บทที่ 7 เจ้าขาขายของ

"เฮ้ย! ได้ไงวะ นี่เราเจอก่อนนะ" แมงปอว่าเสียงดังอย่างไม่พอใจ

"ราคาเป็นหมื่น สภาพบ้านนอกแบบนี้คงมีปัญญาจ่ายหรอก นู่น...งานเซลล์อยู่หน้าร้านนู่น อย่ามาสะเออะในร้าน" สาวสวยว่าพรางเบะปากมองเจ้าขาและเพื่อนตั้งแต่หัวจรดเท้าเหยียด ๆ

"ก็ราคาแค่หมื่นมั้ยวะ บ้านนอกแล้วไง ปากแบบนี้อยากกราบตีนบ้านนอกมั้ยล่ะ" แมงปอว่าอย่างเหลืออด ถึงพวกเธอจะเด็กบ้านนอกแต่เรื่องเงินแมงปอไม่เคยขัดสนเพราะเธอก็เป็นลูกสาวคนเล็กของกำนันดัง มีที่มรดกให้เช่าเป็นพันไร่ ถึงไม่ทำงานก็มีกินแถมเธอยังเป็นนักมวยค่าตัวแพงพอ ๆ กับเจ้าขาอีกด้วย

"เฮ้ยมึง ใจเย็น..." เจ้าขาพูดกับเพื่อนรักเสียงหวานแล้วมองหน้าพนักงานและลูกค้าสาวสวยตัวแสบนิ่ง ๆ

"ชุดนั้นเมื่อกี้มันอยู่ในมือเราแล้วเรากำลังจะลอง มีอีกชุดไซส์ s มั้ย" เจ้าขาชี้ไปที่ชุดที่หญิงสาวหยิบไปวางบนเคาน์เตอร์

"มีค่ะ สักครู่ค่ะลูกค้า" พนักงานของร้านว่าขึ้นยิ้ม ๆ เตรียมจะเดินเลี่ยงไปหยิบอีกชุดมาให้

"ชั้นไม่ใส่ชุดซ้ำกับอีบ้านนอกนี่นะ ถ้าแกเอามาให้มันลองฉันจะไม่ซื้อร้านแกอีก" หญิงสาวว่าขึ้นเสียงดัง จนพนักงานชะงัก เพราะสาวคนนี้เคยมากับลูกชายคนเล็กของร้านและมาซื้อร้านนี้ประจำ (แต่ใช้ส่วนลดนะ)

"เอ่อ... คือ" พนักงานอึกอัก

"มีอะไรกัน" เสียงทุ้มห้วนดังเข้ามาในร้านทำให้พนักงานหันไปมองอย่างตกใจ ไม่คาดฝันว่าลูกชายคนเล็กของเจ้าของจะเข้ามาร้านตอนนี้

วันนี้โรมกับเทนเข้ามาที่ร้านก่อนจะออกต่างจังหวัด เพราะพี่สาวของเทนฝากให้มารับชุดคอลเลคชั่นใหม่ที่สั่งไว้ เธอเป็นลูกค้าแบรนด์นี้มานานตั้งแต่อยู่ที่ไทยและร้านนี้ก็เป็นของเพื่อนน้องชายเธอเลยใช้วิธีสั่งแล้วให้น้องชายมารับแทนทุกครั้ง

"คะ...คุณโรม" หญิงสาวที่อยู่ในร้านหันมาเจอชายหนุ่มถึงกับตาเป็นประกายทันทีแล้วเรียกชื่อเสียงหวานอย่างสนิทสนม แต่ต่างกับอีกคนที่ใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มกอดอกพยายามระงับอารมณ์เพื่อจะฟังบทสนทนาดูความสนิทสนมของคนทั้งคู่

"แอลี่คิดถึงคุณโรมจังเลยค่ะ ไม่เจอหน้ากันนานเลยนะคะ" สาวสวยว่าเสียงหวานแล้วตวัดหางตามองพนักงานในร้านและเจ้าขาเหยียด ๆ

"ผมก็ต้องทำงานสิครับ แล้วนี่คุณแอลี่มาดูคอลเลคชั่นใหม่หรืองานเซลล์ล่ะ" ชายหนุ่มว่ายิ้ม ๆ ปรายมองคนที่ยืนหันหลังให้อย่างใช้ความคิด

"ตกลงว่าจะขายให้เรามั้ยคะ จะให้ลองได้มั้ย" เจ้าขาถามพนักงานอย่างสุภาพแล้วมองหน้าพนักงานเป็นคำถาม (เจ้าขาการแสดงเริ่ม...)

"อย่าให้อีบ้านนอกนี่ลองนะ ไม่งั้นฉันไม่ซื้อ" แอลี่พูดขึ้นเสียงดัง

"ไม่ซื้อก็ออกจากร้านไปสิคะ" เจ้าขาว่าพรางตวัดกลับมามองหน้า โรมถึงกับตกใจเพราะไม่คิดว่าร่างบางที่คุ้นตาจะเป็นน้องสาวลูกคุณลุง และตอนนี้กำลังมีเรื่องกับคู่นอนคนที่เท่าไหร่ของเขาก็จำไม่ได้ ถ้าเรื่องนี้ถึงหูแม่เขารับรองเลยว่าเรื่องจะใหญ่มาก เพราะดูท่าแล้วแม่จะโอ๋หลานสาวมากกว่าลูกชายอย่างเขาแน่ (มะโนเริดค่ะคุณพี่ เอาจริง ๆ พี่คิดไปเองโหม้ดดด... ใด ๆ คือเกรงใจแหละกลัวน้องโกรธ แล้วตัวเองจะไม่มีน้องเหมือนเพื่อน อุตส่าห์คุยกับเทนไว้เยอะว่ามีน้องแล้วต้องดูแลให้ดีเหมือนที่มาร์คดูแลน้ำหวานอย่างดี ให้ใช้แต่ของดี ๆ สอนการบ้านกันข้ามทวีป ตัวเองมีน้องตัวเองก็ต้องทำแบบเพื่อนได้ว่างั้นล่ะ)

"เอาไงคะ ยืนทื่ออยู่ทำไมคะ จะซื้อก็จ่ายไม่ซื้อก็ออกไปสิ อ๋อ... หรือจะรอผู้ชายจ่ายให้คะ แต่ดูแล้วผู้ชายคงไม่จ่าย เอ๊ะ! หรือจะจ่ายคะ" เจ้าขาว่าพรางเดินยกยิ้มเข้ามาใกล้ ๆ อย่างยียวนแล้วมองหน้าโรมนิ่ง ๆ เชิงคำสั่ง ว่า ห้ามจ่าย!

"นี่แก! แกรู้มั้ยว่านี่ใครอีบ้านนอก นี่คุณโรมลูกชายคนเล็กของเจ้าของแบรนด์นี้ย่ะ เขาไม่ต้องจ่ายฉันสามารถชี้ได้ทั้งร้านว่าฉันจะเอาชุดไหน" แอลี่เชิดคอบอกในขณะที่คุณโรมของเธอแอบกลืนน้ำลายลงคอแล้วมองคนตัวเล็กว่าเธอจะทำยังไง

"เหรอ? ... งั้นลองชี้ดูสิคะว่าจะได้ไปกี่ชุด" เด็กแสบคว้าเครื่องคิดเลขขึ้นมาเตรียมกดราคา "ชุดนั้นที่วางบนเคาน์เตอร์ หมื่นสาม อะไรอีกน้า... (ว่าแล้วหันไปทางพนักงานส่งยิ้มทะเล้นและยักคิ้วให้) พี่ ๆ คะเดี๋ยววันนี้เราจะขายเสื้อผ้าของที่บ้านคุณโรม ให้คุณโรมกัน เรามาดูกันว่าคุณโรมจะกล้าจ่ายให้คุณป้าหน้าปลอมบ้านในเมืองนี่เท่าไหร่ ..." คนตัวเล็กว่าพรางเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มแล้วกดตัวเลขที่หน้าจอเครื่องคิดเลขโชว์ให้คนตัวโตดู

"เจ้าเว้ย เขาเป็นลูกเจ้าของร้านนะ" แมงปอกระซิบเตือนสติเพื่อนเบา ๆ

"แล้วไง นี่แหละสนุก อยากรู้ว่ะว่าจะเปย์อิหน้าปลอมนี่กี่ล้าน " หันไปตอบเพื่อนแล้วกัดริมฝีปากล่างเลิกคิ้วมองหน้าคนตัวโตอย่างท้าทาย ในขณะที่เทนเดินเข้ามาในร้านมองเพื่อนรักนิ่ง ๆ แล้วมองสาวตัวเล็กที่กำลังยียวนอยู่ในร้าน และจากอาการของเพื่อนเดาได้ไม่ยากว่านี่คงจะเป็นน้องสาวที่โรมกำลังเห่อนักหนา น่ารักมากมายคนนั้นแน่ ๆ "หึ"

"เอาสิคะป้า อยากได้ชุดไหนชี้เลย เราพร้อมขายมาก เอาดี๊... จะเสียเวลาทำไม ถ้าไม่ซื้อก็เรียก รปภ. ให้มาเอามันออกไป แล้วอย่าให้เห็นอีก ไม่งั้น ..." หญิงสาวเดินไปตบบ่าโรมเบา ๆ "ป้ายแดง ก็เท่ากับกระป๋องโค้กนะคะ"

"แอลี่ ผมว่าคุณออกไปจากร้านของผมดีกว่านะ" โรมว่าขึ้นพรางถอนหายใจ พอประเมินได้แล้วว่าเด็กสาวที่อยู่ตรงหน้าแสบไม่น้อย และไม่น่าต่อกรด้วยเอาซะเลย

"แต่แอลี่ยังไม่ได้ชุดเลยนะคะคุณโรม" หญิงสาวออดอ้อน

"อยากได้ก็เลือกก็จ่ายเงินสิวะ พวกกูจะได้ซื้อ ยืนหนีบกีอยู่นั่นแหละ คันมากนักก็โน่น (ว่าพรางชี้มือไปที่เสากลมกลางห้าง) เสาอยู่โน่น" แมงปอว่าขึ้นเสียงดัง ทำให้เจ้าขาเดินเข้าไปหาเพื่อน

"ที่รัก...อย่าอารมณ์เสียสิ" ว่าพร้อมกับกอดคอเพื่อนกระซิบข้างหูเบา ๆ "คนนี้พี่ชายกู กูจะแกล้งอิป้านั่นให้กรี๊ด"

"น่ารำคาญมั้ยวะ แล้วนี่ขอลองชุดก็ไม่ได้ กลัวไม่ได้ขายอยู่นั่นแหละ กูมีเงินจะซื้อนะ ไม่ได้รอให้ผู้ชายมาเปย์ให้" แมงปอว่าเสียงดังจนทำให้โรมขมวดคิ้วแล้วหันมองหน้าเจ้าขาอย่างเป็นคำถาม

"ที่รักของเจ้ากำลังอารมณ์เสีย อิป้านี่แย่งชุดที่เรากำลังจะลอง พนักงานที่นี่ไม่ให้เราลอง เพราะอิป้านี่มันสั่ง" เจ้าขาว่าขึ้นเสียงนิ่งทำเอาพนักงานหลบหน้าชายหนุ่มที่ตวัดหางตามองทันที

"ผู้จัดการเอาคอลเลคชั่นใหม่ไซส์นี้ทั้งหมดออกมา" โรมว่าขึ้นอย่างไม่พอใจ ทำให้ผู้จัดการและพนักงานลนลานขึ้นมาทันที ชายหนุ่มเดินไปนั่งที่โซฟายาวข้างเทนที่นั่งกอดอกรออยู่ก่อน เมื่อหญิงสาวได้ยินดังนั้นก็ยิ้มหน้าบานพร้อมกับตวัดตามองเจ้าขาเหยียด ๆ แล้วรีบเดินไปนั่งลงที่พนักเท้าแขนข้าง ๆ ชายหนุ่มอย่างออดอ้อน

"พ่อแม่บ้านในเมืองเขาไม่สอนกันเหรอ ว่าพนักเท้าแขนเขาเอาไว้วางแขนไม่ได้มีไว้นั่ง" เจ้าขาว่าขึ้นพร้อมกับตวัดตามองหน้าโรมอย่างไม่พอใจ เพราะคิดว่าชายหนุ่มกล้าที่จะสั่งคอลเลคชั่นใหม่ยกเซ็ตให้สาวสวยต่อหน้าตัวเองอย่างไม่เกรงกลัวคำขู่ของเธอ มือบางลูบหัวเพื่อนเบา ๆ แล้วมองหน้าก่อนถอนหายใจเบา ๆ

"ไม่เป็นไร เราไปร้านอื่นอีกได้ เดี๋ยวเจ้าขายของให้คุณโรมจ่ายเงินให้ชะนีเน่านี่เรียบร้อยก่อนเราค่อยไปนะ" เจ้าขาว่ากับเพื่อนพรางขยิบตาเบา ๆ

"มึงรีบมั้ยเทน" โรมถามเพื่อนเสียงเบา ในขณะที่พนักงานเริ่มทยอยเอาชุดใส่ราวเข็นออกมา

"ไม่ว่ะ กูมีเวลามองอะไรน่ารัก ๆ แบบนี้ทั้งวันนั่นแหละ" เทนว่าขำ ๆ กับคำว่าน่ารักของเพื่อน

"เค งั้นจ่ายเงินก่อนค่อยไปละกัน" ชายหนุ่มว่าขึ้นเสียงนิ่ง ซึ่งคนที่ได้ยินกลับยิ้มร่าหน้าบานขึ้นมาทันที

"สวย ๆ ทั้งนั้นเลยค่ะคุณโรม…