Chapter 5 : ไม่ยักรู้ว่ามีพี่ชาย

ฉันเป็นคนนำพี่พัฒน์ไปยังร้านอาหารร้านหนึ่ง ซึ่งเป็นร้านอาหาตามสั่งที่ฉันกินเป็นประจำ อยู่แแค่ฝั่งตรงข้ามกับหอฉัน

เมื่อเดินเข้ามาในร้านพร้อมกับพี่พัฒน์ฉันสังเกตุเห็นสายตาของผู้หญิงที่นั่งอยู่ในร้านแทบจะทุกโต๊ะมองมาที่ฉันและพี่พัฒน์ แล้วก็ซุบซิบนินทากัน แต่ฉันไม่ได้ยินหรอกว่าพูดอะไร และฉันก็ไม่คิดที่จะสนใจขนาดนั้น เพราะคนที่ฉันจะสนใจมากกว่าใครก็คือพี่พัฒน์

เราสองคนเดินมาที่โต๊ะเกือบในสุดแล้วนั่งลงพร้อมกับหยิบเมนูอาหารให้กับพี่พัฒน์ก่อนจะเอ่ยถาม

"ร้านแบบนี้พี่พัฒน์ทานได้ใช่ไหมคะ" ฉันรีบถามพี่พัฒน์ก่อน เพราะไม่รู้ว่ากินร้านอาหารตามสั่งแบบธรรมดาได้หรือเปล่า

"ได้สิ พี่ทานง่าย" พี่พัฒน์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบแต่สายตามองไปยังเมนูที่ฉันยื่นไปให้ก่อนหน้า

"งั้นมิก็สบายใจค่ะ" ฉันบอกพร้อมกับมองผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงหน้าด้วยสีหน้าที่กำลังตั้งใจดูเมนูอาหาร หรือว่าพี่พัฒน์จะหิว เพราะตั้งแต่ยื่นเมนูให้ ก็ไม่เงยหน้าขึ้นมามองฉันเลย

"มิจะสั่งอะไร เดี๋ยวพี่สั่งให้" ฉันมัวแต่นั่งเหม่อมองคนตรงหน้าด้วยความสุข จนไม่ได้ยินเสียงที่พี่พัฒน์ถาม

"มิ ฟังพี่อยู่หรือเปล่า" ฉันที่เหม่อมองยิ้มเหมือนคนเป็นบ้าก็ได้สติขึ้นเพราะมีนิ้วมาสะกิดที่ต้นแขนฉันเบาๆ

"อ่อ....คะ...พี่พัฒน์ว่าไงนะคะ" น่าอายชะมัดเผลอมองพี่พัฒน์แบบตั้งใจแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ บ้าจริงเลยฉัน

"มิจะสั่งอะไร เดี๋ยวพี่สั่งให้"

"เอ่อ...แปปนะคะ มิขอดูเมนูก่อน" มื้ออาหารในเย็นนี้ฉันคงอิ่มทิพย์แน่ๆ แค่มองพี่พัฒน์ทานก็คงจะอิ่มอกอิ่มใจไปหลายวัน

ในเมื่อเป็นคนชวนทานข้าวฉันก็ต้องรีบสอดสายตามองเมนูอาหารว่าอยากจะทานอะไร

"แล้วพี่พัฒน์ทานอะไรคะ" ฉันเงยหน้าถามพี่พัฒน์ก่อนจะบอกว่าเมนูที่ฉันจะทานคืออะไร

"พี่สั่งไก่ผัดผงกะหรี่" ฉันตกใจเล็กน้อยเพราะเป็นเมนูที่ฉันก็จะสั่งเหมือนกัน ใจตรงกันแบบนี้เนื้อคู่ชัดๆ

"งั้นเป็น2เลยค่ะ เพราะมิก็จะทานเมนูนี้เหมือนกัน" พี่พัฒน์พยักหน้าแล้วเรียกพนักงานเพื่อสั่งอาหาร

หลังจากที่พี่พัฒน์สั่งอาหารกับพนักงานแล้วเรียบร้อย ฉันเลยถามต่อว่าจะดื่มน้ำอะไร เพราะที่นี่ต้องบริการน้ำด้วยตัวเอง

"ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่ไปเอาน้ำมาให้ อยู่ตรงไหนหล่ะ" พี่พัฒน์ถามแล้วทอดสายตามองไปยังรอบๆร้าน

"อยู่ทางด้านหลังนี่เองค่ะ" ฉันชี้ไปทางข้างหลังฉัน ซึ่งเดินไปอีกไม่กี่ก้าว และฉันซึ่งอยู่ใกล้กว่าลุกไปหยิบให้ก็ได้ แต่พี่พัฒน์ผู้ชายที่สุภาพบุรุษเป็นฝ่ายเอ่ยเป็นคนไปเอาน้ำมาให้ด้วยตัวเอง

ฉันมองพี่พัฒน์ทุกฝีก้าวตั้งแต่ลุกจากเก้าอี้แล้วเดินไปหยิบน้ำมาให้จนกลับมาถึงที่โต๊ะอาหารแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ตามเดิม คนเรามองกันที่ภายนอกไม่ได้จริงๆ ถึงพี่พัฒน์จะเป็นคนหน้าดุ เคร่งขรึมตลอดเวลา ไม่ค่อยจะยิ้ม ซึ่งมันขัดกับบุคลิกนิสัยที่ฉันเห็นตอนนี้เอามากๆ จะว่าฉันโชคดีไหมนะ อยากอยู่มองพี่พัฒน์แบบนี้ไปอีกนานๆจัง

เพียงไม่นานนักพนักงานก็เอาอาหารมาเสิร์ฟลงบนโต๊ะ ฉันที่มองพี่พัฒน์แบบไม่วางตา อยากจะรู้ว่าที่ฉันโฆษณาเอาไว้จะอร่อยถูกใจพี่พัฒน์หรือเปล่า

เมื่อฉันเห็นพี่พัฒน์เคี้ยวอาหารในปากจนหมด ฉันจึงถามคำถาม "อร่อยไหมคะ" ฉันเม้มปากไว้เล็กๆ เพราะถ้าอร่อยฉันจะได้ชวนพี่พัฒน์มาทานที่ร้านอีกเมื่อมีโอกาส

พี่พัฒน์มองหน้าฉันก่อนจะตอบ "อร่อยครับ" แล้วยิ้มมุมปากเล็กๆ เมื่อสบายใจฉันจึงตักอาหารเข้าปากแล้วทานไปพร้อมๆกับผู้ชายที่นั่งอยู่ตรหน้า

"อ่าววว ผัวใหม่หรอ" เสียงแจ๋นที่เอ่ยทักฉันแบบนี้มีอยู่คนเดียวเท่านั้นแหล่ะ คืออีนังเฟิร์น ทำไมจะต้องมาเห็นตอนฉันอยู่กับพี่พัฒน์ด้วย จากที่กำลังเพลิดเพลินกับการทานอาหาร ก็หมดอารมณ์ที่จะทานต่อ

อีเฟิร์นมันมาหยุดยืนอยู่ตรงโต๊ะอาหารที่ฉันกับพี่พัฒน์กำลังทานข้าวกันอยู่

"พี่ชายฉัน"

"หรอ ไม่ยักรู้ว่าพี่มีชาย..." ปลายประโยคเสียงของอีเฟิร์นขาดหายไปแล้วหันไปมองพี่พัฒน์ที่กำลังจ้องหน้าอีเฟิร์นกลับด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่ง "หล่อขนาดนี้" ก่อนจะหันมามองหน้าฉันแล้วพูดต่อ "แน่ใจนะว่าพี่ชายจริงๆ"

ฉันไม่อยากแสดงอาการที่ไม่น่ารักต่อหน้าพี่พัฒน์ เลยทำได้แค่เงยหน้ามองอีชะนีที่อยู่ตรงหน้าอย่างข่มอารมณ์โกรธเอาไว้ลึกๆ

"ผมเป็นพี่ชายน้องมิจริงๆ" เสียงพี่พัฒน์กดต่ำแล้วตอบแทนฉัน ถ้าฉันไม่คิดเข้าข้างตัวเองจนเกินไป พี่พัฒน์กำลังปกป้องฉันอยู่ใช่ไหม

"หรอคะ แต่หน้าไม่เหมือนกันเลยนะ หรือว่าจะเป็นแค่พี่น้องท้องชนกัน"

ฉันตบโต๊ะก่อนจะลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับอีผู้หญิงปากเสีย คนในร้านก็เริ่มมองมาที่โต๊ะฉันเป็นสายตาเดียว แต่ถามว่าฉันสนใจไหม ก็ไม่ มันเริ่มเก็บอาการไว้ไม่อยู่แล้ว

"มินั่งเถอะ" พี่พัฒน์ดึงข้อมือฉันแล้วบอกให้ลงนั่งที่เก้าอี้ตามเดิม

พอฉันหย่อนก้นลง ฉันเงยหน้ามองอีเฟิร์นอย่างหาเรื่อง ส่วนมันก็มองหน้าฉันพร้อมกับเบะปากใส่แล้วเดินจิกส้นสูงออกจากร้านอาหารไป

คงเห็นว่าฉันนั่งอยู่กับผู้ชาย เลยแวะเข้ามาจิกกัดฉันสินะ คิดถูกคิดผิดที่ชวนพี่พัฒน์ทานข้าวที่ซอยหอเนี่ย แล้วรอบหน้าฉันจะกล้าชวนอีกไหมหล่ะ