Episode - 00 / 3

ผู้ชายคนนี้ชอบเอาฉันไปพูดเกี่ยวโยงกับเจ้านายเขาหลายครั้งแล้วนะ พูดเหมือนกำลังจะบอกอะไรเป็นนัยยะให้ฉันคิดตาม

"ตอนนี้เราไม่มีเงินเยอะขนาดนั้นจ่ายหรอกค่ะ แต่ถ้าให้ผ่อน ก็พอจะคุยกันได้"

ใช้น้ำเย็นลูบดูเผื่อเขาจะใจดี

"เรื่องนี้ผมไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจ ถ้าหากคุณอยากเจรจาประนอมหนี้แนะนำให้ไปคุยกับเจ้านายผมโดยตรง"

ฉันเห็นมุมปากเขาผุดยิ้มขึ้นราวเจอเรื่องสนุกสนาน มือเริ่มเย็นจนชื้นเหงื่อกับข้อเสนอของเขา

"แล้วเจ้านายคุณอยู่ที่ไหนคะ" ข่มเสียงไม่ให้สั่นเพราะเดี๋ยวเขาจะจับได้ว่าฉันกำลังกลัว "ไปตามที่อยู่บนนามบัตรนี้ได้เลย"

ผู้ชายตรงหน้ายื่นนามบัตรสีดำขลับเคลือบด้วยตัวหนังสือสีทองดูหรูหรามาให้

"ห้ามไปนะ หนูข้าวห้ามไปเจอผู้ชายคนนั้นเด็ดขาด แคก แคก ๆ"

พ่อเลี้ยงฉันตะโกนค้านจนไอตบท้ายประโยค

ฉันไม่ได้อ่อนต่อโลกขนาดนั้น หนังแนวมาเฟียโหด เจ้าพ่อกาสิโนร้าย ๆ ฉันเคยดูมาเยอะแยะ ทำไมฉันจะพอเดาสถานการณ์ไม่ออก เพียงแต่ เดาออกแล้วยังไงล่ะ ในเมื่อความจริงมีเพียงหนึ่งเดียวคือ พวกเราไม่มีเงินก้อนใช้หนี้ให้เขา

"ข้าวขอคิดดูก่อนนะคะว่าจะไปเจอเจ้านายคุณวันไหน" พยายามยื้อเวลาออกไป บางทีฉันอาจจะปรึกษาใครสักคนเพื่อช่วยคิดหาทางออกเรื่องนี้ได้

"อย่าช้านักล่ะ เจ้านายผมเป็นพวกใจร้อน ถ้าขืนหน้ามืดขึ้นมา คนที่นั่งอยู่บนเตียงอาจจะไม่มีลมหายใจ"

"อย่าทำอะไรพ่อเลี้ยงฉันนะ!" มือสองข้างกางออกกว้างเพื่อปกป้องคนด้านหลัง

ถึงแม้ลุงสงบจะเป็นแค่พ่อเลี้ยง แต่ท่านก็เลี้ยงดูฉันกับแม่มาหลายปีถือว่ามีบุญคุณค้ำหัวเช่นกัน

"นั่นก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของน้องคนสวยแล้วล่ะ" ฉันรีบสะบัดหน้าให้ไกลจากนิ้วแกร่งที่ยื่นมาหวังจะแตะปลายคางฉัน

"จุ๊ ๆ ขอเตือน อย่าทำกิริยาแบบนี้ต่อหน้านายผมเด็ดขาด เพราะคุณอาจจะไม่ได้กลับมาเจอสองคนด้านหลังนั้นอีก"

รีบลูบแขนตัวเองทันทีเมื่อประโยคข่มขู่นั้นจบลง "อ้อ อีกอย่าง"

เหมือนเขาจะเดินออกไปจากห้องแล้วแต่ก็ไม่วายเอี้ยวตัวกลับมาอีกครั้ง

"ตำรวจน่ะ ช่วยอะไรพวกเธอไม่ได้หรอกนะ บ๊ายบาย ผมจะรอคุณคนสวยตามที่อยู่นั้นนะครับ"

ขยะแขยง...ขนแขนฉันลุกชันอย่างขยะแขยงน้ำเสียงคำว่าครับตบท้ายของเขา

ตุ้บ...เมื่อไม่มีคนนอกอยู่แล้ว แข้งขาที่ฝืนแรงเอาไว้ก็ทิ้งตัวนั่งลงนั่งตรงโซฟาข้างห้อง มือบางกอบกุมจิกลงไปบนอกข้างซ้าย พยายามผ่อนแรงกายใจให้เป็นปกติแต่ก็ช่างยากเย็น ฟุบ..

"ข้าว ข้าวจะช่วยคุณลุงใช่ไหมลูก"

ยังไม่ทันหายจากอาการตกใจจากเรื่องราวทั้งหมดดี แม่ก็ปรี่เข้ามานั่งข้าง ๆ พร้อมถามอย่างต้องการคำตอบ

"คือ ข้าว..." เมื่อเห็นแววตาคาดหวังของคนเป็นแม่ที่มองมาแล้วหัวใจฉันก็วูบไหว ปากหนักไม่กล้าปฏิเสธใด ๆ ออกไป

"ข้าวจะพยายามหาวิธีค่ะ" แม้ว่ามันอาจจะเสี่ยงในการเข้าถ้ำเสือ แต่ถ้าฉันนิ่งเฉย พวกนั้นอาจจะทำอย่างที่ขู่ไว้ก็ได้ใครจะไปรู้

"อย่านะหนูข้าว อย่าไปเจอคนพวกนั้นเด็ดขาด" ฉันได้แต่มองหน้าพ่อเลี้ยงยิ้ม ๆ

ถ้าทำแบบนั้นคนที่เสียใจที่สุดคงเป็นฉัน เพราะแม่จะต้องทำทุกวิถีทางเพื่อช่วยลุงสงบแน่ ๆ "คุณลุงไม่ต้องเป็นห่วงข้าวนะคะ ข้าวเอาตัวรอดได้"

ตอบอย่างหญิงแกร่ง แต่ข้างในคือโคตรจะกลัว

ฉันเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็ก ๆ จะเอาอะไรไปสู้กับคนพวกนั้น

แต่ถ้าไม่ทำอะไรเลย ก็มีแต่เสียกับเสียเช่นกัน

"ขอบใจนะลูก คนดีของแม่" อ้อมกอดของแม่อบอุ่นเสมอ แต่นั่นก็เพียงชั่วขณะเพราะเมื่อคนป่วยกระแอมไอแม่ก็ปล่อยอ้อมกอดนั้นจากฉันเสียแล้ว

"แคก แคก"

"ดื่มน้ำหน่อยค่ะคุณ" ฉันนั่งมองแม่ป้อนน้ำลุงสงบอยู่ที่เดิมเงียบ ๆ

เหลือบมองนามบัตรใบหรูที่อยู่ในมือด้วยความเหม่อลอย

ชีวิตฉันทำไมต้องมาพบเจอเรื่องแบบนี้ด้วยนะ ผีพนันที่เคยได้ยินจากข่าวสารวันนี้กลับต้องมาเจอะเจอกับตัว

"เดี๋ยวข้าวขอตัวไปเคลียร์ค่าใช้จ่ายก่อนนะคะ" เพราะอยากออกไปสูดอากาศข้างนอกเผื่อสมองจะได้โล่งบ้างเลยต้องรีบขอตัวออกมา

"ฝากด้วยนะลูก" แม่หันมาสบตาฉันไม่ถึงห้าวินาทีก็กลับไปสนใจคนข้างกายต่อ

ไม่ข้าวฟ่างเธอต้องไม่น้อยใจสิ

ความสุขของแม่ก็เหมือนความสุขของเธอจำไว้!

หนึ่งชั่วโมงต่อมา

"ทำไมน้องข้าวถึงไม่เข้าไปสัมภาษณ์งานล่ะ" เสียงพี่ปลาดาวถามขึ้น