Chapter 1 : กำลังจีบพี่?

#ภายในรถ

"สวัสดีค่ะ หายากไหมคะ" ฉันยกมือไหว้ ก่อนจะเอ่ยชวนพี่พัฒน์คุย

"หมายถึง?"

"ก็พี่พัฒน์ไม่เคยเข้ามาในมอของมิ ก็เลยถามดูค่ะ" พอได้อยู่กันสองคนฉันก็ออกอาการเกร็งอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน ไม่เคยนั่งรถพี่พัฒน์เลยด้วยซ้ำ นี่เป็นครั้งแรก ดีใจจัง

"ไม่ยากหรอกครับ" ฉันชอบผู้ชายสไตล์พี่พัฒน์ที่สุด ดูเป็นสุภาพบุรุษ มีความเป็นผู้นำ แถมยังพูดจาเพราะอีกต่างหาก แต่ขอติงสองอย่างเวลาพี่พัฒน์หน้านิ่งคือดุมาก อย่างที่สองคือเสียงเวลาพูดแบบติดดุอยู่ตลอดเวลา แต่มันก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับฉัน

"แล้วปกติพี่พัฒน์เลิกงานกี่โมงหรอคะ แล้วทำงานอะไร"

"หกโมงครับ ทำบัญชี" ทำไมพี่พัฒน์ไม่หันมามองหน้าฉันเลยสักนิดละ สายตาจ้องมองแต่ถนนข้างหน้า ดูสิขนาดมองข้างยังดูดุเลย แบบนี้ฉันต้องนั่งเกร็งไปตลอดทางแน่ๆ

"เห็นคุณพ่อบอกว่าบริษัทที่พี่ทำงานเป็นทางผ่านมหาลัยมิ"

"ใช่ครับ"

นี่ฉันจะต้องเป็นฝ่ายชวนคุยคนเดียวจริงๆหรอ ทำไมเขาไม่ชวนฉันคุยบ้างหล่ะ

ไม่รู้จะต่อบทสนทนาอะไร และเดาไม่ออกด้วยว่าพี่พัฒย์อยากคุยกับฉันหรือเปล่า

ผ่านไปได้สักพัก ภายในรถก็เงียบสงัด ได้ยินแต่เสียงแอร์ในรถและเสียงหายใจของเราสองคน

"มิอยู่ปีอะไรแล้ว" จากที่ฉันเหม่อมองไปยังหน้าต่างรถด้านนอก พอได้ยินเสียงของผู้ชายคนข้างๆฉันถึงกับออกอาการดีใจแล้วหันหน้ามาตอบคำถาม

"ปีสามแล้วค่ะ เทอมสองแล้ว" ฉันตอบด้วยน้ำเสียงที่สดใส แต่พอหันมาฉันก็หวังเล็กๆว่าพี่พัฒน์จะมองฉันตอบ แต่ก็เปล่าเลย สายตาเขามองไปยังถนนข้างหน้าเหมือนเดิม เห้อ ก็พี่พัฒน์เขาขับรถอยู่หนิ อย่างอแงเหมือนกำลังงอนแฟนไปหน่อยเลย

"หรอ โตเป็นสาวแล้วสิ"

"ก็เป็นสาวแล้วสิคะ พร้อมมีแฟนแล้วด้วย" ถือว่าขายตัวเองไปในตัว เผื่อพี่พัฒน์จะสนใจ ฉันก็ไม่ใช่คนขี้ริ้วขี้เหร่ อย่างน้อยพี่พัฒน์ก็น่าจะชมฉันสวยบ้างแหล่ะหน่า

"อยากมีแฟนขนาดนั้นเลย ตั้งใจเรียนก่อนดีกว่านะ"

"พูดเหมือนคนแก่ไปได้ พี่พัฒน์เพิ่งจะเลข3ไม่ใช่หรอคะ"

"พี่ 35 แล้วนะ"

"จริงหรอคะ" ฉันทำตาลุกวาว แอบตกใจเหมือนกันนะ นึกว่าจะเพิ่ง 30 ต้นๆ แล้วแบบนี้พี่พัฒน์จะมองเด็กกะโปโลแบบฉันไหมเนี่ย คิดแล้วเศร้า

"ทำไม หน้าพี่เหมือนคนอายุ40-50หรอ"

"ไม่เลยค่ะ พี่พัฒน์หน่ะหล่อมากก ตอนมิเจอพี่ครั้งแรกเหมือนกำลังตกหลุมรักพี่พัฒน์เลยแหล่ะค่ะ อุ๊ย" ฉันยกมือขึ้นปิดปาก เพราะเผลอหลุดปากบอกรักพี่พัฒน์ต่อหน้า ทำไมฉันถึงเสียอาการได้ขนาดนี้นะ ยัยมิเอ้ยย แกนี่มัน....

จู่ๆพี่พัฒน์ก็หันมายิ้มตอบ ใจฉันมันจะละลายไปกับเบาะนั่งในรถแล้วนะคะ อย่ายิ้มแบบนี้สิ~

"ยิ้มแบบนี้กับมิคนเดียวได้ไหมคะ" ไหนๆก็ไหนๆละ หยอดไปเลยก็แล้วกัน

"นี่เรากำลังจีบพี่?"

"แหม... อย่าจริงจังสิคะ มิก็พูดเล่น" ฉันพูดกลั้วหัวเราะ พอพี่พัฒน์ถามตรงๆฉันก็ดันไม่กล้าตอบความจริง แต่ดันกล้าหยอดมุขจีบ บ้าจริงๆฉัน

"แล้วพี่พัฒน์มีสาวๆในออฟฟิศมาจีบไหมหล่ะคะ" เป็นการสนทนาที่ทำให้ฉันได้มีเรื่องคุยกับพี่พัฒน์ต่อ จริงๆก็อยากรู้ว่าฉันจะมีคู่แข่งเยอะไหม

"พี่ไม่รู้ พี่ไม่ได้สนใจที่จะมีแฟน" ทำไมฉันรู้สึกเหมือนโดนพี่พัฒน์ปฏิเสธทางอ้อมเลยอ่ะ

"แต่มิว่าก็น่าจะมีคนสนใจพี่พัฒน์อยู่นะคะ แต่เขาอาจจะไม่แสดงตัวก็ได้" ก็มีฉันนี่แหล่ะคนนึง

"หมายถึงตัวเองหรือเปล่า หืม"

"ปะ เปล่านะคะ" ฉันรีบยกมือปฏิเสธบอกว่าไม่ใช่ทันที ฉันไม่กล้าบอกชอบแล้วเนี่ย มาพูดว่าไม่สนใจที่จะมีแฟน

"แล้วพี่พัฒน์เคยแอบชอบใครหรือเปล่าคะ" คำถามฉันมันมีอะไรผิดหรือเปล่า เพราะสีหน้าพี่พัฒน์กลับนิ่งลงทันควัน ต่างจากเมื่อกี้ที่อมยิ้มเล็กน้อย ฉันกำลังทำให้พี่พัฒน์ไม่พอใจกับคำถามอยู่ใช่ไหม

"เอ่อ มิขอโทษค่ะ"

"ขอโทษทำไม"

"ก็มิสังเกตุสีหน้าพี่พัฒน์เปลี่ยนไปตอนที่มิถามไปว่า..."

"ใกล้ถึงบ้านแล้วครับ" พี่พัฒน์เปลี่ยนเรื่องคุยทันที แต่ทางข้างหน้าก็ใกล้จะถึงบ้านของเขาแล้วจริงๆ

ฉันจึงไม่กล้าปริปากพูดอะไรต่ออีก กลัวว่าจะโดนพี่พัฒน์ดุเอา

°°°°°°°°°°