บทที่ 8 น่ารักดีใช่มั้ยล่ะ

"สวย ๆ ทั้งนั้นเลยค่ะคุณโรม แอลี่ไปลองนะคะ" สาวสวยว่าพรางทำท่าจะลุกขึ้นจากพนักเก้าอี้ไปลอง ทำให้คนตัวเล็กที่ไม่ได้เดินมานั่งตวัดตามองหน้าโรมอย่างเอาเรื่องทันที

"ผมเปลี่ยนใจ ผู้จัดการ เอาชุดพวกนี้ส่งที่บ้านผม บอกว่าของคุณเจ้าขา " โรมบอกผู้จัดการแล้วลุกขึ้นยืนเอามือล้วงกระเป๋ามองหน้าคนตัวเล็กนิ่ง ๆ

"บ้านคุณโรม? หรือคะ" ผู้จัดการสาขาทวนพรางหันไปมองหญิงสาวที่ยืนอยู่สลับกันไปมาอึ้ง ๆ

"ครับ บ้านผม แล้วนี่คือ คุณเจ้าขา ต่อไปเธอมาก็ให้เกียรติเธอด้วย แล้วอย่าให้ผมได้ยินอีกว่าที่ร้านนี้เลือกปฏิบัติ" ชายหนุ่มว่าเสียงนิ่งแล้วกวาดตามองรอบร้านก่อนจะสบตากลมโตของคนที่กำลังมองเขาอยู่

"แล้วบอกทุกสาขาว่าต่อไปไม่มีใครมีส่วนลดอะไรในชื่อผมถ้าผมไม่ได้มา แล้วห้ามผู้หญิงคนนี้เข้ามาระรานอะไรในร้านผมอีก" ว่าพรางตวัดตามองสาวสวยที่นั่งข้าง ๆ เมื่อครู่เหยียด ๆ ก่อนจะหันไปมองหน้าหญิงสาวที่ตัวเองเรียกว่าน้องยิ้ม ๆ "พอใจมั้ยครับ"

"ยัง! ทีหลังก็สอนกีให้ดี ๆ ระวังจะเจ็บตัวโดยใช่เหตุ" หญิงสาวออกคำสั่งแล้วจับมือเพื่อนเตรียมจะเดินออกนอกร้าน เมื่อเห็น 2 หนุ่มเล็กน้อยเดินถือของเข้ามา

"เดี๋ยว... (โรมว่าพรางคว้าข้อมือบางเอาไว้จนหญิงสาวหันมามองหน้า) ขอบคุณพี่รึยัง?"

"ขอบใจ จะดีมากถ้าไม่มีใครมาทำให้อารมณ์เสียตั้งแต่เริ่ม วันหลังก็สอนให้ฟังแล้วสั่งให้เชื่องด้วย เจ้าไม่ได้ใจดีหรอกนะ" หญิงสาวว่าพรางสะบัดแขนตัวเองแรง ๆ จนหลุดแล้วเดินออกจากร้าน เล็กกับน้อยที่เพิ่งเดินเข้ามาได้ยินบทสนทนาแค่ประโยคหลังหันมามองโรมกับเทนและหญิงสาวอีกคนงง ๆ

"มีอะไรมั้ยครับพี่โรม" เล็กเอ่ยถามทั้งมองตามหลังหญิงสาวทั้ง 2 ที่เดินสวนออกจากร้านไปแบบหน้าบึ้ง ๆ

"ไม่มีไร ตามไปดูน้องเถอะ เอ้อ..." ว่าพรางหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมานับเงินให้ 2 หนุ่มอย่างนึกได้ "เมื่อเช้าพี่ลืมว่ะ ตามไปดูเจ้าให้ทันด้วยล่ะ แล้วขับรถดี ๆ" ชายหนุ่มว่าพรางยื่นเงินให้ 2 หนุ่มทั้ง 2 ก็รับมาแบบงง ๆ แล้วยกมือไหว้ขอบคุณยิ้ม ๆ

"ขอบคุณครับพี่โรม งั้นเราไปนะครับ" เล็กว่าพรางหันหลังเดินออกจากร้านตาม 2 สาวที่เดินเห็นหลังไว ๆ ขึ้นบันไดเลื่อนไปอีกชั้น

"น้อง ๆ มึง" เทนเลิกคิ้วถาม

"อือ...น้อง ๆ กูนี่แหละ แล้วมึงได้ชุดพี่ยังไปกันเถอะ" โรมพยักหน้าพรางหันไปถามเพื่อน

"ได้แล้วดิ กูนั่งรอมึงอยู่เนี่ยว่าเมื่อไหร่จะเคลียร์" เทนว่าขึ้นเสียงนิ่งแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูงทันที

"งั้นปะ" ว่าพรางเตรียมจะเดินออกจากร้าน หญิงสาวที่นั่งอยู่ที่พนักเก้าอี้รีบคว้าแขนไว้แล้วพูดเสียงหวานออดอ้อนทันที

"คุณโรมคะ แอลี่ไปด้วยสิคะ วันนี้แอลี่ว่างทั้งวันเลยนะคะ"

"ไม่สะดวก แล้วต่อไปอย่าเอ่ยชื่อผมข่มใครอีก ผมไม่ชอบ" โรมว่าเสียงนิ่งพร้อมกับแกะมือบางออกจากแขนก่อนจะเดินนำเพื่อนออกจากร้าน

"ผู้จัดการคะ คนนั้นเขาคือใครเหรอทำไมดูคุณโรมเกรงใจเธอจังเลยคะ" พนักงานในร้านเอ่ยถามทันทีที่โรมและเพื่อนพ้นร้าน

"เคยได้ยินว่าพี่ชายคุณหญิงมีลูกสาวคนนึงก็น่าจะคนนี้แหละ แล้วคุณโรมเธอเป็นคนรักน้องมากขนาดน้องสาวเพื่อนอย่างน้องน้ำหวานกับน้องคิตตี้ที่เคยมาซื้อชุดที่ร้านเรานั่นน้องเพื่อนคุณโรมยังรักมากเลย แล้วนี่น้องตัวเองจ่ะ ฉะนั้นกราบได้ควรกราบเลยจ่ะในความสปอยล์ของคุณเค้า ดูสิคะ เธอบอกไม่ได้ลองชุดคุณพี่จัดคอลเลคชั่นใหม่ครบเซ็ตส่งถึงบ้านนะคะ" ผู้จัดการว่าพรางมองตามหลังชายหนุ่มและเพื่อน

"ก็หนูไม่รู้นี่นา เคยเห็นแต่ผู้หญิงคนนั้นมากับคุณโรมพอเธอสั่งหนูก็กลัวน่ะดิ ไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไรกับคุณโรมกันแน่นี่คะ" พนักงานสาวในร้านว่าพรางหดหัวหวาด ๆ

"เอาน่ะต่อไปสบายใจล่ะคุณโรมเธอสั่งตัดเครดิตทุกคนที่อ้างชื่อเธอ เอ้อ... แล้วฉันต้องบอกสาขาอื่นด้วยนี่ แล้วกล้องวงจรปิดในร้านเราจะเห็นหน้าคุณเจ้าขาเธอชัดมั้ยนะ ต้องบอกสาขาอื่นด้วยเกิดเธอเข้าร้านอื่นได้ซวยกันเป็นแถบพอดี" ผู้จัดการร้านว่าพรางเดินเข้าหลังร้านเพื่อดูกล้องวงจรปิดแล้วโทรหาสาขาต่าง ๆ ทั่วห้างพร้อมทั้งส่งรูปของเจ้าขาแจ้งพนักงานว่าคนนี้เป็นคนในครอบครัวเจ้าของแบรนด์ถ้าเธอเข้าร้านให้เกียรติเธอด้วย...

.........//..........

ฝั่งโรม...

"คนนั้นน้องมึงเหรอ" เทนเอ่ยถามขณะที่กำลังขับรถมุ่งหน้ารีสอร์ตริมทะเลของน้าสาว

"อือ นั่นแหละเจ้าขา ลูกสาวบุญธรรมของลุงกูที่จะมาเรียนที่ ม.B แม่บอกให้กูพาน้องไปลงทะเบียนวันจันทร์นี้ด้วย น่ารักดีใช่มั้ยล่ะ" โรมพยักหน้าแล้วหันไปถามเพื่อนยิ้ม ๆ

"หึ น่ารักมึงกับกูไม่เหมือนกัน แล้วออกดื้อขนาดนั้นมึงจะเอาอยู่เหรอขนาดหวานกับน้องขวัญมึงยังตามใจจนน้องจะเสียคน" เทนว่าพรางชำเลืองหน้าเพื่อน

"อันนี้ไม่ตามใจก็น่าจะเกิดเรื่องมั้ยวะ มึงเห็นเมื่อกี้มั้ยล่ะ ถ้าไม่ทำแบบนั้นแววบรรลัยลอยมาเลยนะ แล้วนั่นเห็นตัวเล็กน่ารักแบบนั้น นักมวยดังค่าตัวแพง เห็นแม่กูบอกว่าไม่แพ้จนจะหาคู่ชกในไทยไม่ได้แล้ว" ชายหนุ่มโฆษณาสรรพคุณน้องสาวพรางเปิดเพจมวยแล้วเปิดหน้าที่มีรูปของหญิงสาวให้เพื่อนดู

"เชี้ย! ของแรงได้อีก" เทนอุทานเสียงดัง

"เอาน่า เด็กผู้หญิงรู้จักป้องกันตัวก็ดีออกไปไหนเราจะได้ไม่ห่วงไง" โรมว่ายิ้ม ๆ

"เออ... กูไม่อยากนึกตอนที่ 3 น้องมึงรวมตัวกันเลยว่ะ" เทนว่าขำ ๆ พรางนึกว่ามันจะปวดหัวแค่ไหนถ้า 3 สาวน้องน้อยสุดที่รักของพวกเขาเจอกัน

"หึ... คงเลี่ยงได้นานหรอก แม่กูออกจะเห่อนี่เตรียมจะพาไปงานเลี้ยงภริยานักธุรกิจเดือนหน้า แถมงานนั้นกูว่าแม่ไอ้ศิพา 2 หลานออกงานอีกชัวร์ เลิศเลอเลยล่ะ"

ฝั่งเจ้าขา

"คนนั้นพี่มึง" แมงปอถามขึ้นพร้อมกับนั่งลงที่เก้าอี้ข้างเพื่อนในร้านกาแฟหลังจากสั่งน้ำและขนมกันเรียบร้อย

"อือ... เจ้าของรถที่กูขับมานี่แหละ แต่กูก็ไม่เคยรู้นะว่าบ้านเขาทำอะไรมั่ง รู้แต่ว่าทำธุรกิจสิ่งทอแต่ไม่เคยรู้เรื่องแบรนด์เสื้อผ้านี่หรอกพี่รันบอกว่าพี่โรมมีผับของตัวเองด้วยนะ แต่ไม่รู้อยู่ไหน" หญิงสาวว่าพรางล้วงมือถืออกมากดเข้าแอปสีฟ้า สไลด์หน้าจอรอน้ำของเธอไปเรื่อย ๆ

"ถึงว่าดิ รวยมากนี่เอง อีนั่นถึงติดแจเลย" แมงปอว่าพรางพยักหน้าขณะที่เล็กกับน้อยเดินเข้ามาในร้านแล้วเดินไปสั่งน้ำของตัวเองก่อนจะเดินมานั่งที่เก้าฝั่งตรงข้าม

"วันนี้เต็มที่เว้ย พี่โรมให้เรากับไอ้น้อยมาคนละสองหมื่น อยากกินอะไรเดี๋ยวเลี้ยง" เล็กว่ายิ้ม ๆ พรางยักคิ้วชอบใจที่อยู่ ๆ ก็มีคนยื่นเงินให้ใช้

"อะไร ทำไมเจ้าไม่ได้ล่ะ" เจ้าขาว่าขึ้นเสียงดังจนโต๊ะข้าง ๆ หันมามอง

"อย่าครับอย่า เมื่อคืนพี่โรมเอาแบล็คการ์ดมาให้เจ้า ก็รูดไปสิครับ ขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอกมั้ง" เล็กว่ายิ้ม ๆ

"แบล็คการ์ดเลยเหรอ" แมงปอถามตาโต

"เออ... พี่แกคงมีหลายใบแหละถึงจะเปย์ขนาดนั้น แต่เพื่อไม่ให้ขัดศรัทธากินเสร็จเราไปหาเสื้อนักศึกษากัน กูเปย์มึงเอง" เจ้าขาว่ายิ้ม ๆ แล้วพากันนั่งกินน้ำกับขนมจนอิ่ม ก่อนที่จะพากันเดินขึ้นไปอีกชั้นเพื่อนดูเสื้อนักศึกษาตามที่ตั้งใจมาดูแต่ทีแรก

"สวัสดีค่ะ ดูเป็นอะไรคะ" พนักงานสาวสวยเดินนวยนาดออกมาถามพรางมอง 2 สาวที่เดินเข้ามาในร้านตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าก่อนจะค่อย ๆ ถอยหลังห่างออกไปอีกนิด

"เรามาดูเสื้อนักศึกษา มีไซส์ s ให้ลองมั้ยคะ