บทที่ 4 ปกติหลานสาวแม่เค้าทำอะไร

ก๊อก! ก๊อก!

เสียงเคาะประตูหน้าห้องทำเอา 2 หนุ่มที่นั่งอยู่ที่ที่นอนปิคนิคมองหน้ากัน เล็กลุกเดินมาเปิดประตูพร้อม ๆ เจ้าขาเดินออกมาจากห้องน้ำพอดี

"ไผมา?" เสียงหญิงสาวเอ่ยถามพรางนั่งลงหน้าโต๊ะเครื่องแป้งที่มีเพียงครีมบำรุงวางอยู่แค่กระปุกเดียว

"พี่โรม" เล็กตอบสั้น ๆ พร้อมกับเปิดประตูออกกว้างให้ชายหนุ่มเดินเข้ามา โรมมองที่นอนที่ 2 พี่น้องปูนอนฝั่งข้างหน้าต่างแล้วหันมองหญิงสาวที่ตอนนี้กำลังทาครีมบำรุง ในแบบที่ทำเอาอึ้งเพราะไม่คิดว่าเธอจะทำอะไรง่ายขนาดนั้น คือกดครีมใส่มือแล้วลูบตั้งแต่หน้า ขาแขนตัวด้วยครีมกระบุกเดียวครั้งเดียวครบเรียบร้อย ขนาดเขาเป็นผู้ชายเขายังมีครีมมากกว่าเธอและยังแยกหน้ากับตัวเองออกจากกัน แต่เธอไม่! หญิงสาวปล่อยผมยาวสยายเต็มหลัง แล้วนั่งใช้แปรงหวีอันใหญ่สางเบา ๆ ก่อนจะใช้มือสางจนฟูสะบัดซ้ายขวาแล้วตลบจากด้านหลังไปด้านหน้าเปิดพัดลมจ่อแทนการใช้ไดร์ซึ่งไม่มั่นใจว่าเธอมีหรือเปล่า และเขาเองก็เป็นคนผมค่อนข้างยาวเหมือนกัน จึงคิดว่าถ้าน้องไม่มีเขาน่าจะหาให้เธอไว้ใช้บ้างเพราะถ้าผมไม่แห้งแล้วนอนโอกาสที่จะเป็นหวัดในตอนเช้าจะมีมาก

"ไม่มีไดร์เหรอ?" ชายหนุ่มขมวดคิ้วถาม "พี่ให้ยืมได้นะ"

"มีแต่ขี้เกียจ แล้วนี่ไม่ได้สระแค่เป่าโคนให้แห้งเผย ๆ" หญิงสาวตอบแบบไม่หันมามอง

"พี่เอาบัตรมาให้ พรุ่งนี้พี่จะไปธุระที่ต่างจังหวัด 2-3 วัน เลยจะไม่ได้พาไปซื้อของ" ชายหนุ่มว่าพรางยื่นบัตรไปให้ เล็กลุกขึ้นเดินมาหาแล้วรับบัตรใบสีดำขอบทองไปยื่นให้คนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง

"เก็บไว้เถอะ เจ้ามี อีกอย่างชุดนักศึกษามันไม่ได้แพงอะไร ถามรุ่นพี่มาแล้วซื้อจตุจักรเสื้อ ตัวละ 99 กระโปรง 199 เยอะแยะ" คนตัวเล็กว่าง่าย ๆ แล้วชำเลืองมองบัตรเครดิตที่เล็กยื่นให้แต่ไม่ได้รับ

"ซื้อที่ห้างใกล้บ้านนี่ก็ได้มั้ยจะไปทำไมจตุจักร แดดก็ร้อน ไกลก็ไกล" ชายหนุ่มว่าพรางมองบน เพราะจตุจักรที่ว่านี่อยู่คนละฟากกับบ้านเขาเลยแล้วหญิงสาวจะพากันไปทำไมไกลขนาดนั้นในเมื่อห้างใกล้บ้านก็มีไม่ไกลมากด้วย

"ก็ไปเดินดูไง ดีออก อะไรประหยัดได้ก็ประหยัดแหละ ไม่มีเงินถุงเงินถังมาเรียนหรอก" หญิงสาวว่าขึ้น

"เจ้า บักบอยขึ้นเวทีล่ะ" น้อยว่าอย่างตื่นเต้น หญิงสาวรีบวางแปรงในมือแล้วกระโดดทีเดียวถึงกระเป๋าโน้ตบุคของเธอดึงโน้ตบุคกับตัวพ็อกเก็ตไวไฟออกมาเปิดเข้าหน้าถ่ายทอดสดที่เพื่อนในค่ายมวยกำลังจะขึ้นชกเวทีใหญ่ในเมืองทางฝั่งตะวันออกของไทยพอดีแล้ววางลงที่ที่นอนปิคนิคที่ 2 พี่น้องนั่งอยู่

"แม่ง คู่มันน่ากลัวว่ะ แต่ดูแล้วน่าจะกลวงใน ใครว่าไง เจ้า 3-2 " หญิงสาวหันไปว่ากับ 2 พี่น้องยิ้ม ๆ

"พ่อใหญ่รู้โดนดุอีกนะเจ้า พ่อใหญ่บอกว่าให้หยุดเล่นแบบนี้แล้วไม่ใช่บ่" น้อยว่าพรางปรามหญิงสาวที่ครั้งหนึ่งท่านอัฐรู้ว่า 3 สหายนี่เล่นการพนันถึงกับดุแล้วสั่งห้ามและสั่งให้แม่ของหญิงสาวทำโทษด้วยการฟาดก้นคนละ 3 ทีไปครั้งหนึ่งแล้ว

"น่า... ไม่บอกจะรู้หรือ แล้วพ่ออัฐยังไม่มาซะหน่อย ลงเลยเผื่อจะได้ค่าชุดนักเรียนพรุ่งนี้" ตอนนี้คำสนทนาของ 3 คนทำเอาคนที่เข้ามายืนในห้องเสมือนไร้ตัวตนทั้งยังมองหญิงสาวที่เธอใส่เสื้อกล้ามบาสตัวใหญ่แต่ใส่เหมือนสปอร์ตบราข้างในและกางเกงบอลขาสั้นแทนที่จะเป็นชุดนอนแบบที่ผู้หญิงทั่วไปเขาใส่กันแล้วแอบยิ้มที่มุมปากอย่างเอ็นดู

"งั้นพี่ไปแล้วนะ เออ...แล้วถ้าจะกดเงินสดก็ 1 6 ตัว" ชายหนุ่มเอ่ยบอกรหัสบัตรยิ้ม ๆ คนตัวเล็กที่ลืมชั่วคราวว่ามีคนมาหาหันขวับแล้วพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะหันกลับไปตั้งใจดูมวยในจอโน้ตบุคต่อ

*เยี่ยม...ไม่ได้สนใจกูเลยซักนิด เอ้อ...นี่หรือวะน้องกู น่ารักก็น่ารักหรอกแต่ดูทรงแล้วไม่น่าให้เจอไอ้ 2 แสบน้องไอ้มาร์คมันเลย กูว่าน่าจะร่วมด้วยช่วยกันดื้อฉิบหายเลยล่ะ พวกนั้นดื้อเงียบเอาแต่ใจ แต่เจ้านี่น่าจะเปิดเผยทุกอย่างแล้วน่าจะโคตรเอาแต่ใจมากด้วย ...* โรมคิดในใจแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องนอนที่ตอนนี้หลานชายตัวน้อยของเขามานอนด้วยและหลับไปตั้งแต่ก่อนที่เขาจะไปหาเจ้าขาที่ห้องนอนเธอแล้ว

รุ่งเช้า โรมตื่นมาส่งหลานชายไปโรงเรียนแต่เช้าเพราะโรงเรียนหลานค่อนข้างไกลจากบ้านนี้ และกลับมาเตรียมออกต่างจังหวัดกับเทนเพื่อนกลุ่มเดียวกัน เพื่อไปดูรีสอร์ตริมทะเลที่เขาสนใจที่จะเทคโอเวอร์ แต่คนที่จะขายเป็นญาติของเทนเลยให้เทนพาไปและกะว่าจะพักผ่อนกับเพื่อนซัก 2-3 วันก่อนจะกลับ

เจ้าขาเดินเหงื่อโทรมกายเข้ามาในบ้านพร้อมกับผู้ติดตามของเธอที่มีสภาพไม่ต่างกัน ทำเอาคนในบ้านที่หันมามองพากันขมวดคิ้วแล้วหันมองหน้ากันงง ๆ

"เจ้าไปไหนมาแต่เช้าลูก" คุณหญิงรวิดาถามหลานสาวคนสวยที่ตอนนี้แก้มเนียนละเอียดของเธอออกสีแดงระเรื่องขึ้นอย่างหน้ามอง

"ไปออกกำลังกายรอบหมู่บ้านมานิดหน่อยค่ะ" คนตัวเล็กถามพร้อมกับรับขวดน้ำเย็นจากเล็กที่เดินเข้าไปขอมาจากในครัวแล้วยกขึ้นดื่มทีเดียวหมดขวด

"เดี๋ยวไปอาบน้ำแล้วมากินข้าวกันนะลูก เล็กน้อยเหมือนกันพากันไปอาบน้ำแล้วลงมากินข้าวกันไป" คุณอาใหญ่ว่าพรางพยักหน้าให้หลาน

"เดี๋ยวทุกคนทานก่อนได้เลยนะคะคุณอา พวกเราขอไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวหากินเองค่ะ" คนตัวเล็กว่ายิ้ม ๆ แล้วเดินขึ้นไปชั้นบนของบ้าน ตามไปด้วย 2 ผู้ติดตามที่เดินขึ้นไปพร้อมกัน

"แม่ ปกติหลานสาวแม่นี่เขาทำอะไรเมื่อคืนเห็นพากันเปิดมวยดูเชียร์กันสนั่นห้อง" โรมว่าพรางเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหารเช้า ที่เมื่อคืนเขาเห็น 3 คนตั้งใจดูมวยเขาเลยเข้าห้องไปเปิดดูบ้างและอยู่เชียร์จนครบยกอย่างสนุกสนานอยู่คนเดียวในขณะที่ห้องข้าง ๆ ได้ยินเสียงเชียร์ดังขึ้นเป็นระยะ ๆ เมื่อคนไทยเป็นฝ่ายได้เปรียบ

"ก็เป็นนักมวยไง โรมไม่เคยเห็นน้องในทีวีหรือ นี่เขาค่าตัวแพงสุดในค่ายเลยนะ เห็นตัวเล็ก ๆ นี่เตะคู่ต่อสู้พับคาเวทีเลยนะจะบอกให้" คุณศาสตราว่ากับลูกชายขณะที่เดินลงมาจากด้านบน

"ฮะ!" "ไม่หาล่ะ เนี่ยมือ 1 เลยล่ะ แล้วเจ้า 2 คนพี่ ๆ เค้านั่นก็เหมือนกันเห็นเฮฮากันแบบนั้น ขึ้นเวทีเป็นคนกันเลยล่ะ ลุงเราน่ะเวลาว่าง ๆ แกก็เปิดค่ายมวยให้เด็ก ๆ แถวนั้นมาซ้อมมาออกกำลังกายจะไม่ได้ไปยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติด แล้วใครอยากเรียนแกก็ส่งเรียนด้วย หน้าค่ายมวยก็เปิดร้านอาหารเล็ก ๆ ให้แม่ของน้องเจ้าเขาขายข้าวแกงกับเครื่องดื่ม นี่กะว่าเกษียณก็คงอยู่ยาวเลยไม่กลับกรุงเทพแล้วล่ะ" คุณหญิงรวิดาบอกกับลูกชายคนเล็กยิ้ม ๆ พวกท่านมีภูมิลำเนาที่กรุงเทพก็จริง แต่พี่ชายของท่านเป็นตำรวจน้ำดีที่ไปประจำอยู่ทางภาคอีสานเกือบ 20 ปีตั้งแต่ย้ายมาจากใต้ และคนเขตนั้นก็น่ารักให้การต้อนรับท่านเป็นอย่างดีเพราะท่านไม่ใช่คนเจ้ายศเจ้าอย่างและเป็นกันเองกับชาวบ้านมาก ทำให้ชาวบ้านรักและเคารพกันมาก อีก 2 ปีท่านก็จะเกษียณแล้วแต่ก็ยังจะอยู่ที่นั่นต่อเพราะตอนนี้ท่านได้จดทะเบียนสมรสกับแม่ของจันทร์เจ้าขามาซักพักนึงแล้ว แล้วก็มีค่ายมวยเล็ก ๆ ที่เอาไว้สอนเด็ก ๆ ในระแวกกับไร่นาสวนผสมที่ทำไว้จนเป็นแปลงนาสาธิตให้คนมาหาความรู้ได้อีก และจากความขยันของแม่ของจันทร์เจ้าขายังสามารถเปิดร้านกาแฟหน้าสวนและปลูกผักออแกนิคส่งขายตามห้างร้านใหญ่ ๆ ในจังหวัดทำให้ความเป็นอยู่ไม่ขัดสนเรียกว่ารายได้ในแต่ละเดือนมากกว่ารายได้เงินเดือนข้าราชการของท่านที่ไม่เคยได้ดึงออกมาใช้หลายปีเลยด้วยซ้ำ

"แบบนี้ก็แสบน่าดูสิครับแม่"...