Chapter 3 : โทรหา

#หอพัก

ล๊า ลั๊ล ล๊า ล๊า ล๊า ~ ฉันเดินร้องเพลงเข้าห้องอย่างอารม์ดี

เพิ่งจะจากกันไม่นาน ฉันก็นึกคิดถึงพี่พัฒน์ซะแล้ว เป็นเอามากจริงๆเลยฉัน ทีนี้ก็อาบน้ำใส่ชุดนอนรอข้อความจากพี่พัฒน์ดีกว่า

เวลา4ทุ่มครึ่ง

นี่ฉันนั่งรอนอนรอมาเป็นชั่วโมงแล้วนะ ทำไมถึงไม่ทักมาบอกฉันสักทีหล่ะ ปล่อยให้คนรอมันบาปรู้ไหมคะ

ฉันเปิดหน้าแชทพี่พัฒน์ค้างไว้ตลอด เลื่อนแล้วเลื่อนอีกก็ไม่มีข้อความทักมา รู้ไหมว่ามีเด็กคนนึงรออยู่นะคะ หรือว่าพี่พัฒน์จะลืมไปแล้ว เพราะฉันมันเลือดกรุ๊ปบี :(

ตอนนี้ก็5ทุ่มแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะพี่พัฒน์ฉันคงไม่ถ่างตารอขนาดนี้แน่

ในที่สุดฉันก็รอไม่ไหวเพียงแปปม่านตาก็ปิดสนิท

(เสียงโทรเข้าไลน์)

ฉันสะดุ้งตื่นเพราะเสียงโทรไลน์ที่มันสั่นอยู่ในมือฉัน

"พี่พัฒน์" ฉันรีบลุกขึ้นนั่ง จากที่ง่วงๆก็ตาสว่างขึ้นมาทันทีที่เห็นว่าเป็นชื่อพี่พัฒน์โทรหาฉัน ทำไมถึงโทรมาหล่ะ

"อะแฮ่ม~" ก่อนจะรับสายขอปรับจูนเสียงสักนิด

"ฮัลโหลค่าพี่พัฒน์" เสียงสดใสเกินเบอร์ไปมากยัยมิ

(ดึกแล้วยังไม่นอนอีก)

"พี่พัฒน์รู้ไหมคะ ว่ามิรอพี่พัฒน์นานมาก" แอบงงนิดหน่อยว่าทำไมพี่พัฒน์ถึงเลือกที่จะโทรมา ทั้งที่ฉันเป็นคนบอกว่าถ้าถึงคอนโดแล้วให้ทักมาหาฉัน แต่มันก็ดีแล้วหนิ ถึงจะช้าไปมากแต่ก็ยังไม่ลืมเด็กคนนี้

(พรุ่งนี้เรียนเช้าไม่ใช่หรอ ทำไมไม่นอนอีก)

"ใครว่าหล่ะคะ มิเรียนบ่าย.....อ้อมะ...ไม่ใช่ค่ะ เรียนเช้าค่ะเช้า" โอ้ยยยพอว่าที่สามีในอนาคตโทรมาถึงกับความจำเสื่อมไปเลยนะยัยมิ

(ตกลงเช้าหรือบ่าย) พี่พัฒน์พูดเสียงกดต่ำแล้วถามคำถามอีกครั้ง นี่กำลังจะจับผิดกันอยู่ใช่ไหม

"เช้าค่า พอดีเบลอๆอ่ะค่ะ เริ่มง่วงแล้วด้วย"

(งั้นนอนเถอะ ฝันดีครับ)

"ฝะ...." กำลังจะอ้าปากบอกฝันดี อยู่ๆก็ตัดสายทิ้งไปเลย มาชิงบอกฝันดีคนเดียวได้ยังไงกัน ชิ!!

หลายวันต่อมา

#มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดัง (เวลา8.45น.)

"มิรา" เสียงของขนมปังที่ตะโกนอยู่ไกลๆ กำลังโบกไม้โบกมือเรียกฉันที่นั่งอยู่ใต้ตึกคณะนิเทศ

วันนี้ฉันมีเรียนเช้าของจริงแล้วนะ เพราะฉันกับขนมปังเพื่อนสุดที่รักต้องพรีเซนต์งานให้กับอาจารย์ในคลาสเช้านี้

"แกพร้อมป่ะมิ"

"แล้วแกหล่ะ" ฉันถามขนมปังกลับ แต่คำตอบที่ได้คือการส่ายหัว แล้วเราสองคนก็หัวเราะร่วนเพราะความไม่พร้อมทั้งคู่

"นี่ก็จะ9โมงแล้ว ขึ้นไปรอที่ห้องเลยดีกว่าไป อาจารย์มาตรงเวลาด้วย" ขนมปังบอก

ฉันและขนมปังเลยเดินจับมือกันขึ้นห้องเพื่อไปเตรียมตัวพรีเซนต์งานให้กับอาจารย์ที่ขึ้นชื่อได้ว่าโหดสุดๆ

เลิกคลาส (12.00น.)

"แกฉันพูดตะกุกตะกักมากเลยอ่ะ" ฉันหันไปพูดกับขนมปังด้วยความเป็นกังวล เพราะฉันไม่ชอบเลยการออกไปพูดหน้าห้องต่อหน้าเพื่อนๆในคลาส และก็กลัวด้วยว่าอาจารย์จะไม่ให้ผ่านเพราะฉันพรีเซนต์งานไม่รู้เรื่องเนี่ยสิ แต่ดีนะที่เพื่อนสาวคนเก่งแก้ไขสถานการณ์ให้ฉันได้

"แกก็ทำดีที่สุดแล้ว" ขนมปังพูดปลอบใจฉัน

"ไหนว่าไม่พร้อมไง ทำไมถึงพูดดีได้ขนาดนี้หล่ะ" ฉันเริ่มงอแงใส่เพื่อนสาวที่ยืนปลอบใจฉันอยู่

"แล้วถ้าเกิดอาจารย์ให้แกผ่านคนเดียวทำไงหล่ะ"

"นี่มันงานคู่ อาจารย์ก็ต้องให้ผ่านคู่สิ"

"เห้อ เครียดอ่ะ"

"ไม่ต้องเครียด เอางี้ กลางวันฉันเลี้ยงไอติมปลอบใจ" พอพูดว่าไอติมฉันก็ยิ้มออกทันที แถมยังใจดีเลี้ยงฉันอีกด้วย

"ไปกันเลยดีกว่าไป" เราสองคนมองหน้าแล้วยิ้มให้กันก่อนจะเดินจูงมือเดินลงไปชั้นล่างเพื่อไปร้านขายไอติมที่อยู่ตึกถัดไป

(เสียงโทรเข้าไลน์มิรา)

"พี่พัฒน์" ฉันตะโกนพูดชื่อเสียงดังลั่น จนนักศึกษาทุกคนต่างมองมาที่ฉันเป็นสายตาเดียวกันหมด

"แกฉันไม่เอาแล้ว" ฉันบอกกับขนมปังที่ตอนนี้ยืนรอซื้อไอติมอยู่หน้าร้าน

ฉันไม่สนใจไอติมแล้ว เพราะฉันสนใจคนที่โทรมาหาฉันตอนนี้ ว่าแต่พี่พัฒน์โทรมาหาฉันทำไม

"ฮัลโหลค่ะพี่พัฒน์"

°°°°°°°°°°