกผิด "ขอโทษค่ะ มิลืมตัว"

"ไม่เป็นไร พี่แค่ตกใจที่จู่ๆก็ยื่นมาให้"

"คุณป้าทำอร่อยมากเลยค่ะ" ฉันยิ้มแล้วกัดขนมเคี้ยวตุ้ยๆ

"อารมณ์ดีแล้วใช่ไหม" พี่พัฒน์ถาม ฉันผงกหัวงึกๆให้เป็นตำคอบ เพราะขนมยังอยู่เต็มปาก

"พี่พัฒน์จะกลับเลยไหมคะ" ฉันถามหลังจากที่ทานบราวนี่หมดไปหนึ่งชิ้น ยังเหลือในถุงอีกตั้งเยอะแหน่ะ

"เดี๋ยวกลับเลย เราอิ่มแล้วใช่ไหม"

"ค่ะ พี่พัฒน์ไม่เอาขนมไปทานหน่อยหรอคะ"

"ไม่หล่ะ แม่พี่ทำให้มิ ไม่ได้ทำให้พี่" ในเมื่อไม่รับ งั้นฉันก็เก็บไว้กินคนเดียวก็แล้วกัน

"คิดเงินด้วยครับ" พี่พัฒน์หันไปกวักมือเรียกพนักงานมาคิดเงินหลังจากที่ฉันทานขนมของคุณป้าแล้วเรียบร้อย

พี่พัฒน์หยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมาแล้วหยิบแบงก์พันมาหนึ่งใบ ฉันรีบโบกมือหย่อยๆว่าไม่ต้อง "พี่พัฒน์คะมื้อนี้มิเลี้ยงเอง มิเป็นคนชวนนะคะ"

แต่ก็ไม่ทันเพราะพี่พัฒน์ยื่นแบงก์เทาให้พนักงานไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

พี่พัฒน์ดูดน้ำในหลอดแก้วก่อนจะพูดขึ้นว่า "พี่เป็นผู้ชายจะมาให้น้องสาวออกค่าอาหารได้ยังไง" น้องสาวงั้นหรอ ก็แหงสิ พี่พัฒน์ต้องมองฉันเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว อายุห่างกันตั้ง 15 ปี ทำไมพ่อกับแม่ให้ฉันเกิดช้าขนาดนี้นะ

"ทำไมทำหน้าแบบนั้น" พี่พัฒน์ถามฉันก่อนจะหันไปรับเงินทอนจากพนักงาน

"เปล่าค่ะ" ฉันฝืนยิ้มให้เล็กๆ ก็เพราะพี่พัฒน์มองฉันเป็นน้องสาวเนี่ยสิ

เราสองคนเดินออกจากร้านแล้วข้ามถนนไปยังหน้าหอ

"พี่พัฒน์จอดรถไว้ที่ไหนหรอคะ"

"จอดฝั่งตรงข้ามเยื้องๆหอมิ มันมีที่สำหรับจอดรถ พี่เลยจอดไว้ตรงนั้น"

"งั้นพี่พัฒน์กลับดีๆนะคะ ถึงคอนโดแล้วบอกมิด้วยนะ"

พี่พัฒน์ไม่ตอบอะไร แต่กลับเดินหันหลังออกไปทันที หลังจากที่ร่ำลากันเสร็จ