Chapter 2 : เข้าหา

"สวัสดีค่ะคุณลุง คุณป้า" ฉันเอ่ยทักผู้ใหญ่ใจดีทั้งสองที่กำลังสนทนากับพ่อแม่ของฉันอยู่ที่ห้องรับแขกของบ้าน

ส่วนพี่พัฒน์เดินตามหลังฉันมาติดๆพร้อมกับยกมือไหว้สวัสดีผู้ใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าทุกคนโดยไม่เปล่งเสียงใดๆออกมา

"มาๆนั่งลงก่อน" คุณลุงกวักมือเรียกฉันกับพี่พัฒน์เข้าไปนั่งยังโซฟาคู่ที่อยู่ข้างกัน

"ไงเจ้าพัฒน์ ไม่กลับบ้านกลับช่อง" ที่คุณลุงพูดหมายความว่าพี่พัฒน์ไม่ได้พักอยู่ที่บ้านนี้หรอกหรอ แล้วไปพักอยู่ที่ไหนหล่ะ

"ก็นี่ไงครับผมกลับมาแล้ว" พี่พัฒน์ตอบคุณลุงด้วยน้ำเสียงที่นิ่งขรึม แต่คนฟังอย่างฉันกลับรู้สึกว่ามันแอบน่ากลัว

"แล้วเป็นไงมากับเจ้าพัฒน์" คุณลุงหันมาถามฉัน

"ดีค่ะ ดีมากเลย" ผู้ใหญ่ทั้งสี่คนหันมองหน้ากันสลับกับมองหน้าฉันด้วยความสงสัย นี่ฉันเผลอออกอาการดีใจเกินเหตุอีกแล้วสินะ

"อ้อ หรอลูก...ดีๆ ลุงกลัวว่าตอนที่นั่งรถมากับมันหนูจะแอบกลัวเจ้าพัฒน์ที่ชอบทำสีหน้าเคร่งขึมอยู่ตลอดเวลา" ฉันก็รู้อยู่หรอกว่าพี่พัฒน์เป็นคนที่หน้านิ่งๆ แต่เพราะความที่นานๆจะเจอกันที มันเลยทำให้ฉันแอบกลัวเล็กน้อยกับคำที่พี่พัฒน์เอ่ยปากพูดกับคุณลุงเมื่อครู่

"กินข้าวกันดีกว่าลูก" คุณป้าเป็นคนเอ่ยพูด ทุกคนจึงลุกขึ้นแล้วเดินไปยังโต๊ะอาหาร

ร่วมสองชั่วโมงที่ครอบครัวเราทั้งสองรับประทานอาหารร่วมโต๊ะ พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน จะมีก็แต่พี่พัฒน์ที่นั่งกินข้าวแบบเงียบๆด้วยสีหน้านิ่งๆไม่บ่งบอกถึงอารมณ์ใดๆออกมา ที่รู้เพราะฉันลอบมองพี่พัฒน์อยู่ตลอด แต่ดูเหมือนว่าตัวพี่พัฒน์เองก็คงจะรู้ว่าฉันก็แอบมองอยู่ เพราะมีช่วงจังหว่ะที่เราสองคนสบตากันอยู่แปปนึง และเป็นฉันที่เป็นฝ่ายหลบสายตาพี่พัฒน์แล้วเสมองไปทางอื่น

"วันนี้อาหารอร่อยมาก ยังไงเดี๋ยวฉันกับเมียขอตัวกลับก่อน ยัยมิกลับบ้านกับพ่อแม่เลยไหม" พ่อหันไปบอกกับคุณลุงก่อนแล้วจึงหันมาถามฉัน

"กลับเลยค่ะ"

"แล้วพัฒน์หล่ะ วันนี้จะนอนที่นี่หรือว่าจะกลับไปนอนคอนโด"

"พรุ่งนี้ผมมีประชุมเช้าครับพ่อ กลับไปนอนคอนโดใกล้ออฟฟิศกว่านอนที่นี่" หูฉันมันผึ่งทันที ถ้าคอนโดใกล้กับออฟฟิศพี่พัฒน์ งั้นแสดงว่าขากลับก็ต้องผ่านมหาลัยฉันหน่ะสิ เอาไงดีหล่ะ พ่อแม่ฉันไม่น่าถามก่อนเลยว่าจะกลับไปบ้านไหม และฉันก็ดันตอบตกลงไปแล้วด้วย นี่คือโอกาสที่ฉันจะได้อยู่กับพี่พัฒน์สองคนอีกครั้งเลยนะ

"เอ่อ..คุณพ่อคุณแม่คะ มิเพิ่งนึกได้ว่าพรุ่งนี้มีเรียนเช้า" ฉันพูดปดต่อพ่อกับแม่ จริงๆพรุ่งนี้ฉันมีเรียนบ่าย แต่เพราะความกระสันอยากจะอยู่กับพี่พัฒน์สองคน และก็ไม่รู้ว่าอนาคตฉันจะได้เจอพี่พัฒน์อีกเมื่อไหร่

"งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่ง ไงก็เป็นทางผ่านอยู่ดี" พี่พัฒน์บอกฉันเสียงเรียบ "คุณน้าครับ เดี๋ยวผมไปส่งน้องเองไม่ต้องเป็นห่วง" รู้สึกดีจัง ที่พี่พัฒน์เป็นคนเอ่ยปากจะไปส่งฉันเอง โดยที่ฉันไม่ต้องเอ่ยขอ ถึงพี่พัฒน์ไม่พูด ยังไงฉันก็จะขอให้เขาไปส่งฉันอยู่ดี

#ภายในรถ

ตั้งแต่นั่งรถมา บทสนทนาของเราสองคนก็ไม่มีเลยสักคำ หรือฉันควรจะถามเรื่องเมื่อช่วงเย็นดีหล่ะ เพรามันก็แอบคาใจอยู่ไม่น้อย

"เอ่อ...เมื่อตอนเย็นพี่พัฒน์โกรธอะไรมิหรือเปล่าคะ" คิดถูกคิดผิดที่ตัดสินใจถามคำถามนี้ออกไป ทำไมไม่ถามว่าชอบดูหนังไหม ฟังเพลงไหม ฉันควรจะรู้กิจกรรมของพี่พัฒน์สิว่าชอบอะไรไม่ชอบอะไร

"พี่จะโกรธมิเรื่องอะไรหล่ะ" พี่พัฒน์ตอบฉันด้วยน้ำเสียงที่ดูโอเคขึ้นมากกว่าตอนที่อยู่ที่บ้าน

"ก็เรื่อง...."

"หอมิอยู่ไหนบอกพี่ด้วยนะ อยู่ลึกหรือเปล่า"

รู้สึกโล่งอก ที่พี่พัฒน์เปลี่ยนเรื่องคุย ไม่สิ ดีที่ตอนนี้เขาขับรถมาถึงต้นซอยหอพักของฉันที่อยู่ติดกับมหาวิทยาลัย

"ช่วงกลางๆซอยค่ะ ไม่ลึกมาก" เวลาความสุขมันมักผ่านไปเร็วเสมอ ฉันยังไม่ทันรู้เรื่องอะไรที่เกี่ยวกับตัวเขาเลย ก็มาถึงซอยหอซะแล้ว

"จอดขวามือด้านหน้าเลยค่ะ"

"หอนี้หรอ"

"ใช่ค่ะ" ฉันบอกพี่พัฒน์แล้วชี้ไปยังหอที่ฉันอยู่

"ขอบคุณมากๆเลยนะคะ" พี่พัฒน์แหงนมองหอพักที่ฉันชี้บอก

"รีบขึ้นห้องเถอะ"

"พี่พัฒน์คะ"

"ว่าไง"

"เอ่อ คือมิขอทักแชทไปคุยกับพี่พัฒน์บ่อยๆได้ไหมคะ" ตอนที่ฉันนั่งอยู่ในรถ ฉันคิดเยอะมากว่าฉันต้องทำยังไงดีถึงจะได้เจอได้คุยกับพี่พัฒน์อีก และความคิดฉันก็มาหยุดอยู่ที่เราต้องเป็นฝ่ายหาเรื่องคุยกับเขาก่อน ค่อยๆแทรกซึมเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต และวิธีที่ง่ายสุดในตอนนี้คือการแชทคุยกัน

"ได้ แต่พี่ไม่ค่อยตอบไลน์นะ ถ้ามิโอเค"

"โอเคเลยค่ะ" จะตอบช้าหรือตอบเร็ว อย่างน้อยพี่พัฒน์ก็อนุญาติให้ฉันทักหาได้

"ไงก็ขับรถกลับดีๆนะคะ ถึงคอนโดแล้วไลน์มาบอกมิหน่อยนะ" พี่พัฒน์มีสีหน้าที่งุนงงก่อนจะพยักหน้าเป็นการตอบรับ

ฉันจึงเปิดประตูก้าวลงจากรถอย่างมีความสุข

ต่อจากวันนี้ไปฉันจะค่อยๆเริ่มเป็นฝ่ายเดินเข้าไปอยู่ในชีวิตของพี่พัฒน์ และจะทำให้พี่พัฒน์ตกหลุมรักฉันให้ได้เข้าสักวัน

°°°°°°°°°°