Episode - 00 / 2

ฉันโตแล้ว ฉันอายุยี่สิบสี่ ฟังแค่พ่อเลี้ยงเกริ่นออกมาแค่นี้ทำไมจะต่อเรื่องราวไม่ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

"คุณคะ ใจเย็น ๆ มีอะไรค่อย ๆ เล่ามาให้หมด ฉันกับยัยข้าวจะได้ช่วยแก้ปัญหาให้" ฉันถึงกับค้านแม่ในใจว่า ครั้งนี้คงจะช่วยพ่อเลี้ยงยากแล้วล่ะ

ถ้าเป็นอย่างที่ฉันคาดเดา พ่อเลี้ยงฉันคงเป็นหนี้พนันจากบ่อนที่ไหนสักที่ และดูจากบาดแผลเต็มตัวพวกนั้นบ่งบอกว่ามูลค่ามันคงไม่ใช่น้อย ๆ

"ผมถูกไอ้ทุยพาไป ผมแค่ไปเป็นเพื่อนมันแต่พวกนั้นบังคับผมเล่น แล้วสุดท้ายพวกมันก็โกงผมจนหมดตัว แถมยังมีหน้ามาบอกว่าผมเป็นหนี้พวกมันอีก"

ฉันยืนฟังอยู่ห่าง ๆ มือกำหมัดเข้าหากัน ร่างกายสั่นด้วยความหวาดกลัวเรื่องต่อไปที่กำลังจะรับรู้

"คุณเป็นหนี้พวกนั้นเท่าไหร่คะ เดี๋ยวฉันกับยัยข้าวจะหามาจ่ายเอง"

ฉันยืนลุ้นคำตอบจากพ่อเลี้ยงอยู่หลังแม่ตัวเอง "คือ.."

พ่อเลี้ยงอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ท่านไม่กล้าสู้สายตาใครสักคนในห้องนี้

แอ้ดดดด... ปัง!

เสียงประตูห้องพักคนไข้ดังกระทบผนังลั่นห้อง สายตาสามคู่หันไปมองผู้มาเยือนที่ไร้มารยาทอย่างพร้อมเพรียง

"คุณเป็นใคร เข้าผิดห้องแล้วค่ะ" ฉันรีบออกตัวกับแขกที่ไม่ได้รับเชิญแถมไม่เคยเห็นหน้า

ผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งแต่ติดผอมไปนิดสำหรับความสูงร้อยแปดสิบที่กะเดาจากทางสายตา เขาแต่งตัวด้วยชุดสูทที่ค่อนข้างเนี้ยบสีดำทั้งชุด แถมยังสวมแว่นตาแบรนด์เนมสีชาทำให้มองไม่เห็นดวงตาแบบชัดเจน

"ไม่ผิดห้องหรอก" เสียงเขาค่อนข้างติดแหบเหมือนคนดูดบุหรี่จัดจนกล่องเสียงแทบจะพังเอ่ยขึ้น "หนูข้าว ถอยมาลูก!" เสียงพ่อเลี้ยงเรียกฉันสั่นเครือ

คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่นทันที ก่อนจะรับรู้ได้ว่า ผู้ชายคนนี้มีกลิ่นอายอันตรายอยู่ไม่น้อยก็ตอนที่เขาถือวิสาสะจับต้นแขนฉันกระชากอย่างแรง

"ลูกงั้นเหรอ แกมีลูกสาวก็ไม่บอกแต่แรก จะได้ไม่ต้องลงไม้ลงมือรุนแรงแบบนี้"

เสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้นพร้อมแรงบีบที่ต้นแขนฉันผ่อนคลายลง

"อย่าแตะต้องหนูข้าวนะ!"

พ่อเลี้ยงฉันแทบจะกระโจนลงจากเตียงเพื่อมาช่วยฉัน

ผลัก! แม่ที่ยืนอยู่ใกล้ดูท่าไม่ดีรีบเข้ามาผลักอกชายแปลกหน้าออกจากฉันแต่เขากลับไม่ไหวติง "ถอย!"

"อย่าทำแม่นะ!" ฉันรีบเบี่ยงตัวเข้าไปคั่นกลางระหว่างคนแปลกหน้าที่เอื้อมมือหมายจะทำร้ายร่างกายแม่ฉันเอาไว้ "คนสวยอย่าสุ่มสี่สุ่มห้าเข้ามาแบบนี้สิ”

“ถ้าผิดพลาดเกิดผิวถลอกไปราคาจะตกเอา"

"ฉันบอกว่าอย่าทำอะไรหนูข้าว!" พ่อเลี้ยงยังคงขัดจังหวะการสนทนาของฉันกับคนแปลกหน้าคนนี้

"มึงมีสิทธิ์อะไรมาออกคำสั่งกับกู หรือมีปัญญาหาเงินมาคืนนายกูได้แล้ว?"

พอได้ฟังแบบนี้ข้อสงสัยทั้งหมดก็คลี่คลาย

ผู้ชายคนนี้คงเป็นลูกน้องของคนที่พ่อเลี้ยงฉันเป็นหนี้อยู่

ผลัก! รวบรวมแรงทั้งหมดสะบัดมือออกจากกุมมือใหญ่ตอนที่เขาเผลอ รีบก้าวขาถอยออกให้ห่างผู้ชายน่ากลัวตรงหน้าเพื่อตั้งหลัก

"คุณลุงเป็นหนี้เจ้านายคุณเท่าไหร่" แม้เขาจะทำไม่ดีกับฉันตั้งแต่เจอกันครั้งแรก แต่ด้วยความที่ฉันถูกสั่งสอนให้เป็นคนมีมารยาทเลยพูดโหด ๆ เหมือนคนอื่นไม่เป็น

"ไอ้แก่นั่นยังไม่ยอมบอกอีกเหรอ ฮ่า ๆ สงสัยกลัวพวกเธอช็อกตายเมื่อได้ยินยอดหนี้ทั้งหมด" ยิ่งได้ยินแบบนั้น ฉันกับแม่ยิ่งมองหน้ากันพร้อมร่างกายที่สั่นกลัว

แสดงว่ายอดเงินคงไม่น้อยอย่างที่ฉันคิดเอาไว้พ่อเลี้ยงฉันถึงได้ถูกทำร้ายปางตายแถมลูกน้องเขายังตามมาทวงในวันเดียวกันซ้ำอีกรอบ

"คุณก็บอกมาสิว่ายอดทั้งหมดเท่าไหร่" ใจกล้าเข้าไว้ข้าวฟ่าง

"หึ! ว่าไง จะบอกเองหรือให้กูสนองคนสวยคนนี้แทน"

เกลียดน้ำเสียงคนตรงหน้าเวลาพูดถึงฉันจัง มันมีแต่ความน่าขยะแขยงเต็มไปหมด ฉันรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ "ฉะ ฉันบอกเอง"

ฉันกับแม่รีบเปลี่ยนทิศทางทันทีเมื่อพ่อเลี้ยงตัดสินใจจะบอกหนี้ที่ท่านก่อไว้

"คุณพิศ หนูข้าว ฉันขอโทษ ขอโทษจริง ๆ"

เสียงพ่อเลี้ยงฉันสั่น ใบหน้าท่านเริ่มเหยเก จวบจนมีน้ำใส ๆ ไหลออกมาจากขอบตา เรียกความสงสารจากแม่จนท่านรีบปรี่เข้าไปกอดปลอบท่านไว้

"ใจเย็น ๆ คุณสงบ พวกเราต้องผ่านมันไปได้ ยัยข้าวอยู่ตรงนี้ ยัยข้าวต้องมีเงินช่วยคุณแน่ ๆ ตอนนี้คุณแค่บอกเรามาว่าเป็นหนี้พวกนั้นอยู่เท่าไหร่"

ใช่ คุณลุงต้องบอกข้าว เพราะข้าวจะได้จัดการต่อว่าควรทำยังไง

แต่แม่คะ แม่อย่าเพิ่งฝากความหวังว่าข้าวจะชดใช้มันได้หมดสิ จากการคำนวณแล้ว บางที.. เงินในกระเป๋าฉันอาจไม่พอ "ล้าน"

"คะ? เท่าไหร่นะคะ" เมื่อกี้เสียงพ่อเลี้ยงฉันเบาเกินไป ขนาดแม่ที่อยู่ชิดใกล้ขนาดนั้นยังได้ยินไม่ชัดจนต้องถามย้ำ

"หนึ่งล้าน พวกนั้นบอกว่าผมเป็นหนี้พวกมันหนึ่งล้านบาท"

ตุ้บ...กระเป๋าที่สะพายพาดบ่าหล่นลงพื้นทันทีที่ได้ยินยอดเงินที่ต้องใช้คืนเขา แข้งขาเองก็แทบจะยืนไม่อยู่ เหมือนตกจากหน้าผาสูง ๆ แต่ไม่ถึงพื้นสักทีมันอึดอัดเคว้งคว้างและหวาดวิตก

"พวกมันโกง ฉันจำได้ว่ายืมมาแค่หมื่นเดียว แต่พอจะกลับ พวกนั้นบอกต้องเอาเงินหนึ่งล้านมาคืนก่อน"

หูฉันฟาดไปใช่ไหม? จู่ ๆ หนี้ก้อนมหาศาลก็ผุดขึ้นมาภายในครอบครัวจากการกระทำของคนคนเดียว

"อย่ามาปรักปรำกันสิ ทางบ่อนเรามีหลักฐานการหยิบยืมทุกบาททุกสตางค์ หรือคนสวยอยากดูเดี๋ยวฉันกลับไปเอามาให้ดูตอนนี้ก็ยังได้"

ฟืด ฟาด ฟืด ฟาด

ลมหายใจฉันเริ่มติดขัด รู้สึกเหมือนหน้ามืดจวนจะเป็นลม

"ว้าย ยัยข้าว!"

หมับ!

ฉันกำลังจะล้ม แต่เหมือนมีคนรับไว้ทัน พอมองหน้าเท่านั้นรีบสะบัดมือหนีทันที

"หวงเนื้อหวงตัวแบบนี้ เจ้านายผมชอบ" ฉันขมวดคิ้วเป็นปมหนักกว่าเดิม