Chapter 4 : ชวนทานข้าว

"ฮัลโหลค่ะพี่พัฒน์" ฉันตอบด้วยน้ำสียงเริงร่า

(เรียนอยู่หรือเปล่า)

"ป่าวค่ะ มิพักเที่ยงพอดี พี่พัฒน์โทรหามิมีอะไรหรือเปล่าคะ" ฉันถามด้วยความอยากรู้ ไม่คาดคิดว่าพี่พัฒน์จะเป็นฝ่ายโทรหาฉันเป็นครั้งที่สอง แต่ก็คาดหวังอยู่นิดๆว่าลึกๆพี่พัฒน์อาจจะสนใจฉันบ้าง แต่มันก็ไม่ใช่

(แม่พี่ฝากขนมมาให้ เดี๋ยวพี่เลิกงานแล้วพี่แวะเอาไปให้ที่หอมินะ) ที่แท้โทรมาเพราะแม่พี่พัฒน์ฝากขนมมาให้เรานี่เอง

"ได้ค่ะ ถ้าใกล้ถึงแล้วโทรมานะคะ มิจะได้ลงไปรับของ"

(ครับ)

เมื่อกดวางสายจากพี่พัฒน์ ฉันที่กำลังจะเอี้ยวตัวหันหลังเพื่อเดินกลับไปหาขนมปัง จู่ๆก็มีผู้ชายคนนึงเดินชนที่ไหล่ฉันแต่ไม่แรงมาก

"ขอโทษครับ เป็นอะไรไหม" ฉันเห็นมือหนาที่ด้านข้างทำท่าเหมือนจะประครองตัวฉันไว้คงเพราะกลัวว่าจะล้ม

ฉันหันหลังกลับเพื่อดูหน้าผู้ชายคนที่ชนฉันว่าเป็นใคร "ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ได้เจ็บอะไร" ก็ไม่ได้เจ็บจริงๆ และเขาก็คงไม่ได้ตั้งใจ ยังไงเขาก็ขอโทษแล้ว

"พอดีผมไม่ทันได้มองว่ามีคนยืนอยู่เพราะมัวแต่หันหน้าคุยกับเพื่อน" เขาบอกฉันอย่างคนรู้สึกผิด

"มิรา" เสียงของขนมปังตะโกนเรียกชื่อฉันด้วยความตกใจ สงสัยคงจะเห็นว่าผู้ชายคนนี้เดินมาชนฉัน เลยรีบวิ่งมาดู

"เอ่อ...ว่าแต่เธอ...ชื่ออะไร" เขาถามด้วยท่าทีเขินเล็กน้อย

ฉันคิดอยู่ว่าควรจะบอกชื่อกับเขาดีไหม เพราะฉันก็ไม่ชอบคุยกับคนแปลกหน้าเท่าไหร่ แต่แค่ชื่อก็ไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง

"มิราค่ะ"

"เรียนคณะอะไร ปีไหน" ถามเหมือนเป็นผู้ปกครองฉันเลย

"นิเทศค่ะ ปีสาม"

"เราชื่อว่าน เรียนนิติ ปีสามเหมือนกัน" ฉันทำตาปริบๆมองผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า จะมาบอกฉันทำไม ไม่ได้อยากจะรู้สักหน่อย

"งั้นเรากับเพื่อนขอตัวก่อน ไว้เจอกันนะ" เจอกันหรอ เขาจะมาเจอฉันทำไม ฉันมองคนที่ชื่อว่านด้วยความแปลกใจ

"มิ ผู้ชายคนนั้นเป็นเดือนคณะนิติเลยนะ ฉันแอบส่องเฟสเขาบ่อยๆ"

"แกมีเฟสเขาด้วยหรอ"

"อือ ฉันแอบชอบเขา แต่สงสัยฉันคงกินแห้วแล้วหล่ะเพราะจากอาการของเขาเมื่อกี้ดูท่าคงจะสนใจแกไม่น้อย"

"แกชอบจริงจังป่ะ"

"ไม่อ่ะ แต่ก็แค่เสียดายนิดหน่อย ฉันไม่คู่ควรกับคนหล่อๆอย่างเขาหรอก" คำพูดกับสีหน้าของยัยขนมปังมันสวนทางกันเห็นๆ ปากบอกว่าเสียดาย แต่หน้าของเพื่อนฉันนี่สิ เศร้าลงถนัด

"ถ้าแกจะจีบฉันจะช่วย เพราะฉันมีคนของใจอยู่แล้ว ไม่ต้องห่วง เดี๋ยววันนี้พี่พัฒน์จะเอาของมาให้ที่หอ" พูดไปก็ยิ้มไป ถึงเหตุที่พี่พัฒน์มาหาเป็นเพราะของฝากของคุณแม่ แต่อย่างน้อยฉันก็ได้เห็นหน้าพี่พัฒน์อีกครั้ง

"เย็นนี้ฉันว่าจะชวนพี่พัฒน์ทานข้าว"

"ฉันไปด้วยสิ"

"ไม่ได้" ฉันรีบหันควับปฏิเสธเพื่อนรักทันที

"อยากอยู่สองต่อสองหล่ะสิ"

"ใช่ นานๆจะมีโอกาสสักครั้ง ไม่สิมันแทบไม่เห็นโอกาสนั้นเลย ฉันเลยต้องรีบคว้ามันเอาไว้"

"ดูแกจะชอบพี่ชายไม่แท้ของแกมากเลยนะ"

"ตั้งแต่เจอพี่พัฒน์ครั้งแรก บอกตามตรงไม่เคยมองเห็นเขาเป็นพี่ชายได้เลย ที่ได้อย่างเดียวเลยนะผัวเท่านั้น โอ้ย..." คนกำลังเพ้อฝัน จู่ๆยัยขนมปังก็ตีเข้าที่ต้นแขนฉันดังแปะ

"เป็นแฟนให้ได้ก่อนเถอะหย่ะ ขืนพี่พัฒน์มาได้ยินมีหวังได้หลบหน้าแกตลอดไป"

"ขู่ฉันหรอ มานี่เลยยัยตัวดี" ขนมปังเห็นท่าไม่ดี รีบวิ่งหนีฉันเพราะว่าคำขู่ที่มันขู่ขึ้นมา

#หอพัก

ฉันกลับมาถึงห้องพักตั้งแต่เรียนเสร็จ แล้วรีบกลับมาทำความสะอาดที่ห้อง อาบน้ำทาครีมให้หอมๆ แต่งตัวแบบสบายๆ ใส่เสื้อยืด กางเกงยีนส์ขาสั้น รอพี่พัฒน์โทรมา ฉันจะได้รีบลงไปแล้วทำทีเป็นชวนกินข้าวเย็นด้วยกันเลย

(เสียงโทรศัพท์มิรา)

"ฮัลโหลค่ะพี่พัฒน์"

(พี่ถึงหอแล้วรออยู่ด้านล่างนะ)

"ได้ค่ะ เดี๋ยวมิรีบลงไป" ฉันตื่นเต้นเอามากๆจนทำตัวไม่ถูก ฉันต้องหยิบอะไรลงไปหล่ะ อ้อ หยิบคีย์การ์ดห้อง โทรศัพท์ และกระเป๋าสตังค์ แล้วปิดไฟให้เรียบร้อย

เมื่อประตูลิฟท์เปิดฉันก็เห็นพี่พัฒน์ยืนรออยู่ที่ด้านหน้าหอ "พี่พัฒน์คะ" ฉันเรียกพร้อมกับเดินเข้าไปหาแล้วยกมือไหว้สวัสดี ส่วนพี่พัฒน์ก็พยักหน้ารับ

พี่พัฒน์ยื่นถุงกระดาษสีน้ำตาลให้ฉันแล้วบอก "แม่พี่ทำขนมมาให้ เห็นว่าเป็นของโปรดของมิ"

เมื่อฉันรับมาอยู่ในมือแล้วก็เปิดถุงดูว่าเป็นขนมอะไร

"บราวนี่ ของโปรดมิเลยค่ะ ฝากขอบคุณคุณป้าด้วยนะคะ" ฉันตอบออกไปเพราะว่าดีใจมากที่คุณป้าทำขนมที่เป็นของโปรดให้กับฉัน

"แล้ว...พี่พัฒน์เอ่อ ทานข้าวหรือยังคะ" ไม่รีรอให้เสียเวลาฉันรีบถามก่อนเลยพร้อมกับรอคำตอบอย่างตั้งใจ

"ยังเลย พี่ว่าจะกลับไปทานแถวคอนโด"

"ทานที่นี่เลยไหมคะ พอดีมิกำลังจะไปทานข้าวอยู่พอดี"

พี่พัฒน์ยืนมองชุดที่ฉันใส่ลงมาด้วยสีหน้าที่เรียบนิ่งก่อนจะพูดขึ้นว่า "มิใส่ชุดแบบนี้ลงมาทานข้าวหรอ"

ฉันรีบตรวจดูชุดตัวเองก่อนจะตอบ "ค่ะ ก็เหมือนชุดอยู่บ้านปกตินะคะ ทำไมหรอ"

"พี่ว่ากางเกงมันสั้นไป"

"หรอคะ มิก็ใส่ปกตินะ แล้วตกลงพี่พัฒน์จะกินข้าวกับมิเลยไหมคะ มีร้านนึงอร่อยมากเลยนะ อยากให้พี่พัฒน์ลองกินดู"

พี่พัฒน์เหมือนคนกำลังคิดอยู่ว่าจะตกลงหรือปฏิเสธดี แต่แล้วก็ตอบกลับมาว่า "ตกลง" ตอบกลับมาสั้นๆแต่ใจฉันมันกระโดดโลดเต้นดีใจนำไปก่อนแล้ว

"งั้นไปกันเลยค่ะ"

°°°°°°°°°°