INTRO

INTRO

มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดัง

"อีมิรา" เสียงแจ๋นของอีผู้หญิงนางหนึ่งที่ตะโกนเรียกชื่อฉันลั่นกลางโรงอาหารของตึกคณะนิเทศ

ฉันที่กำลังยืนต่อแถวซื้ออาหารก็ต้องเดินแตกแถวออกเพื่อเดินมาหายัยตัวต้นเสียง

ตอนนี้ฉันยืนกอดอกประจันหน้าจ้องตาเขม็ง ผู้หญิงที่ตะโกนเรียกฉันมันชื่อเฟิร์น มันชอบกล่าวหาว่าฉันไปอ่อยผัวของมัน ทั้งที่ผัวของมันนั่นแหล่ะที่เป็นฝ่ายเข้ามาเต๊าะฉัน

"ไม่มีปัญญาหาผัวเองหรือไง ถึงต้องมาแย่งผัวชาวบ้าน" ผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าจงใจพูดเสียงดังเพื่อให้นักศึกษาที่อยู่โดยรอบได้ยิน คงอยากให้ฉันอับอายขายขี้หน้างั้นสิ

"จะบอกอะไรให้นะ ผัวมึงอ่ะมันร่าน วันก่อนฉันเห็นมันขับรถไปส่งใครก็ไม่รู้นะ แต่ที่รู้ๆคนที่นั่งข้างๆไม่ใช่มึง"

"อ๊ายยยยย ไม่จริง อย่ามาโกหก" เธอส่งเสียงหวีดร้องอย่างคนบ้าคลั่ง จนทำให้นักศึกษาที่กำลังทานอาหารต่างคนต่างอุดหูเพราะทนเสียงกรี๊ดของเธอไม่ไหว

"ถามผัวเธอสิ วิ่งหน้าตั้งมานู่นแล้ว" ฉันเพยิดหน้าให้ยัยคนขี้วีนหันไปดูผัวเธอที่กำลังวิ่งหน้าตั้งมาทางที่เราสองคนยืนทะเลาะกันอยู่

"เห้ยมิรา อีกแล้วหรอวะ"

"อืม เดิมๆอ่ะ" ฉันหันไปตอบเพื่อนสาวคนสนิท ก่อนหน้านี้เราแยกกันไปซื้ออาหาร เพื่อนฉันคงได้ยินเสียงคนทะเลาะก็เลยเดินมาดู

"พี่แดน อีมิรามันบอกว่าเห็นพี่ขับรถไปส่งอีนังผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้ มันไม่จริงใช่ไหม" เธอชี้หน้าฉันก่อนจะหันไปพูดกับผัวเธอที่ตอนนี้มีสีหน้าที่วิตกเพราะกลัวว่าจะโดนจับได้แล้วเกิดเรื่อง

"ไม่จริงนะที่รัก" ผัวเธอหันไปตอบเมียที่โคตรจะโง่ก่อนจะหันมาพูดกับฉัน "อย่ามากล่าวหาลอยๆ มีไหมหล่ะหลักฐาน" พูดมาแบบนี้ก็เข้าล็อค นี่ดีนะที่ฉันหยิบโทรศัพท์มาด้วย ฉันจะเปิดดูให้เห็นเต็มสองตา

สิ่งที่ฉันพูด ฉันไม่ได้กล่าวหาลอยๆ เพราะวันที่ฉันเห็นอีพี่แดนอยู่ในรถกับผู้หญิงอีกคนที่ไม่ใช่นังเฟิร์นมันเป็นช่วงเวลากลางคืน พี่แดนแฟนของมันขับรถอยู่ในซอยหอ และเป็นจังหว่ะในช่วงที่รถในซอยติดมาก เนื่องจากเป็นซอยแคบ รถที่วิ่งผ่านไปมาจึงต้องขับกันอย่างระมัดระวัง

ฉันเปิดเข้าอัลบั้มรูปภาพแล้วเลื่อนหารูปที่เป็นหลักฐานมัดตัวไอพี่แดนคนกะล่อน

"เจอแล้ว นี่ไง" ฉันยื่นโทรศัพท์ไปตรงหน้าสองผัวเมีย เป็นไงตกใจไปเลยหล่ะสิ ดีนะที่รถในซอยมันติดฉันเลยได้มีจังหว่ะแชะภาพได้ชัด และฉันก็จำรถของอีพี่แดนได้ เพราะมันเคยขับรถมาดักรอฉันที่ตึกนิเทศ

"ทีนี่ก็เลิกกล่าวหาฉันสักที" ฉันเบะปากมองสองผัวเมียที่มีอาการเลิ่กลั่ก

"เอารูปไปตัดต่อหรือเปล่าเถอะ" หลักฐานชัดขนาดนี้ อีพี่แดนยังคิดว่าฉันเอาภาพไปตัดต่ออีกงั้นหรอ

"ยอมรับมาเถอะค่ะ ว่าพี่มันไม่ได้มีแค่อีเฟิร์นคนเดียว" ฉันพูดกับอีพี่แดนเสร็จก็หันไปดูสีหน้านังเฟิร์นที่กำลังจ้องผัวมันเขม็ง

"ใช่พี่หรือเปล่า" เฟิร์นเขย่าแขนผัวแรงๆเพื่อเค้นเอาคำตอบ

"มะ ไม่ใช่เลยที่รัก"

"เฟิร์นไม่ได้โง่นะที่จะดูไม่ออกว่าภาพไหนตัดต่อหรือภาพไหนจริง" แต่เรื่องผัวทำไมถึงโง่ได้นะ ใจก็นึกสงสารเธออยู่เหมือนกัน ที่ได้ผัวร่านแบบนี้ ก็อย่างว่าอีพี่แดนมันดีกรีเป็นถึงเดือนมหาวิทยาลัย ผู้หญิงในมอก็ต่างอยากจะได้ไปเป็นผัวกันทั้งนั้น แต่ยกเว้นฉันไว้คนนึงหล่ะ เพราะว่าฉันมีผู้ชายที่แอบชอบอยู่ในใจแล้ว

และผู้ชายคนนั้นก็คือพี่ชายของฉัน

เลิกคลาส (16.00)

"ยัยมิรา วันนี้พี่ชายแกจะมารับหรอ" เพื่อนสาวคนเดิมที่อยู่ด้วยกันที่โรงอาหารเมื่อตอนเที่ยงเอ่ยถาม เพราะฉันบอกกับเพื่อนคนนี้ไว้ว่าวันนี้พี่ชายจะมารับ ฉันเลยรู้สึกดีใจเป็นพิเศษ

"ใช่"

"แกมีพี่ชายด้วยหรอไม่ยักเคยพูดถึง" ขนมปังเพื่อนสาวคนเดิมถามด้วยความสงสัย

"ไม่ใช่พี่ชายแท้ๆหรอก"

"อ้อ~" ยัยขนมปังมองฉันแล้วยิ้มกรุ้มกริ่ม

"วันนี้ฉันเลยไม่ได้ไปชอปปิ้งเป็นเพื่อนแกเลย ขอโทษด้วย" ฉันยกมือไหว้ขอโทษยัยขนมปังที่นั่งอยู่ข้างๆด้วยความติดตลกแกมหยอก

"หย่ะ เห็นเพื่อนออกอาการดี๊ด๊าขนาดนี้ ฉันว่าต่อไปฉันคงต้องไปชอปปิ้งคนเดียวแล้วหล่ะ"

"ทำมาเป็นพูดตัดพ้อ อาจจะแค่วันนี้วันเดียวเท่านั้นแหล่ะ"

"ทำไมหล่ะ"

"พี่พัฒน์เขาก็ต้องทำงานไหมหล่ะ ไม่ได้ว่างเหมือนฉันกับแกนะ"

"แล้วพี่พัฒน์ของแกนี่เขาเป็นใคร" ขนมปังถามพร้อมกระเถิบเข้ามาใกล้ๆทำตาลุกวาวด้วยความอยากรู้

"ฉันบอกไว้ก่อนเลยนะ ถ้าแกเห็นพี่พัฒน์ห้ามตกหลุมรักเด็ดขาด เพราะฉันจองมานานแล้ว" ฉันรีบห้ามเพื่อนสาวคนสนิท กลัวว่าพอเห็นหน้าพี่ชายปุ๊บแล้วจะมาแย่งของของฉัน

"จะบอกได้ยังว่าพี่พัฒน์ของแกเป็นใคร"

"เป็นลูกชายเพื่อนสนิทของพ่อ"

"อ้อ~"

"อ้ออะไรของแกยัยขนมปัง"

"ป๊าววว แล้วทำไมวันนี้พี่พัฒน์ถึงมารับแกหล่ะ ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรทางสายเลือดสักนิด"

"วันนี้พ่อของพี่พัฒน์ชวนครอบครัวของฉันไปทานข้าว แล้วเห็นพ่อฉันบอกว่า เดี๋ยววันนี้พี่พัฒน์จะมารับ เพราะเป็นทางผ่านพอดี"

"จะเกี่ยวดองว่างั้นเถอะ" ขนมปังเอ่ยแซวฉัน แต่ก็ไม่แน่นะ ในอนาคตครอบครัวเราสองคนอาจจะได้เป็นครอบครัวเดียวกันก็ได้

ฉันทำท่าไหวไหล่ ยิ่งนึกถึงประโยคที่ยัยขนมปังพูด มันยิ่งทำให้ฉันคิดเพ้อไปไกลถึงอนาคตที่ไม่รู้ว่าจะเป็นจริงไหม

"แล้วนี่พี่พัฒน์เขารู้ใช่ไหมว่าแกรออยู่ตรงนี้"

"รู้ เมื่อกี้ไลน์ไปบอกแล้ว"

รอเพียงไม่นานเสียงผู้ชายคนหนึ่งเอ่ยชื่อเรียกฉันจากทางด้านหลัง

"มิรา" ถึงเราจะไม่ค่อยได้เจอกัน แต่เสียงแบบนี้เป็นเสียงที่ฉันจำได้ขึ้นใจ ในขณะที่ฉันกำลังคุยกับเพื่อนสาวอย่างสนุกสนานการสนทนาก็ต้องหยุดลง แล้วรีบหันไปหาผู้ชายที่จะได้ขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้าบ่าวของฉันในอนาคต

"พี่พัฒน์" ฉันเรียกชื่อเขาด้วยความดีใจพร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง แล้วรีบดีดตัวลุกขึ้นบอกลาเพื่อนสาวที่อุตส่าห์มานั่งรอเป็นเพื่อน

"แก ผ่าน งานดีม๊ากกก รีบไปเถอะ เดี๋ยวพี่เขาจะรอนาน" ขนมปังยกมือไล่ให้ฉันรีบไป ถึงไม่ไล่ยังไงฉันก็ต้องไปอยู่แล้ว

°°°°°°°°°°